Kom tot Mij! De last ...



Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ...    (55) 

 

... want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.

 

Mattheüs 11:30

 

Soms zegt een verhaal genoeg, of misschien wel meer dan menige uitleg van een tekst.

Mij in ieder geval wel.

Waarom was mijn last zo zwaar?
Ik smeet de slaapkamerdeur dicht en leunde ertegenaan.
Is er dan helemaal geen rust in dit leven? ... zat ik mezelf af te vragen.
Ik stommelde het bed in en gooide mijzelf neer, het kussen tegen mijn oren duwende om het lawaai van mijn bestaan uit te sluiten.
"Oh God," huilde ik, "Laat mij toch alstublieft slapen."
Laat me maar voor altijd blijven slapen om nooit meer wakker te worden!"
Met een diepe snik probeerde ik mezelf in onvergetelheid te vinden.
Daarna verwelkomde ik de zwartheid die over me heen kwam.
Licht omringde me toen ik weer bijkwam.
Ik vestigde mijn aandacht op de bron: het figuur van een man die voor een kruis stond.
"Mijn kind" vroeg die persoon, "waarom wil je bij Me komen voordat Ik klaar ben om je te roepen?
"Heer, het spijt mij, het is alleen maar omdat ... ik kan zo niet verder.
U ziet hoe moeilijk het voor mij is.
Kijkt u eens naar deze akelige last op mijn rug.
Ik kan die gewoon niet meer dragen."
"Maar Ik had je verteld dat je al je lasten op Mij mocht gooien, want Ik zorg voor je.
Mijn juk is zacht en Mijn last is licht."
"Ik wist wel dat U dat zou zeggen.
Maar waarom moet die van mij dan zo zwaar zijn?"
"Mijn kind, iedereen in de wereld heeft een last te tillen.
Misschien wil je een andere proberen?"
"Kan dat dan?"
Hij wees naar verschillende lasten die aan Zijn voeten lagen.
"Ja hoor, je mag deze allemaal proberen."

Ze leken allemaal dezelfde grootte te hebben, maar elke last had een label met een naam erop.
"Daar is die van Joke" zei ik.
Joke was getrouwd met een rijke zakenman.
Zij woonde in een prachtige villa en had haar drie dochtertjes altijd in de prachtigste en duurste merkkleren.
Soms haalde ze mij zelfs op in haar Mercedes als mijn auto stuk was.
"Laat mij die maar proberen."
Zo moeilijk kon die last van haar niet zijn, dacht ik.
De Heer haalde mijn last van mijn schouders af en legde die van Joke erop.
Ik viel meteen door mijn knieën vanwege het gewicht.
"Haal het eraf!" zei ik.
"Waarom is dat ding zo zwaar?"
"Kijk maar binnenin."
Ik maakte de touwtjes los en opende de bovenkant.
Daar binnenin was een figuur van haar schoonmoeder, en toen ik die eruit haalde, begon ze te spreken.
"Joke, je zal nooit goed genoeg zijn voor mijn zoon," begon ze.
"Hij had je nooit moeten trouwen.
Je bent een verschrikkelijke moeder voor mijn kleinkinderen."
Ik legde vlug dit figuur weer terug in het pak en haalde er een andere uit.
Het was Gabriëlle, Joke haar jongste dochter.
Haar hoofd had een verband eromheen die resulteerde van de operatie die had geprobeerd haar epilepsie te herstellen, maar tevergeefs.
Een derde figuur was de broer van Joke.
Aan drugs verslaafd, was hij nu in de gevangenis voor het vermoorden van een politieagent.
"Ik zie nu waarom haar last zo zwaar is Heer.
Maar ze lacht altijd, en ze staat altijd voor anderen klaar.
Ik heb me nooit gerealiseerd ..."

"Wil je een andere proberen?" vroeg Hij zachtjes.
Ik probeerde verscheidene.
Die van Paula voelde ook zwaar aan: zij had 4 kleine jongens op te voeden zonder vader.
Die van Debora was ook zo zwaar: een jeugd van sexuele mishandeling en een huwelijk van emotionele mishandeling.
Toen ik bij de last kwam van Ruth, hoefde ik die niet eens te proberen.
Ik wist dat ik daar reumatiek zou vinden, ouderdom, een veeleisende baan, een lieve man in een verzorgingstehuis.
"Ze zijn allemaal te zwaar, Heer," zei ik.
"Geeft U mij mijn eigen last maar weer terug."
Toen ik weer de bekende last op me had, leek die wel veel lichter dan al die andere.

"Laten we eens van binnen kijken" zei Hij.
Ik draaide me om, en hield het pak goed vast.
"Dat is niet zo’n goed idee, " zei ik.
"Waarom niet?"
"Nou er zit nogal veel rommel in."
"Laat Mij maar eens kijken."
De vriendelijke kracht van zijn stem was onweerstaanbaar.
Ik opende mijn last.
Hij haalde er een steen uit.
"Vertel me hier eens over."
"Heer, u weet het wel.
Het is het geld.
Ik weet dat we het niet zo krap hebben als sommige mensen in andere landen, of zelfs de daklozen.
Maar we hebben geen ziektekostenverzekering, en als de kinderen ziek zijn kunnen we ze geeneens altijd meenemen naar een dokter.
Ze zijn nog nooit naar een tandarts geweest.
En ik ben het zo zat om ze altijd in gekregen kleren te steken."
"Mijn kind, Ik zal je toch in al je noden voorzien en in die van je kinderen.
Ik heb ze gezonde lichamen gegeven.
Ik zal ze wel leren dat duren kleren ze niet meer waarde geeft in Mijn ogen."
Toen haalde Hij er een figuur uit van een kleine jongen."
"En dit?" vroeg Hij.
"André ... "
Ik liet mijn hoofd hangen, beschaamd om mijn zoon een last te noemen.
"Maar Heer, hij is hyperactief.
Hij is niet rustig zoals die andere twee.
Hij bezeert zich altijd omdat hij zo wild is, en de mensen denken vast dat ik hem mishandel.
Ik ga altijd tegen hem tekeer, en er komt een dag dat ik hem echt pijn ga doen."
"Mijn kind," zei Hij, "als je Mij vertrouwt, zal Ik jouw kracht vernieuwen.
Als je Mij toestemming geeft om je te vullen met Mijn Geest, dan zal Ik je geduld geven."
Toen haalde Hij een paar kiezelsteentjes uit mijn pak.
"Ja, Heer," zei ik met een zucht.
"Die zijn klein.
Maar ze zijn belangrijk voor mij.
Ik haat mijn haar.
Het is dun, en ik kan er niets mee beginnen.
Ik heb geen geld om eens naar de kapper te gaan.
Ik ben te dik en ik kan maar niet op dieet blijven.
Ik haat al mijn kleren.
Ik vind het gewoon verschrikkelijk zoals ik eruit zie!"
"Mijn kind, de mensen kijken naar de buitenkant, maar Ik kijk naar het hart.
Door Mijn Geest kan je zelfbeheersing krijgen om wat pondjes kwijt te raken.
Maar je schoonheid komt niet van hoe je er van buiten uitziet.
In plaats daarvan moet het komen van je binnenste, de onvergankelijke schoonheid van een zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is in Mijn ogen"
Mijn last leek nu wel lichter als daarvoor.
"Ik denk dat ik het nu wel aankan." zei ik.
"Er is nog meer," zei Hij.
"Geef Mij die laatste steen eens."
"Oh, die hoeft U niet te nemen.
Die kan ik zelf wel aan."
"Mijn kind, geef die aan Mij."
 Weer was die stem van Hem onweerstaanbaar.
Hij reikte Zijn hand uit, en voor de eerste keer zag ik die lelijke wond in Zijn hand.
"Maar, Heer, deze steen is zo erg, zo vreselijk ..., zo ...
Heer!
Wat is er met Uw hand gebeurt?
Dat zijn vreselijke littekens!"
Niet langer was mijn aandacht gevestigd op mijn last.
Voor de eerste keer keek ik naar Zijn gezicht.
Op Zijn wenkbrauwen zaten ook erge littekens, alsof iemand doornen erin geramd had.
"Heer", fluisterde ik.
"Wat is er met U gebeurt?"
Zijn liefdevolle ogen raakten diep in mijn ziel.
"Mijn kind, dat weet je toch.
Geef me nou eerst maar die steen.
Die behoort aan Mij toe.
Ik heb het gekocht."
"Hoe dan?"
"Met mijn bloed."
"Maar waarom, Heer?"
"Omdat ik je liefheb met een eeuwige liefde.
Geef het aan Mij."
Ik plaatste mijn vuile steen in Zijn verwonde handpalm.
Het bevatte alle viezigheid en vuilheid van mijn leven: mijn trots, mijn egoïsme, de depressie die me steeds zo kwelde.
Hij draaide zich naar het kruis en gooide mijn steen in een bad van bloed aan de onderkant van dat kruis.
Het maakte haast geen rimpeling.
"Nu, Mijn kind, je moet weer teruggaan.
Ik zal altijd bij je zijn.
Als je verdrietig bent, roep Mij dan aan en Ik zal je helpen en je dingen laten zien die je nu nog niet voor kan stellen."
"Ja, Heer, ik zal U aanroepen."

Ik boog voorover om mijn last weer op te pakken.
"Die mag je hier achter laten als je dat wilt.
Zie je al die andere lasten?
Dat zijn de pakken die de anderen aan Mijn voeten hebben neergelegd.
Die van Joke, Paula, Debora, Ruth ...
Als je je last hier laat, dan zal Ik hem samen met jou dragen.
Onthoud, Mijn juk is zacht en Mijn last is licht."
Toen ik mijn last bij Hem had gelaten, begon het licht te vervagen.
Maar ik hoorde Hem nog fluisteren: "Ik zal je nooit begeven, of verlaten."
Een vrede overstroomde in zijn ziel.
Ik stond rechtop en wandelde weer terug in het leven.

©Onbekend
Toegestuurd gekregen