Opa had een dagje vrij en zo konden we samen van onze heerlijk kleindochter genieten.
Vandaag was onze lieve,kleine meid niet helemaal fit.
Haar oogje is een beetje ontstoken, haar lijfje onder de pukkeltjes en een mondje waar weer nieuwe tandjes langzaam hun weg naar boven vinden en wat tevens sporen achterlaat op die kleine billetjes.
En toch …
En toch is er voor iedereen een big smile.
Wat sneller moe, maar nog net zo lief en net zo vrolijk.
En eten deed ze er ook geen hap minder om.
Vandaag dan ook maar voor de zekerheid binnen gebleven.
Opa was er nu ook, en hij kon nu mooi Jaylinn even uitlaten.
Het was al lang geleden da we door de weeks met ons hele gezinnetje aan tafel hebben gegeten (opa is immers pas later thuis), nog langer is het voor opa geleden dat hij met zo’n klein hummeltje aan tafel zat.
Maar hij heeft er van genoten hoor.
En het eten geven was hij nog niet verleerd.
En zo hebben we eigenlijk een heel rustige dag gehad, maar wel eentje waarin we weer veel gelachen hebben om en met onze kleine meid.
Ik was eigenlijk vergeten hoe de lacht van een kind je hart doet smelten en je alles even doe vergeten.
Als ik me maar even haar lieve toetje voor me haalt, komt er automatisch een glimlach op mijn lippen.
Vreugde en dankbaarheid strijden om de eerste plaats in mijn hart op zo’n dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten