Liefde die elkaar ontmoet ...

Het was afgelopen donderdag dat ik een gedeelte las uit de Oppepper van deze week, dat ik erg mooi vond en dit heb ik gistermorgen dan ook op mijn blog geplaats.
(>> Een Be(aan)moediging voor aan het begin van de Dag)
Wat mij vooral aansprak en waardoor ik het gevoel had te moeten delen, was vanwege het kleine verhaaltje waar het stukje mee eindigt en dan in het bijzonder de laatste twee regels:
‘Ze had geleerd dat de eerste aanraking in de ochtend die van Christus moet zijn.
We hebben zijn genezende aanraking nodig voordat we klaar zijn om echt te dienen.’

Vrijdagmorgen las ik uit het Dagboek van Murray.
Een hoofdstukje dat eindigt met zeer indringende woorden, maar waarin ook één zin zat, die gewoon zo binnenkwam bij mij en mijn hart raakte, dat ik wel een gedicht moest gaan schrijven.
‘Christus’ liefde heeft onze liefde nodig waarin deze zich kan openbaren.’

De woorden van het eerste coupletje hadden zich al gevormd in mijn gedachten en vonden in no-time hun weg op het papier.
Hoewel de rest enige tijd vroeg, kwam alles op bijzondere wijze bij elkaar.
Zodanig zelfs, dat ik mij zowaar vergiste in waar het gedichtje nu uit voortkwam toen ik hier een blogje aan wilde wijden en wilde aangeven waar het uit voortkwam.
Het was op dat moment dat ik erachter kwam dat de woorden uit het blogje van gister zich hadden vermengd met wat ik die ochtend las in het Dagboek.
Hoe mooi en bijzonder is dat toch!
Hoe mooi hoe de Heer werkt en samenvoegt!

Het is mijn gebed dat het ook jouw hart mag raken en je doet besluiten om toch de dag -hoe kort het moment ook is, met Hem te beginnen.

Heer,
laat Uw liefde
en mijn liefde
elkaar toch elke dag
ontmoeten;
Uw volmaaktheid
en mijn gebrokenheid
elkaar daar
begroeten.

Genezing zal
mijn hart
en mijn ziel
doorstromen;
nieuwe kracht
en toewijding
daaruit voort
doen komen.

Ja, Heer,
laat Uw liefde
en mijn liefde
elkaar toch elke dag
treffen;
laat mijn ziel
zich toch dagelijks
voor wat ik nodig heb
tot U opheffen.

Het hele citaat van Murray kun je lezen op mijn Blog ‘Quality Time’.

Voedsel voor de Ziel ...

Voor ik ga slapen, lees ik liggend in mijn warme bedje altijd nog even uit een Dagboek of een boekje met korte stukjes.
Voor de afgelopen tijd was het een boekje met korte bemoedigende stukjes genaamd 'Blijvende Hoop'; een boekje met 'Inspirerende Bijbeloverdenkingen' van verschillende schrijfsters.
Nu las ik ondanks iets in één van de stukjes wat mij zo raakte, dat het mijn schrijvershart in beroering bracht als ook weer in beweging; want ja, mijn laatste blogje dateert van ruim drie maanden geleden.

'Mijn ziel is aan het sterven, maar dit Boek is voedsel voor mijn geest.'

De schrijfster van het stukje vertelt in deze overdenking over haar worstelingen met haar angsten en depressies, en hoe dit haar soms zo uitputte, dat ze daardoor, samen met de bezorgdheid over haar geestelijke staat, niet in staat was om in haar Bijbel te lezen.
De betekenis van de woorden drong nauwelijks tot haar door, Gods nabijheid voelde ze niet meer, en het leek haar nutteloos te hopen dat de Heer haar, of haar leven, ooit kon veranderen.
Toch las ze door in Zijn Woord en op een gegeven moment voelde ze dat de negatieve gedachten van haar af vielen.
Ze geeft aan dat Zijn Woord niet bleef hangen, of zoals ze het zelf zegt 'ze zou nog steeds geen Bijbelquiz kunnen winnen', maar haar binnenste hernieuwde zich, en ze voelde zich gesterkt en weer hoopvol.
En zo moedigt ze ons aan in dit stukje om het Bijbellezen níet op te geven, ook niet als we ons verward voelen, angstig, depressief of bezorgd.
Ze spoort ons aan om dan de Bijbel ter hand te nemen en te zeggen:
'Dit Boek staat aan mijn kant.
Mijn ziel is aan het sterven, maar dit boek is voedsel voor mijn geest.
Ik wil doen wat juist is en het is juist om altijd de Bijbel te lezen.'


Het raakt mij, omdat ik het herken, dit sterven van de ziel.
Maar ik herken ook het andere, hoe het toch blijven lezen van Gods Woord langzaamaan dingen veranderd, vernieuwd, versterkt en nieuwe hoop en moed geeft.
Ja, Gods Woord is voedsel voor onze geest in voor- en in tegenspoed.
En daarom is het altijd juist om in de Bijbel te lezen, ongeacht hoe we ons voelen.
Nee, het is niet makkelijk, soms is het gewoon ronduit moeilijk en zwaar om het toch te doen, maar toch ..., toch kan het dan juist zo zijn dat, dwars door wat wij voelen met het lezen heen, er een aanraking komt van Zijn Geest en een begin van herstel en genezing brengt. 


Mijn ziel is aan het sterven ...

Alles om mij heen raast
en neemt mij mee
in een eindeloze stroom
van bezigheden en druk
die ik maar niet tot
stoppen kan dwingen.

De rust en stilte, 
die ik juist zo nodig heb,
wordt mij ontnomen;
ik word geleefd en
ik merk hoe alles in mij 
begint te wringen.

Vreugde en vrede zijn
steeds verder te zoeken
en zeurende pijn die nu
dagelijks met mij meereist,
berooft mij van mijn energie
en de lust om te zingen.

En toch ...
'maar dit boek is voedsel voor mijn geest.'

Uw Woord blijf ik lezen, zelfs
als het me soms nauwelijks raakt,
of ook nog maar blijft hangen;
en mijn handen blijf ik vouwen,
al zijn mijn gebeden misschien
wat korter en minder dan voorheen.

Ik doe het niet slechts omdat
ik weet dat het het juiste is,
maar ook omdat ik weet:
eens gaat mijn hart weer open,
zal ik óók weer ervaren:
ik was, én ben, nooit alleen.

Zijn woord is levend en krachtig;
nooit keert het leeg terug, maar het zal
altijd doen waartoe het is geroepen.
Laten we dan Zijn Woord blijven lezen,
al is het door een mist van tranen,
door een waas van ons geween.

'Mijn ziel is aan het sterven, maar Dit Boek is voedsel voor mijn geest.'

Ach Heer, zonder Uw Woord, zou ik allang nergens meer zijn geweest.

Uw Woord brengt leven, geeft leven, ja, Uw Woord doet leven,
en zal ons -vroeg of laat, altijd weer diepe vrede en vreugde geven.


Dank U, Heer, voor Uw Woord, dat zo rijk en krachtig is.
Dank U, dat het doorwerkt, ook als wij er niets van ervaren, als het ons niets lijkt te doen, en zelfs als wij het niet kunnen onthouden.
Dank U wel, dat Uw Woord met wat het kan doen nooit afhankelijk is van hoe wij ons voelen, of wat ij erbij ervaren, maar dat het altijd zal doen waartoe U het zendt om te doen.
Help ons, Heer, om te doen wat juist is en Uw Woord openen, opdat U ook Uw werk door Uw Woord heen kunt doen.
In Jezus' Naam.

- Amen -

'Maar Hij antwoordde en zei:

Er staat geschreven: De mens zal niet van brood alleen leven,

maar van elk woord dat uit de mond van God komt.'

Mattheüs 4:4 

'Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard,

en het dringt door tot op de scheiding van ziel en geest, van gewrichten en merg,

en het oordeelt de overleggingen en gedachten van het hart.'

Hebr. 4:12

'Want zoals regen of sneeuw

neerdaalt van de hemel

en daarheen niet terugkeert,

maar de aarde doorvochtigt

en maakt dat zij voortbrengt en doet opkomen,

zaad geeft aan de zaaier en brood aan de eter,

zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat:

het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren,

maar het zal doen wat Mij behaagt,

en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend.'

Jesaja 55:10,11

'Want alles wat eertijds geschreven is,

is tot onze onderwijzing eerder geschreven,

opdat wij in de weg van volharding en vertroosting

door de Schriften de hoop zouden behouden.'

Rom. 15:4

Tot slot nog even dit.
Vanmorgen luisterde ik naar een preek die ik doorgestuurd gekregen had van een lieve vriendin, en ik denk dat deze preek een prachtige aanvulling als ook afsluiting is van dit blogje.
👉 'Overwinnaar in Christus'

Ontferm U!

Daar ik eigenlijk nog te moe was om te schrijven, ben ik maar weer even verder gegaan met het opruimen en ordenen van alles dat op mijn laptop staat; op de één of andere manier zit daar iets rustgevends in.
En zo gebeurt het, dat ik een opnieuw een opgeslagen ‘kladblokblaadje’ tegen kom met een gedichtje dat mijn binnenste ook dit keer weer in beroering brengt.
Ik zeg opnieuw, omdat ik dit ‘kladblokblaadje’ al vaker ben tegengekomen, maar gewoon niet meer weet of het nu van mijzelf was, of overgenomen, en ik kon het op de één of andere manier ook maar niet vinden.
Het voelt als van mij, en tegelijk ook weer niet, en dus ga ik dit keer eens goed op zoek in mijn documenten en Blogs of ik er ook maar ergens iets van kan terugvinden.
Het is niet eens veel later als ik het stukje vind waaruit dit gedicht komt.
Het blijkt te komen van mijn Blog 'In rust met U', waar ik n.a.v de kalender ‘Jouw dagmoment’ van Beth Moore, iedere week een stukje, gebed en gedicht schreef.
Het betreffende gedicht is van Week 24 - 2013 en gaat over depressie.
En ondanks dat ik niet van plan was te schrijven, brengt dit gedicht mij toch in beweging, daar uit mijn zoekwerk ook blijkt, dat ik het nooit op mijn gedichtensite geplaatst heb.
Daarbij is depressie iets dat de laatste jaren, in het bijzonder sinds de coronatijd, enorm is toegenomen.
En daar wij er in ons gezin vroeger ook mee te maken hebben gehad, raakt het mij nog steeds, want het is ingrijpend; het gaat diep, en doet heel veel met een mens, zowel met de persoon die het heeft, als degenen die ernaast staan; kortom, het beïnvloed het hele gezin.

Maar er is nog een andere reden dat ik iets meer uitweid met oog op dit gedicht, en dat komt door hetgeen ik vanmorgen hoorde met het kijken van een aflevering van een serie die ik keek.
Het is een aflevering waar het naast andere dingen over PTSS gaat.
Ik weet, het is maar een serie, maar er werd op een gegeven moment iets gezegd hierover, dat mij diep raakte, en ik zette de serie op pauze om snel pen en papier te pakken en het op te schrijven, want helaas hebben we ook hiermee in ons gezin te maken.
Van het gedicht, had ik toen nog geen weet.

Als ik dan het gedicht wat later tegenkom met het opruimen van mijn laptop, en vanuit mijn ooghoek het papiertje op mijn bureau zie liggen met het overgenomen citaat erop, kan ik niet anders dan in de pen klimmen om vast te leggen en door te geven wat ik heb gehoord en geschreven.
Biddend, dat het naast meer begrip, ook -al is het maar ietsje, Licht mag brengen in de duisternis van iemands leven.

Laat ik je eerst meenemen naar het citaat uit de serie.

‘Weet je wat het wreedste symptoom van PTSS is?
Het is een dief!
Het ontneemt ons het vermogen om het licht te zien.’

Van depressie weet ik dit; heb het zo van dichtbij gezien, en ergens zag ik het ook bij PTSS, maar met het vanmorgen zo ineens ziende te horen, dát kwam heel erg binnen.
Een dief!
Het ontneemt het vermogen om het licht te zien!
Licht, dat zo nodig is om te leven, om te kunnen functioneren, om ...
Hoe verschillend depressie en PTSS ook zijn, dit hebben ze wel gemeen.
En dat is ook hetgeen in het gedicht zo naar voren komt; de wereld waar licht (praktisch) ontbreekt, maar met de blik op wie God is, en de bede dat Hij erin komt bij eenieder die er mee te dealen heeft.

Al met al maakt me allemaal een beetje stil.
Aan de ene kant zou ik van alles willen schrijven, om op te beuren, om te troosten, om wat Licht te brengen, maar ik heb geen woorden om nog te schrijven; ik heb nauwelijks woorden om te bidden, zo ingrijpend zijn deze dingen.
Maar ik ervaar dat het ook niet hoeft; de woorden van het gedicht, hoewel al meer dan tien jaar oud, zeggen genoeg.

Ontferm U!

In de duistere, donkere wereld van depressie,
waar vaak geen enkel lichtstraaltje binnenkomt.
Waar kleuren langzaam vervagen
en in elkaar overlopen tot één mistige, grauwe nevel,
die hoop en moed het zicht ontneemt
en een lege leegte achterlaat,
waarin gevoelens van vreugde
verloren gaan.
Waar zinloosheid de regie overneemt;
het leven doelloos maakt,
en iedere dag tot een strijdtoneel,
zelfs tot op leven en dood.
Waar God niet meer kan worden gezien,
noch Zijn liefde, kracht en troost
kan worden gevoeld of ervaren
en waar elke smeekbede
voor niets lijkt te zijn gedaan.
De duistere, donkere wereld van depressie,
waar de ene noodkreet soms volgt op de andere.
Tot zelfs een stem verstomt
en slechts de dood uitkomst lijkt te bieden
aan de hopeloosheid
van het huidige bestaan.

O, God van Liefde,
God van Licht,
God van Kracht,
en God van Leven.
God van Troost,
God van Hoop,
God van Bevrijding,
en God van Genezing.

Ontferm U!
Ontferm U!
Ontferm U!
En wil uitkomst geven!

In Jezus’ Naam.

– Amen –

'Want Ú doet mijn lamp schijnen, HEERE;

mijn God doet mijn duisternis opklaren.'

Psalm 18:29 

'En toen zij Jericho uit gingen, volgde een grote menigte Hem.

En zie, twee blinden, die aan de weg zaten, riepen, toen zij hoorden dat Jezus voorbijging: Heere, Zoon van David, ontferm U over ons!

De menigte bestrafte hen, opdat zij zouden zwijgen; maar zij riepen des te meer: Ontferm U over ons, Heere, Zoon van David!

En Jezus stond stil, riep hen en zei: Wat wilt u dat Ik voor u doen zal?

Zij zeiden tegen Hem: Heere, dat onze ogen geopend worden.

En Jezus, Die innerlijk met ontferming bewogen was, raakte hun ogen aan; en meteen werden hun ogen ziende, en zij volgden Hem.'

Mattheüs 20:29-34

🙏🙏🙏

👉 Blog 'In rust met U' - Week 24 - Depressie

Een Gedenk'steen' ...

Op mijn andere Blog 'Quality Time' plaatste ik in Week 9 een afbeelding waar een verhaal achter zit.
Helaas bestaat het Blog waar ik dit verhaal toen plaatste niet meer, maar sommige verhalen (dingen) zijn echt de moeite waard om te bewaren, al was het om bepaalde dingen gewoon niet te vergeten.
Dit is voor mij zo'n verhaal, waarmee het schilderij voor mij tot een soort van 'Gedenksteen' is geworden.

Terug naar 2009
Het was 9 oktober 2008 dat ik mijn eerste Blog startte op Punt.nl.
Mijn eerste blogjes schreef ik vanaf mijn keukentafel, want ik had toen nog geen eigen studeerkamer.
Maar begin 2009 kwam er een kamertje vrij in ons huis, en kreeg ik mijn eigen plekje om te schrijven.
Mijn prachtige bureau en de zo felbegeerde grote boekenkast waren niet de enige dingen die hun plaats kregen in dit kamertje.

'Mijn kamertje is nu bijna helemaal klaar.
Gisteren zijn we naar Christa Rosier geweest om schilderijen te bekijken.
Voor mijn kamertje wilde ik maar één ding, een reproductie van het schilderij 'Huilende vrouw'.
Dit schilderij heeft zij geschilderd als onderdeel van het rouwproces in het verlies van haar zoon Ephraim.
Op haar site kunt u haar uitleg bij dit schilderij lezen, maar ook haar verhaal.

Zelf heb ik (wij) geen kind verloren, net niet, maar wat kwam het dicht bij.
Twee van onze zonen zijn zo gepest en onderuit gehaald op school, dat ze de zin in het leven verloren en niet meer wisten hoe ze verder moesten.
Menig telefoontje kwam: 'Mam, ik sta hier, ik sta daar en ik heb de neiging onder de trein te stappen, de snelweg op te lopen. Mam, ik weet niet meer waar ik ben.'
Kreten om hulp, maar wat had het verkeerd kunnen aflopen.
Automutilatie, pijn met pijn bestrijden.
O, wat een pijn dat te zien bij je kind.

Ruim zes jaren zijn nu voorbij.
Zware jaren, waarin de depressiviteit van mijn kinderen hun sporen nalieten in en op mijn leven.
Zware jaren, waarin ik het heb uitgeschreeuwd naar God: 'Waarom? Hoelang nog?'
Eerst de één, dan ook nog een andere zoon.
Gebeden, die niet verhoord werden.
En soms toch ook weer wel.
Een tijd, waarin ik mijn rug naar God toekeerde en daardoor Zijn aanwezigheid, Zijn troost niet kon ervaren.
Een tijd, waarin ik met mijn gezicht tegen de muur gedrukt stond, huilend, huilend, huilend.

Nee, ik blijf niet vastzitten in deze pijn, in dit verdriet.
Onze oudste zoon is nu gelukkig en gaat in april trouwen met zijn 'geschenk van God'.
Onze andere zoon is onderweg in zijn genezingsproces.
Nee, ik blijf niet zitten in deze neerwaartse spiraal.
Nee, dit schilderij laat me steeds opnieuw zien, waar God de Vader mij uit vandaan gehaald heeft.
Dit schilderij herinnert mij eraan, dat God, een God van trouw is, vol genade, liefde en geduld.
Vol van vergeving, wachtend tot ik me om zou draaien om  Zijn aanwezigheid weer te kunnen ervaren, Zijn troostende hand op  en om mij heen.

Eens was ik die huilende vrouw, en soms nog weleens even, maar ik weet, Hij is erbij, Hij wacht, wacht, tot ik kom.
Mijn God , Mijn Vader, Mijn Alles in al.
De huilende vrouw is voor mij een schilderij geworden waarin boven alles mijn liefdevolle, hemelse Vader is weerspiegeld.
Een Gedenksteen aan wat was, en Wie Hij nog steeds is!

Tranen zijn een deel
van mijn wezen geworden.
Ik kan niet meer,
ik wil niet meer.
Mijn vele, vele gebeden
lijken niet verder te komen
dan het plafond van mijn huis.
O God, mijn God,
waar, waar bent U, Heer?

Mijn wereld staat stil,
de rest gaat door.
Mensen komen en gaan,
maar ik, ik zie geen uitkomst meer.
Pijn en verdriet, onmacht en wanhoop,
zijn verweven met mijn bestaan.
Ik sta met mijn gezicht tegen de muur.
O God, mijn God,
waar, waar bent U, Heer?

Mijn schouders schokken
en ik huil bittere tranen.
Mijn hoofd leunt moedeloos tegen de muur
met uitgestrekte hand naar U, o Heer.

Mijn geliefde dochter.
Draaide je je toch maar eens om.
Dan ervoer je Mijn aanwezigheid
in het licht van troost dat schijnt over jou.
Je huilt bittere tranen,
maar Ik, Ik huil met je mee
Je weet toch immers, diep in je hart,
hoeveel Ik van je hou!

Kom, draai je toch om,
en laat Me delen
in de pijn van je verdriet.
Mijn hart krimpt ineen om jou ...'

Lees ook het blogje waar vandaan ik naar dit verhaal verwees.
👉 Week 9 - Om over na te denken …  - (niet) Kunnen of (niet) Willen?

God ziet naar ons om!

De afgelopen dagen was ik weer naar de VrouwenConferentie waar ik al jaren (met uitzondering van de Coronatijd) kom.
Het thema  voor deze conferentie was ‘God heeft naar je omgezien’.

Het valt niet altijd mee om dit te zien, dit te ervaren, en misschien zijn er ook wel tijden dat we geneigd zijn om te zeggen: ‘O ja, waar was Hij dan? Hoe dan? Ik heb er niets van gemerkt of gezien.’
Ik schrijf heel bewust ‘we’, want ook ik kijk soms omhoog met de vraag ‘waar bent U nu?’
Maar hoe heerlijk is het daarom alleen al om ouder te worden, want met het stijgen van de jaren, kan ik ook steeds meer momenten zien waaruit blijkt dat Hij er weldegelijk was, en naar mij om heeft gezien.
En op basis daarvan ga ik ook steeds meer geloven dat Hij er is en alles onder controle heeft, ook als ik daar niets van zie of ervaar.
Met het ouder worden heb ik ook ontdekt hoe belangrijk het is om deze momenten, de momenten waarop je ontdekt dat de Heere er weldegelijk bij was, voor je gezorgd heeft enz., op te schrijven, zodat je in tijden als het weer eens moeilijk is en je Hem niet ziet of ervaart, het terug kan lezen.
Ik heb ervaren, dat hoe meer ik van deze momentherinneringen teruglees, hoe meer ik gesterkt en bemoedigd word op moeilijke momenten; het vergroot namelijk mijn vertrouwen in mijn Heer en God!
En uiteindelijk is dat immers de bedoeling dat we Hem beter en meer leren kennen, dat ons geloof en vertrouwen in Hem groeit.
Dat wij vervolgens het ook weer doorgeven aan anderen door het  uit- en voor te leven, door te vertellen, te getuigen van wat Hij heeft gedaan.

Het verhaal van Hagar en Ismaël laat ons daarin verschillende dingen zien.
Enerzijds toont dit verhaal ons hoe God hoort en omziet, en tegelijk ook hoe vergeetachtig de mens is!
Hagar zelf gaf God de Naam ‘El Roï - de God Die naar mij omziet’. (Gen. 16)
Maar als zij, na door Abraham samen met Ismaël te zijn weggestuurd (Gen. 21), zonder eten en drinken, huilend neerzit in de woestijn, met haar zoon op afstand onder de struiken om hem maar niet te hoeven zien sterven, blijkt uit niets dat zij zich nog herinnert dat zij Hem die Naam heeft gegeven, dat zij zich herinnert dat Hij eerder op bijzondere wijze naar haar had omgezien en voor haar had gezorgd.
En toch, opnieuw komt God opnieuw naar haar toe, toont Hij dat Hij nog steeds Dezelfde is, de El Roï, de God Die omziet naar.
Gen. 21:17  - ‘Toen hoorde God de stem van de jongen en de Engel van God riep tot Hagar vanuit de hemel en zei tegen haar: Wat is er met u, Hagar? Wees niet bevreesd, want God heeft naar de stem van de jongen, die daar ligt, geluisterd.’

Het was op de laatste avond van de conferentie dat ik opnieuw werd bepaald bij het belang van het opschrijven van die momenten waarop ik ervaren heb dat God naar mij had gehoord, had omgezien, mij op één of andere manier had bemoedigd, getroost, geantwoord ….
Ons werd op deze avond gevraagd om op te schrijven hoe of waar wij hadden ervaren dat de Heere naar ons had omgezien.
Dat mocht iets van vroeger zijn, of van kort geleden, of hoe we terugkeken op ons leven tot zo ver.
In eerste instantie wist ik niet echt wat ik op moest schrijven.
Ik had al een aantal maanden door omstandigheden niet meer geschreven en nu werd er ineens van mij verwacht dat ik weer ging schrijven.
Ik vond het lastig, want hoewel ik door alles wat we hebben meegemaakt ook genoeg van Gods omzien naar mij heb ervaren, welk verhaal ga ik dan nemen?
Maar ineens kwam daar de tekst uit Psalm 138 (vers 3) in mijn gedachten: ‘Ten dage dat ik riep, hebt Gij mij geantwoord; Gij hebt mij bemoedigd met kracht in mijn ziel.’
En ineens wist ik het, deze tekst moest mijn uitgangspunt worden, en dat niet alleen, de Heer gaf mij ook (weer) de woorden om te schrijven.
De eerste drie coupletten heb ik op de conferentie geschreven, vandaag heb ik het thuis afgemaakt.

Lieve Vader,
dank U voor dit Woord,
dat U mij dit jaar hebt gegeven
tot troost en bemoediging.
Steeds weer komt het terug,
vult het mijn hart met vreugde,
en maakt het dat ik zing.

Het wil niet zeggen dat u mij nu
elke keer spoedig van het antwoord,
of de hulp die ik nodig heb, voorziet.
Maar dit Woord brengt wel steeds
opnieuw in mijn gedachten, hoe U
er voor mij bent in vreugde en verdriet.

Terugkijkend op de tijd die is geweest,
zie ik, hoe U er steeds weer was,
leidde en voorzag in wat ik nodig had.
Daarom vult dit Woord mij met zoveel
vreugde en vrede, want het getuigt van
het feit, dat U naar mij omzag,
telkens als ik tot U bad.

Nee, niet altijd spoedig, -meestal
pas veel later dan ik had gehoopt,
verwacht, ja, dan ik had gewild.
Maar terugkijkend, teruglezend, zie ik:
U was er altijd, en steeds weer op
het juiste moment, schonk U hulp,
of werd mijn pijn en verdriet gestild.

En nee, het betekende ook niet dat
alles maar veranderde, dat moeiten,
zorgen of problemen maar verdwenen.
Wel kwam er nieuwe kracht en moed,
doordat alles wat eens zo donker was
door Uw licht werd beschenen.

‘Ten dage dat ik riep, hebt Gij mij geantwoord;
Gij hebt mij bemoedigd met kracht in mijn ziel.’

Mijn Heer en God,
U wil ik danken
voor Wie U bent!
Uw Naam prijzen
omdat U mij kent.
Geen haar valt van
mijn hoofd zonder
dat U het weet.
Hoe zou ik ooit
kunnen denken dat
U mij dan vergeet!

Als de hemel stil is ... Nieuw inzicht ...

Als God zwijgt …

Mijn God, mijn God,
waar bent U?
Ik schreeuw de woorden uit.
Ik heb U zo nodig,
maar waar, waar bent U nu?

Ik bid, ik smeek,
ik schreeuw, ik huil.
Ik stoot de woorden uit:
'U bent toch Degene
bij wie ik altijd schuil?'

Mijn bed is nat
van de vele tranen.
Nogmaals schreeuw ik het uit,
terwijl nog een stroom van tranen
hun weg naar beneden banen.

Bovenstaande dichtregels zijn een gedeelte uit een gedichtje dat ik jaren geleden schreef.
En wie kent niet het gevoel van verlaten zijn, van alleen zijn, alsof God je niet ziet, niet hoort.
Van gebeden, die voor je gevoel niet verder komen dan het plafond.
Wat kun je je dan wanhopig voelen, eenzaam of in de steek gelaten; juist nu, Heer, juist nu ik U zo nodig heb…
Met deze gevoelens en gedachten kunnen we meerdere kanten op.
We kunnen boos worden en Hem de rug toe keren, we kunnen ons omwentelen in zelfmedelijden, maar we kunnen ook onze ziel aanspreken met beloften die God in Zijn Woord gegeven heeft.

Dan buig ik mijn hoofd
en besluit op Uw beloften
te gaan staan,
ook al ervaar Ik
Uw aanwezigheid nu niet.
U hebt gezegd:
'Ik zal je niet begeven
noch verlaten’,
en deze woorden staan vast
ook als ik U niet ervaar of zie.

Gods aanwezigheid is niet afhankelijk
van wat ik voel of ervaar.
Hij is er en Hij zal er altijd zijn,
ook in de stilte die ik nu ervaar.

Stilte.
Oorverdovende stilte.
Juist als we Hem zo nodig hebben, als er allerlei moeilijkheden en problemen zijn.
Als we worden belaagd, onderuit geschopt, vervolgd.
We ons in een crisissituatie bevinden, financieel, persoonlijk, zakelijk …
Juist als we Hem zo nodig hebben.
Een hemel als koper.
Waar bent U?
Stilte.
Oorverdovende stilte.

Gisteravond zaten mijn man en ik de film ‘God is not dead!’ (2) te kijken.
En de jonge vrouw, een onderwijzeres, die in deze film die de menselijke hoofdrol heeft, belandt op dát punt, bij dát gevoel, alsof God miljoenen mijlen ver weg is.
Haar opa, bij wie ze inwoont, en tegen wie zij dit zegt, spreekt vervolgens een paar woorden, die mij een totaal nieuw inzicht geven voor als God stil is.
Hij zegt: ‘Jij zou het moeten weten waarom! De leraar is altijd stil onder het proefwerk!’

'De leraar is altijd stil onder het proefwerk!’
Voor elk proefwerk spreken de meeste leerkrachten hun leerlingen nog even moed in, of geven de laatste instructies, en na het proefwerk zijn ze er ook.
Nee, ze kunnen niet direct de uitslag geven van een proefwerk, dat kost tijd.
En als de uitslag komt, bekend wordt of je het goed of minder goed hebt gedaan, dan zal de leerkracht er opnieuw voor je zijn, of met de beloning van een mooi cijfer, of met aansporingen, of opbeurende woorden.
Maar onder het proefwerk is hij stil, dan moet jij het doen, moet jij laten zien wat je geleerd hebt.
Maar hij is er wel bij, hij houdt wel toezicht!

Welk een prachtig beeld naar onze hemelse Vader!
Stilzwijgend onder de test, onder de beproeving, maar wel aanwezig!
Vooraf ons van alles geleerd, achteraf de beloning van vrede en vreugde, of de uitgestoken hand om op te richten als we gefaald hebben, met aansporingen om dicht bij Hem te blijven en verder te gaan samen met Hem, net zolang totdat …

Ik wil deze woorden bewaren in mijn hart, net als Maria belangrijke woorden in haar hart bewaarde.
Zodat, als er opnieuw een moment, een tijd is van stilte van boven, ik glimlachend omhoog kan zien en de test doorstaan, wetende dat Hij erbij is en geen moment van mijn zijde zal wijken.

De leraar is altijd stil onder het proefwerk!
Laat maar zien, Mijn kind, wat je al geleerd hebt!

Choose this Day Elihana Elia

Tranen rollen over mijn wangen
als het lied klinkt,
en de beelden zich
op mijn netvlies branden.

Ach, we zeggen het soms zo makkelijk:
'Maar ik zal de Heere dienen!'
Toch lijkt het wel of de reikwijdte
van van deze woorden
nu -meer dan ooit-
in mijn hart landen.

Bevend kruip ik ineen,
terwijl ik Hem huilend beleid:
'Heere, zonder Uw hulp,
kan ik dit nimmer aan.'

Ik heb echter geen andere keuze
dan vast te houden en te geloven
dat Hij, zoals Hij in Zijn Woord beloofd,
in alles bij mij is, en ook bij zal staan.

Zijn Woord 'Met Christus ben ik gekruisigd;
niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij'
zal nimmermeer hetzelfde voor mij zijn.
De weg naar de eeuwige heerlijkheid gaat,
net als die van mijn Heer en Heiland,
door vervolging, lijden en pijn.

Kies vandaag ...

Mijn stem klinkt heel zacht
als ik er vandaag opnieuw voor kies
om Hem te volgen op Zijn weg.
Ik richt mijn hart naar boven,

terwijl ik mijn leven -opnieuw,
in Zijn doorboorde handen leg.

'Herinner u het woord dat Ik u gezegd heb:
Een dienaar is niet meer dan zijn heer.
Als zij Mij vervolgd hebben, zullen zij ook u vervolgen;
als zij Mijn woord in acht genomen hebben,
zullen zij ook het uwe in acht nemen.'

Johannes 15:20

 'En u zult door allen gehaat worden omwille van Mijn Naam;
maar wie volharden zal tot het einde,
die zal zalig worden.'

Mattheüs 10:22 

Kies Vandaag!

'Zoek de HEERE terwijl Hij te vinden is,
roep Hem aan terwijl Hij nabij is.

Laat de goddeloze zijn weg verlaten,
de man van ongerechtigheid zijn gedachten.

Laat hij zich bekeren tot de HEERE,
dan zal Hij Zich over hem ontfermen,tot onze God,
want Hij vergeeft veelvuldig.'

Jesaja 55:6,7

Mijn gebed voor jou!

Als ik eind van de morgen na een bezoekje bij iemand die het niet makkelijk heeft wegrijd, bid ik automatisch tijdens het rijden voor haar; ze zag er zo moe uit.
En ineens bid ik: 'Heer, geef haar vleugels als die van een arend'. 
Ik schrok er zelf een beetje van, zo plotseling waren die woorden daar, maar tegelijk dacht ik, ja, dat is het.
Mijn blogje van gister over vleugels als die van een arend, kan ik ook omzetten in een gebed voor een ander.
En al rijdend en biddend ontstond zo het eerste coupletje.
Thuisgekomen schoof ik vlug aan de tafel om de woorden op te schrijven; zelfs na nog een boodschap doen, zaten ze nog steeds in mijn hoofd.
Als ik klaar ben met de dingen die eerst mijn aandacht vroegen, duik ik achter mijn bureau en maak het gebed/gedichtje af.

Heb jij het moeilijk?
Ga jij door een zware tijd?
Ben je moe, en is alles je eigenlijk te veel?
Weet je nauwelijks hoe je verder moet, of hoe dat je het moet volhouden?
Dan is dit gedichtje mijn gebed voor jou!

>> Atelier 'De oude Smederij'

Ik bid,

dat de Heer

je vleugels

als die van

een arend geeft.

Krachtig

en sterk,

zwevend

op de wind

van Zijn Geest.

Dat ze

je boven

elke storm

zullen leiden die

het leven geeft.

Opdat, als je

terugkijkt,

je zult zien:

Híj is in alles

mijn sterkte

geweest.

🙏

Lees Ook mijn vorige Blogje.
>> Welke vleugels wil jij hebben?

Hoop en perspectief

'Alles wat eens zo gewoon was, is niet meer gewoon.
Wat voorheen vanzelfsprekend was, is niet meer zo vanzelfsprekend.
En wat we voorheen gewoon deden, kunnen we nu niet meer doen, of alleen nog met allerlei voorzorgsmaatregelen.
We horen en zien hoe moedeloosheid toeneemt, als ook de onrust vanwege de vele en vaak ook tegenstrijdige berichtgevingen.
Mag ik je te midden van deze gevoelens van neerslachtigheid en onrust eens meenemen ....'

Speciaal voor de Bemoedigingsmaand op 'Krullies schrijfsels' schreef ik de bemoedinging 'Hoop en perspectief'.
Klik op de afbeelding om de rest van de bemoeding te lezen, als ook naar de vele andere bemoedigingen die er reeds op staan.

Blessings!

Vandaag zou je jarig zijn ...

Praktisch klaar ...

Inmiddels is onze badkamer nagenoeg klaar; eind deze week, of begin volgende week nog het plafond, en dan is alles klaar.
Helaas lekt er wel iets onder de wasbak, maar ze hebben nog niet kunnen ontdekken wat.
Het is ook zo weinig, maar ja, het is er wel; hopelijk gaat dit ook deze week goedkomen.
We kunnen in ieder geval weer onze badkamer gebruiken en ik geniet in het bijzonder van onze inloopdouche; zo'n stuk fijner en veiliger, naast het feit natuurlijk dat ik er ook enorm van geniet hoe mooi het is geworden.
Nu wacht me alleen nog een mega schoonmaakklus, want tjonge jonge, wat levert zo'n verbouwing een partij stof.
Ik ben helemaal ook verbaasd over de plekken waar ik het stof zelfs allemaal tegenkom, en dat terwijl ze echt heel netjes hebben gewerkt en zelfs de badkamerdeur hadden afplakt.
Maar goed, ook dit komt goed; met gewoon iedere dag wat doen kom ik er ook, en dan heeft straks mijn hele huis ook weer een grote schoonmaakbeurt gehad.

De leuke kant van dit alles is ook dat ik na tweeëntwintig jaar weer eens nieuwe dingetjes mag kopen van mezelf voor in de badkamer.
Wel jammer dat de winkels dicht zijn, want ik vind het heerlijk om dan te snuffelen in winkels. om precies dat te vinden wat ik graag wil hebben.
Maar ik kwam op Internet al wel een paar dingetjes tegen die ik zo mooi vond, dat ik die maar gewoon besteld heb, de rest komt wel weer als de winkels open zijn.
Sommige dingen wil een mens toch gewoon zien en voelen.

Maar zo zijn deze momenten ook de momenten dat ik mijn moeder weer heel erg mis; menig maal afgelopen week haar willen bellen met de laatste nieuwtjes ontrent het verloop van de verbouwing,
maar ja ...
Eén ding weet ik zeker, ze zou de badkamer ook heel mooi hebben gevonden, en blij met en voor ons zijn geweest.

Langzaamaan keert ook de rust in mijn lijf en hoofd weer terug.
Ik bemerk nog wel hier en daar nog wel wat onrust en spanning, maar het ergste is weer weggeëbt.
Mijn badkamer heb ik dan ook zingend schoongemaakt; wel een beetje een graadmeter bij mij hoe het er met mij voor staat 💖.
En natuurlijk was het wel het lied 'Isn't the Name ...' dat ik gebruikt heb voor mijn blog 'Quality Time'.
Welk een vreugde en blijdschap kan je hart dan vullen; hoeveel lichter wordt dan het werk dat je te doen hebt.
Het is bijzonder om zo een soms bijna een hele week bezig te zijn met een lied; het te zingen, te overdenken, dingen op te zoeken in Zijn Woord.

En zo geniet ik vandaag nog van de rust en stilte van de zondag voor ik morgen weer de draad van het gewone leven en ritme op te pak.

Een kostbaar goed ...

Op enkele kinderstemmen buiten na is het stil en rustig in huis, al gaat mijn hoofd daar niet in mee.
De afgelopen week (als ook nog de komende week) stond in het teken van de verbouwing van onze badkamer, en de dagen waren lang, en vol herrie en onrust.
Er is echt flink doorgewerkt, waardoor we toch al wel over de helft zijn, is me vertelt, en dat hoor ik graag.
Ik ben hier namelijk niet zo goed in, merk ik, in deze herrie en onrust.

In ons vorige huis, héél lang geleden 😊, hebben we ook eens verbouwd (beneden er drie meter aan) en dat duurde ruim drie weken, maar ik toen was ik nog jong, en het was toen al alles behalve rustig en stil in huis met vier kleine kinderen.
Maar nu merk ik dat ik een jaartje ouder ben, als ook dat de jaren die achter me liggen me wel een beetje hebben doen inleveren aan energie en flexibiliteit.
En ja, ik ben ook gewend geraakt aan de rust en stilte in ons huis met alle kinderen de deur uit, en ook Luna is alweer bijna een jaar terug bij haar moeder.
Ik hou van rust en stilte; hoorbare, voelbare rust en stilte ...

En zo gaan mijn gedachten naar een gedicht dat ik eerder eens heb geschreven, en ik zie uit naar de dag dat de verbouwing voorbij is en de rust en stilte, ook van binnen, weer terug is.

Stilte,
je bent zo kostbaar,
zo waardevol;
ik heb je zo lief!

Als het na drukte en rumoer stil wordt,
voel ik je als een druk op mijn oren.
Dankbaarheid vindt haar weg naar boven,
terwijl in mijn hart vreugde ontspringt.
Je bent voelbaar, je bent tastbaar;
ik kan je aanwezigheid horen.
Je bent een balsem voor mijn ziel,
die alle onrust en onvrede verdringt.

Stilte,
je bent mij zo kostbaar,
zo waardevol;
ik heb je zo lief …

Je bent een waardevolle zegen,
voor als ik onrustig ben en verward.
Er gaat kracht van je uit en ...
je brengt vrede terug in mijn hart.
Je brengt mij dicht bij mijn Vader,
waar ik mij veilig weet en bemind.
Je schept licht en ruimte,
waardoor ik mijzelf hervindt.

Stilte,
je bent me zo kostbaar,
zo waardevol;
stilte, ik heb je zo lief!

Ik merk echter na zes dagen vol herrie en onrust, ik de onrust die daardoor in me is gekomen, niet zo makkelijk weg krijg.
Hoewel ik nu rustig achter mijn laptop van me af aan het schrijven ben, is het alsof er nog steeds lawaai en onrust is; het blijft maar nagalmen in mijn hoofd, en het belemmert me behoorlijk in mijn denken.
Het is maar tijdelijk, dat weet ik; deze week nog, en als het goed is, is het dan klaar.
Gelukkig lukt het me wel om deze dagen te genieten van een mooi boek; er zijn dan ook al twee boeken van Terri Blackstock doorheen gegaan deze week.
Het boek 'Groei in Gebed' dat ik ook aan het lezen ben, ligt even stil, daar moet ik bij nadenken en dat lukt me nu even niet.

Zo word ik er opnieuw bij bepaald hoe belangrijk rust en stilte is voor een mens, hoezeer we -ik in ieder geval wel, het nodig hebben, zowel om goed te kunnen blijven functioneren, als ook om echt en diep contact te kunnen hebben met onze hemelse Vader; om na te kunnen denken over Zijn woord, als ook te kunnen genieten van het zijn in Zijn aanwezigheid.
Ik begrijp dan ook helemaal niets van al die mensen die maar altijd oordopjes, of een koptelefoon op hebben waar muziek door heen klinkt; ik moet er persoonlijk niet aan denken.
Deze week doet me dan ook opnieuw beseffen welk een kostbaar goed dit is, en hoe bevoorrecht ik doorgaans ben.
En zo vult dankbaarheid mijn hart te midden van de onrust van binnen.

De hoop vasthouden!

'Want alles wat eertijds geschreven is, is tot onze onderwijzing eerder geschreven, 
opdat wij in de weg van volharding en vertroosting door de schriften de hoop behouden.

'Want al wat tevoren werd geschreven, werd geschreven om ons te onderrichten,
opdat wij door de volharding en door de troosttoeroeping van de Schriften 
de hoop vasthouden.'

Romeinen 15:4 
(NB)


We leven deze dagen meer dan anders in een turbulente tijd.
De Kerstdagen staan voor de deur, net als de jaarwisseling, maar niet eerder zijn de dagen voor ons zo anders geweest als nu.
Waar anders gezellige drukte was, verwachting en blijde gezichten is nu alles stil en verlaten.
Corona is Het Nieuws van iedere dag.
Cijfers, regels, ge- en verboden, beperkingen en waarschuwingen vieren deze dagen de boventoon, naast alle tegengeluiden van protest om alles wat niet mag en kan en wordt ontnomen, en waar velen maar moeilijk mee om kunnen lijken te gaan.
Ook in ons christelijke kringetje.
Maar te midden van al deze dingen komen mij deze week -als ook vorige week, de woorden van Romeinen 15:4 tegemoet; en nog meer toen ik ze las in de NB-vertaling (Naardense Bijbel).

In deze tekst zijn een vier dingen die naar voren komen, en dat zijn: onderrichten -onderwijs, volharding, troost, en hoop, maar wat er voor mij gewoon bijna letterlijk uitspringt, is het woord 'Troosttoeroeping' vanuit de NB-vertaling.
Wat een prachtig woord: Troosttoeroeping!
Het vertelt mij dat de Schriften -Gods Woord, de Bijbel -elk Bijbelboek, mij troost toeroept.
Is dat niet geweldig!
De vraag is echter: Hoor ik het nog?
Of: Wil ik het wel horen?  Kan ik het nog wel horen?

Hoe mooi is dit woord vooral niet in deze tijd naar Kerst toe, waarin we de geboorte van de Here Jezus herdenken.
Over troosttoeroeping gesproken!!

Het hele Oude Testament verwijst naar Hem, naar Zijn komst, naar Zijn geboorte, naar waarom Hij zou komen.
Welk een boodschap van troost!
En het Nieuwe Testament waar we de vervulling zien van al deze woorden, waarin we Hem mogen ontmoeten en leren kennen, onderwezen worden, aangemoedigd worden, en waar opnieuw beloften vol hoop ons worden toegeroepen.

Hoop, geen wereldse hoop, geen onzekere verwachting, maar Bijbelse Hoop, namelijk 'het zeker weten'. 
Zonder God, zonder Zijn Woord, heeft het woordje hoop geen glans, maar met Hem, vanuit Zijn Woord glanst het ons tegemoet.
De onzekere verwachting verdwijnt en nieuwe moed en kracht nemen bezit van ons.
Moed en kracht om vol te houden, om door te gaan omdat we weten wat ons wacht.
Bijbels Hoop geeft vreugde.
Bijbelse Hoop geeft uitzicht.
Bijbelse Hoop doet ons moedig voortgaan en leert ons volharden.
En deze Hoop kan alleen maar in ons zijn als Hij, Jezus Christus, in ons is.
We kunnen deze Hoop alleen maar vasthouden als dicht bij Hem te blijven en met Hem te leven; door ons te laten onderwijzen vanuit Zijn Woord en door volhardend in moeilijke dagen voort te gaan, moed en kracht puttend uit alle troost die Hij ons toeroept vanuit dat Woord.

Te midden van alles
wat we niet kunnen of mogen,
klinken ons woorden
van troost tegemoet.
Laten we ervoor waken
dat ze niet worden overschreeuwd
door alles wat er nu speelt
en in de wereld woedt.

Word stil, en open Zijn Woord,
laat dat altijd de boventoon voeren,
en vind troost en rust
in alle tegenspoed.
Ontmoet de Vredevorst en 
ontvang vrede en hoop voor de toekomst.
Ga volhardend met vreugde voort,
want eens wordt alles nieuw en goed.

Verdriet ...

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van ‘nooit meer’,
soms overval je me
in alle heftigheid.
Je doet mijn tranen stromen,
stromen en stromen,
zodanig, dat er geen einde
aan lijkt te komen.

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van ‘nooit meer’,
soms overval je me
met zoveel intensiteit,
dat ik alleen maar kan huilen,
huilen en huilen.
En in gedachten leg ik dan
mijn hoofd maar tegen U aan,
om bij U te schuilen.

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van ‘nooit meer’,
soms overval je me
in alle heftigheid.
En ik kan niet anders
dan je laten komen.
Want ik weet dat met elke traan,
Zijn genezing daar doorheen
zal stromen.

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van nooit meer’,
eens ben je voorbij.
En elke traan
door jou ontstaan,
wordt behoedzaam door Hem
van mijn ogen gewist.
Voorbij is dan je lijden,
voorbij het strijden,
voor eens en altijd
is jouw bestaan
volledig uitgewist.

Uw weg; niet mijn weg

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.

Hoofdstuk 9.

‘… richt Uw weg voor mijn aangezicht.’

Psalm 5:9

Susannah Spurgeon

‘Richt Uw weg’. Lieve Heere, het is niet dat Uw wegen ooit krom zijn of afwijken, maar mijn ogen zijn geneigd om naar zijpaadjes te kijken, waar de weg niet zo oneffen is, of het wandelen erop niet zo moeizaam als op de verheven baan van de Koning!’

Dit hoofdstuk is één groot gebed; een roep die klinkt vanuit menig vermoeide en verslagen ziel, die bang is dwalende te zijn.

Een gebed om een luisterend oor van onze hemelse Vader, om Zijn leiding en onderwijs.

Om de smalle weg te gaan door de kracht van Zijn liefde.

Om Zijn bescherming en leiding om op de juiste weg te blijven

Om Zijn hand die ons vasthoudt en leidt als we om welke reden dan ook de weg niet kunnen zien.

Om Zijn genade om te blijven vertrouwen wat er ook gebeurt.

Dat we ons over zullen geven aan Zijn leiding en ‘zwaar’  op Hem zullen blijven leunen bij gevaren; dat onze ogen gericht zullen blijven op de vreugde die ons wacht en dat Hij ons zal verlossen van het kleinste verlangen om af te wijken, of te treuzelen.

Gods woord zegt dat Zijn wegen niet onze wegen zijn en Zijn gedachten niet onze gedachten, maar Hij kan wel onze gedachten vullen met die van Hem en mijn wegen maken tot die van Hem.

Dat Hij dit wonder toch in ons zal uitwerken en we Zijn wegen zullen gaan.

‘Laat mijn ziel zo werkelijk en bestendig in U blijven, zo waarachtig en teer, dat ik mij altijd bewust ben van Uw lieflijke aanwezigheid, en dat ik nooit ook maar één stap zal doen bij Uw ondersteunende en verlossende hand vandaan!’

Persoonlijk gebed

Het is inmiddels meer dan twee jaar geleden dat ik onderstaan gedicht schreef naar aanleiding van dit hoofdstuk.

De omstandigheden drukken toen erg zwaar, en hoewel er inmiddels vele dingen veranderd zijn, is dit hoofdstuk, als ook het gedicht, nog net zo actueel als toen.

Een nieuwe dag ligt voor mij;

de zon schijnt naar hartenlust.

Maar mijn gemoed is zwaar

en mijn ziel lijkt maar half verlicht.

De noden van mijn kinderen drukken;

ik wil ze helpen waar ik kan.

Er voor ze zijn waar nodig is, en dus 

kom ik, Heer, voor Uw aangezicht.

Ik heb het nodig dat U mij leidt,

zodat ik ook hierin Uw wegen ga.

Ik wil U niet voor de voeten lopen,

en bid om Uw wijsheid en inzicht.

Help mij, Heer, in het maken en

in het nemen van de juiste keuzes.

Maar laat mij toch in alles bovenal 

op U en op Uw woord zijn gericht.

U bent mijn sterkte en mijn kracht,

samen met U kan ik alles aan.

Zolang ik maar blijf lopen op 

de weg die door U wordt verlicht.

Lieve Vader, wijs zo een ieder van ons 

de weg die U wil dat elk van ons gaat.

Geef ons het geloof en vertrouwen dat U

daarop elk moment naast ons staat.

Houd vast als het duister het zicht ontneemt,

geef moed en kracht, daar waar het ontbreekt.

Geef ogen die zien, en oren die horen als U,

op welke wijze dan ook, tot ons spreekt.

Maak één Uw en onze wil, Uw en onze gedachten,

leer en onderwijs ons iedere dag weer.

Doe ons volhouden tot het einde toe, ja, tot

wij U zien van aangezicht tot aangezicht, o Heer.

- Amen -

Op die dag in de hemel ...

Het is een vrij rustige zondag.

Naast enkele telefoontjes van mijn dochter die er een beetje doorheen zit, is het stil.

Buiten schijnt de zon, en een zacht windje doet de blaadjes aan de bomen ritselen.

Maar in mij is het nog onrustig door alles wat er afgelopen week door mij heen gegaan is na het intens verdrietige bericht, van het verongelukken van iemand uit onze gemeente, dat we maandag ontvingen.

Onrustig, omdat het zovele herinneringen opriep, en daarmee ook zoveel losmaakte in mij; meer dan ik voor mogelijk had gehouden na zoveel jaar.

Flashbacks, waarin opnieuw de wanhoop en angst mijn ziel raakt.

Leek het me van te voren heel zwaar de sleutel van de flat van mijn moeder in te leveren, toch werd dit overschaduwt door dit nieuws dat ons vlak daarvoor bereikte.

Het overschaduwde ook het feit dat het woensdag de 13e mei de verjaardag van mijn broertje zou zijn geweest -50 jaar zou hij zijn geworden; als ook dat vrijdag de 15e mei, toen de begrafenis was, mijn vader jarig zou zijn geweest.

En toch, hoe onrustig deze week ook was, en het nog binnenin mij is, toch is daar dat lied dat we vrijdag zongen: ‘Op die dag in de hemel, wat een dag, wat een vreugde zal dat zijn. Dan zijn wij bij Jezus, en klinkt het overwinningslied!’

Kon ik de eerste nachten na dit nieuws slecht slapen, wakker gehouden door het nieuws en de herinneringen die het opriep, vanaf dat ik dit lied hoorde (mijn man en ik waren gevraagd om te spelen en te zingen met de afscheidsdienst) is dit lied in mijn hart en op mijn lippen.

Welk een troost ligt in dit lied, welk een vooruitzicht en vreugde! en langzaam worden de herinneringen, als ook de pijn en het verdriet van het afsluiten van de flat van mijn moeder, begraven onder de troost en vreugde die van dit lied uitgaan.

Wat hoop en bid ik, dat dit ook zo zal zijn voor de familie van; mijn hart en gebeden gaan naar hen uit.

Dat God hen zal blijven dragen, ook de komende tijd als de pijn en het verdriet van het gemis voelbaarder en tastbaarder wordt.

Sommige dingen, Heer, 

zullen we nooit begrijpen.

noch een antwoord krijgen

op het waarom.

En waar wij afscheid

moeten nemen,

klinkt tegelijk Uw stem:

Wees welkom!

Uw woord zei het ons al

dat we het in dit leven

zwaar te verduren 

zouden krijgen.

Maar soms is het zo

moeilijk en onbegrijpelijk,

dat ons niets anders rest

dan te zwijgen.

Toch is daar Uw troost,

Uw aanwezigheid,

ja, Uw nabijheid

in alle pijn.

En richt U onze blik

op dat we eens

allemaal bij U

zullen zijn.

Geen dood meer,

en geen tranen,

geen pijn meer 

zo ook geen verdriet.

En tot die tijd

mogen we weten

dat U er bent en

alles van ons ziet.

Op die dag in de hemel ...

De liefelijkheid van Gods wil

Gedichten (en enkele gedachten,samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.

Hoofdstuk 8.

‘Uw wil geschiede gelijk in de hemel, alzo ook op de aarde.’
Mattheüs 6:10

Susannah Spurgeon
‘Wanneer mijn ziel heen en weer geslingerd wordt op de ruwe golven van de bewogen zee van dit leven, en als ik dan het anker van de hoop maar kan uitwerpen in de diepten van Gods heilige wil, dan heeft het meteen houvast, en de winden en de golven worden bestraft.’

Dit zijn de woorden waarmee Susannah dit hoofdstukje begint, en ze vervolgt met een dankwoord naar de Vader waarin ze Hem dankt dat Hij Zijn wil zo kostbaar voor haar heeft gemaakt.
Nee, niet zomaar van zelf, maar in het midden van een heel donkere en verdrietige periode heeft de Heer het mogelijk gemaakt dat zij dit kan zeggen: ‘Hij heeft alles wel gemaakt.’
En ook later als alles rustiger is, kan zij dit nog steeds zeggen.

En wij?
Kunnen wij dit ook zeggen ondanks, of te midden van moeilijke of verdrietige omstandigheden?
Kunnen wij met haar zeggen: ‘Uw wil geschiede’, als geliefden ons ontvallen?
Kunnen wij troost vinden in de wetenschap dat zij op de beste plaats zijn?
Kunnen we zo rusten in de wil van God, in de volle overtuiging dat wat onze hemelse Vader ook doet, dit het beste voor ons is en getuigt van Zijn liefde?

'Uw wil geschiede’, woorden die de Heere Jezus ons leerde in de Hof van Gethsémané.

‘Het doen van Gods wil – en dat van harte – moet op z’n minst de weerspiegeling , de afdruk zijn van de volmaakte gehoorzaamheid van de heiligen in de heerlijkheid. O, om zo te beginnen aan het dienen in de hemel, terwijl we nog op aarde zijn! Om hier te oefenen, en dáár vervolmaakt te worden!'

Bereiden wij – onze ziel, ons zo voor op ons burgerschap in de hemel?
Een indringende vraag die door dit hoofdstukje, in een moeilijke, onzekere tijd, naar ons toekomt.


Uw wil geschiede ...

Als ik mijn hoofd buig
en zeg: ’Uw wil geschiede’,
dan betekent dit niet
dat ik maar lijdzaam toekijk
en alles gelaten onderga,
maar dat ik ‘mijn anker uitwerp
in de diepten van Gods heilige wil’
en daar mijn houvast en rust vind;
ja, mijn kracht zodat ik mij
met Zijn hulp door alles heen sla.

Als ik mijn hoofd buig
en zeg: ‘Uw wil geschiede’,
dan richt ik mij op
en aanvaard wat Hij geeft
om mij te vormen naar Zijn wil.
Hem wil ik immers dienen;
heilig worden, ja, zijn als Hij.
En wetende dat Hij altijd het beste
voor mij voor ogen heeft,
aanvaard ik gehoorzaam en stil.

Nog even ...

Als mijn leven hier op aarde voorbij is;
het einde daar is van mijn aardse bestaan,
dan neemt Hij mij bij de hand en samen 
met Hem mag ik de hemel binnengaan.

Daar ontvang ik een nieuw kleed
en een nieuwe naam,
en mag ik Hem brengen alle lof,
alle eer, alle dank en alle aanbidding
met de engelen saam.


Vandaag kwam ik bij dit gedichtje, ooit geschreven op mijn vorige Blog bij Punt.nl. (bestaat helaas niet meer)
Precies weet ik het niet meer, maar waarschijnlijk heb ik het geschreven naar aanleiding van de onderstaande afbeelding.

Het raakt me opnieuw, en brengt mijn gedachten bij mijn moesje die nog maar kortgeleden het aardse leven inruilde voor het eeuwige leven.
Ik mis haar!

Gister was het zaterdag, en het afgelopen jaar ging ik bijna iedere zaterdag naar haar toe.
Maar gister bleef mijn autootje doelloos stilstaan voor de deur; voorbij …
Met enige regelmaat wil ik de telefoon pakken om haar te bellen, en dan is daar dat besef, 0 nee, ze is er niet meer.
Vooral de afgelopen twee dagen toen er weer zorg was om onze kleine Luna; vreselijk hoesten, koorts, en ja, daardoor toch weer door de medicatie heen, die absences, en daardoor ook weer het ziekenhuis in.
Gelukkig deze keer maar voor een nachtje daar de medicijnen deze keer goed aansloegen, en de coronatest negatief was, maar toch.
En dan kwamen die momenten dat ik de telefoon wilde pakken om het aan haar te vertellen, mijn zorg te uit te spreken en te delen, in de wetenschap dat ze op haar beurt haar handen zou vouwen voor Luna, haar moeder, als ook voor mij.

Soms schiet ik ook op de gekste momenten vol en zijn daar ineens weer die tranen; niet altijd even praktisch, maar het geeft niet, ik laat ze maar gewoon komen.
Huilen mag immers, verdriet hebben mag, rouwen mag; want ja, het kan, en gaat vaak hand in hand met vrede en vreugde; de bekende lach en een traan.

En dat is ook eigenlijk wat er gebeurde toen ik dit gedichtje weer las, want gun ik haar immers niet het beste, en het mooiste!
Meer nog, lag daarin niet haar diepe vrede en vreugde in de laatste weken van haar leven hier.
En ligt in haar diepe vrede en vreugde ook niet mijn vrede en vreugde besloten, en ja, ook een diepe troost.
Jezus nam haar bij de hand en leidde haar de hemel binnen, en gaf haar een nieuw kleed en een nieuwe naam. (Openb. 3:5; 2:17)


Ik ben nog niet weer terug geweest in haar flat; mijn broers en hun vrouwen die dichtbij wonen, regelen het verdere leeghalen en opruimen; maar de sleutel hangt nog wel aan mijn sleutelbos.
De gedachte aan de dag dat ik die moet gaan inleveren vult me met pijn en verdriet, want dan zal het laatst tastbare, de plek waar we zoveel hebben gedeeld, weg zijn.
Dan valt definitief de deur van het ouderlijk huis in het slot.

Afscheid nemen doet pijn …


Nog heel even, en dan valt de deur voorgoed in het slot;
nog heel even, en dan is het echt allemaal voorbij.
Nog heel even, en dan kom ik daar nooit meer terug;
deze dag komt met rasse schreden steeds dichterbij.

Pijn en verdriet vullen bij dit vooruitzicht mijn hart,
want het betekent definitief afscheid nemen van.
Nu breekt een nieuwe fase in mijn leven aan;
ik geef mij over aan U, Heer, openbaar mij Uw plan.

Voor alles onder de hemel is een tijd, zegt Uw woord,
en een nieuw tijdperk breekt nu voor mij aan.
Voorbij is de tijd dat ik een biddende moeder heb,
maar vol zijn de schalen die voor Uw troon staan.

Dank U, Vader, dat U mij haar tot mijn moeder gaf;
dank U, voor het voorbeeld dat zij mij heeft gegeven.
Dank U bovenal, Vader, voor de diepe vrede en vreugde 
die zij doorgaf in de laatste dagen van haar leven.

Het maakt dat ik met vreugde en hoop verder kan,
en het doet mij naar nog meer van U verlangen.
Het geeft moed en troost in de pijn van het gemis;
maar ook de zekerheid dat ik al wat ik nodig heb, 
van U zal ontvangen.

Lees eventueel ook >> 'Afscheid'
En >> 'Elke dag komt de hemel een stukje dichterbij'


Ik heb me afgevraagd of ik mijn verwerkingsproces met het overlijden van mijn moeder wel zo uitgebreid op mijn Blog moest zetten, maar ik merk om mij heen dat er nog vele vrouwen zijn die worstelen, en/of diep verdriet hebben van het wegvallen van hun moeder.
Ik bid en hoop dat mijn schrijven tot enige troost en bemoediging mag zijn.

Toeval bestaat niet ...

Vandaag is het alweer iets meer dan drie weken geleden dat mijn moeder naar Huis ging, maar het is pas sinds deze week dat ik voor het eerst de hele week weer thuis ben en gevoelens van gemis gaan doordringen.
Niet meer iedere morgen appen, niet meer even een belletje, zaterdags niet meer weg, maar thuis zijn ...
Overal in huis liggen nog spullen van haar die ik nog een plek moet geven, moet nakijken en opruimen.
Ik neem er de tijd voor, en haast me niet.

Eén van de dingen die ik meegenomen heb uit haar huis is het dagboek 'Toeval bestaat niet' van Joke Verweerd.

Het is een ander Dagboek dan gewoonlijk, want bij dit Dagboek zitten kaartjes met een nummer en een tekst, en het is de bedoeling dat je elke dag blindelings een kaartje pakt waarop een nummer staat en een tekst.

In het boek zoek je dan het nummer op en kun je de tekst lezen die op het kaartje vermeld staat, samen met een korte overdenking.

(Je kunt <<hier>> meer over dit Dagboek lezen)

Ze had het ooit van mij gekregen, maar ik heb het weer mee teruggenomen.
Het lag nog op mijn eettafel naast wat andere spullen van haar, en met dat ik een kopje koffie aan het drinken was, bedacht ik mij dat het wel mooi zou zijn om voortaan iedere dag onder het genot van mijn kopje koffie (of wat anders 😉) een kaartje te pakken en te lezen wat erop en bij staat.

Nu is het zo dat ik het kaartje er iedere dag in laat zitten voor als ik het nog eens wil lezen die dag, en ik haal het er dus pas uit vlak voor ik een nieuw kaartje pak.
Zo ook vandaag; ik stop het kaartje van gister terug in de doos, schudt een beetje en pak een nieuw kaartje.
Maar met dat ik dit doe wipt er aan de andere kant van de doos een kaartje uit.
Ik pak het kaartje en stop het terug in de doos, maar zie nog net dat het de tekst van gister was.
Gezien de titel van het boek, en het feit dat ik zelf ook geloof dat toeval niet bestaat, besluit ik om toch nog eerst een keertje de tekst van gister aandachtig te lezen, en vervolgens ga ik naar de tekst van vandaag.
Was het de bedoeling van Joke dat een ieder met dit Dagboek een ‘cadeautje’ zou krijgen, dan is de opzet zeker geslaagd, want hoe bijzonder blijkt wat er gebeurde!
Daarom ook dit logje, want ik wil het gewoon heel graag vastleggen en met je delen.


Het eerste kaartje is en tekst uit 1 Korinthiërs, en wel hoofdstuk 2 vers 9b waar staat:
‘Wat het oog niet gezien heeft, en het oor niet gehoord heeft, wat in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God bestemd voor wie Hem liefhebben.’

Joke schrijft hierbij dat we er ons geen voorstelling van kunnen maken van de bestemming die God voor ons heeft.
Het zal altijd mooier zijn; zo nieuw, zo zuiver, en er zal zoveel ruimte zijn dat ons hart aan alle kanten zal opengaan, en een compleet nieuwe wereld onze beleving zal binnenrollen.
En daar zullen we in opgenomen worden, deel van worden; ja, als we van God houden gaan we dat meemaken.

Met alleen al het lezen van deze woorden heb ik al het gevoel dat mijn hart van binnen verder open gaat staan om alles van wat Hij heeft en wil geven, binnen te laten.
Mijn hart zwelt op van stille vreugde.
Ja, wat kijk ik daar naar uit; en ik geloof met heel mijn hart dat het altijd mooier en beter zal zijn, puurder, zuiverder, nieuw.
‘Zie, Ik maak alle dingen nieuw!’

Ik pak het andere kaartje: Jozua 21:45.
‘Hij brak niet één van de beloften die Hij Israël had gedaan. Hij deed ze alle gestand.’
Voor even stokt mijn adem; ik pak het eerste kaartje er weer bij en lees …
‘Wat het oog niet gezien heeft, en het oor niet gehoord heeft, wat in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God bestemd voor wie Hem liefhebben.’
Ik ga weer terug naar het andere:
‘Hij brak niet één van de beloften die Hij Israël had gedaan. Hij deed ze alle gestand.’
Wow …!
Joke schrijft hierover, en ik citeer: ‘Beloften zijn voorschotjes op de toekomst. Bij een belofte krijg je een stukje ‘ooit’ cadeau. En als die belofte aan jou wordt gedaan, krijg je een stukje ‘ooit’ alvast in handen.’
Verder schrijft ze onder andere dat mensen met regelmaat -en hiervoor kunnen allerlei redenen zijn, hun beloften breken, maar God nooit!
God doet wat Hij belooft, daar kunnen we op rekenen!

Wat een prachtig cadeau nu het gemis iedere dag voelbaarder wordt en een plek moet krijgen.
Wat een prachtig cadeau als er allerlei dingen verwerkt moeten worden, en verdriet soms de overhand dreigt te krijgen.
Wat een prachtig cadeau om met opgeheven hoofd moedig voorwaarts te gaan, ongeacht alle onzekerheden van deze tijd en de toekomst hier op aarde.
Wat een bemoediging om mee te nemen, om kracht uit te putten en om naar uit te zien.


Dat ook jij bemoedigd mag worden met deze belofte van God, met dit ‘cadeau’.
Dat de toekomst die ons wacht bij Hem, vele malen mooier zal zijn dan wij ooit kunnen bedenken.
En …
Dat het ook werkelijk zal zijn en gebeuren zoals Hij het heeft gezegd en beloofd!

Mijn kind,
je zult je ogen niet geloven
als je in Mijn heerlijkheid komt
en ziet wat Ik voor jou heb bereid.
Je zult je oren niet geloven
als je de aanbidding hoort,
nu alleen aan Mij gewijd.

Mijn kind,
nooit zul je beseffen,
noch weet hebben van wat Ik
voor jou bij Mij hebt bereid.
Doch geloof en onthoud:
Ik vergeet geen enkele belofte,
maar kom ze na, altijd.

Pasen ...

Dit jaar zo anders dan anders, en niet alleen door de corona.


Het is vandaag 1e Paasdag, maar niet eerder is deze dag zo anders geweest.
En dan niet alleen vanwege het feit dat we deze morgen achter de tv de dienst bekijken in plaats van dat we te midden van de gemeente zijn, maar ook omdat het nog net geen week geleden is dat we onze moeder hebben begraven.
En dat is wat eigenlijk deze dagen het meest bij mij binnenkomt, dat door Zijn opstanding uit de dood dat er vrede en vreugde was te midden van het verdriet op haar sterfbed.
Dat er door Zijn opstanding uit de dood vrede en vreugde was te midden van het verdriet op het moment van haar sterven.
Dat er door Zijn opstanding uit de dood vrede en vreugde was te midden van het verdriet met het begraven van haar lichaam.
Dat er door Zijn opstanding uit de dood vrede en vreugde is te midden van het verdriet van het gemis dat nu pas voelbaar wordt tot in de kleinste dingen.

Vrede en vreugde, 
omdat U uit liefde 
voor ons de weg 
van lijden en sterven
gewillig bent gegaan.

Vrede en vreugde,
omdat U de dood,
door Uw opstanding
voor eens en altijd
teniet hebt gedaan.

Vrede en vreugde,
omdat we eens samen
met onze geliefden,
die ons in U ontvallen zijn,
voor Uw troon zullen staan.