zaterdag 29 juni 2013

Hulp en redding

Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ...    (86)

Wie wijs is, let op deze dingen,
hij slaat er acht op
hoe de Heer telkens zijn liefde toont.

Psalm 107:43

De laatste paar dagen komt Psalm 107 steeds opnieuw in mijn gedachten als ik ’s morgens een stukje uit mijn Bijbel wil lezen.
Verschillende keren heb ik inmiddels de Psalm doorgelezen en mijn oog werd getrokken door een paar verzen met dezelfde strekking.

Als ik even kijk naar het hoeveelste stukje het is van ‘Bedenk en onthoud’, zie ik dat ik nog niet zo lang geleden ook over deze Psalm heb geschreven, maar dat deze keer mijn oog op heel andere dingen uit dit hoofdstuk valt.
Toch had ik dezelfde tekst als uitgangspunt genomen, en dat blijf ik ook doen, daar verander ik niets aan, want het is net zo met elkaar verbonden als bij het vorige stukje uit deze Psalm.

In hun angst riepen zij de Heer om hulp en Hij redde hen van een wisse dood.
Deze woorden komen 4 keer terug; namelijk in vers 6, vers 13, vers 19 en vers 28.
De omstandigheden waren telkens anders, maar steeds opnieuw klinken vervolgens deze woorden.
Hoe bijzonder!

Het zij duidelijk dat deze woorden belangrijk zijn en ons iets te zeggen hebben.
Ook de uitgebreide omschrijvingen hebben ons iets vertellen.
Namelijk, dat waar we ons ook bevinden, in welke situatie dan ook; of het nu door ons eigen toedoen is, of dat we beproefd of verzocht worden, vanuit welke omstandigheden we het ook uitroepen naar God, Hij hoort en redt!
En daar blijft het niet bij, God gaat nog verder.
Hij wijst vervolgens de goede weg, leidt naar een veilige plek.
Hij redt uit het diepste duister, verbreekt boeien.
Brengt genezing en stormen tot bedaren.

Laten zij Hem danken, zegt dan de Psalmist, danken voor de liefde die Hij hen heeft bewezen; want alles wat Hij heeft gedaan, getuigt van Zijn grote liefde.
Ook dit woord komt vier keer terug en geeft aan hoe belangrijk het is dat we ook niet vergeten om Hem te bedanken voor wat Hij heeft gedaan, voor de liefde die Hij heeft bewezen.

Maar dat niet alleen.
De psalm eindigt met de volgende woorden:
‘Wie wijs is, let op deze dingen, hij slaat er acht op hoe de Heer telkens Zijn liefde toont.’
We dienen Hem niet alleen te danken voor wat Hij heeft gedaan, voor de liefde die Hij heeft getoond, maar de Psalmist drukt ons op het hart om acht te slaan op elke manier waarop God Zijn liefde toont.
Hij noemt het zelfs wijs als we daarop zouden letten.
Zien hoe God ons Zijn liefde toont, bewijst, maakt ons tot een ander mens.
Een dankbaar mens.
Een gelukkig mens.
Niemand kan onveranderd blijven onder de liefde die God de Vader ons bewijst, tenzij wij er geen acht op slaan.
Maar dat zou dom zijn …


Nog steeds toont God Zijn liefde.
Nog steeds hoort Hij elke roep om hulp.
Nog steeds redt Hij.
Nog steeds helpt Hij verder vanuit Zijn gegeven hulp.
Nog steeds bewijst Hij Zijn liefde.
Nog steeds is Hij dezelfde;
toen en  nu.
 
Heer, U hoort mij als ik roep.
Waar ik mij ook bevind,
in welke omstandigheden
ik ook verkeer,
U hoort mij
en komt mij te hulp.
U bewijst aan mij Uw liefde.
Toont mij wegen die ik kan gaan.
U geeft mij een veilige plek om te wonen
en brengt stormen tot bedaren.

Uit het diepste duister haalt U mij.
Ketenen rukt U van mij af.
Op Uw woord word ik gezond
en U redt mij van het graf.

Ik wil U danken, Heer,
Uw Naam loven en prijzen
om de liefde die U mij steeds bewijst.
Ik wil U eren en aanbidden,
U alle eer en hulde brengen
om de liefde die U mij steeds weer geeft.

U bent groot
en zeer te prijzen.
Ik wil niet voorbijgaan
aan de liefde
die U steeds toont.

woensdag 26 juni 2013

Laatste oma-dag :(

Gister was mijn laatste vaste oma-dag.
Mijn schoondochter had haar ontslag gekregen (bezuinigingen) en hoewel zij op hetzelfde bedrijf in een andere functie weer is aangenomen, begint die baan pas over drie maanden.
Onze lieve Naomi gaat dan naar een ander kinderdagverblijf en de kans dat ze bij mij terugkomt iedere dinsdag is nihil.
Ik zal ongetwijfeld best nog weleens oppassen, maar mijn echte vaste oma-dag is voorbij.
Mijn woorden klinken wel heel stoer, maar wat zal ik dit kleine wijffie gaan missen.
Ik had er wel een beetje rekening mee gehouden, maar toch ...

Gister heb ik regelmatig teruggedacht aan de eerste dag dat ze kwam.
Wat is ze in die korte tijd gegroeid en 'wijs' geworden.
Mondiger en een slechte eter :), al heeft ze het gister heel goed afgesloten, want zo goed als ze de eerste keer at, zo goed at ze gister ook.
Ze had al in geen twee weken een hap warm eten op; geen eigen gekookt eten en geen potje.
En gister dus voor het eerst weer een heel potje.
Nou, dat is in ieder geval weer binnen.

Er waren gister zelfs twee momenten dat ze zomaar even op schoot kwam zitten.
Ja, mevrouw heeft niet bepaald zitvlees (had haar vader trouwens ook niet, hoor), dus het was eigenlijk heel bijzonder dat ze dit zomaar deed.
Ik heb er dan ook echt van genoten even.
Even lekker kroelen en knuffelen ...

Wat zal Jaylinn haar ook gaan missen en zij Jaylinn en Shaila; al zal Shaila haar geen minuut missen, dat weet ik wel zeker.
Alle spulletjes staan nog op hun vaste plek binnen handbereik, ik zie wel of ze daar blijven staan of dat ze toch naar een andere plek verhuizen.

Nog even een paar laatste fotootjes van haar laatste vaste oma-dagje.
Ze zijn niet van de beste kwaliteit, want mevrouw werkte niet echt mee; ze zat geen ogenblik stil.

Nog steeds dol op rozijntjes
Op z'n kop is het ook leuk speelgoed, zo'n tafeltje en stoeltje
En dan komt papa eraan
Waar blijft hij nu?
Ja, daar is hij!


Tot ziens, lieve Naomi, oma gaat onze vaste dag missen, maar gelukkig is het alleen dat en komen er vast nog wel weer nieuwe dagjes samen, maar dan anders.







zondag 23 juni 2013

Fear not, My child! - Vrees niet, Mijn kind!

Fear not, My child!
Vrees niet, Mijn kind!

Door het nummer ‘The courtroom’ van Carman, waarvan ik de link geplaatst heb bij het stukje op ‘In rust bij U’ kwam ik ook onderstaand nummer weer tegen; ook van Carman.
Fear not, My child!

Het is inmiddels zeker tien jaar geleden, dat dit nummer zo’n belangrijke rol speelde in mijn leven.
Fear not, My child; vrees niet, Mijn kind!
O ja, er ging bijna geen dag voorbij, dat ik niet bang was.
Bang voor een telefoontje, of nog erger, bang dat de politie aan mijn deur zou staan met de mededeling, dat onze zoon niet meer leefde.
Regelmatig kregen we immers een telefoontje: ‘Mam, pap, ik sta bij de trein en ik heb de neiging om …’
Het is gelukkig nooit gebeurd, maar de angst ervoor was groot en toen iedere dag aanwezig.

Het was in die tijd dat dit nummer van Carman mijn leven binnenkwam en ik weet nog dat ik heel wat keren heb gehuild bij dit nummer.
Het was iedere keer alsof God Zelf tegen mij zei:
‘Wees niet bang, Mijn kind!
Ik ben altijd bij je.
Ik voel elke pijn
en zie iedere traan.
Wees niet bang, Mijn kind!
Ik ben altijd bij je.
Ik weet hoe Ik moet zorgen
voor wat Mij toebehoord.’

Het was dan alsof Hij met Zijn hand over mijn hoofd streek terwijl deze woorden klonken.
Het was daardoor, alsof Hij de woorden Zelf uitsprak tegen mij en ze gaven troost en bemoediging.
Ik kon weer even verder.
Voor korte tijd was het niet de angst die regeerde, maar Hij.
Ja, voor korte tijd, want de angst om  mijn kind was zo groot.
Maar steeds opnieuw greep ik naar dit nummer.
Steeds weer als de angst hevig werd en me onderuit wilde schoppen, draaide ik dit nummer.

‘Kijk niet achterom, Mijn kind,
ontmoediging is alles wat je zult vinden.
Kijk niet naar de golven van de zee,
maar richt je ogen op Mij!’

Ik zal je sterk maken,
je verbrijzelde moed herstellen.
En mocht je vallen of gekwetst worden,
denk dan aan mijn eeuwenoude woorden.

Wees niet bang!’

In de jaren die volgden zijn er nog heel wat andere momenten geweest, waarin ik dit nummer draaide.
Soms zocht ik het nummer op en wilde gewoon even opnieuw Die Stem horen.
‘Wees niet bang, Mijn kind, Ik ben bij je! Altijd!

In (bijna) ieders leven zullen er momenten zijn waarin angst of onzekerheid, om welke reden dan ook, ons leven bedreigen.
Je baan die op de tocht staat, de uitslag van een onderzoek, waardoor de grond onder je voeten is weggeschopt.
Ziekte, al dan wel of niet levensbedreigend, kan alles in de war gooien en je toekomst onzeker maken.
Echtscheiding; hoe moet je alleen verder? Huis, werk, kinderen?
En zo zijn er nog zoveel dingen die een mens kunnen beroven van zijn innerlijke rust en vrede, zijn zekerheden.
Soms komen zo angst en onzekerheid je leven binnengeslopen, en soms komen ze binnen als een onverwachte stortbui.

Wat is het dan een rijkdom om deze woorden te mogen horen, ze te mogen kennen: Fear not, My child! Vrees niet, Mijn kind! Wees niet bang, Mijn kind! Want Ik ben altijd bij je!


In myself I failed the Lord
Then was afraid to try once more
That fire in my soul had fled
That’s when Jesus came and said

My spirit, gives the strength you need
to raise you up and to succeed
and for vision in the night
to you I'll give these words of light

fear not my child
I’m with you always
I feel every pain
and every tear I see

Fear not my child
I’m with you always
I know how to care
for what belongs to me

He said my child don’t look behind
Discouragement is all you'll find
don’t watch the waves that roll the sea
just focus your eyes on me

And I will make you strong and then
your shattered courage I will mend
and if you fall and should get hurt
remember these eternal words
fear not my child
I’m with you always
I feel every pain
and every tear I see

Fear not my child
I’m with you always
I know how to care
for what belongs to me

I know how to care
for what
belongs to me

zaterdag 22 juni 2013

Indrukwekkend groot!

Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ... (85)

Vanmorgen sloeg ik mijn Bijbel open bij Jesaja 66 en ik kwam niet verder dan de eerste twee verzen.
En hoewel ik de tekst natuurlijk al vaker gelezen heb, was het vanmorgen alsof God tegen me zei:’Je zocht toch woorden die getuigen van hoe groot en indrukwekkend Ik ben? Wel, zie hier …’

De Bijbel laat ons overal zien welke grote dingen God al heeft gedaan.
Van het begin van de Bijbel tot aan het eind staat van alles opgeschreven.
Maar het woord uit Jesaja spreekt niet over Zijn daden, maar zegt iets over Hem Zelf.
Een woord, waar ik niets aan  kan toevoegen, waar geen uitleg over nodig is, wat voor zich zelf spreekt en alles zegt wat er te zeggen valt.
Een woord, waar als je er over gaat nadenken, je heel klein maakt.
Een woord, dat als je het ook maar een klein beetje visueel maakt, je laat zien, dat wij mensen inderdaad niet meer zijn dan een speldenprikje, nauwelijks zichtbaar voor het blote oog..
Een woord, dat je vervult met dankbaarheid, omdat Hij, Die zo groot en indrukwekkend is, niet alleen bemoeienis met ons mensen wilt hebben, maar zoveel van ons houdt dat Hij Zijn Zoon gaf om ons te redden, om de relatie met ons te herstellen.
Een woord, dat je stil maakt en je je hoofd (en knieën als het lukt) doet buigen uit diep ontzag en eerbied voor Hem.

Hoe groot zijt Gij!

donderdag 20 juni 2013

Onmogelijke mogelijk

 Uw hand, Heer,
kneedt mij,
vormt mij
en transformeert mij,
zoals een rups
verandert
in een vlinder.

In Uw hand, Heer,
is het onmogelijke
mogelijk.

Uw hand
heelt
mijn diepste wond,
mijn verslagen geest.
Uw hand
stopt niet
met wat U
begonnen was
te doen,
in mij.

Uw hand
houdt mij staande
als ik dreig te vallen.
Uw hand
richt mij op,
als ik gevallen ben.
Uw hand
is nooit te kort.
Er is niets
dat U niet kan doen.

Door Uw hand, Heer,
verandert
de rups in een vlinder,
en een mens
in een nieuwe schepping.
Door Uw hand,
verandert mijn leven.
Niet meer ik,
maar U leeft
in mij.
 

Het onmogelijke
maakt U mogelijk.
 

woensdag 19 juni 2013

22e Oma-dag

Gistermorgen was ons kleine meisje er al heel vroeg, voor zevenen.
Haar Pappa moest naar Goes, dus ze waren al heel vroeg op pad.
Dat betekende dat ze ook al weer redelijk vroeg die ochtend haar bedje weer inging, want ze was toch behoorlijk moe.
Alleen de warmte deed haar korter slapen dan anders.
Op zich kon je aan haar niet echt merken dat ze last van de warmte had, want ze rende er net zo op los als anders.
Al is dat wel eigenlijk heel grappig, dat rennen.
Gistermorgen kreeg onze Jaylinn het op haar heupjes en rende de hele kamer door, en nog een rondje en nog een rondje en nog één.
Naomi vond dit helemaal niets en bij de eerste spurt die ons hondje maakte, vloog ze via de poef naast mijn stoel op mijn schoot.
En zo keek ze vanaf een veilig plekje naar die gekke hond.
Pas toen die ophield met rennen, kroop ze weer van mijn schoot.
Later op die dag, moest Naomi schijnbaar nog wat energie kwijt, want toen was het de omgekeerde wereld.
Naomi rende de kamer door, op en neer, rondje rond de tafel, nog een keer ...
Op schoot sprong Jaylinn niet, maar ze zocht wel een veilig heenkomen onder de tafel.
Ze vinden elkaar helmaal geweldig, totdat ze het op een lopen zetten, dat kunnen ze van elkaar toch maar moeilijk een plekje geven, want wat moet je nu met zo iemand die zo loopt te rennen?
 

Even een rustmomentje
met tante Rachelle

Voor het eerst sinds jaar en dag weer een keertje boodschapjes gedaan met een klein meisje in mijn winkelkarretje.
Dat was lang geleden!
Maar o, wat was dat weer leuk om zo te lopen.
Ik moet wel zeggen, het is dat ik even wegmoest voor een boodschapje, maar anders was ik binnen gebleven, hoor, want zo lekker was het buiten niet.
En in de auto is het ook pas aangenaam als de airco even draait.

's Avonds bracht ik samen met mijn dochter onze kleine meid naar huis.
Normaal wordt ze opgehaald, maar mamma was laat klaar en pappa moest helemaal uit Goes komen, dus oma had voorgesteld om de kleine meid maaar een keertje thuis te brengen.
Nog even langer van elkaar genieten, toch.
En och, zover liggen Barneveld en Nijkerk niet uit elkaar en het is nog een mooi ritje ook, zo binnendoor.
Prachtig, die weg.

* Fotootjes gemaakt door tante Rachelle met haar mobiel

maandag 17 juni 2013

Women to Womendag 2013

Afgelopen zaterdag was de Women to Women-dag van Open Doors in Ermelo.
Het was een bijzondere dag.
Deze keer stond de dag in het teken van Irak.
Irak staat op plaats nummer 4 op de ranglijst van Christenvervolging.

Er waren deze dag verschillende spreeksters.
Didi sprak over de schat in aarde vaten en Makruhi (niet haar echte naam) kwam uit Irak om te vertellen over het werk dat zij daar mag doen.
Een heel bijzondere vrouw, die op deze dag sprak over: Geloof is volharden.
Meer over haar vindt je op de site van Open Doors; zie: Women tot Women-dag

Nelly Pape gaf haar getuigenis en vertelde razend enthousiast hoe bijzonder de Women walk for Women voor haar is.

Marcel en Lydia Zimmer verzorgden deze dag de zang en de sing-in aan het einde van de dag.

’s Middags waren er Workshops, voor het mooi eigenlijk te kort, maar wel de moeite waard.
Het was voor het eerst dat ze dit deden, maar zeker wat mij betreft voor herhaling vatbaar, alleen dan wat langer of gewoon één keuzemogelijkheid in plaats van twee.

Al met al een bijzondere dag weer om mee te maken en te horen over hoe het met onze zusters in een vervolgd land is.
Het maakt je klein en helpt je om de dingen weer in het juiste licht, in de juiste proporties te zien.
Te waarderen wat je hebt.
Je zegeningen te tellen.

Er waren deze dag een paar zinnen die ik hoorde/tegenkwam die mij diep raakten.
Eén daarvan was: ‘Alleen in mijn hart ben ik vrij om God te aanbidden’ en deze bracht de volgende woorden voort.


Alleen in mijn hart ben ik vrij om God te aanbidden

Heer, Uw naam wil ik loven,
Uw naam wil ik prijzen,
maar het is een loflied
dat vanuit de stilte
van mijn hart
opstijgt naar omhoog.

Geen woord komt over mijn lippen,
geen geluid komt naar buiten.
Het is een lofgedicht,
aan mijn hemelse Vader,
vanuit de stilte
van mijn hart.

Nog moet ik zwijgen,
nog moet ik stil zijn.
Nog mag mijn stem niet klinken,
om Hem te loven en te prijzen.
Nog ben ik alleen in mijn hart
vrij om Hem te aanbidden.

Maar eens komt de dag
dat ik vrij zal zijn
en dat ik uit volle borst
Hem mag loven en prijzen.
Mag zingen zoals ik nooit
eerder heb kunnen doen.

Nu ben ik alleen nog vrij in mijn hart
om God te aanbidden.
Nog rijst mijn loflied
vanuit de stilte van mijn hart
naar omhoog.
Mijn lieve zus in de Heer,
laat jouw stem klinken
in lofprijs en aanbidding;
wees zo mijn stem
waar (nog) vrijheid is.

vrijdag 14 juni 2013

De Lawine (Mijn favoriete verhaal uit 'Mijn Herder')

Hoog op een alp in Zwitserland zit een herdersjongen.
Hij speelt op zijn blokfluit.
Rondom hem schapen, die weiden in het malse gras.
Wat een prachtige natuur!
Ginds de gletsjers met hun ‘eeuwige’ sneeuw.
Daar komt een wandelaar het smalle bergpad op; het is een vakantieganger.

‘Zo beste jongen, hoe heet jij?’
‘Henry, meneer.’
‘En hoe oud ben je?’
‘Tien jaar, meneer.’
‘Goed, Henry, noem mij maar Oom Hans.
Zeg, wat doe je eigenlijk hier?’
‘O, ik heb vakantie en mag van mijn vader op de schapen passen.’
‘Nu, dat is mooi, dus jij bent een jonge herder?
Heb je weleens gehoord van de goede Herder?’
‘Meneer, ik ben zelf een goede herder, want ik zorg heel goed voor onze schapen.’
‘Ja, dat begrijp ik best.
Dan ben jij een goede herder.
Maar ik bedoel of je weet wie de goede Herder is?’
‘Nee, meneer, wie is dat?’
‘Nu, dat is de Heere Jezus, Hij is God, maar Hij kwam uit de hemel op aarde om als Mens te sterven aan een kruis.
Nu leeft Hij weer en Hij is de goede Herder.
Zijn schapen brengt Hij in het Vaderhuis, dat is de hemel.
Niets is fijner dan Hem te kennen.
Hij zorgt dan nog beter voor je dan jij voor je schapen!’
‘Kan Hij mij ook in het Vaderhuis brengen?’
‘Ja, maar dan moet er eerst iets met je gebeuren.
Heb je weleens kwaad gedaan, Henry?’
‘Ja, meneer, ik ben deze week heel ondeugend geweest.’
‘Dan moet je Hem eerst vragen of Hij dat kwaad en ook al het andere verkeerde dat je gedaan hebt, wil vergeven.
Als je bidt en alles eerlijk aan Hem vertelt, dan neemt Hij je zonden weg en vergeeft ze, want daarvoor is Hij gestorven.
Hij leed aan het kruis om de schuld te betalen.
Henry vroeg of hij nu mocht bidden.

Het was ontzettend ontroerend te zien hoe goed hij alles begreep.
Hij wilde met zijn hele hart de Heere Jezus leren kennen.
En daar op de berg in het gras knielde Henry neer.
Kinderlijk eenvoudig sprak hij een kort gebed.
Het kwam uit zijn hart.
En om zo’n gebed is de Heere Jezus blij.
Oom Hans was ook blij, want hij voelde dat dit kind, al was hij nog zo jong, zich toch helemaal toevertrouwde aan de Heiland.

‘Nu zal ik je een tekst leren uit de Bijbel, een korte tekst: De Heere is mijn Herder.
Die kun je goed onthouden, want het zijn maar vijf woorden.
Voor elke vinger van je hand een woord.
Houd je hand op!
Vijf vingers, niet waar?
Neem nu die duim tussen de vingers van je andere
hand: _______________________ De
Nu de wijsvinger vasthouden: ______  Heer
Nu je middelvinger: _____________  is
Dan je ringvinger: _______________ mijn
Het laatste je pink: ______________  Herder
Zie je wel, Henry?
vijf woorden.
Ieder die doet wat jij gedaan hebt: zonden belijden en geloven in de Heere Jezus, die mag zeggen: DE HEERE IS MIJN HERDER

DE Herder (niet een Herder), omdat Hij alléén de goede Herder is.
HEERE, omdat Hij de Heere en Meester is, de Almachtige.
IS, omdat Hij het nu is en altijd blijft.
MIJN, want dan hoor je bij Zijn schapen.
HERDER, omdat Hij voor je zorgt en je liefheeft.
Maar let vooral op het woordje MIJN.
Hij is van jou, daarom mag je zeggen: Hij is MIJN Herder.

‘Kijk, oom Hans, als ik de tekst zeg en bij elk woord een vinger vasthoud, dan knijp ik even extra in de vierde vinger: MIJN,  - ik ben zo blij!
MIJN Herder!’

Oom Hans kwam nog af en toe even kijken bij Henry op de bergwei, maar na een paar weken was zijn vakantie voorbij en moest ook Henry weer naar school.
Het werd winter en de winter kan in een Zwitsers dorp gevaarlijk zijn, vooral door de lawines.
Een lawine is een grote massa sneeuw, die soms van een berg af komt glijden.
Die kan heel groot zijn en met een enorme vaart naar beneden storten.
Zelfs worden weleens huizen onder een lawine bedolven en ook soms mensen erdoor meegesleurd en gedood.

Op een middag kwam Henry uit school en wachtte vader hem op.
Vader keek erg bedroeft en zei: ‘Henry, moeder is ziek geworden.
De dokter heeft een recept gegeven, en dat moet direct gehaald worden.
De apotheek is hier niet, maar in het andere dorp, een half uur lopen.
Ik blijf bij moeder.
Wil je direct gaan?’
Henry was gehoorzaam en deed zijn boodschap.
In de apotheek stopte hij het flesje medicijnen voor moeder in zijn jaszak.

Op de terugweg werd het al donker.
Toen is er iets verschrikkelijks gebeurd.
Ineens een donderend geluid, alsof het onweerde.
Maar het was geen onweer – het was een lawine.
Hoog van de gletsjer was een grote massa sneeuw en ijs aan het glijden gegaan.
…. vlug wegrennen …. maar het kon niet meer.
De lawine haalde hem in en rolde over hem heen.
Daar lag Henry, diep onder de sneeuwmassa.

Vader wachtte onrustig.
De mensen in het dorp hadden het geluid gehoord.
Zouden er mensen verongelukt zijn?
Waar was Henry?

De apotheek werd opgebeld, maar ze zeiden dat Henry bij hen was geweest en weer terug naar huis gegaan was.
Wat moest er nu gebeuren?
De buren gingen op weg om hem te zoeken.
Sterke mannen hebben urenlang in de sneeuw gegraven.
Wat een spanning!
Zouden ze hem vinden?
Zou hij nog leven?

Eindelijk vonden ze hem.
Hij lag onder de sneeuw.
Koud.
Dood.
Wat erg!
Wat een verdriet voor zijn ouders.
Maar kijk die hand eens!
Die houdt de ene vinger van zijn andere hand vast omklemd, de vierde vinger.
De vader van Henry begreep het.
Hij begreep direct alles.
Want Henry had aan zijn ouders verteld dat hij zich bekeerd had en dat de Heere Jezus zijn Heiland, maar ook zijn Herder was.
Hij had verteld wat oom Hans hem geleerd had.
Zijn vader begreep dat Henry het grote gevaar van de lawine had zien aankomen.
Dat hij niet meer had kunnen vluchten.
Dat hij voelde te moeten sterven, en dat hij gedacht had aan de Heere Jezus, Die zijn Vriend was, Die hem ook nu niet zou verlaten.
Toen had Henry gedacht: ‘MIJN’.
Hij had zijn vierde vinger gegrepen en vastgehouden.
Zo hadden ze hem gevonden.

Henry wist het zeker: Hij is MIJN Herder.
En zijn ouders wisten ook zeker: Henry is wel gestorven, maar al moeten we zijn lichaam begraven, hijzelf is bij de Heere Jezus in de hemel.
Ze hadden een groot verdriet om hun lieve jongen, die gestorven was.
Maar dit was hun grote troost: Eens zal ook zijn lichaam opstaan, wanneer de Heiland wederkomt.


Met toestemming overgenomen uit: ‘Mijn Herder’
 Evangelie-Lektuur
©
www.uhwdw.nl

Zie: Boekinfo

donderdag 13 juni 2013

God leidt; gelukkig wie ...

Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ...    (84)

Mijn hart verlangt naar Zijn aanwezigheid, maar voor ik mijn Bijbel opensla en stil wordt, loop ik naar beneden voor een kopje koffie.
Ook ga ik nog even naar het toilet, waar mijn oog valt op één van de vele ‘kaarten’ die daar op mijn prikbord hangen.

‘Mijn ziel verlangt naar U,
omdat U mijn ziel gereed maakt om U te ontvangen,
door dat verlangen Zelf aan te wakkeren

Augustinus

Ik neem het mee naar boven naar mijn kamertje, terwijl ik de woorden tot me door laat dringen.
Ze raken me, deze woorden, en mijn gedachten gaan tegelijk ook naar een paar prachtige liederen die er zijn, en gaan over onze ziel, over het verlangen van onze ziel.

Terwijl ik de woorden ‘Wat buigt g’ u neder, o mijn ziel, en zijt gij onrustig in mij’ als het ware hoor in mijn hoofd, komt juist Psalm 146 op in mijn gedachten.
Ik zoek hem op en lees wat er staat.

‘Eer aan de HEER!
Prijst de Heer, mijn ziel, ja, de Heer wil ik prijzen, mijn leven lang, voor mijn God wil ik zingen, zolang ik besta.’ (vers 1,2)

Ik verbaas mijzelf soms met mijn eigen gedachtekronkels; zoals die alle kanten op kunnen gaan.
Tegelijk en door elkaar lijkt het soms wel.
Ik besluit de Psalm maar eerst eens te lezen en ik lees hem alsof ik één van mijn gedichten voordraag en geniet daarbij van deze mogelijkheid om het zo hardop te kunnen doen, omdat er niemand thuis is.
De woorden dringen immers zoveel dieper door dan wanneer ik ze zachtjes, of in mijzelf, lees.

Met het lezen van deze Psalm ervaar ik dat God mij naar deze woorden geleid heeft.
Van mijn verlangen naar even bij Hem te zijn, Zijn woorden tot mij te nemen, naar de woorden van Augustinus op het kaartje dat in mijn toilet hangt, vervolgens naar deze naar deze Psalm waardoor ik bij deze bemoediging terecht kom.
(En dat terwijl dit kaartje er eigenlijk alweer zolang hangt, dat ik eigenlijk nodig weer wat anders op moest gaan hangen)

‘Eer aan de HEER!
Prijst de Heer, mijn ziel, ja, de Heer wil ik prijzen, mijn leven lang, voor mijn God wil ik zingen, zolang ik besta.

Vertrouw niet op machthebbers, het zijn maar mensen, zij kunnen je niet redden.
Als de mens zijn laatste adem uitblaast, dan wordt hij weer stof, dan vergaat hij en met hem zijn plannen.

Gelukkig wie steun zoekt bij de God van Jacob, alles verwacht van de HEER, zijn GOD, van Hem die hemel en aarde gemaakt heeft, de zee en alles wat erin leeft, van Hem die trouw blijft, altijd.

Want de HEER is het die recht verschaft aan wie onderdrukt worden, die te eten geeft aan wie honger lijden, die de gevangenen bevrijdt, de blinden ziende maakt, opricht wie gebogen gaan.
Wie Zijn wil doen, heeft Hij lief.

De HEER is het die vreemdelingen beschermt, wezen en weduwen tot steun is.
Maar wie van Hem niet willen weten laat Hij dwalen.

De HEER, uw GOD, is koning, o Sion, voor altijd, van geslacht op geslacht.
Halleluja, mijn ziel looft de HERE!’

Als ik aankom bij ‘Gelukkig wie steun zoekt bij de God van Jacob, alles verwacht van de HEER, zijn GOD, …,’ en de volgende verzen, lijken de woorden van Augustinus zich te vermengen met de woorden van God.
‘Mijn ziel verlangt naar U, omdat U mijn ziel gereed maakt om U te ontvangen, door dat verlangen Zelf aan te wakkeren.’

U maakte mijn ziel gereed om deze woorden van U te ontvangen.
U wakkerde het verlangen in mijn ziel naar U aan.
U hebt woorden van leven, van bemoediging.

‘Gelukkig wie steun zoekt bij de God van Jacob, alles verwacht van de HEER, zijn GOD, …’
Ja, ik mag mij gelukkig prijzen omdat ik mijn steun zoek bij U, want U bent trouw!
U doet wat U belooft.
U verschaft recht!
Geeft te eten, bevrijdt, maakt ziende!
U richt op wie gebogen gaan!
U hebt lief wie Uw wil doen; U wakkert in hen het verlangen naar U aan om hen zo Uw woorden te kunnen geven.
Woorden die leiden, maar ook troosten en bemoedigen.
En onze ziel vindt pas rust als zij bij U komt; onze ziel wordt pas verkwikt en opgericht als zij Uw woorden indrinkt.
En hoe meer we door Uzelf worden gevoed en getroost, bemoedigd en opgericht, hoe meer onze ziel weer gaat verlangen naar U, en naar Uw woord.

Verlangen en stil worden; naderen tot Zijn troon van genade.
Zijn woorden lezen en binnen laten komen tot in het diepst van je binnenste, waardoor je wordt opgericht door te zien op wie Hij is en wat Hij heeft gedaan.
En vervolgens je ziel aan sporen tot lofprijs Omdat Hij het waard is dat Zijn Naam wordt verheerlijkt.





>> 'As the deer pants longs for water, my soul cries for You ...
      ... My soul longs for You, my soul longs for You ...

>> ‘Stil, mijn ziel wees stil, en wees niet bang voor de onzekerheid van morgen …
      God, U bent mijn   God, en ik vertrouw op U en zal niet wankelen …’

>> ‘Looft de Heer, o mijn ziel. O mijn ziel, prijs nu Zijn heilige Naam! 
      Met meer passie dan ooit; o mijn ziel, verheerlijkt Zijn heilige Naam!’





Dank U wel, vader, dat U mij liefheeft.
Dank U wel, dat Uzelf het verlangen naar U in mijn ziel aanwakkert en mijn ziel er ook klaar voor maakt om U te kunnen ontvangen.
Mijn ziel verlangt naar U, naar te ontvangen van U, alles wat U voor mij heeft.

- Amen -

Mijn ziel verlangt naar Hem
als dorstig land naar water,
als een hert dat naar water schreeuwt.
Mijn ziel komt pas tot rust
als zij haar rust gevonden heeft bij Hem.
Mijn ziel wordt pas opgericht
als zij wordt gevoed
door te luisteren naar Zijn stem.

Word stil, mijn ziel, word stil
en wacht op de Heer.
Word stil mijn ziel, word stil.

Laat God je klaarmaken
om te Hem
kunnen ontvangen.
Wees stil, mijn ziel,
want Hij is het die jou vult
met dit verlangen.

Loof de Heer, mijn ziel, loof de Heer
en zing van Zijn heilige Naam.
Loof de Heer, mijn ziel, loof de Heer!

Prijs Hem om de hulp die Hij is;
de troost en redding,
de bevrijding die Hij geeft.
Loof Hem, mijn ziel,
om Zijn liefde en Zijn trouw.
Prijs Hem, die eeuwig leeft.

woensdag 12 juni 2013

21e Oma-dag

Dit keer maar een klein blogje over mijn oma-dag, want ik heb gewoon heel veel behoefte om zo eerst even de Bijbel in te duiken.
'k Heb echt even een oppeppertje nodig.
Want hoewel ik razend enthousiast ben over het Secret Sister Program en wilde dat ik alle Alles-over-mij-formulieren al binnen had om ze te kunnen verwerken, knagen de zorgen over mijn man, die veel pijn heeft en zich iedere dag naar zijn werk sleept steeds meer.

Ik heb bewondering voor hem, zoals hij doorgaat zonder te klagen.
Ik baal soms als hij te eigenwijs is en alles zelf wil doen, terwijl het hem zoveel moeite kost en ik er ben om hem te helpen.
Mijn hart huilt 's nachts als ik aan zijn ademhaling hoor dat hij weer niet slaapt van de pijn.

Ik merk dat het gedicht dat ik voor afgelopen zondag voor 'In rust met U' schreef, me op het lijf is geschreven, zo niet nog meer voor hem.
'Hoelang nog, HERE, hoelang nog?'
Maar het refrein van Brian Doerksen's 'How long, o Lord' is waar we mee blijven eindigen:
'But I trust, in Your unfailing love; yes, my heart will rejoice.
Still I sing, of Your unfailing love.
You have been good,
You will be good to me.'

En dan komt dit kleine wijffie, met haar stralende lach: 'Opa!!!', en uitgestoken armen naar oma.
Even is de pijn vergeten, even wordt het verlicht door de liefde van dit kleine meiske, waar God onze familie mee heeft verrijkt.

Even een dagje gewoon tutten, knuffelen, lachen, kletsen.
De boel de boel laten en genieten.
Samen even de hond uitlaten en nog even bij de lammetjes kijken, die inmiddels al bijna echte schaapjes zijn, zo groot zijn ze al geworden.
Samen gezellig een boterhammetje eten, en ja, dat is ook het enige dat ze goed eet, ha, ha, want warm eten gaat er echt niet meer in.
Maar toegeven aan de hele dag een speen in haar mondje, omdat het tandenknarsen wat ze anders doet, niet is aan te horen.
Een keer een autostoeltje hebben en gezellig samen naar het dorp gaan.
Om een hoekje gluren als ze ligt te slapen en een brok in je keel krijgen om dit lieve plaatje en de verwondering en vreugde die daarbij opkomen in je hart.
De woordenloze lofprijs om het wonder van dit leven en al het leven dat Hij geschapen heeft en schept.
's Avonds weer alles opruimen, de kinderstoel, de box, het campingbedje, maar wel binnen handbereik voor de volgende keer.
Leeg en moe van alles wat er speelt en gebeurt, naast het bijzondere project wat ik in onze gemeente mag opzetten met Francis en de eerste voorbereidingen ook weer voor de Kerstavond voor Vrouwen, en alle daarbij komende wisselende emoties, plof ik later op de avond op de bank neer.
Ons hondje kruipt op mijn schoot en ik geniet nog even van mijn glaasje rode wijn met ijsklontjes.

dinsdag 11 juni 2013

Secret Sister Program

Nog een dag later dan de bedoeling, maar ja, als internet meer op een knipperlicht lijkt dan een lamp die gewoon brandt ...

Zo, eindelijk weer eens even tijd voor deze Blog.
De afgelopen week was ik heel erg druk met twee nieuwe Blogs die ik gister klaar wilde hebben.
De één was om al mijn weekgedichtkaarten (een afbeelding met het weekgedicht) op te zetten, maar dan wilde ik natuurlijk alle weekgedichtkaarten die ik al gemaakt heb er natuurlijk eerst op hebben.
Ook die ik nog gemaakt heb voor 'Dicht bij U'.
En dat waren er al met al toch 191 die geplaatst moesten worden met de laatst op zondagmorgen.
Daarbij natuurlijk ook de link naar het bijhorende stukje.
Een heel werk, maar ik ben er blij mee om zo alles mooi bij elkaar te hebben.

De tweede nieuwe Blog/Site, 'Vrouwen naar Gods hart', die ik heb gemaakt, is niet echt van/voor mij persoonlijk, maar voor de vrouwen van onze gemeente (en iedere vrouw die het leuk vind om even een kijkje te nemen).
De reden voor dit Blog?

Het is inmiddels een paar maanden geleden dat ik op Internet iets (weer) zocht en op iets stuitte wat mij nieuwsgierig maakte; Secret Sister Program.
Ik klikte het aan en las.
Hoe meer ik er over las, hoe meer alles in mij in beweging kwam, zo voelde het echt.
Whauw, dacht ik, als we dat toch eens met de vrouwen in onze gemeente konden gaan doen ...

Ik sloeg de bladzijde op bij mijn favorieten en liet het nog een poosje liggen, want ja, in onze gemeente heeft iedereen het zo druk, dat er nu al geen mensen voor sommige dingen te vinden zijn.
Maar af en toe keek ik er weer naar en dacht steeds weer 'whauw', als dat toch eens zou kunnen ..'
Op een gegeven moment kwam ik er weer en dacht, nu is het klaar, ik moet hier mee aan de slag gaan.
Ik heb mijn vriendin gemaild en haar het een en ander doorgestuurd, we doen namelijk wel meer dingen samen.
Het leek haar heel bijzonder, maar ja, ze was nog bezig met de Alfa, dus er was nog geen ruimte voor iets erbij, laat staan iets nieuws wat nog helemaal op poten gezet moet worden.
Ik begreep het natuurlijk best, maar ik wilde hier ook vast vreselijk graag mee beginnen.

De drang om dit programma klaar te maken voor de vrouwen in onze gemeente was echter zo sterk, dat ik niet anders kon dan gewoon vast beginnen.
Ik had nog geen toezegging van Francis dat ze me zou gaan helpen, en ook nog geen toestemming van de oudstenraad om het ook zelfs maar in de gemeente te mogen doen, maar iets binnenin mij drong er op aan om gewoon in geloof en vertrouwen te beginnen met het vertalen en uitwerken.
Daarnaast heb ik een mailtje gestuurd naar de pastor van de gemeente waar ik het programma gevonden had en ongeveer binnen 24 uur had ik een ellenlange mail terug van June Tryon, de vrouw die over dit programma ging in deze gemeente.
Vol tips en ideeën en heel enthousiast, dat ik er mee bezig was.
Ook vond ik het gewoon belangrijk en mooi om na aanleiding van dit programma een eigen site voor de vrouwen van onze gemeente te creëren.
Een plek waar ze alles nog eens terug konden lezen over het programma, het alles-over-mij-formulier eventueel konden kopiëren en per mail opsturen en de aandachtspunten van het programma.
Maar daar het een bemoedigingsprogramma is met een kaartje sturen en geschenkjes geven, leek het me ook leuk om hiervoor ruimte te maken.
Ruimte voor creatieve ideeën, in de vorm van gedichtjes, verhalen, of gewoon creatieve werkjes.
En nog veel meer, allemaal in de lijn van bemoedigen.

Inmiddels was Francis klaar met de Alfa, en ja hoor, zij werd net zo enthousiast als ik en wilde hier graag verder aan meewerken.
Samen zijn we naar de oudstenraad geweest en kregen onze toestemming.
Hi, hi, ik had hier ook geen seconde aan getwijfeld dat we die zouden krijgen.
Dit was immers te mooi!

De Welkomstbrieven en Alles-over-mij-formulieren zouden voor ons worden uitgeprint, en we zouden beiden in een envelop doen en uitdelen na de dienst waarin we het bekend zouden maken.
Maar een kale witte envelop vond ik toch wel saai en ik had juist zo'n leuk patroontje gevonden van een klein gehaakt hartje.
Heel eenvoudig, maar o zo leuk.
Nu heb ik wel vaker van die leuke ideeën en realiseer me dan daarna pas de hoeveelheid werk die er mee is gemoeid.
Hier dus ook, maar ja, zeg nu zelf, zo'n envelop is toch veel leuker met een leuk gekleurd hartje er aan?
En ik hoefde er maar 100 stuks te haken.
Ik vond het gewoon ook een leuk werkje om te doen en dat terwijl sinds 1979 niet meer gehaakt heb.
Maar terwijl ik de hartjes aan het haken was, had ik tocht steeds meer iets van, hm, eentje is wel weinig, twee is leuker en dan roze en paars, de kleuren van de site.
En zo vernaderde het aantal van de hartjes die gehaakt moesten worden van 100 stuk in 200 stuks.
Vervolgens nog een visitekaartje gemaakt en beiden aan de envelop geniet.
Al zeg ik zelf, het zag er echt leuk uit.


En afgelopen zondag was het dan zover dat ik de aankondiging in onze gemeente mocht doen.
Heel bijzonder: ik had hier ruim de tijd voor gekregen. (Gelukkig maar, want als je enthousiast over iets ben dan ...)
Vandaar ook dat afgelopen zondag ook de nieuwe Blog/Site klaar moest zijn.
Het eerste Alles-over-mij-formulier heb ik binnen en ik zie uit naar hoeveel er nog volgen.

Welk een zegen zal dit zijn in de eerste plaats voor iedere vrouw zelf die hier aan mee gaat doen, maar ook voor hun gezinnen, hun huizen, onze gemeente zelf.
Er is een diepe vreugde en dankbaarheid in mijn hart dat God mij bij dit programma bracht en dat we dit nu samen mogen gaan doen.

Vraagje
Ik kon  op Internet niet veel vinden of dit programma ook bekend is in Nederland.
Dus als er iemand is die het kent en er ervaring mee heeft, zou ik daar graag eens wat meer over horen.
Ook als jullie leuke andere speciale programma's hebben voor vrouwen, leuke ideeën.
Ik hoor het graag.

dinsdag 4 juni 2013

Onze toevlucht en kracht

Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ... (83)
 
Vandaag geen Naomi, dus ook geen oma-dag.
Maar wel een bemoediging voor een ieder die het nodig heeft.
 
Er zijn, denk ik, altijd wel momenten of perioden zijn in ons leven, dat we meer dan anders verlangen naar Gods aanwezigheid, naar als het ware door Hem te worden vastgehouden.
Als het leven zwaar is, pijn en verdriet onze dagen kleuren, onzekerheid ons omringt, alle zekerheden dreigen weg te vallen; als zorgen ons dreigen te overspoelen en ieder uitzicht hopeloos lijkt, dan verlangen we misschien wel meer dan anders naar Gods nabijheid.

Diep van binnen weten we het allemaal wel.
We weten dat Hij er altijd is, dat Hij van ons houdt zoals we zijn.
We weten dat we Zijn kind zijn, Zijn eigendom en we weten ook dat Hij ons nooit alleen laat, dat Hij altijd voor ons zorgt.
Maar soms willen we net iets meer dan dat.
Dan verlangen we naar het ervaren van Zijn aanwezigheid, willen we Zijn armen om ons heen voelen en ons warmen en troosten in Zijn aanwezigheid.
Dan verlangen we ernaar, dat Hij ons vasthoudt en ons bemoedigend toespreekt.
Dat Hij ons verteld dat Hij van ons houdt, voor ons zorgen zal, iedere dag opnieuw.
Dat we alles bij Hem mogen brengen, aan Zijn voeten mogen neerleggen.

Soms is bidden genoeg om Zijn aanwezigheid, Zijn liefde, ‘Zijn armen om je heen te voelen’; soms we bidden en smeken voor langere tijd.
Soms komt God tot ons door Zijn woord of door andere mensen, een kaartje of telefoontje.
Soms door iets wat we zien - een vogel, een vlinder, een zonsondergang.
En soms door een lied.
 
Klik voor de muziek op de afbeelding
 
Father,
I want You to hold me
I want to rest
in Your arms today

Father,
I want You to show me
How much You care for me
In ev’ry way

I bring all my cares
And I lay them
at Your feet

You are always there
And You love me
as I am

Yes, You love me
as I am

Father,
I know You will hold me
I know I am Your child,
Your own

Father,
I know You will show me
I feel Your arms holding me,
I’m not alone

I bring all my fears
And I lay them
at Your feet

You are always here
And You love me as I am
Yes, You love me as I am

You are always here
And You love me
as I am

En soms ...
Soms gebeurt er niets, gewoon helemaal niets.
Hoe je ook bid of smeekt, Zijn woord doorspit, muziek luistert of zingt; soms lijk de hemel van koper en lijkt het alsof Gods liefdevolle armen spoorloos zijn.
Ze lijken er voor iedereen te zijn, behalve voor jou.
Dan komt het op geloven aan, op vertrouwen.
Dan komt het er op aan om vast te houden aan Zijn beloften.
Hij heeft ons beloofd dat Hij met ons zal zijn tot aan de voleinding van de wereld.
Hij heeft ons gezegd dat Hij van ons houdt en hoeveel Hij van ons houdt; dat niets of niemand ons kan scheiden van Zijn liefde.
Hij heeft ons beloofd dat Hij Zelf voor ons uitgaat; met en voor ons zal strijden.
Dat Zijn eeuwige armen onder ons zijn.
Hij heeft beloofd dat Hij ons zal opbeuren als we moe zijn, sterk zal maken als we geen kracht meer hebben.
Dat, als we op Hem onze hoop stellen, we nieuwe kracht zullen vinden.
God heeft beloofd, dat Hij het geknakte riet niet zal breken en de walmende vlaspit niet zal Hij doven.

Wees niet bang, zegt Hij, want Ik ben bij je!
Kijk niet angstig om je heen, want Ik ben JOUW GOD!
Ik maak je sterk, Ik help je.
Ik ondersteun je met Mijn heilrijke rechterhand.
Laten we ons vastklampen aan Zijn beloften, ze uitspreken, ze proclameren en uitzien naar wat God gaat doen.

God is onze toevlucht, Hij geeft ons kracht;
in de grootste nood heeft Hij ons geholpen.
De Almachtige Heer is aan onze zijde,
onze burcht is de God van Jakob.
 
Psalm 46:2,8