7e Oma-dag

Wat een geweldig begin van een nieuwe dag.
Het was rond kwart over zeven vanmorgen toen Jaylinn ineens overeind vloog naar de deur en zeer enthousiast tegen de deur en in de lucht sprong.
Mijn man en ik zaten aan tafel met ons kopje koffie en schoten een beetje in de lacht om haar capriolen.
We begrepen uit haar gedrag al wel, dat onze zoon de deur binnenkwam met Naomi.
Ik kwam maar snel overeind om de deur verder voor hem open te doen, zodat hij naar binnen kon.
Terwijl Joël met Naomi binnenkwam, sprong Jaylinn en maar tegen hem op , ze hield niet meer op.
Haar staartje kwispelde van blijdschap.
Nou, dat was nog eens een enthousiast begroeting!
'Geef mij Naomi maar gauw,' zei ik tegen mijn zoon, dan kun jij Jaylinn begroeten, 'zo te zien kan ze haast niet wachten.'
Het tafereel toverde automatisch een lach op onze gezichten.
Echter toen ik Naomi van Joël overnam negeerde Jaylinn Joël compleet en kwam achter mij aan.
Ja, ... alles draaide dus om Naomi.
Ik kreeg amper de kans om haar jasje uit te doen, zo sprong ze steeds weer omhoog om maar dicht bij Naomi te zijn.
En ja, daar stond mijn zoon dan met zijn goede gedrag.
Lege handen en ook geen hond meer die aandacht voor hem heeft.
We hebben vreselijk gelachen om dit alles.
Tegelijk ben ik er ook zo blij mee.
Ze zijn gek op elkaar, Jaylinn niet alleen op Naomi, maar Naomi ook op Jaylinn.
Ze volgt hem overal; is het niet lopende dan wel met haar ogen vanuit de box of kinderstoel.
Bijzonder om ze samen op te zien groeien.                                                           

 

 

Later op de ochtend als ze even uit de box is ruimt ze netjes Jaylinns speelgoed op.
Ik ben benieuwd of ze dat straks ook met haar eigen speelgoed zal doen.
Maar goed, zij gooit het speelgoed in de bench en Jaylinn haalt het met dezelfde vaart er weer uit, dus echt opschieten doet het niet, maar dat schijnt haar niet te deren.

 

 



Oh, opa heeft vanmorgen ook voor het eerst gehoord dat ze 'opa' kan zeggen.
Haar hele gezichtje doet mee; haar mondje tuit zich tot een duidelijk 'o' en dan volgt 'pa', en samen vormen zij duidelijk 'opa'.
Oma wil nog niet zo lukken, maar we zijn op weg met 'ummmma'.
We komen er wel.

Ook ons wandelingetje, dit maal niet zo groot vanwege de regen, toverde bij degene die voorbij kwamen ook een glimlach op het gezicht.
De regenhoes die ik over de buggy had gedaan, was een beetje stuk, dus kon niet helemaal goed vastgemaakt worden en daar maakte madame goed gebruik van.
schijnbaar zag ze niet genoeg, dus duwde ze met haar linkerhandje het plastic naar rechts terwijl ze zelf helemaal scheef in de buggy ging liggen.
Ja, zo heeft zo'n ding natuurlijk helemaal geen zin.
Maar goed, het houdt de buggy dan nog een klein beetje droog, zullen we dan maar zeggen.

Al met al een dag met allemaal knipoogjes en dus veel reden tot vreugde en dankbaarheid.
Dank U wel, Heer!