Mijn gebed voor jou!

Als ik eind van de morgen na een bezoekje bij iemand die het niet makkelijk heeft wegrijd, bid ik automatisch tijdens het rijden voor haar; ze zag er zo moe uit.
En ineens bid ik: 'Heer, geef haar vleugels als die van een arend'. 
Ik schrok er zelf een beetje van, zo plotseling waren die woorden daar, maar tegelijk dacht ik, ja, dat is het.
Mijn blogje van gister over vleugels als die van een arend, kan ik ook omzetten in een gebed voor een ander.
En al rijdend en biddend ontstond zo het eerste coupletje.
Thuisgekomen schoof ik vlug aan de tafel om de woorden op te schrijven; zelfs na nog een boodschap doen, zaten ze nog steeds in mijn hoofd.
Als ik klaar ben met de dingen die eerst mijn aandacht vroegen, duik ik achter mijn bureau en maak het gebed/gedichtje af.

Heb jij het moeilijk?
Ga jij door een zware tijd?
Ben je moe, en is alles je eigenlijk te veel?
Weet je nauwelijks hoe je verder moet, of hoe dat je het moet volhouden?
Dan is dit gedichtje mijn gebed voor jou!

>> Atelier 'De oude Smederij'

Ik bid,

dat de Heer

je vleugels

als die van

een arend geeft.

Krachtig

en sterk,

zwevend

op de wind

van Zijn Geest.

Dat ze

je boven

elke storm

zullen leiden die

het leven geeft.

Opdat, als je

terugkijkt,

je zult zien:

Híj is in alles

mijn sterkte

geweest.

🙏

Lees Ook mijn vorige Blogje.
>> Welke vleugels wil jij hebben?

Verlangen ...

Heer,
ik kom zoals ik ben,
met alles wat mij bezighoudt.
U kent de verlangens van mijn hart.
U kent mijn vragen en mijn twijfels.
Mijn pijn en mijn verdriet.
Mijn angsten en mijn zorgen.
U weet alles van mij,
maar U verlangt ernaar
dat ik ze deel met U,
U deelgenoot maakt
van alles wat in mij leeft.
U kent mijn hart,
U weet wat mij beweegt,
maar U ziet uit naar ons samenzijn,
iedere dag opnieuw,
zodat U kunt komen in alles,
in elke omstandigheid,
in elke gedachte,
in al mijn gevoelens.
U ziet hoe ik soms tob,
voortploeter
en U wacht,
tot dat ik kom…

U verlangt ernaar
om samen met mij
door het leven te gaan.
U verlangt ernaar
dat ik dagelijks bij U kom
en rust in de stilte van Uw aanwezigheid,
schuil in de schaduw van Uw vleugels,
leer van Uw onderwijzing,
me koester in Uw liefde.
U wilt mij te drinken geven
uit Uw bron van levend water,
zodat ik nimmermeer zal dorsten,
opdat stromen van dat water
uit mijn binnenste zullen vloeien
en anderen zullen trekken naar Uw bron,
opdat ook zij kunnen drinken
en nimmermeer dorsten.

Zo wil ik komen, Heer, en knielen.
Alles met U delen wat mij bezighoudt,
en ontvangen al wat U voor mij hebt weggelegd.
Hier ben ik, Heer,
reinig mij,
vul mij,
zend mij.
Mijn ziel verlangt
Uw wil te doen.

- Amen -

Een gebed dat ik ongeveer tien jaar geleden schreef voor op mijn eerste Blog, maar dat nog steeds een gebed van mijn hart is.
Ook van jou?

Ik bid voor je!

Soms wordt het snel gezegd: ‘Ik bid voor je!’, maar als we niet oppassen wordt onze tijd en aandacht net zo snel opgeslokt door onze eigen bezigheden en dingen, en vergeten we wat we hebben belooft.
Laten het toch geen loze woorden zijn, als we een ander beloven om voor hem of haar te bidden.

In de jaren die achter me liggen, werd ik me daar steeds meer van bewust, en het werd steeds belangrijker voor mij om te zorgen dat ik ook echt deed wat ik had beloofd, en dus schreef, -en schrijf, ik de naam op van degene aan wie ik beloofd heb om voor te bidden.
En helaas gebeurt het me dan soms nog dat ik pas later denk aan wat ik had beloofd.
Toch blijft mijn streven om ervoor  te zorgen, dat mijn ‘Ik bid voor je’ geen loze woorden zijn, maar dat ik werkelijk doe wat ik heb beloofd.

Vanuit de woorden ‘Ik bid voor je’, vanuit hoe belangrijk het is om te doen wat ik heb beloofd, en de impact die mijn (onze) gebeden hebben, schreef ik het volgende gedichtje.
Het helpt mij om me bewust te zijn van de diepte en reikwijdte van deze vier woordjes.
En als ik tegenwoordig tegen iemand zeg: ‘Ik bid voor je’, klinken de woorden van het eerste coupletje van het gedichtje in mijn gedachten …


Als ik zeg
‘ik bid voor je’,
dan wil ik dat je weet
dat dit geen
loze woorden zijn,
maar dat ik je
werkelijk breng
voor Gods troon
en Hem vraag te komen
in al je verdriet,
al je zorgen,
en al je pijn.

Als ik zeg:
‘ik bid voor je’,
weet dan ook
dat er Iemand is
die al mijn gebeden hoort.
Hij zal voor je zorgen,
je troosten en bemoedigen;
door Hem mag je weten
dat er achter elk
nachtelijk duister
een nieuwe morgen
gloort.

Gebed ...

Naar: >> Psalm 63 

O Heere, U bent mijn God!       

In de stilte van de vroege morgen
zoek ik U op om te zien
Uw macht en Uw heerlijkheid.

Mijn hart en ziel verlangen,
ja, hunkeren naar U,
zowel in goede als in slechte tijden,
in tijden van overvloed,
als in tijden van dorheid en droogte.

O, Uw goedertierenheid*
is immers beter dat het leven,
en daarom zal ik
in Uw Naam en tot Uw eer
mijn handen opheffen
en zingen tot Uw lof en eer,
want U bent het Die mijn ziel
overvloedig verzadigd.

Als ik ’s nachts niet kan slapen,
richt ik mijn gedachten op U
en op hoe U mij altijd hebt geholpen,
en dan schuil ik opnieuw
in de schaduw van Uw vleugels,
waar ik mij veilig weet en geborgen,
en vanwaar ik kan blijven zingen.

Mijn ziel is aan U verkleeft;
waar U bent wil ik zijn om
de ondersteuning van Uw rechterhand,
die daar altijd voor mij is.

Heere, mijn God,
wat er ook gebeurt in mijn leven,
mijn ziel zal zich in U verblijden,
tot de dag van Jezus Christus.

– Amen –

* = genade, liefdevolle vriendelijkheid, standvastige liefde, mededogen, goedheid en trouw

Ps. Het is heerlijk om na een maand ziek te zijn geweest weer eens te kunnen schrijven.
      God dankbaar dat ik weer bijna ben opgeknapt.

Geboren: Feline Sophie

Zondagavond kwam het vreugdevolle telefoontje: ze is er!!!

Een prachtige dochter erbij; een lief klein zusje, voor de nu grote zus Naomi.

Wat een rijkdom en wat zijn we blij en dankbaar dat alles opnieuw is goed gegaan.

Dank U, Heer; prijs Uw Naam!

Lieve kleine Feline Sophie,

kostbare parel,

ontvangen uit Gods hand.

Door Zijn ogen werd je gezien

vanaf het allereerste begin;

Zijn handen hebben jou

vormgegeven.

Ik bid, lieve meid, 

dat deze hand

je steeds mag leiden

op elke weg die je gaat

in dit leven.

Ik bid, 

dat deze hand

je elke dag 

vol bescherming 

houdt omgeven.

Ik bid,

dat deze hand 

je zegenen zal

elke dag 

van je leven.

Ik bid dat jij,

lieve Feline Sophie,

uit zal groeien tot 

een vrouw naar Gods hart,

die Hem in alles 

wat ze doet

de eer zal geven.

Blijf dicht bij Hem,

mijn lieve kleine schat,

Luister dagelijks

naar Zijn stem.

Dan zal Hij 

je de weg wijzen

door het leven.

Ik hou van je!

Liefs 

oma

Blijf bidden!

Op de dag dat ik mijn vorige blogje plaatste 'Mijn kind, Ik hoor en Ik luister' , ging het stukje in mijn dagboekje, wat ik overigens 's avonds voor het slapen gaan lees, over onverhoorde gebeden.
Spurgeon geeft een paar redenen die een mogelijk antwoord kunnen zijn op het niet verhoord worden, maar het zijn de laatste paar zinnetjes die mij enorm aanspreken en die ik als aanvulling op mijn vorig blog wil doorgeven.
Daarnaast vond ik het ook heel bijzonder dat uitgerekend deze dag, deze twee dingen samenkomen; mijn blogje en wat er voor die avond in het dagboekje staat.
Ik hoop dat dit ook voor jou (in het bijzonder voor hen die het nodig hebben) ook echt een bemoediging mag zijn.

'Al uw gebeden worden in de hemel opgeslagen 

en zelfs als ze niet direct worden verhoord, 

zullen ze niet worden vergeten.

Verliest de moed dus niet. 

Blijf bidden.'

Gods 26 bewakers

Hebt u ooit het dringend gevoel gehad dat u voor iemand moest bidden en heb je het dan gewoon op een lijstje vermeld en zei tegen jezelf:
‘Ik zal wel later bidden voor hem?’
Of heeft er ooit iemand jou geroepen en gevraagd:
‘Ik heb het nodig dat u voor me bidt?’

Lees het volgende verhaal; het kan mogelijk de weg tot het gebed veranderen of de manier waarop je bidt.
Een zendeling met verlof vertelt dit waar gebeurde verhaal, toen hij zijn thuiskerk bezocht in Michigan.


Terwijl ik dienst deed in een veldhospitaal in Afrika, reisde ik om de twee weken per fiets door het regenwoud naar een dicht bijzijnde stad voor mijn financiën.
Dit was een reis van twee dagen met een overnachting op een camping halverwege.
Op een van die dagen, kwam ik aan in de stad met de bedoeling geld af te halen in een bank, aankoop medicijnen en dergelijke, om dan daarna een terugreis te maken van twee dagen naar het veldhospitaal.
Bij aankomst in de stad, bemerkte ik dat twee mannen aan het vechten waren met elkaar; één van hen had al ernstige verwondingen.
Ik behandelde zijn verwondingen en ondertussen sprak ik hem over de Heer.
Ik reed nadien dus twee dagen terug, met overnachting op een camping en kwam thuis aan zonder ongevallen of incidenten.

Twee weken later vatte ik mijn dagtaak aan en reed terug naar de stad.
Daar aangekomen werd ik benaderd door de jonge man welke ik verzorgd had.
Hij zei me dat hij op de hoogte was dat ik geld en medicijnen bij me had.
Hij zei: “Sommige vrienden en ikzelf hebben u gevolgd door het regenwoud, wetende dat u moest overnachten.
Wij waren van plan u te vermoorden, uw geld te stelen en uw drugs.
Maar toen we juist uw terrein binnen kwamen zagen wij dat u omgeven werd door 26 gewapende bewakers.
Daarop lachte ik en zei dat ik alleen was op dit terrein om te overnachten.
De jonge man benadrukte zijn woorden en zei dat ook zijn vrienden de 26 wachters hadden gezien en ze zelfs hebben geteld.
Ten gevolge van de aanwezigheid van deze bewakers werden wij bang en hebben u dan maar alleen gelaten.

Be still Be Amazed
Toen ik dit verhaal vertelde in mijn prediking in mijn thuiskerk, stond er plots iemand recht uit de menigte, onderbrak mij en vroeg welke dag dit juist is gebeurd.
Ik vertelde aan de menigte de juiste datum en deze man welke me had onderbroken, vertelde zijn verhaal:
De nacht van het voorval in Afrika, was het hier morgen en ik was mij aan het voorbereiden om golf te spelen.
Toen ik zachtjes tegen de bal kwam met mijn golfstick, werd er mij ingegeven dat ik dringend voor jou moest bidden.
Het werd mij zo sterk ingegeven door de Heer dat ik enkele mannen heb samengeroepen om te bidden in de kerk voor je.
‘Willen alle mannen opstaan welke die dag samen met mij hebben gebeden?’
Alle mannen welke die dag hadden gebeden stonden op.
Deze zendeling was zo verwonderd dat hij zelfs niet wist met hoeveel ze waren.
Toen het aantal mannen werd geteld, kwamen ze aan een aantal van 26.


Dit verhaal is een ongelooflijk voorbeeld hoe de Heilige Geest werkt en beweegt in mensen welke van de Here houden.
Als jij ooit aangespoord wordt om te bidden, doe het dan …… je weet nooit wat het kan betekenen voor deze persoon.


Ooit toegezonden gekregen van 'In Gods veilige handen', maar ben nog steeds iedere keer ontroert en vol verwondering over hoe God werkt.
www.inGodsveiligehanden.nl  


Be still  Be Amazed
Dag 13

Niets is voor Hem onmogelijk!

‘Maar ik houd vol, 

omdat ik weet dat het allemaal gebeurt 

omwille van mijn geloof in de Heer.

Ik weet dat God alles in de hand heeft.’

Vanmorgen hadden wij onze maandelijkse gebedsochtend voor Vervolgde Vrouwen.
De meeste van de verhalen zijn afschuwelijk, schokkend, staan in het teken van lijden en verdriet, mishandeling, verkrachting; je kunt het nauwelijks bedenken.
De ochtenden zijn heftig en roepen soms heel veel emoties op.
Wat is gebed voor deze vrouwen hard nodig!
Gebed om bescherming, om hulp, om troost, moed en kracht, om vrijlating.
Gebed dat God zal voorzien; gebed om volharding, wijsheid en inzicht.
Gebed om ommekeer in de levens van familie, van vervolgers, van hun vijanden.
Gebed om …, gebed voor …

Maar dan is er ineens ook een zin die aansluit waar ik gister eindigde:
‘Maar ik houd vol, omdat ik weet dat het allemaal gebeurt omwille van mijn geloof in de Heer. Ik weet dat God alles in de hand heeft.’

‘Maar ik houd vol …!
Ik weet dat God alles in de hand heeft!’
Of:
'… Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt is ze dankbaar dat ze de Here God heeft leren kennen. ‘Ik weet dat Hij mijn schild en schuilplaats is. Hij zal me nooit in de steek laten, zelfs als is de hele wereld tegen me.’

Dankbaar …!
Ik weet …!
Hij zal …!

Ook wordt er altijd wel gebed gevraagd voor hun vervolgers, hun man en/of familieleden die hen mishandelen om hun geloof, voor hun verkrachters, de moordenaars van hun mannen.
Soms, heb ik het daar best wel moeilijk mee, en zou ik eerder willen  bidden met sommige woorden van David, en toch …


Be still  Be Amazed …
’s Middags bekijk ik, na een probleempje verholpen te hebben met één of andere instelling op You Tube, de link die één van de vrouwen van de gebedsochtend mij had opgestuurd.

>> I have decided to follow Jesus

‘Er was een zaadje geplant in het hart van die dorpsleider.
Een zaadje dat begon te groeien.
In exact hetzelfde dorp en op hetzelfde plein zwoor hij hij zijn vorige geloof af en verklaarde hij zijn trouw aan Jezus Christus.
…
Want ze hadden echt geloof gezien …’


...
Soms, heb ik het daar best wel moeilijk mee, en zou ik eerder willen  bidden met sommige woorden van David, en toch …

Voor God is niets onmogelijk!
Zaad wordt gezaaid en God doet wat in onze ogen onmogelijk lijkt.
Dan word ik opnieuw stil, maar nu om een andere reden en met een hart vol ver(be)wondering dank ik Hem en vraag tegelijk om vergeving.
Wees stil, wees verwonderd; laten we toch stil worden en bidden voor zowel onze vervolgde zussen (en broers) als voor hun vervolgers, om vervolgens vol verwondering de getuigenissen te kunnen horen van wat God heeft gedaan dwars door alles heen.


Be still  Be Amazed
Dag 3

Hoeveel te meer; als wij vragen ...

Is er een vader onder jullie die zijn kind een slang zal geven als het om vis vraagt?
Of een schorpioen, als het om een ei vraagt?
Ondanks jullie slechtheid weten jullie je kinderen dus goede dingen te geven.
Hoeveel meer zal dan de Vader in de hemel de heilige Geest geven aan wie hem erom vragen!

Lucas 11: 13
GNB

Gistermorgen waren dit de woorden voor mijn Stille Tijd met een overdenking uit het dagboek van Andrew Murray ‘Gods beste geheimen’.
Nu, zo net na de conferentie, raken deze woorden me diep.
Als tijdens de conferentie het verlangen in mij groeide om uit te mogen delen (zie vorige stukje), en ik dan deze woorden lees, dan vind ik dit zo bijzonder.
Naadloos sluit het bij elkaar aan, want hoe zou ik ook maar iets kunnen doen zonder de Heilige Geest?

De overdenking van Andrew Murray zet me er nog eens extra bij stil.
Het is niet alleen vragen en dat we dan zullen ontvangen, maar God wil eigenlijk niets liever dan  Zijn Heilige Geest geven.
Want hoe belangrijk is Zijn Geest wel niet!
Hoeveel te meer zal de Vader geven …!!!
Hoeveel te meer, oftewel des te meer, zal Hij de Heilige Geest geven als wij erom vragen.
Hoeveel te meer, dan de goede dingen die wij mensen doen terwijl wij van nature slecht zijn.
Hoeveel te meer ...
Zoveel meer ..., zoveel meer wil Hij geven.
Zoveel meer, ... als wij vragen.

Terwijl ik dit las en tot me door liet dringen gingen mijn gedachten naar wat we soms wel bidden: bedauw mij met Uw Geest, of bedauw hem/haar met Uw Geest.
Bedauwen met Uw Geest …
Het woordje bedauw heeft, hoewel het een goedgekeurd bestaan woord is, geen duidelijke betekenis, maar als we denken aan het woordje dauw, dan is wat we bedoelen wel duidelijk.
En ik vond het eigenlijk ook altijd heel erg mooi om te bidden: bedauw mij, bedek mij.
Maar dauw is eigenlijk slechts een laagje van kleine waterdruppeltjes.
Terwijl ik daar zo over zat na te denken, had ik ineens zoiets van, Heer, ik wil eigenlijk meer dan alleen een laagje, ik wil doordrenkt worden met Uw Geest.
En even had ik zoiets van, dat moet ik anders gaan doen in mijn gebed; niet meer bedauw mij.
Maar met het schrijven van deze woorden gaan mijn gedachten ineens naar Gideon en zijn ‘schapenvachtjes’. (Richteren 6:33-40)
Zegt de Bijbel ook niet dat zijn vacht doordrenkt was van de dauw, ja, zelfs zo nat dat er na het uitwringen een schaal vol water was?
Ja, op zo’n manier wil ik wel bedauwt worden met Zijn Geest.
Dit is bedauwt tot doordrenkt toe.

Hoeveel te meer zal dan zal de Vader in de hemel de Heilige Geest geven aan wie Hem erom vragen!

 



Ik bid U, Vader,

om Uw Heilige Geest.
Bedauw niet slechts
mijn hart,
maar doordrenk het
tot overstromens toe,
opdat mijn leven U,
in woord en daad,
zal behagen.

Ik bid U, Vader,
om Uw Heilige Geest.
Stort met Uw Geest
Uw liefde uit in mijn hart,
opdat mijn leven,
door Uw liefde,
mensenharten raakt;
hen zal bemoedigen
en schragen.

- Amen -



Anderen liefhebben door jou te gebruiken

Laat Mij je ogen gebruiken om de noden van een ander te zien.
Laat Mij je oren gebruiken, om de hartenkreet van een eenzaam mens te horen.
En je tong, opdat Ik woorden van liefde en hoop mag spreken tot hen die terneergeslagen zijn.
Je hart wil Ik breken voor al die velen die Mijn liefde niet kennen.
Ik zou je handen willen gebruiken om de tranen te drogen bij hen die overmand zijn door het verdriet.
Om een schouderklopje te geven aan een ontmoedigd mens.
Om iemand overeind te helpen die ten val is gekomen op zijn weg.
En laat Mijn Woord je vervullen, zodat je overloopt met de warmte, de vreugde, de liefde en de hoop die daar in ligt besloten.
Want als Mijn Woord in je hart leeft en in je geest en gedachten woont, dan straal je die liefde uit en dan denken anderen: "Dat wil ik ook!"
Geef en het zal je gegeven worden.
En als je er op uit trekt om Mijn Woorden, Mijn liefde en Mijn Evangelie aan anderen door te geven, dan zal Ik Mijn liefde over je uitstorten.
Een genezer van harten, dat zul je dan zijn.

Jezus
                              
© www.actiefonline.nl
    Met toestemming overgenomen

 

Heer Jezus,
hier ben ik.

Open mijn ogen,

zodat ik de nood van een ander zal zien.
Open mijn oren,

zodat de hartenkreet van een eenzaam mens

niet langzaam wegsterft zonder dat ik hem hoor.
Laat mijn tong een instrument zijn van Uw vrede,

met woorden van liefde en hoop voor hen

die terneergeslagen zijn.
Maak mijn hart breekbaar voor hen

die U niet kennen.
Gebruik mijn handen om de tranen te drogen van hen

die overmand worden van verdriet.
Of om een schouderklopje te geven,

of om iemand overeind te helpen die gevallen is.
Vul mijn hart en mijn geest met Uw woord.
Laat het daar woning maken,

zodat ik zal overlopen van liefde, warmte, vreugde en hoop,

zodat anderen gaan hunkeren naar U.
Laat mij van U ontvangen, en geven ...
Dank u wel,
dat als ik er op uittrek om anderen te laten delen in Uw liefde,

Uw woorden, Uw evangelie,

U Uw liefde over mij uitstort.

Maak mij,
laat mij zijn,
een genezer van harten.

- Amen - 

 

Uw dochter,

Rita en ...?

                     

Een instrument van Uw vrede

  >>  Women of Faith - Instruments of Peace



Heer, maak mij een instrument van Uw vrede.
                        
Laat mij liefde brengen waar haat heerst.
Laat mij vergeven wie mij beledigde.
Laat mij verzoenen wie in onmin leven.
Laat mij geloof brengen aan wie twijfelt.
Laat mij waarheid brengen aan wie dwaalt.
Laat mij hoop brengen aan wie wanhoopt.
Laat mij licht brengen aan wie in duisternis is.
Laat mij vreugde brengen aan wie bedroefd zijn.

Laat mij niet zoeken getroost te worden, maar te troosten.
Niet begrepen te worden, maar te begrijpen.
Bemind te worden, maar te beminnen.

Want het is toch door te geven, dat men ontvangt,
door te verliezen, dat men vindt,
door te vergeven, dat men vergiffenis ervaart,
door te sterven, dat men verrijst tot het eeuwige leven.

- Amen -

©Franciscus van Assisi
   (1181-1226)

Zegen de moeders en ontferm U, Heer ...

Ooit kwam ik de hieronderstaande zegenbede voor moeders tegen.
Als moeder raakte het mij en ik vond het mooi om te lezen en ook te bidden voor alle andere moeders.
Ik wilde het graag plaatsen om andere moeders te laten delen in dit gebed, maar terwijl ik er mee bezig was, voelde ik een pijn in mijn hart om de vrouwen die dit misschien ook lezen, maar nooit geen moeder zullen zijn of die nog verwikkeld zitten in de medische molen,.
Of die nog in gevecht zijn met hun grootste wens en verlangen en de wetenschap: (misschien) nooit voor mij.
Speciaal voor hen schreef ik onder elk vers voor moeders een vers voor hen.
Zegen de moeders, en ontferm U, Heer!

Lieve Jezus,
zegen de moeders
die vannacht op waren
met hun huilende baby's.

Zegen de vrouwen
die 's nachts soms wakker liggen
door hun verdriet van het verlangen
naar een kind in hun armen.

Zegen de moeders
die hun kind elke avond
hetzelfde lievelings verhaal voorlezen.
Elke dag weer
op enthousiaste toon verteld.

Zegen de vrouwen
die elke avond gaan slapen
met dezelfde bede op hun lippen.
Elke dag weer dezelfde pijn,
hetzelfde verdriet ervaren, voelen.

Zegen de moeders
die er een verzameling
kindertekeningen op na houden
en je het gevoel geven
dat die hun grootste schat is.

Zegen de vrouwen
die dossiers vol papieren
in hun la hebben liggen
van alle onderzoeken
en die hen nog steeds
hetzelfde vertellen:
nee, nee, nee.

Zegen de moeders
die hun gezinnen financieel onderhouden,
ook al moeten ze soms naar hun werk
met babyspuug op hun blouses,
luiers in hun handtas
en bijtringen aan hun sleutelhangers.

Zegen de vrouwen
die steeds opnieuw worden geconfronteerd
met andere vrouwen die wel kinderen krijgen.
Die op het werk aankomen met babyfoto's
verhalen over het eerste tandje
en het eerste woordje.

Zegen de moeders
die juichen voor het kind
dat een doelpunt scoorde
en zegen de moeders
die juichen voor het kind
dat nooit gescoord heeft.

Zegen de vrouwen
in wiens huis geen kinderstemmen klinken.
Tegen wie nooit 'mama'zal worden gezegd.
Zegen hen als zij anderen feliciteren
met de geboorte van hun kind,
terwijl hun eigen hart misschien huilt
van stil verdriet  en pijn.

Zegen de moeders
die het nooit moe worden
om voor hun kinderen te bidden.

Zegen  de vrouwen
in hun strijd en gebeden
om te accepteren
dat ze nooit moeder zullen zijn.

Zegen de moeders
die voor hun zieke kind zorgen
en dan genieten van de extra tijd
die ze met hun kind hebben
in plaats van te mopperen
over al dat extra werk.

Zegen de vrouwen
die klaarstaan
voor andermans kinderen.
Ze liefhebben en verwennen;
zodat hun moeders even
tijd hebben voor zichzelf.

Zegen de moeders
die hun kinderen dagelijks
liefde, vrede, vergiffenis,
verdraagzaamheid en nederigheid
proberen bij te brengen
door hun eigen voorbeeld.

Zegen de vrouwen
die , soms misschien dagelijks,
ondoordachte opmerkingen,
of goedbedoelde bemoedigingen
moeten incasseren
en toch verdraagzaam blijven
en vergevingsgezind.

Zegen de moeders
die hun kinderen leren
hun handjes te vouwen in gebed,
voordat ze nog maar een woord
kunnen zeggen.

Zegen de vrouwen
die hun handen vouwen
voor de kinderen van anderen.
Die hun eigen wens (even)
aan de kant zetten
om voorbede te doen.
Zegen de moeders
die genegenheid laten zien
aan hun kinderen.
Geen toonbeeld van perfectie
maar een verpersoonlijking
van liefde.

Zegen de vrouwen
die soms tegen hun eigen gevoelens in,
blij zijn voor de ander,
meeleven  en bewogen zijn.
Terwijl ze later als ze alleen zijn
hun tranen laten gaan.

Dank u, Heer, voor moeders,
voor de door de wol geverfde veteranen,
voor de kersverse moeders
en voor de moeders in wording.
gehuwd of ongehuwd,
arm of rijk,
moeders van hun eigen kinderen,
moeders van pleegkinderen
of moeders van wezen,
want zonder moeders
zou niemand het mooiste kennen
dat er op aarde bestaat:

Moederliefde!

Ontferm U, Heer, over de vrouwen,
die de leeftijd van nog kinderen kunnen krijgen,
zijn gepasseerd.
Ontferm U, Heer, over de vrouwen,
die de grens bereiken
om nog zwanger kunnen worden.
Ontferm U, Heer, over de vrouwen,
die strijden om te accepteren.
Ontferm U, Heer, over de vrouwen,
die ziekenhuis in, ziekenhuis uit lopen;
leven tussen hoop en vrees,
tussen verwachting en teleurstelling,
tussen blijdschap en verdriet.
Ontferm U, Heer, over de vrouwen,
die net te horen hebben gekregen,
dat ze nooit moeder zullen worden,
of alleen 'misschien' via een lange
en moeilijk begaanbare weg.
Ontferm U, Heer, over al deze vrouwen,
wees hen heel dicht nabij
in hun verlangen om wat het mooiste kennen
hier op aarde wordt genoemd.
Ontferm U, Heer!

- Amen -


©Bonita Hele
Met toestemming overgenomen.
Uit: Actiefwww.activatednederland.nl

©Rita Klapwijk

Secret Sister Program

Nog een dag later dan de bedoeling, maar ja, als internet meer op een knipperlicht lijkt dan een lamp die gewoon brandt ...

Zo, eindelijk weer eens even tijd voor deze Blog.
De afgelopen week was ik heel erg druk met twee nieuwe Blogs die ik gister klaar wilde hebben.
De één was om al mijn weekgedichtkaarten (een afbeelding met het weekgedicht) op te zetten, maar dan wilde ik natuurlijk alle weekgedichtkaarten die ik al gemaakt heb er natuurlijk eerst op hebben.
Ook die ik nog gemaakt heb voor 'Dicht bij U'.
En dat waren er al met al toch 191 die geplaatst moesten worden met de laatst op zondagmorgen.
Daarbij natuurlijk ook de link naar het bijhorende stukje.
Een heel werk, maar ik ben er blij mee om zo alles mooi bij elkaar te hebben.

De tweede nieuwe Blog/Site, 'Vrouwen naar Gods hart', die ik heb gemaakt, is niet echt van/voor mij persoonlijk, maar voor de vrouwen van onze gemeente (en iedere vrouw die het leuk vind om even een kijkje te nemen).
De reden voor dit Blog?

Het is inmiddels een paar maanden geleden dat ik op Internet iets (weer) zocht en op iets stuitte wat mij nieuwsgierig maakte; Secret Sister Program.
Ik klikte het aan en las.
Hoe meer ik er over las, hoe meer alles in mij in beweging kwam, zo voelde het echt.
Whauw, dacht ik, als we dat toch eens met de vrouwen in onze gemeente konden gaan doen ...

Ik sloeg de bladzijde op bij mijn favorieten en liet het nog een poosje liggen, want ja, in onze gemeente heeft iedereen het zo druk, dat er nu al geen mensen voor sommige dingen te vinden zijn.
Maar af en toe keek ik er weer naar en dacht steeds weer 'whauw', als dat toch eens zou kunnen ..'
Op een gegeven moment kwam ik er weer en dacht, nu is het klaar, ik moet hier mee aan de slag gaan.
Ik heb mijn vriendin gemaild en haar het een en ander doorgestuurd, we doen namelijk wel meer dingen samen.
Het leek haar heel bijzonder, maar ja, ze was nog bezig met de Alfa, dus er was nog geen ruimte voor iets erbij, laat staan iets nieuws wat nog helemaal op poten gezet moet worden.
Ik begreep het natuurlijk best, maar ik wilde hier ook vast vreselijk graag mee beginnen.

De drang om dit programma klaar te maken voor de vrouwen in onze gemeente was echter zo sterk, dat ik niet anders kon dan gewoon vast beginnen.
Ik had nog geen toezegging van Francis dat ze me zou gaan helpen, en ook nog geen toestemming van de oudstenraad om het ook zelfs maar in de gemeente te mogen doen, maar iets binnenin mij drong er op aan om gewoon in geloof en vertrouwen te beginnen met het vertalen en uitwerken.
Daarnaast heb ik een mailtje gestuurd naar de pastor van de gemeente waar ik het programma gevonden had en ongeveer binnen 24 uur had ik een ellenlange mail terug van June Tryon, de vrouw die over dit programma ging in deze gemeente.
Vol tips en ideeën en heel enthousiast, dat ik er mee bezig was.
Ook vond ik het gewoon belangrijk en mooi om na aanleiding van dit programma een eigen site voor de vrouwen van onze gemeente te creëren.
Een plek waar ze alles nog eens terug konden lezen over het programma, het alles-over-mij-formulier eventueel konden kopiëren en per mail opsturen en de aandachtspunten van het programma.
Maar daar het een bemoedigingsprogramma is met een kaartje sturen en geschenkjes geven, leek het me ook leuk om hiervoor ruimte te maken.
Ruimte voor creatieve ideeën, in de vorm van gedichtjes, verhalen, of gewoon creatieve werkjes.
En nog veel meer, allemaal in de lijn van bemoedigen.

Inmiddels was Francis klaar met de Alfa, en ja hoor, zij werd net zo enthousiast als ik en wilde hier graag verder aan meewerken.
Samen zijn we naar de oudstenraad geweest en kregen onze toestemming.
Hi, hi, ik had hier ook geen seconde aan getwijfeld dat we die zouden krijgen.
Dit was immers te mooi!

De Welkomstbrieven en Alles-over-mij-formulieren zouden voor ons worden uitgeprint, en we zouden beiden in een envelop doen en uitdelen na de dienst waarin we het bekend zouden maken.
Maar een kale witte envelop vond ik toch wel saai en ik had juist zo'n leuk patroontje gevonden van een klein gehaakt hartje.
Heel eenvoudig, maar o zo leuk.
Nu heb ik wel vaker van die leuke ideeën en realiseer me dan daarna pas de hoeveelheid werk die er mee is gemoeid.
Hier dus ook, maar ja, zeg nu zelf, zo'n envelop is toch veel leuker met een leuk gekleurd hartje er aan?
En ik hoefde er maar 100 stuks te haken.
Ik vond het gewoon ook een leuk werkje om te doen en dat terwijl sinds 1979 niet meer gehaakt heb.
Maar terwijl ik de hartjes aan het haken was, had ik tocht steeds meer iets van, hm, eentje is wel weinig, twee is leuker en dan roze en paars, de kleuren van de site.
En zo vernaderde het aantal van de hartjes die gehaakt moesten worden van 100 stuk in 200 stuks.
Vervolgens nog een visitekaartje gemaakt en beiden aan de envelop geniet.
Al zeg ik zelf, het zag er echt leuk uit.

En afgelopen zondag was het dan zover dat ik de aankondiging in onze gemeente mocht doen.
Heel bijzonder: ik had hier ruim de tijd voor gekregen. (Gelukkig maar, want als je enthousiast over iets ben dan ...)
Vandaar ook dat afgelopen zondag ook de nieuwe Blog/Site klaar moest zijn.
Het eerste Alles-over-mij-formulier heb ik binnen en ik zie uit naar hoeveel er nog volgen.

Welk een zegen zal dit zijn in de eerste plaats voor iedere vrouw zelf die hier aan mee gaat doen, maar ook voor hun gezinnen, hun huizen, onze gemeente zelf.
Er is een diepe vreugde en dankbaarheid in mijn hart dat God mij bij dit programma bracht en dat we dit nu samen mogen gaan doen.

Vraagje
Ik kon  op Internet niet veel vinden of dit programma ook bekend is in Nederland.
Dus als er iemand is die het kent en er ervaring mee heeft, zou ik daar graag eens wat meer over horen.
Ook als jullie leuke andere speciale programma's hebben voor vrouwen, leuke ideeën.
Ik hoor het graag.

Herinneringen ...

Weer een blogje van mijn oude Blog.


21-04-2012
Al heel wat boekjes hebben in mijn vensterbank gelegen of op de poef naast mijn stoel en waar ik regelmatig, zo niet iedere dag, een stukje uit lees.
Soms ’s morgen als ik net ben opgestaan en aan mijn kopje koffie zit en soms zomaar even ergens op de dag.

Vanmorgen was ik al vroeg wakker.
Om 6.00 uur werd ik gewekt door stemmen buiten op straat van mensen die schijnbaar al vroeg op pad moesten met de kinderen.
Soms val ik vanzelf weer in slaap, maar vanmorgen dus niet en even baalde ik.
De enige dag van de week dat ik niet om half zeven ophoef en ik ben nog vroeger wakker dan anders.
Na een half uur had ik het wel bekeken in mijn bed en ben maar naar beneden gegaan.
Verwarming en het koffiezetapparaat aangezet, want ja, normaal is het warm beneden en staat mijn kopje koffie klaar, maar niet om half zeven op de zaterdagmorgen.
Even later duik ik in mijn stoel bij het raam met mijn kopje koffie en pak het boekje.
Rusten in Zijn liefde’ staat er boven.
En hoewel ik de tekst en het stukje in eerste instantie niet helemaal kon rijmen met elkaar, riep het geschrevene wel herinneringen op en mijn gedachten gingen terug naar de tijd dat onze kinderen nog klein waren en ik als moeder en huisvrouw soms het gevoel had, dat mijn leven uit niets anders bestond dan zorgen voor de ander, rommel ruimen en schoonmaken.
En dat iedere dag weer opnieuw.

Soms leek mijn leven zo zin- en betekenisloos, ongeacht wat anderen ook zeiden over hoe belangrijk het opvoeden van kinderen was en het bieden van een thuis, er zijn etc. etc..
Er waren gewoon momenten dat ik er gewoon helemaal geen zin meer in had en dat de sleur van alle dag mij neerslachtig maakte.
Er is dan slechts één plek waar je naar toe kunt gaan.
Er is altijd Eén Persoon die er elk moment van de dag voor je is en bij wie je alles kunt neerleggen.
Die naar je luistert en bij wie je tot rust kunt komen, bij wie je vernieuwde kracht ontvangt om weer verder te kunnen.
Ik moet echter wel bekennen dat, hoewel ik dit wist, het niet altijd deed.
Soms stak ik mijn klaagzang bij Hem af, maar was niet bereid om tot rust te komen in Zijn nabijheid, maar koos ik ervoor om boos en bokkig te blijven.
(Waar je uiteindelijk alleen jezelf mee hebt en Hem nog eens verdriet mee doet)

Maar we hebben een liefdevolle en geduldige Vader, dat heb ik door de jaren heen echt mogen ervaren.
Zijn woord, dat niets kan ons scheiden van Zijn liefde, is meer geworden dan alleen woorden.
En zo kom ben ik weer  terug bij de tekst die boven het stukje staat:
Want ik ben ervan overtuigd dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch krachten, noch tegenwoordige, noch toekomstige dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, onze Heere. (Romeinen 8:38,39 HSV)

Hoe onvoorstelbaar groot is toch Zijn liefde voor mij!

Heer, er zijn soms van die dagen
dat de sleur van alle dag
mij onderuit dreigt te halen.
Gevoelens van neerslachtigheid
maken zich van mij meester
en doen mij van mijn leven balen.

Soms lijk ik alleen maar goed genoeg
voor het poetsen en het boenen,
het ruimen van andermans rommel.
De kinderen vreten al mijn energie
en waar blijf ik dan nog als persoon;
ik voel me af en toe echt een arme drommel.

Zo had ik het mij niet voorgesteld,
getrouwd zijn, moeder zijn,
dagelijks zorgen voor mijn gezin.
Het lijkt soms van zo weinig waarde
en ik vraag me af wie ik dan ben,
wat geeft mijn leven waarde en zin.

Soms ben ik zo moe, Heer,
van al die dagelijkse beslommeringen
en de sleur van alle dag.
En toch, ach,
ik zou ook niet anders willen;
dank U Heer, dat ik gewoon
even bij U komen klagen mag.

Af en toe moet ik gewoon mijn verhaal even kwijt;
wat ben ik dan blij en dankbaar
dat ik alles bij U neer kan leggen.
Ik kom tot rust in Uw liefdevolle nabijheid
en ik dank U, Heer,
dat ik alles tegen U kan zeggen.

Hoe kostbaar en waardevol
zijn deze momenten
zo even dicht bij U zijn.
Vergeef mijn klagen, Heer;
zo rustend in Uw liefde
maakt dat de zon weer schijnt.

Ik dank U, Heer,
dat niets mij kan scheiden
van Uw liefde voor mij.
Uw liefde en trouw
zijn voor altijd en eeuwig;
Geloofd zijt Gij!

Ochtendgebed

Aan het begin van elke nieuwe dag kijk ik omhoog en wil ik het van U verwachten.

Kom, o God,
kom, Heer Jezus,
kom met Uw Heilige Geest
en leidt mij deze dag.

Vul mij, onderwijs mij.
Bescherm mij, leidt mij.
Maak mijn wil één met die van U
en doorstroom mijn hart met Uw liefde,
opdat ik zal uitdelen van wat U mij geeft.

Laat mij liefhebben, wat U liefheb
en laat mij haten, dat wat U haat.
Laat mijn hart zich verheugen, in dat wat U verheugt
en laat mijn hart bedroeft zijn om wat Uw hart bedroeft.
Maak mijn hart zacht en bewogen, zoals dat van U.

Laat mijn leven tot zegen zijn voor een ieder die ik ontmoet
en tot eer en glorie van U.

- Amen -

Roerige tijden ...

In Uw handen, Heer!

Ook een blog van de tijd dat ik nog op Punt.nl zat, maar die voor mij te waardevol is om weg te doen.
Het is een heel persoonlijk verhaal, maar het herinner mij eraan Wie God is en wil zijn voor mij, en dus ook voor jou.
Niet altijd zijn mijn gevoelens en gedachten zo positief in moeilijke en verdrietige tijden, maar ik geloof wel dat de Heer wil dat ik dit onthoud om aan vast te grijpen in tijden dat de hemel van koper lijkt, en God mijlenver weg.


7-12-2011

Het zijn momenteel roerige tijden.
Wat gebeuren er vele en heftige dingen.
Wat ben ik blij dat ik (lees wij) Hem ken en weet dat Hij voor ons zorgt.
En dat ik het niet alleen weet, maar ook ervaren mag.
Hij is mijn Rots, mijn toevlucht, mijn schild.

Het lied 'Immanuël; God is with us', wat ik zondag op mijn site geplaatst heb, is heel belangrijk geweest voor mij de afgelopen dagen.
Steeds opnieuw weerklonk het refrein in mijn hoofd of zong ik het zachtjes voor me uit.
Immanuël, Gods is with us.
Ja, God is met mij, met ons, ook in deze roerige tijden.

Is met het feit dat mijn 'zussie' borstkanker heeft de borstkanker onze familie binnengekomen, leek het er nu even op dat het ook in mijn persoonlijke leven binnenkwam en dat is best heftig.
Vooral naast de andere dingen die er spelen.
Maar wat een dankbaarheid dat het toch niet zo blijkt te zijn.
Toch wordt je wel even heel erg stil gezet en overspoeld met allerlei gedachten en emoties, ook al is het van korte duur.
De huisarts, waar ik 's middags direct moest komen, heeft me behoorlijk gerust kunnen stellen, maar het telefoontje van 's morgens zaaide heel wat onrust.

Heel even kom je zo een wereld binnen waar je helemaal niet wil zijn, maar waarvan je ook tegelijkertijd weet dat er zich velen in bevinden.
Was alles door waar mijn lieve 'zus' nu doorheen gaat, heel dichtbij gekomen; nu nog meer.
Vanmorgen mocht ik horen dat alles goed was; de echo zag er goed uit; de verdichting die op de foto te zien was, was op de echo niet terug te vinden.
(Of heeft U het weggehaald, Here?)
Nu alleen (voor de zekerheid) over een half jaar terug te komen voor een foto en een echo.
Maar velen zullen een ander bericht ontvangen of hebben ontvangen en mijn hart gaat uit naar al die vrouwen.
Het ging bij mij maar om twee dagen, maar toch heb ik alles opgeschreven wat er door mij heen ging.

Maandagmiddag, 5 december 2011
Vanmorgen, ik was bezig mijn spullen te verzamelen voor onze maandelijkse Vrouwenochtend, kwam mijn dochter de telefoon brengen; de assistente van de huisarts.
Mijn eerste gedachte was, wat moet zij nu; we hebben toch helemaal geen uitslagen te goed of zo.
Maar al snel werd het me duidelijk.
Ze belde voor de uitslag van de mammografie die ik vorige week heb gehad.
De eerste, want ik ben dit jaar 50 jaar geworden.
De schrik sloeg me om het hart, het zal toch niet …
Nee, dat kan niet, ik heb nog helemaal niet gevoeld.
Helaas, dus wel.
Er is een bultje gevonden en of ik vanmiddag gelijk naar het spreekuur kan komen;15.40 uur.
'Ja, ja, ik kom, natuurlijk.
Ja, dag.’

Lichtelijk verdoofd en ontkennend leg ik de telefoon neer.
Mijn dochter kijkt me aan en mijn man komt net mijn studeerkamer binnen en ik vertel ze wat de assistente zei.
Samen met mijn dochter huil ik even en troost haar met de woorden: 'Laten we niet op de dingen vooruit lopen, meisje; het hoeft niets te zijn. Misschien is het een vetbultje of een cyste.’
Maar mijn binnenste roert zich heftig.
Even een hug met mijn man, die gedag kwam zeggen omdat hij naar de zaak moet.
We spreken niet, alleen maar het hoeft niets te betekenen.
Ik weet wat er in hem omgaat en hoe deze boodschap, die nog niets hoeft te betekenen, bij hem binnenkomt.
Er zijn geen woorden nodig.

Hele scenario’s spelen zich op hetzelfde moment in mijn hoofd af.
Misschien zou dat anders niet het geval zijn, maar mijn ‘zussie’ heeft sinds een paar maanden borstkanker en is net aan haar chemo begonnen, dus alles waar zij doorheen gaat, speelt door mijn hoofd.

Ik kan me haast niet voorstellen dat God ons ook hier door heen laat gaan.
Het is zoveel allemaal.
Vorige week net onze zaak verkocht.
Deze maand opheffingsuitverkoop en per 31 december sluiten de deuren van onze zaak in Barneveld zich na bijna 30 jaar.
We hebben er nog boven gewoond en onze tweede zoon woont er nu boven.
Zijn vrouwtje is zwanger van hun eerste en lag vorige week een paar dagen in het ziekenhuis met nierstuwing en het wil nog steeds niet echt.
Onze zoon, die daardoor een andere baan moet gaan zoeken.
Het is allemaal zoveel, zo heftig en al weten we dat het goed is, dat God hierin voorzien heeft  en voorziet en het geleid heeft, toch zijn onze emoties er wel na zoveel jaar.
Voor Bram helemaal, toch een rouwproces waar je doorheen moet.
En nu dit.

Ik ben toch gewoon naar de vrouwengroep gegaan; ik wist dat dat goed was.
Ik ben zo blij met hen, we trekken nu ruim drie jaar met elkaar op.
Sommigen zijn er later bij gekomen, maar we hebben al zoveel met elkaar gedeeld en het is zo vertrouwd.
Ook dit is goed zo.
Als er iets mis zou zijn, dan heb ik ze hard nodig.
Op weg er naar toe was de lucht heel donker, maar met een bepaalde lichtval.
En ik had zoiets van, dit is een lucht waarin je eigenlijk nu een regenboog verwacht.
Het regende wel niet, maar toch, zo zag de lucht eruit.
Maar ik zag er geen; totdat ik de straat inreed waar ik moest zijn, een prachtige regenboog werd zichtbaar.
Een regenboog, Gods belofte aan Noach.
Een teken van Hoop, van bemoediging, van: Vertrouw Mij.
De tranen sprongen in mijn ogen; ‘Dank U Heer’.

Nu, ik ben inmiddels weer thuis, zit ik mijn tijd af te wachten tot 15.40 uur.
De ochtend was fijn.
We hebben samen gebeden en gezongen.
Samen dingen gedeeld.
Zo waardevol, zo kostbaar.

Bram belde net, Joël neemt vanmiddag de zaak even over zodat hij met mij mee kan naar de dokter.
Ik had er niet op gerekend, er moet toch ook iemand in de zaak zijn.
Maar ik ben er blij mee, dat Joël het even doet zodat hij toch mee kan, anders was ik alleen gegaan.
Al was er vanuit de vrouwengroep ook al aangeboden om mee te gaan, toch zou ik vanmiddag alleen gegaan zijn.
Ik weet eigenlijk niet eens waarom; misschien omdat ik zoiets heb van, ze weten en doen toch nog niets.
Het zal blijken wat er moet gaan gebeuren.
Gek, Yvonne heeft het allemaal verteld, maar dit stukje is helemaal blanco, weet ik niets meer van.
Kunnen ook de spanningen zijn, zal ik dan maar zeggen.
Zo eerst nog maar even snel wat boodschapjes doen en eten en dan …

Op mijn Blog had ik gister net een mooi kerstnummer gezet.
Immanuël – God met ons.

Immanuel
Our God is with us
And if God is with us
Who could stand against us
Our God is with us
Immanuel
For all those who live in the shadow of death
A glorious light has dawned

Daar houd ik me maar aan vast.
Hij is met mij, met ons.

Maandagavond, 5 december 2011-12-05
Met toch wel een behoorlijk portie spanning in mijn keel zijn we naar de huisarts gegaan.
En niet alleen in mijn keel, maar zeker ook bij Bram.
Ja, onverwacht kon hij toch me.
Joël viel voor hem in in de zaak, waardoor hij toch met mij mee kon.
Heel fijn vond ik dat.
We waren heel snel aan de beurt; het spreekuur liep keurig op tijd, wat in dit geval heel prettig was en waar ik God ook heel dankbaar voor was.
Binnengekomen vroeg de huisarts of we niet te hard geschrokken waren.
Nou ja, dus wel.
Hoe zou je niet schrikken.
Ik had nog helemaal niets gevoeld en hoewel vorige week die foto was gemaakt, had ik hier eigenlijk geen rekening mee gehouden.
Om heel eerlijk te zijn, was ik die hele foto vergeten.
Niet schrikken, hoe doe je dat met zo’n telefoontje.
Maar goed, hoewel de huisarts niet echt iets mag/kan zeggen, gaf hij toch aan dat hij de indruk had dat het weleens mee kon vallen.
Het was nog heel klein, 0,5 cm en het zag er niet echt slecht uit, al moest er natuurlijk wel verder naar gekeken worden voor de zekerheid.
Maar het kon zo zijn dat de ik na het onderzoek gewoon naar huis gestuurd zou worden.
En dus mag ik aanstaande woensdagmorgen om 8.30 uur al naar het ziekenhuis in Ede voor een nieuwe foto en een echo.
Aansluitend heb ik een afspraak met de chirurg voor de uitslag.

Op dit moment voel ik me eigenlijk best wel rustig.
Het gesprek met de huisarts heeft me wat rust gegeven, maar ook ervaar ik Gods nabijheid.
Hij is heel dicht bij.

Morgen heb ik ook gelukkig genoeg te doen, dus de tijd zal hard genoeg gaan.
Ik moet me voorbereiden voor de Generale Repetitie voor de kerstavond voor Vrouwen morgenavond, dus …
Vanavond kregen we ook nog een geweldig telefoontje van onze Michael en Marijn.
Ze hebben het huis gekregen!
Tussen kerst en oud en nieuw kunnen ze verhuizen.
Eindelijk een plekje voor henzelf.
Geen bijhuurders, echt alleen voor henzelf.
Een contract voor een half jaar, maar goed, ook in het andere huis zaten ze op de schopstoel en dat huis moesten ze nog delen ook met een ander.
Maar nu krijgen ze een klein paleis voor henzelf.
Heer, wat bent U goed.
Wat een vreugde voor hen.
Ik moest daar met mijn verhaal wel een beetje een domper opzetten, maar de vreugde in mijn hart voor hen blijft en ik bid dat God hun vreugde ook zal doen blijven.

Vreugde en dankbaarheid,
zorgen en onzekerheid.
Soms gaan ze hand in hand,
soms voeren ze samen een strijd.

Met beiden wil ik opzien,
opzien naar mijn hemelse Vader;
naar Hem in wiens handen alles besloten ligt.
Bij Hem wil ik schuilen,
in Zijn nabijheid wil ik zijn,
mijn ogen houd ik op Hem gericht.

Zo kan ik lachen en huilen;
vreugde ervaren te midden van verdriet.
Hij kent en doorgrond mij,
Hij is het die mijn diepste diepte ziet.

Dinsdagmiddag, 6 december 2011
Ik voel me goed; er is diepe rust en vrede in mijn hart en ik heb het gevoel dat het allemaal goed is.
Hi, hi, ik ben wel zenuwachtig voor vanavond, dan is de generale repetitie van de Vrouwenkerstavond.
Het wordt een heel andere avond dan anders, nu moeten er dingen echt samen gaan.
Beamer en gedicht, beamer en muziek, beamer en dans ….
Spannend.
Aangezien ik de algehele leiding heb van de organisatie, rust op mij de taak om alles in goede banen te leiden en te regelen.
Het juiste woord ervoor is geloof ik ‘regisseren’ (denk ik), maar dat heb ik nog nooit gedaan en de zenuwen hiervoor doen mijn borstkas bijna uit zijn/haar voegen springen.
Ik hoop maar dat ik door alle omstandigheden niets vergeten ben of vergeet.
Nou ja, dan zien we het wel weer.
Iedereen is voorzien van een draaiboek of programma, dus het zal vast wel goed gaan.
Wel heel spannend.
Af en toe tijdens deze voorbereidingen en net toen ik de keuken de voorbereidingen aan het treffen was voor het avond eten, gingen mijn gedachten wel naar morgen en naar wat als.
Maar op de één of andere manier raakt het me niet en blijft de diepe vrede en rust.
Heer, dank U wel!

Vrede en rust
liggen besloten in mijn hart;
voeren de boventoon
en niet de smart.

Vrede en rust,
door God aan mij gegeven
te midden van donkere dagen
van het leven.

Alleen door Hem
is dit alles mogelijk
en bevind ik mij
in deze serene rust.
Meer dan ooit ben ik mij
van Zijn liefde en bewogenheid,
van Zijn aanwezigheid, bewust.

Dank U, Heer.
Aan U zij alle lof, dank en eer.

 - Amen -

Dinsdagavond, 6 december 2011
Vanavond kwam ik er achter dat ik de teksten van vandaag helemaal nog niet gelezen had, dus alsnog maar even gedaan.
En maar goed ook.
Zowel de tekst van ‘Dagelijks Woord’ als van Manna, waren bijzondere bemoedigingen.
Dagelijks Woord heeft een tekst uit Jesaja; Manna uit Filippenzen

Jesaja 63:9
'In al hun benauwdheid was Hij benauwd;
de Engel van Zijn aangezicht heeft hen verlost.
Door Zijn liefde en door Zijn genade heeft Hij hen bevrijd;
Hij hief hen op en droeg hen al de dagen van weleer.'

Op Manna:
'Rita, IK zal met MIJN vrede die alle begrip te boven gaat, waken over jouw hart en jouw gedachten, in CHRISTUS JEZUS.'
Filippenzen 4:7

Hij waakt zeker over mijn hart en mijn gedachten, dat is iets wat zeker is en wat ik vandaag ook echt ervaar.
En hoe kan ik niet beamen dat Hij mij draagt; voorheen maar ook nu.
Dank U, Heer voor Uw woorden, voor Uw beloften.
U bent trouw tot in eeuwigheid.
 - Amen -

Woensdagmorgen, 7 december 2011
Opnieuw werd ik vanmorgen wakker en besefte ik hoe bijzonder het is, dat ik de afgelopen twee nachten zo goed heb geslapen.
Eigenlijk moet ik zeggen, zeer goed.
Whauw.
Maar vanmorgen kropen toch wel wat zenuwen naar binnen en voelde het een beetje verwrongen aan.
Maar toch was daar ook die stille kalmte, die rust in mijn hoofd, in mijn gedachten.
Een vrede die de boventoon voerde; boven het verwrongen gevoel in mijn maag.

We waren overal heel snel aan de beurt; het langst waar we moesten wachten was bij de inschrijfbalie en even bij de radiologie voor de echo, maar ook dat viel reuze mee.
Onder het maken van de echo komen vanzelf allerlei gedachten m’n hoofd binnen.
Mijn gedachten gaan terug naar andere echo’s, echo’s van tijdens mijn zwangerschappen, echo’s vol nieuw leven.
Zou het nu een echo van de dood zijn?
Nee, er is niets, het is goed; of toch niet.
In Uw handen, Heer…
Into Your hands …
Grappig dat ik daar nu aan denken moet, aan mijn site, of beter gezegd, aan de naam van mijn Blog: 'Into Your hands'.
Ja, zo is mijn leven, Heer, en alles wat er gebeurt, het is in Uw handen.
En zo gaan mijn gedachten door.
Gesproken wordt er niet totdat degene die de echo maakt de stilte verbreekt en zegt dat ze de foto’s even gaat bespreken met de radioloog, maar dat zij niets kan zien, niets terug kan vinden wat de foto wel laat zien.
Als ze terugkomt wil ze nog even ook mijn linkerborst bekijken en ook nog even terug naar de rechter, maar er wordt niets gevonden.
Ik mag me aan gaan kleden en met wat papieren door naar de chirurg om de uitslag te bespreken.
Maar, alles was goed zei ze, en als de radioloog dat zegt, dan kunnen we daar wel van op aan.
En zo lopen Bram en ik de gangen door naar de volgende halte.
Opluchting is duidelijk zichtbaar en merkbaar bij Bram.
Zelf ben ik eigenlijk een beetje verbaasd over mijn eigen gevoelens, namelijk bijna geen.
Alsof het alleen maar een bevestiging was van wat ik al dacht/wist.
Heel raar eigenlijk.
Geen uitzinnige blijdschap of opluchting, maar gewoon, ja gewoon …

Bij de afdeling chirurgie werden we opgehaald door degene die samen met de chirurg de poli deed.
Zij vertelde ons nog eens wat er bij de radiologie al was gezegd, namelijk dat alles goed was.
Het kwartje viel iets meer en langzaamaan begint zich toch iets van blijdschap te vormen in mijn hart.
Na nog een kort onderzoek en een afspraak voor over een half jaar op zak, liepen we samen richting restaurant waar we onszelf even trakteerden op een lekkere kop cappuccino met wat lekkers erbij.
Vervolgens naar huis.
Stille dankbaarheid en blijdschap is wat zich van mij meester maakt en terwijl ik dit alles opschrijf, ligt er een grote glimlach op mijn gezicht, die er maar niet vanaf wil.
Vreugde, stille dankbare vreugde is wat mij heeft vervuld.

Heer, ik dank U
voor Uw goedheid
en Uw trouw
aan mij betoont.

Ik dank U
voor wie U bent
en voor de liefde
waar U mij mee omgaf
en nog steeds omgeeft.

Ik dank U
voor de vrede en de rust
die er was en is
en voor de vreugde
die nu diep in mij leeft.

Ik dank U, Heer,
U bent zo goed voor ons,
voor mij.
Ik houd van U
en ben blij en dankbaar
dat U in mij woont.

Ja, Heer, ik dank U
voor Uw aanwezigheid;
dat U bij mij was, bent
en ook altijd zal zijn.
Ja, tot in alle eeuwigheid.

Met een diepe, stille vreugde en dankbaarheid in mijn hart, gaat  mijn hart tegelijkertijd uit naar al die vrouwen die ander nieuws hebben ontvangen en een heel ander weg gaan bewandelen (of reeds gaan).

Immanuël,
God die met ons is,
wees heel dicht bij hen,
die nu deze donkere
en onzekere weg
moeten bewandelen
of reeds gaan.
Wees hen heel dicht nabij,
troost en bemoedig hen,
geef hen kracht
of draag hen
als zij zelf niet meer
kunnen staan.

Immanuël,
God die met ons is,
ik bid U:
zegen en richt op,
troost en bemoedig.
Geef kracht en sterkte,
hoop en leven
en houdt een ieder
met Uw liefdevolle armen
veilig omgeven.

Kyrie eleison,
Ontferm U, Heer.
Immanuël,
God die met ons is,
in alles
zij U de eer.

- Amen -

Woorden ...

Een 'blogje' van de tijd dat ik een Blog had op Punt.nl.

9-08-2011
De Bijbel spreekt over de tong als het sterkste wapen (Ps. 3:12); scherp als een mes (Ps. 52:4), als een zwaard en hun kwetsende woorden zijn als pijlen (Ps. 64:4).
Ik denk dat we vroeg of laat allemaal weleens te maken krijgen of te maken hebben gehad met de pijn en het verdriet die woorden kunnen veroorzaken.
Velen hebben misschien wel wonden opgelopen als gevolg daarvan.
Een aantal worstel misschien nog wel steeds met de gevolgen.

Woorden kunnen een gigantische impact hebben in een mensenleven; ze kunnen positief zijn en opbouwend, maar ze kunnen ook negatief zijn en je diep, heel diep kwetsen en grote wonden achterlaten.
Als je telkens, keer op keer met woorden wordt afgekraakt of uitgescholden, dan vroeg of laat doet het iets met je.
Je kunt het misschien lang tegenhouden, maar het moment van de bekende druppel komt, want het tast je aan, je persoonlijkheid, wie je bent, wat je doet.
Woorden kunnen leven brengen, maar ook dodelijk verwonden.

Voor sommigen echter komt het nog veel dichterbij.
Sommigen hebben een zoon of dochter met één of andere aandoening waardoor ze geen of nauwelijks controle hebben over hun emoties of wat ze zeggen en kwetsen en verwonden degene(n) die hen het dichtste bij staat.
Naderhand hebben ze vaak spijt van wat ze hebben gedaan en gezegd, maar ondertussen is het wel gebeurd.
En als ouder, krijg je het wel steeds opnieuw over je heen.
Buitenstaanders hebben vaak  'goede ideeën', weten vaak precies wat je zou moeten doen en hoe ze het beste er mee om kunt gaan of hoe je de situatie moet aanpakken, maar ze weten (vaak) niet waar ze het over hebben.
En de impact wordt op deze wijze alleen maar groter, doordat je als ouder het gevoel krijgt het allemaal verkeerd te doen.
Men bedoelt het niet zo, maar dit is de boodschap zoals die binnenkomt.

Het hart van de moeder, wat vaak het meest geraakt wordt omdat zij het meeste thuis is, wordt keer op keer verwond en zij vergeeft uit liefde keer op keer, omdat ze weet dat haar kind er niets aan kan doen en toch ...
Haar wanhoopskreet is soms alleen maat hoorbaar voor God de Vader, omdat alleen Hij haar altijd ziet, altijd hoort, altijd naar haar luistert ...

...
O God, mijn God en Vader,
ik kom zo bij U met mijn verwonde hart.
Alles in mij is verwrongen van de pijn.
Alles in mij voelt aan als opengereten.
In boosheid uitgesproken woorden
zijn als messen in mijn hart gestoken
en de onredelijkheid van elk woord
maakt dat het lijkt alsof de messen
daar nog eens worden rondgedraaid.
De pijn is diep en intens
en het ontneemt me de adem.
Pijn, een diepe en radeloze pijn dringt
tot diep in mijn binnenste
en baant zich een weg
naar buiten in een stille, rauwe schreeuw
die alleen hoorbaar is voor U,
mijn Vader.

Ik weet dat geen enkel woord terecht was,
geen enkel woord waarheid is,
geen enkel woord ergens op gebaseerd is.
Ik weet dat het een machteloze uiting is van iemand
die niet instaat is om op de juiste manier om te gaan
met haar emoties, gevoelens en gedachten;
met de dingen waar zij mee wordt geconfronteerd.
Ik weet dat het haar handicap is.
Ik weet, dat hoewel het op dat moment gemeend is,
het ook weer niet echt gemeend is,
maar een machteloze uiting
afgereageerd op degene die het dichts bij staat
en waarvan zij diep van binnen ervaart
dat er telkens weer vergeving is en liefde;
de liefde van een moeder voor haar kind.

Heer, U hebt alles gehoord wat er gezegd is.
U was er bij toen de woorden werden uitgesproken;
voor de zoveelste keer!
U hebt gezien hoe ze als dolken in mijn binnenste drongen
en grote wonden hebben veroorzaakt.
U zag hoe alles in mij verkrampte.

De hulpverlening zegt: Je moet het je niet persoonlijk aantrekken,
maar geen van hen heeft ooit ervaren wat het met je doet
als je keer op keer verrot gescholden wordt,
uitgemaakt wordt voor alles wat mooi en lelijk is;
de schuld krijgt van een ieder door henzelf veroorzaakte fout
of door iets wat niet mag, of …
Niemand anders dan zij die daar geweest zijn, weten,
dat er heel langzaam, met iedere keer dat het gebeurt
er als het ware een beschermlaagje van jezelf afgeschraapt wordt
totdat er niets meer over lijkt te zijn
en je het gevoel hebt, bij iedere keer dat het gebeurt,
dat je in elkaar geslagen wordt.

Ieder woord wordt een klap.
Ieder woord slaat je achteruit.
Ieder woord vernietigd stukje bij beetje iets van je persoonlijkheid
totdat er niets anders over lijkt te zijn
dan een schim van de persoon die je was.
Je loopt op je tenen door het huis.
Je weegt ieder woord op een gouden schaal.
Je ontwijk de confrontatie en telt de seconden af
tot de persoon in kwestie weer weggaat
en je weer even tot rust kan komen
en bij kan tanken, nieuwe krachten kan verzamelen.

Hemelse Vader,
ik begrijp het niet.
Ik kan niet meer!
Ik wil niet meer!
Hoelang nog?
Hoelang nog moet ik dit verdragen en verduren?
Hoelang nog voor U ingrijpt op de één of andere manier?
Hoelang?
O God, mijn Vader, hoelang nog?

Hoor toch mijn noodkreet om hulp!
Hoor toch naar mijn bidden en smeken!
Hoor en zie!
Mijn kussen is doorweekt van tranen.
Mijn ziel rauw van kapot geslagen emoties.
De zin van het leven dreigt me te ontglippen.

Schudgevoel en verwijten naar mezelf
knagen en klagen me aan.
Soms dreig ik weg te zinken
in een diepe poel van wanhoop en uitputting,
van zo niet meer verder willen of kunnen,
van waarom, van …

Al mijn ellende, Heer,
al mijn gevoelens van wanhoop,
van boosheid, van onbegrip, van machteloosheid,
van bitterheid, van pijn, van verdriet,
van …,
Och , Heer, zelfs de woorden ontbreken me
om uitdrukking te geven wat ik voel,
wat er gebeurt,
wat het met me doet.

Maar U kent mij,
U kent mijn gedachten en gevoelens,
U weet wat er ten diepste in mij leeft
en wat voor de mensen verborgen is.
Bij U, bij U alleen stort ik mijn hart uit,
omdat ik weet dat U naar mij luistert,
naar mij hoort,
mij begrijpt,
iedere keer weer en U stuurt mij nooit weg.
Laat toch mijn tranen Uw hart beroeren
en zie naar mij, Uw geliefde kind, om.

Moe en uitgeput
van alle emoties
verdrogen langzaam
mijn tranen
en stil wacht ik
op een teken
van mijn Heer.

Soms is het
als of de slaap
mij in haar armen
neemt en God mij zo
even ver weg houdt
van alle pijn en verdriet.

Soms is er
een zacht briesje
over mijn hoofd waait
en het is alsof
Hijzelf mij even
aanraakt
en vertroosting
geeft.

Soms wil ik niets
en zak ik weg
in de bodemloze put
van wanhoop
en zelfbeklag,
en groter en dieper
wordt mijn verdriet.

Soms ben ik boos
en opstandig;
bitterheid
sluipt zachtjes binnen
en ik merk dat het
alleen nog maar meer
ellende geeft.

Soms is er
een kaartje
of een belletje,
zo geheel
onverwacht
Een liefdevol,
bemoedigend woord:
Mijn Geliefde kind,
Ik zie je verdriet!

Soms is er
een lied
of een mooi
stukje muziek,
dat mij
met warme liefde
doorstroomt,
mij optilt,
nieuwe krachten
geeft.

Moe en uitgeput,
met de sporen
van mijn tranen
nog op mijn gezicht,
wacht
en rust ik uit,
dicht bij mijn Heer.

Dan komen Zijn woorden:

'Mijn kind,
vertrouw op Mij,
steun op Mij
ook nu je door het duister
moet gaan
en er geen lichtstraal
tot je doordring.
Bergen zullen wijken,
heuvels wankelen,
maar onwrikbaar
is Mijn liefde voor jou!
Onwankelbaar Mijn belofte
van vrede en vriendschap;
Ik ben met jou begaan!
Ik woon in de hemel,
in het heilige,
maar ook bij wie worden verdrukt,
en bij wie gering zijn.
Ik zal je opbeuren
en nieuwe moed schenken.
Wees maar niet bang,
want Ik ben bij je.
Kijk maar niet angstig om je heen,
want Ik ben je God.
Ik maak je sterk,
Ik zal je ook helpen,
Ik ondersteun je,
Ik ben jouw behoud.'*

Zijn woorden zijn als een warme balsem voor mijn verwonde hart.
Mijn tranen druppen opnieuw naar beneden
en Zijn liefdevolle woorden vermengen zich
met mijn tranen van pijn en verdriet.
En ik huil uit bij mijn hemelse Vader
tot ik geen tranen meer over heb.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
naar Hem van wie ik
mijn hulp verwacht.
Naar Hem die beloofde
bij mij te zijn, ook in
mijn donkerste nacht.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
ik wil het van
Hem verwachten.
Van Hem, de Enige,
die mijn pijn en verdriet
kan verzachten.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
naar Hem, van Wie ik
mijn hulp verwacht.
Ik neem Zijn woorden aan
en maak ze tot mijn
sterkte en kracht.

'Mijn kind,
Ik droeg je vanaf je prilste bestaan,
Ik nam je op de arm vanaf je geboorte.
En Ik blijf je dragen,
tot je oud bent en grijs.
Ik heb het gedaan
en Ik zal het blijven doen:
Ik neem je op de schouders,
Ik red je.
Ik bedek je met Mijn vleugelen,
onder Mijn hoede ben je veilig;
Mijn trouw is een schild, een pantser.
Wie vertwijfeld zijn, ben Ik nabij;
Ik red wie alle moed verloren hebben.

De last op je schouders,
draag hem maar over aan Mij,
Ik zal voor je zorgen;
wie Mij trouw is,
zal Ik nooit laten bezwijken.
Zoek je kracht in Mij,
in de sterkte van Mijn macht.
Doe Mijn wapenrusting aan
om stand te kunnen houden
tegen de krijgslisten van de boze;
zo kun je staande blijven
omdat je goed bent toegerust.

Houdt vast aan het geloof dat je belijdt.
Je hebt een verheven Hogepriester
die de hemel is binnengegaan,
- Jezus, Mijn Zoon.
Hij heeft alle beproevingen
net zo ondergaan als jij,
alleen, gezondigd heeft Hij niet.
Je mag dus vol vertrouwen naderen
tot Mijn troon van genade,
waar Ik je barmhartig en genadig zal behandelen
en je op de juiste tijd hulp zal geven.'*

Mijn God en Vader,
ik reken op Uw kracht,
want U bent een burcht voor mij.
Vanaf de vroege morgen,
Heere, mijn God,
zal ik zingen over Uw kracht
ja,  juichen over Uw liefde.
Voor U zal ik zingen, 
ja, want U geeft mij kracht.

Vader God,
U bent mijn burcht,
U bent de God die van mij houdt.*

 

* Jesaja 50:10; 54:10;b 57:15; 41:10
* Jesaja 46:3b,4; Psalm 91:4, 34:19; 55:23; Efeze 5:10-17; Hebreeën 4:14-16
* Psalm 59:10, 17,18

Vruchtbare grond

Morgen is het zondag en gaan velen naar Gods huis om Hem te aanbidden, maar ook om Zijn woord te horen.

Here,
maak ons hart ontvankelijk
voor Uw woorden.
Bereid de grond van ons hart voor.
Maakt het zacht,
zodat Uw woord
in vruchtbare grond zal vallen.
Laat het daar dan ontkiemen
en uitgroeien
van zaad dat door U is gezaaid
tot bloeiende, vruchtdragende planten,
die tot zegen zijn voor anderen
en leven tot eer van Uw naam.

- Amen -

Hier ben ik, Heer

Heer,
ik kom zoals ik ben,
met alles wat mij bezighoudt.

U kent de verlangens van mijn hart.
U kent mijn vragen en mijn twijfels.
Mijn pijn en mijn verdriet.
Mijn angsten en mijn zorgen.

U weet alles van mij.
Maar U verlangt ernaar
dat ik ze deel met U,
U deelgenoot maakt
van alles wat in mij leeft.

U kent mijn hart,
U weet wat mij beweegt,
maar U ziet uit naar ons samenzijn,
iedere dag opnieuw,
zodat U kunt komen in alles,
in elke omstandigheid,
in elke gedachte,
in al mijn gevoelens.

U ziet hoe ik soms tob,
voort ploeter,
en U wacht
tot dat ik kom…

U verlangt ernaar
om samen met mij
door het leven te gaan.

U verlangt ernaar
dat ik dagelijks bij U kom
en rust in de stilte van Uw aanwezigheid,
schuil in de schaduw van Uw vleugels,
leer van Uw onderwijzing,
me koester in Uw liefde.

U wilt mij te drinken geven
uit Uw bron van levend water,
zodat ik nimmermeer zal dorsten,
opdat stromen van dat water
uit mijn binnenste zullen vloeien
en anderen zullen trekken naar Uw bron,
opdat ook zij kunnen drinken
en nimmermeer dorsten.

Zo wil ik komen, Heer, en knielen.
Alles met u delen wat mij bezighoudt
en ontvangen van U,
al wat U voor mij hebt weggelegd.

Hier ben ik, Heer,
vergeef mij,
vul mij,
zend mij.
Mijn ziel verlangt
Uw wil te doen.

- Amen -