woensdag 30 november 2016

Want wij hebben Jezus!

‘Van alle kanten worden we belaagd, toch zitten we niet in het nauw;
we twijfelen, maar vertwijfelen niet;
we worden vervolgd, maar niet aan ons lot overgelaten;
we worden neergeslagen, maar komen niet om.’
GNB

… in alles verdrukt maar niet in het nauw gebracht, 
om raad verlegen maar niet radeloos,
vervolgd maar niet verlaten, 
neergeworpen maar niet verloren, …
NB

2 Korinthiërs 4:8,9


Als er één ding is dat momenteel op mijn hart ligt dan is het wel dat ik mensen die het moeilijk hebben, om welke reden dan ook, wil bemoedigen voor de komende decembermaand.
Als vanzelf lichten er Bijbelteksten of gedeelten op als ik in mijn Bijbel aan het lezen ben en diep in mijn hart is er zelfs een verlangen om iedere dag in de maand december een kleine bemoediging, een klein woord van hoop, door te geven.
Haalbaar of niet, voor nu klim ik in ieder geval in de ‘pen’ omdat de bovenaanstaande Bijbelverzen vanmorgen onder het lezen oplichtten.


Nu moet ik je heel eerlijk zeggen, dat ikzelf meer dan eens het gevoel heb gehad, dat ik in het nauw zat, dat ik radeloos was, me aan mijn lot overgelaten voelde en heel verloren.
Alles was even donker en duister, en nergens leek er ook maar een glimpje van licht, van hoop, te zijn.
En toch, toch …

Wat ik voel, wat wij voelen, is vaak (meestal) niet de werkelijkheid, tenminste niet voor ons kinderen van de Allerhoogste.
Wij hebben altijd Hoop, want … wij hebben Jezus!
Wij hebben altijd uitzicht, want … wij hebben Jezus!
We kunnen aan het eind van onze krachten zijn, maar zijn nooit aan het eind van onze hoop, want … ja, precies, want wij hebben Jezus!

Juist als ons leven moeilijk is, kunnen we Hem laten zien aan de wereld om ons heen, hebben we een boodschap van Hoop voor de mensen om ons heen die Hem niet kennen.
Dit doet niets af aan ons verdriet, aan onze pijn, aan onze eenzaamheid, maar het geeft ons juist de mogelijkheid om er op een andere manier mee om te gaan dan mensen zonder deze hoop.
Mogen we dan niet verdrietig zijn en huilen?
Nou, ik zal de laatste zijn die dat zegt, gezien de hoeveelheid tranen die ik al in mijn leven heb vergoten, maar er is wel een verschil of we in ons verdriet en in onze tranen blijven steken of dat we uithuilen bij onze hemelse Vader, ons door Hem laten troosten en in Zijn kracht, de opstandingskracht van Jezus in ons, voorwaarts gaan.


De decembermaand is de donkerste maand van het jaar, maar het is ook in deze maand dat wij herdenken dat het Licht der Wereld werd geboren en dit Licht schijnt (wil schijnen) in onze harten.
Hoe moeilijk en donker ons leven nu misschien ook is, we hebben een eeuwige Hoop, een uitzicht op een eeuwig leven met Hem.
Laten we ons verzetten tegen gevoelens van moedeloosheid en radeloosheid door ons te richten op het Licht van de Wereld, op Jezus.
Breng al je pijn en verdriet, je eenzaamheid, je noden en zorgen, in Zijn licht, zodat Zijn Licht (opnieuw) zal schijnen in jouw hart en jij op jouw beurt weer Zijn licht kan verspreiden.


Schijn met Uw licht in mijn hart, Heer,
schijn met Uw licht over alles wat zo donker is,
zo moedeloos, zo radeloos, zo eenzaam;
over alles dat verzwolgen dreigt te worden
door gevoelens van leegte en gemis.

Schijn met Uw licht in mijn hart, Heer,
schijn met Uw licht en verlicht mijn hart.
Richt mij op, opdat ik Uw getuige zal zijn,
en Uw licht verspreid in een wereld 
die wanhopig is en verward.



zondag 27 november 2016

Wat verwachten we?

De maand december staat weer voor de deur.
Een maand die bol staat van allerlei feestelijkheden, gezelligheid, samenzijn, eten en drinken.
Voor sommigen een maand waar zij het hele jaar naar uitzien, voor anderen een maand die ze het liefst over zouden willen slaan.
De reclamefolders staan vol prachtige plaatjes van gezellige gezinstaferelen; iedereen is even mooi aangekleed en de tafel is prachtig versierd en gedekt, en overvloed, in elke zin van het woord, voert de boventoon.
Wat kan dat erin hakken als je eenzaam en alleen bent, nauwelijks weet rond te komen, net gescheiden bent, of een dierbare hebt verloren.
En toch …

Toch is wat de reclamefolders laten zien vaak niet een reëel beeld van de werkelijkheid.
O ja, als je langs de ramen loopt en naar binnen kijkt, dan kun je soms dezelfde taferelen aantreffen, maar hoe echt is het?
Is wat we zien ook echt?


Velen van ons kennen ongetwijfeld het spreekwoord dat zegt: ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’, maar het komt vaak niet in onze gedachten op als we het zelf om welke reden dan ook moeilijk hebben en we kunnen ons dan soms blindstaren op wat een ander wel heeft.
In dagen als die er nu aankomen, komt eenzaamheid dieper op je af, zijn gevoelens van gemis groter en intenser, leegte voelbaarder en tastbaarder, en niet kunnen doen wat anderen wel schijnen te kunnen, schrijnender.
Maar toch …

Hoeveel verborgen leed zal er niet zijn achter de prachtig versierde huizen en tafels, achter het gezellig samenzijn?
Hoeveel tranen zullen er schuilgaan achter die lachende gezichten?
Hoeveel gebroken harten achter al die overvloed.
Hoeveel pijn en verdriet achter al die met lampjes versierde huizen?
En hoeveel eenzaamheid te midden van alle samenkomende gezinnen en families?

Ik wil niets bagatelliseren; geenszins!
Wat dan ook voor jou toepasbaar is wat betreft de komende decembermaand waardoor je hem graag zou willen overslaan, het mag er zijn, het is reëel, en misschien wel heel diep en intens.
Ik wil je alleen deze keer vragen om ook eens proberen te kijken voorbij alle pracht en praal, voorbij alle uiterlijke dingen en je te realiseren dat het weleens helemaal niet zo mooi is als het eruit ziet.
Ik wil je vragen niet zo zeer te zien op baby Jezus die geboren werd in een stal in Bethlehem, maar op de reden waarom Hij kwam.

Jezus zegt in Lucas 4 vers 18 en 21:
‘De Geest van de Heer rust op Mij, omdat Hij Mij gezalfd heeft om het goede nieuws te brengen aan armen. Hij heeft mij gezonden om gevangenen de vrijheid aan te zeggen en blinden het licht te geven. om onderdrukten vrij te maken, om het jaar van Gods goedheid af te kondigen.
Op deze dag zijn de woorden die u zojuist gehoord hebt, in vervulling gegaan.’


Vandaag is het de 1e Advent en we gaan daarmee de tijd naar Kerst, naar het herdenken van de geboorte van Christus en naar het uitzien naar Zijn terugkomst in.
Advent is een tijd van Verwachten.
Was het eerst het Verwachten van de komst van Hem als Heiland en Redder, als Messias, nu is het een tijd van Verwachten dat Hij terugkomt en wij voorgoed met hem samen zullen zijn.
En daarmee voorgoed een einde aan alle ellende, alle pijn en verdriet, alle oorlogen enz.; een einde aan deze zondige en verdorven wereld, en een nieuw leven voor eeuwig samen met Hem.

Maar …
Verwachten we ook Zijn hulp, Zijn nabijheid, Zijn vrede, Zijn kracht, Zijn liefde, om deze moeilijke maand die voor ons ligt door te komen?
Of zien we alleen maar reikhalzend uit naar Zijn terugkomst omdat daarmee een einde komt aan ons lijden?

Psalm 146 vers 5 t/m 8a, 9a zegt:
‘Gelukkig wie steun zoekt bij de God van Jacob, alles verwacht van de Heer, zijn God, van Hem, die hemel en aarde gemaakt heeft, de zee en alles wat erin leeft, van Hem die trouw blijft, altijd.
Want de Heer is het die recht verschaft aan wie onderdrukt worden, die te eten geeft aan wie honger lijden, die de gevangenen bevrijdt, de blinden ziende maakt, opricht wie gebogen gaan.
De Heer is het die vreemdelingen beschermt, wezen en weduwen tot steun is.’

Het is mijn gebed, dat wat onze omstandigheden ook zijn, we niet tegen de komende maand met al haar feestelijkheden op zullen zien; dat we ons niet blind zullen staren op alles rondom ons wat zo prachtig, voorspoedig en overvloedig lijkt te zijn, maar dat we zullen opzien naar Degene om Wie het gaat en op het waarom Hij kwam.

Vlak voor Zijn lijden en sterven zei Jezus:
‘Vrede laat Ik bij jullie achter; Mijn vrede geef Ik jullie, een andere vrede dan de wereld geeft.’
En die vrede bid ik je toe voor de komende maand, zodat Zijn Naam wordt verheerlijkt en wij tot zegen kunnen zijn voor een ander.



Een klein Psje.
Dit ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid om naar elkaar om te zien en er voor elkaar te zijn.
Zijn woord zegt immers ook: ‘Als één lid lijdt, lijden alle leden.’ (1 Kor. 12:26)
Maar het is mijn gebed dat onze focus zal liggen op Hem, op wie Hij is, op het waarom Hij kwam en wat Hij heeft gedaan, en op wat Hij ons heeft gegeven, zodat ook deze maand ons aller hart gevuld zal zijn met vreugde en dankbaarheid door Zijn vrede in ons.

vrijdag 25 november 2016

Ik ben bij je!

Het leven is niet altijd even vriendelijk voor iedereen.
Voor velen is het gewoon ronduit zwaar.
Wat kan het dan soms moeilijk zijn om je ogen op Hem gericht te houden, vooral als je Hem niet voelt of ervaart.
Toch is Hij er, elke dag, elk moment; geen dag laat Hij je alleen.
Dat mijn onderstaande gedichtje een bemoediging voor je mag zijn.


Mijn lieve kind,
Mijn hand is op jouw leven,
en met al Mijn liefde en zorg,
houd Ik jou omgeven.
Ik weet dat jouw dagen
soms moeilijk zijn en zwaar,
maar je weet het, hè,
ook dan ben Ik daar!

Ga ervoor, Mijn lieve kind,
ga, en loop de wedloop van dit leven.
Houd je oog daarbij omhoog gericht
opdat je niet op zal geven.
Ja, er zullen dagen zijn dat je denkt                
dit kan ik niet, dit is te zwaar.                            
Maar je weet het, hè,                                            
juist dan sta Ik meer dan ooit voor je klaar.

Geen dag zul je alleen hoeven te gaan,
geen enkel moment zul je er alleen voor staan.
Ga gerust de weg die voor je ligt en weet 
dat Mijn oog onafgebroken op jou is gericht!



zaterdag 19 november 2016

maandag 14 november 2016

Verborgen in God

‘… en uw leven is met Christus verborgen in God.’

Kolossenzen 3:3b


Als ik vanmorgen deze woorden lees, gebeurd er iets binnen in mijn hart.
O ja, ik heb  ze al heel wat vaker gelezen, maar vandaag is het alsof God mij wil doordringen van de diepte van deze woorden.
Het is deze ochtend niet ‘en uw leven is …’, alsof het tegen mij gezegd wordt, maar ‘mijn leven is met Christus verborgen in God’.
De Heilige Geest veranderd deze ochtend de woorden direct als ik ze lees en maakt ze zo persoonlijk, dat ze meer binnenkomen als ooit te voren.

‘Mijn leven is met Christus verborgen in God.’

Een snik welt op mijn keel; mijn hart beroert zich: ‘ik, mijn persoon, mijn leven, is met Christus verborgen in God!

Verborgen …
Het woordje raakt me heel diep deze ochtend.
Verborgen, dus veilig!
Verborgen, verstopt, niemand kan daar bij.
Verborgen in God;  in de Almachtige, de Schepper van hemel en aarde, Degene, die alles in handen heeft.
Verborgen in God! nooit eerder ervaarde ik zulke gevoelens van veiligheid en geborgenheid met het lezen van deze woorden als vanmorgen.
Veilig, geborgen, geliefd.

De stormen van het leven mogen komen en woedden, de golven beuken en slaan; de boze mag mij belagen, en dikwijls naar het leven staan, maar niets van dit alles zal mij kunnen deren als ik maar blijf vasthouden aan dit feit: ‘mijn leven is met Christus verborgen is in God’.

Veilig,
dicht aan Uw hart;
geborgen,
in vreugde en smart;
zo is mijn leven,
daar het met Christus
verborgen is in God.

- Amen –











Nog twee  kleine opmerkingen.

Allereerst dit:
Voor de woorden ‘en uw leven is met Christus verborgen in God’, staat wel ‘want u bent gestorven’.
Om met Christus verborgen te zijn in God, is het wel nodig dat we Hem hebben aangenomen als onze Heer en Heiland; dat we ons (oude) leven zonder Hem hebben afgelegd (begraven) en een nieuw leven met Hem zijn begonnen.

Daarnaast:
Zoals meestal, sloeg ik verschillende vertalingen na om te kijken hoe deze tekst uit Kolossenzen daar stond.
Wat mij trof en eigenlijk ook heel verdrietig maakt, is hoe de BGT (Bijbel Gewone Taal) dit heeft weergegeven.
Daar staat namelijk: ‘Als christenen horen jullie nu al bij de hemelse wereld van God.’
Ik wil iedereen echt aanmoedigen om, als je een eenvoudige Bijbelvertaling lees, toch ook andere vertalingen erop na te slaan, daar je anders regelmatig de diepte en rijkdom mist van wat God in Zijn woord zegt.
Zoals in dit geval:
‘Als christenen horen jullie nu al bij de hemelse wereld van God.’ 
of
‘…, en uw leven is met Christus verborgen in God.’


Gods rijke zegen en Shalom!

zaterdag 5 november 2016

Kracht in kwetsbaarheid ...

Het is al een hele tijd geleden dat ik dit zinnetje ergens las 'Kracht in kwetsbaarheid', maar het raakte me enorm en ik schreef de eerste woorden die in me opkwamen op.
Toch kon ik wat ik geschreven had op de één of andere manier niet op mijn Blog zetten, dus bewaarde ik het.
Inmiddels heb ik het heel wat keren herlezen, en in de loop van de tijd (dacht ik) 'afgemaakt' , maar toch, toch kon ik het steeds niet plaatsen.
Vanmorgen echter, vele maanden later, open ik opnieuw het bestand, en lees, en herlees, en de laatste woorden komen, deels vanzelf, deels worstelend.

Prediker zegt dat er voor alles een tijd is, dus misschien is dan nu voor deze woorden wel nu de juiste tijd.


Open zijn, eerlijk en oprecht, 
hoogten en diepten benoemen, 
je onzekerheid niet verbergen;
rusten in de wetenschap 
dat er Eén is bij wie je altijd 
kunt schuilen, 
bij wie je veilig bent,
wat een ander ook zegt.

Je houvast zoeken in een lied
dat je naar boven leidt,
je uitdoet stijgen boven alles wat
je angstig en onzeker maakt;
dat je dicht bij Hem brengt.

Open zijn, eerlijk en oprecht;
ook boosheid en frustraties
bij Hem neer durven leggen,
en dan openstaan voor 
Zijn terechtwijzing, die altijd 
in Liefde komt en als doel heeft 
je weer op de juiste weg te brengen.

Kwetsbaar voor Hem staan,
de Enige bij wie je echt 
jezelf kunt en mag zijn, 
en Die je vervolgens 
tegemoet komt
met Zijn liefde en kracht,
zodat er kracht, Zijn kracht,
komt in jouw kwetsbaarheid.


vrijdag 4 november 2016

Van alles en nog wat ...

Wat is het lang geleden dat ik hier iets geschreven heb.
Er zijn heel wat dingen gebeurd en veranderd, waardoor ik niet alleen weinig tot geen inspiratie had, maar ook geen behoefte om te schrijven.
Dat laatste was ook wel een vreemde gewaarwording, geen behoefte om te schrijven, maar ja, soms kun je gewoon druk zijn met andere dingen.
Wel plaatste ik trouw elke dag mijn fotootje op mijn DankbaarheidsBlog 'Ogen die zien', al merkte ik wel dat, doordat ik daar iedere dag wat plaatste, er ook minder ruimte was voor dit Blog.
Het was heel bijzonder om te doen, om hier mee bezig te zijn, en ik heb er niet alleen van geleerd, maar ben er ook door gezegend.
Ik hoop echt iets van dit afgelopen jaar te kunnen vasthouden, iets van dit vertragen en het zien van de zegeningen die God iedere dag geeft.

Of er nu weer meer van schrijven kom, weet ik niet.
Aan de ene kant verlang ik er wel weer naar, maar er ligt hier in huis ook veel werk op me te wachten.
Onze jongste zoon is deze zomer op zichzelf gaan wonen waardoor de zolder nu helemaal leeg is van kinderen maar nog niet van spullen.
Er valt heel wat uit te zoeken en op te ruimen.
Ik was hier al mee begonnen afgelopen zomer, maar door een vervelende valpartij in onze vakantie ben ik al een paar maanden uit de roulatie.
Inmiddels krabbel ik wel weer op, maar mijn lijf heeft zo'n douw gehad, dat het nog wel even duur voor ik weer zo herstelt ben als toen.
Maar goed, we zullen zien.
Het huis heeft in ieder geval wel prioriteit, daar we misschien zelfs willen verhuizen met de tijd, dus ...
Voor nu is het in ieder geval nog rustig aan doen en opbouwen, en er voor waken dat mijn frustraties niet de overhand krijgen.
Vorige week was dat namelijk zo, en ik had daardoor gewoon een slechte week.
Het is ook frustrerend als je weer van voor af aan moet beginnen met opbouwen om ook maar de gewone huishoudelijke dingen te kunnen doen.
Ik was het echt even zat, was boos en had eigenlijk ook een aardig portie zelfmedelijden.

Zaterdags was weer de maandelijkse VrouwenOchtend in Vaassen waar ik regelmatig naar toe ga met een paar andere vrouwen en daar werd ik terechtgewezen en bemoedigd door iets dat ikzelf eens had geschreven, en wat nu door iemand werd gebruikt als korte overdenking voor deze ochtend naast de getuigenissen die zouden worden gegeven.
(>> 'Je kunt het!')
Ik werd tot diep in mijn hart geraakt.
Het was een liefdevolle terechtwijzing en aansporing van mijn hemelse Vader om mijn hoofd op te richten; om niet meer op mezelf en de omstandigheden te zien, maar op Hem.

Ja, als pijn je metgezel is bij alles wat je doet, dan is het niet altijd even makkelijk om de moed niet te verliezen.
Pijn kan je zo leegzuigen, zo verschrikkelijk moe maken, dat je alleen nog maar een potje wil janken.
Doordat het zo goed ging, was ik vergeten hoe het was en liet ik mij meeslepen in wat ik voelde en in wat ik niet meer kon.
Wat is het dan toch fantastisch om zo'n liefdevolle Vader te hebben die je daar op wijst, genadiglijk vergeeft en je vervolgens bij de hand neemt om verder te gaan op de juiste weg.

'Wees waakzaam', zegt Petrus in 1 Petrus 5:8, 'Wees nuchter en waakzaam! Uw tegenstander, de duivel, loopt rond als een brullende leeuw, op zoek naar iemand die hij kan verslinden.’
Een wijs en waar woord voor ons allemaal.

Dank U, lieve Vader, 
dank U, dat U er altijd bent,
en dat als ik iets niet goed doe,
U mij niet de rug toekeert,
maar mij liefdevol vergeeft.

Dank U, lieve Vader,
dank U, voor Uw liefdevolle zorg,
voor terechtwijzing waar nodig,
maar ook voor Uw ondersteuning
zodat ik verder kan.

Dank U, lieve Vader,
dank U, voor de bemoediging,
voor het hernieuwde perspectief,
en dat U me opnieuw liet weten:
'Mijn kind, Ik weet overal van.'

Dank U, lieve Vader,
dank U, voor zoveel liefde,
dank U, voor zoveel trouw!
Dank U, voor de diepe vrede
die in mijn hart is herleeft.