donderdag 19 september 2019

De uitnemende kracht van Gods grootheid ...

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.
Hoofdstuk 6.



‘… verlichte ogen des verstands, opdat gij moogt weten welke is de hoop van Zijn roeping, en welke de rijkdom is der heerlijkheid Zijner erfenis in de heiligen; en welke de uitnemende grootheid Zijn kracht is aan ons die geloven, naar de werking der sterkte Zijner macht.’
Efeze 1:18,19


De Statenvertaling, als ook de Herziene Staten Vertaling, spreken over ‘verlichte ogen van het verstand’, andere vertalingen spreken over ‘verlichte ogen van het hart’.
Een uitleg die ik er over las, verwees naar ‘de overleggingen van het hart (Psalm 19:15) en dat het daarom eigenlijk verlichte ogen van het hart moest zijn.
Oftewel: niet het intellect, maar het begrijpen.

Susannah begint dit hoofdstukje met ‘Kom, mijn hart, verzadig en verheug u vanmorgen met …’.
Het raakt mij, omdat Susannah, net als de Psalmisten uit de Bijbel, haar hart oproept om zich te verzadigen en te verheugen over wat onze machtige God kan doen, over wat Hij geeft en wil geven; over wat Hij heeft klaarliggen voor ons.
Hoe goed en belangrijk is het om de macht en kracht (de uitnemende grootheid) van God te overdenken!
Zijn woord vertelt en toont het ons, en om ons heen zien we de wonderen van Zijn machtige hand.
De schepping, ja, de hele natuur toont ons het werk van Zijn hand.
Uitnemende grootheid, alles overtreffende grootheid …
Gegeven aan ons die geloven!
Hoe onvoorstelbaar!
Geloof ik dit?
En …
Leef ik daar naar?
'Wandel ik mijn hoge roeping waardig?'

Ik moet bekennen dat mijn gevoel, meer dan me lief is, de overhand neemt, waardoor ik niet waardig mijn roeping -wie ik ben in Hem, met alles wat ik van Hem heb ontvangen, wandel.
En het laat me zien hoe ontzettend belangrijk het dus is om Gods woord veel te lezen en te overdenken; om het zo eigen te maken, dat ik er iedere dag meer naar, en uit ga leven.
Zijn uitnemende kracht in mij, waardoor ik alles kan doen door Jezus, Die mij kracht geeft. (Fil. 4:13)
En meer dan ooit, gezien de omstandigheden waarin ik nu verkeer, is het belangrijk dat ik me daar iedere dag van bewust ben, zodat ik telkens opnieuw ervoor kies om daaruit te leven.
En daarom is het me iedere morgen vroeg opstaan, om met Hem te kunnen beginnen, meer dan waard!


Wandelend overeenkomstig onze roeping ...

Stil worden;
Zijn woord lezen en horen.
Stil zijn en overdenken,
zodat nieuwe inzichten
kunnen worden geboren.

Stil worden;
Zijn Geest laten spreken.
Luisteren en overdenken,
zodat Hij Zijn licht in ons
binnenste kan ontsteken.

Stil worden;
Zijn wijsheid ontvangen.
Overdenken en begrijpen,
waarop ons hart zich vult
met dankbare lofgezangen.

Kom, mijn hart,
verzadig je,
aan Zijn sterkende,
en ondersteunende kracht,
die Hij in Christus aan je
heeft geopenbaard.

Kom, mijn ziel,
verheug je
om de genade
die Hij schenkt,
om de heerlijkheid
die Hij voor je bewaart.

Kom, mijn hart, mijn ziel,
aanbid Hem,
om  wie Hij is,
om wat Hij gaf en geeft;
aanbid Hem in alles,
onverschrokken en onvervaard.

dinsdag 3 september 2019

Over een nieuw hoofdstuk, moed, en een heel ander leven ...

Terugblik ...
'Vandaag is het 1 januari.
Een nieuw jaar ligt als een onbeschreven bladzijde voor ons.
Het citaat van Max Lucado uit mijn agenda voor dit jaar laat mij weten dat God ons niet heeft gemaakt om een leven te leven vol verstikkende angst of zorgen die hoofdpijn veroorzaken, maar dat Hij een nieuw hoofdstuk voor ons in gedachten heeft en dat Hij niet kan wachten met het beginnen om te schrijven.
En soms vraagt dat van ons een behoorlijk portie moed.'


Het is inmiddels september als ik weer achter mijn laptop kruip en het schrijven weer wat wil proberen op te pakken.
Schrijven vraag rust, tijd en ruimte, en dat is nu net iets wat ik bijna niet meer heb, op een enkel uurtje na.


Mijn laatste schrijven op 'Quality Time' ging over >> 'Moed'.
Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit nadenken en schrijven over Moed zelf zo nodig zou hebben, dat het zo persoonlijk zou worden, dat er zoveel moed van mij gevraagd zou worden.
Het gedichtje zie ik dagelijks voorbijkomen als ik mijn laptop opstart om even mij mail te checken en eventueel te beantwoorden als ik er nog puf voor heb.
Lezen doe ik het gedichtje niet altijd meer bewust, maar ik weet wat er staat, als ook de teksten waaruit het voortkomt.
Ik heb het nodig om alles aan te kunnen, om alles vol te houden.
Ik heb het nodig om te weten dat ik het aankan en vol zal houden door Zijn kracht, doordat Hij er is, mij ondersteunt en helpt.
Ik heb het nodig om moedig te blijven en alles recht in de ogen te kijken zonder bevreesd te zijn, of door mijn vrees in Jezus 'Naam het zwijgen op te leggen.

Een nieuw hoofdstuk ...
Een behoorlijk portie moed ...

Ja, een nieuw hoofdstuk en een behoorlijk portie moed, dat kun je wel zeggen, want wat is mijn/ons leven drastisch veranderd.
Inmiddels zorg ik namelijk alweer ruim anderhalve maand fulltime voor onze kleindochter van bijna twee (november).
En voor hoe lang?
Dat weten we niet; één jaar, langer ..., wie zal het zeggen.


Hoe triest dat dingen soms zo verkeerd lopen.
Relaties die stuk gaan, persoonlijke problemen die niet even één, twee, drie zijn opgelost, of op te lossen; verkeerde keuzes met verstrekkende gevolgen; niet gehoord of serieus genomen worden door de hulpverlening met alle gevolgen weer van dien.
Ach, waarschuwingen genoeg, en toch ...
Vaak genoeg om hulp gevraagd, geroepen, en toch ...

En nu ...
Nu woont een klein lief meisje van bijna twee niet meer bij haar papa en mama maar bij haar oma en opa en voor hoelang weet niemand.
En als ze weer naar huis mag, dan zal ook dat nooit meer zijn zoals ze het kende.


Mijn dagen zijn weer gevuld met luiers, een vloer vol speelgoed, babygebrabbel, oudHollandse kinderliedjes afgewisseld met de liedjes van Jan Visser, en binnenkort mag ik ook weer naar het consultatiebureau.
's Ochtends word ik begroet door een stralend kind, dat bijna iedere dag lachend begint, maar waar tegelijk ook een koppie op staat als ze iets niet mag of haar niet zint.
Ze is dol op eten, en slaapt heerlijk!
De grootste zegen vind ik dat, ook al wordt ze om half zeven/kwart voor zeven wakker, ze er niet eerder uit hoeft (en zelfs wil) dan een uur of half acht, en als het kwart voor acht wordt is het ook helemaal geen rampt.
En dat betekent voor mij dat ik mijn dag gewoon met de Heer kan blijven beginnen!
O ja, ik moet daarvoor wel mijn wekker op 6.20 uur zetten maar dat is niet erg.
Want wat heb ik dit juist hard nodig om alles aan te kunnen, Zijn kracht in mijn zwakheid!
Wat een zegen! en wat ben ik Hem hier dankbaar voor!

Al mijn taken heb ik neergelegd voor onbepaalde tijd.
Sommige dingen zal ik misschien weer op kunnen pakken als ze naar de peuterspeelzaal gaat, en andere dingen ..., ach, dat zie ik wel met de tijd.
Een kinderleven is altijd belangrijker dan welke taak dan ook.
En zingen, ach, dat kan en doe ik nog steeds iedere dag, alleen andere liederen 😊
Maar ik denk dat zelfs elk kinderliedje, christelijk of niet, een lofgezang is voor Hem.

Voor de rest is het wennen aan mijn nieuwe leven, aan mijn nieuwe dagbesteding en dagindeling, al gaat dat nu het weer wat kouder wordt een stuk beter.
Wel ben ik 's avonds vaak nog behoorlijk moe, wat dat betreft voel ik wel dat ik geen twintig meer ben.
Maar doordat ik beter slaap nu het koeler wordt, gaat het overdag ook beter, en komt de zin om ook nog wat anders te doen ook weer terug.
Heel blij dus dat de zomer nagenoeg voorbij is.

Moeilijk vind ik mijn positie wel.
Ik ben moeder van, maar ook oma en pleegmoeder.
Ik moet neutraal zijn, maar ook mijn kleinkind voor mijn eigen kind plaatsen, en dat doet soms behoorlijk zeer.
Ik kan wel zeggen dat mijn hart de afgelopen maanden voor mijn gevoel meerdere keren is gebroken, ja, uiteengescheurd.
En hoewel ik weet dat het goed is, en voor 'het goede doel', het doet geen afbreuk aan de pijn.
Hetzelfde geldt voor mijn dochter.

Het onderstaand plaatje wat ze me stuurde zegt genoeg ...
Het deed met het gedichtje eronder schrijven.
Twee moederharten, beiden soms gebroken, om gemis, of om de pijn van de ander ...


Gebroken moederharten;
gebroken door 
diep verdriet en pijn.
Van gemis, maar ook
van er niet voor jou
kunnen, of mogen zijn.


Tranen stromen in groten getale
naar beneden als jij ze niet ziet.
En als je kijkt zijn ze verborgen,
want ik wil jou geen pijn doen, of verdriet.
Je snapt er immers niets van,
je bent nog maar zo klein.
Mijn hart is gebroken
door zo van jou gescheiden te zijn.

Tranen stromen in groten getale
naar beneden om jouw verdriet.
Mijn hart breekt bij het zien
van jouw tranen, en (soms stil) verdriet.
Maar tegelijk ben ik trots op je,
zoals je nu je wegen gaat.
En ook al geloof jij het (nog) niet,
ik weet dat God bij elke stap naast je staat.


Gebroken moederharten;
Gebroken door 
diep verdriet en pijn.
Van gemis, maar ook
van er niet voor jou
kunnen, of mogen zijn.