Het einde van het jaar 2017 is in zicht; nog slechts een aantal uren en 2017 glijdt over in 2018.
Voor ons huis wordt al aardig geknald ondanks de regen die behoorlijk naar beneden valt.
Ik wil op deze Oudejaarsdag op dit Blog niet echt verder terugkijken; ik heb dat al een klein beetje gedaan met mijn blog 'Focus, en groei!' op Quality Time.
Maar ik wil ook niet dat het ene jaar over glijdt in het andere zonder een krabbeltje op dit blog.
FF - First Focus
Vanmorgen heb ik voor de laatste keer het Dagboekje van Spurgeon geopend, gelezen en er een kort stukje van aan de zijkant van mijn blog geplaatst.
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik met FF - First Focus begon, en nu is het alweer de laatste keer.
Hoewel de stukjes niet altijd even makkelijk waren te begrijpen, heb ik er enorm veel aan gehad dit jaar, en er veel van geleerd, want het was meer dan alleen even het hoofdstukje lezen, ook het Bijbelgedeelte waarin de tekst zich bevond, nam ik er bij, en wat ging het daardoor soms diep.
Zes kleine schriftjes zijn de stille getuigen van dit eerste contact in de ochtend met mijn Heer.
De verschillende gedichtjes die uit deze tijd en stukjes zijn voortgevloeid, heb ik allemaal bewaard en zal ik één dezer dagen plaatsen op 'Words of my Heart'.
Focus - Source
Hoewel het woord 'Focus' mijn One Word was voor het jaar 2017, gaat het ook mee naar 2018.
In de tijd die achter mij ligt, ben ik, ondanks alles wat er speelde, ook bezig geweest met het zoeken naar mijn One Word voor 2018.
En het woord kwam naar mij toe in één van de overdenkingen die ik binnenkreeg van G. DiCianni - Tapestry Productions.
Zelf had ik al het gevoel dat het woord 'Focus' slechts het begin was, als het ware de 'basis' voor elk woord dat nog komen gaat.
Alsof God wilde zeggen waar onze focus op ligt laat zien waar ons hart is, wat het meest belangrijk is.
En als ik op een gegeven moment de woorden 'Focused' en 'Source' lees in één zin in één van de zeven overdenkingen die ik november ontving, wist ik dat het woord 'Source' mijn nieuwe One Word zou zijn, maar dat ook het woord Focus op de achtergrond aanwezig zou zijn.
Ik heb nog totaal geen idee wat ik nu precies met dit woord moet, maar zoals het woord 'Focus' mij door heel wat moeilijkheden en andere dingen heen heeft geholpen dit jaar, zal ook dit woord ongetwijfeld de juiste plaats krijgen.
Mijn leidraad in dit alles zal de zin zijn waarin deze woorden tot mij kwamen: 'God was the lens through which Adam’s day was focused and the source of any decision he needed.’
Focus(ed) en Source.
We kunnen de juiste bron kennen, maar als we er niet op gefocust zijn en blijven, helpt het ons niets.
Ik verwacht niet echt, dat ik veel zal schrijven met oog op dit woord (al weet je natuurlijk maar nooit), maar het (nog) zal meer een plaats in mijn dagelijks leven hebben.
Wel gaf God mij de woorden voor het volgende gedichtje:
Heer, wees U de lens waardoor ik alles iedere dag weer bekijk; wees de bron van waaruit ik al mijn beslissingen neem.
Wees De Eerste
die ik in de ochtend
ontmoet,
en De Laatste die ik
voor het slapengaan
groet.
Laat mij liefhebben
wie U liefhebt,
en laat mij haten
al wat U haat.
Opdat U zichtbaar zal zijn
in alles wat ik zeg,
in alles wat ik doe,
of in alles wat ik laat.
Dat Uw Naam
verheerlijk wordt
in iedere keuze
die ik maak;
en menig hart
door Uw liefde
en Uw genade
wordt geraakt.
Leid mij door
Uw Heilige Geest
vanaf het moment
dat ik mijn ogen open,
opdat ik op de weg
die U voor mij
voor ogen hebt,
zal lopen.
Daarom bid ik U, Heer,
wees mijn lens,
wees mijn bron
opdat ik de boze
zijn wapens
ontneem.
- Amen -
Ps. Nog even naar aanleiding van mijn logje 'Spiegelbeeld' van 16 juli afgelopen jaar, de stand is inmiddels 24 kg.
Streven is naar nog een paar kilo en dan zo houden, wat me zeker ook gaat lukken met Gods hulp. Focus ... 😉
‘In de wereld lijdt gij verdrukking …’
Johannes 16:33
Vandaag heb ik nogal wat moeite met de kant die de schrijver op gaat …
Met de tekst van vandaag in gedachten, wijst hij op hoe rein en heilig God is en op het feit dat we op een dag net als Hij zullen zijn.
Maar, hij stelt daarbij de vraag of dit gemakkelijk zal gebeuren en … ‘Zal dit niet een enorme zuivering in de oven van smart kosten om u te reinigen?’
De schrijver gaat verder door ons voor te houden dat we ons op vijandig terrein bevinden, en dat de wereld niet onze vriend is.
Tenslotte wijst hij ons op ons eigen hart, op de zonde en ons eigen ik die zich daar nog steeds in bevinden en dat we dus door dit alles juist moeilijkheden moeten verwachten, maar dat we niet hoeven te wanhopen, want God is bij ons om ons te helpen → Psalm 91:15.
Wat mij het meest ‘raakt’ in het stukje van vandaag, is dat het op mij overkomt dat we straks alleen heilig en rein als Hij kunnen zijn, als we door zware verdrukking/moeilijkheden gaan; dat het ons wel wat moet kosten om zo rein en heilig als Hij te worden.
De schrijver zal het, denk ik, vast wel anders bedoelen, maar op mij komt dit over alsof het offer van de Here Jezus niet voldoende is; dat we, ondanks Zijn Genadegeschenk, toch ook nog door allerlei moeilijkheden heen moeten, zodat we door deze moeilijkheden gelouterd worden; ontdaan worden van …
En dat is gewoon niet waar!
Het offer van Jezus is voldoende, is afdoende!
Hij heeft Zijn leven voor ons gegeven, zodat wij kunnen leven.
Als we Hem hebben aangenomen als onze Verlosser en Zaligmaker zijn we zelfs nu al rein en heilig in Gods ogen; want God ziet niet ons, maar Zijn Zoon, die de prijs voor onze zonden heeft betaald.
Geen enkele moeilijkheid, geen enkele loutering, kan ons heiligen en reinigen zodat op een dag rein en heilig als Hij zullen zijn, alleen het offer van Jezus!
Wel vraagt God van ons , en misschien dat de schrijver daar op doelt, om steeds heiliger te leven, om heilig te zijn als Hij, maar dat is met het oog op ons leven hier en nu.
>> 1 Petrus 1:15,16 ‘Maar zoals Hij Die u geroepen heeft, heilig is, word zo ook zelf heilig in heel uw levenswandel, want er staat geschreven: Wees heilig, want Ik ben heilig.’
En dit in de wetenschap dat we gekocht en betaald zijn met het bloed van Jezus. (vers 18,19)
Als de schrijver vervolgens wijst op ons eigen hart, op de zonde en ons eigen ik die zich nog steeds daarin bevinden en dat we daarom dus moeilijkheden moeten verwachten, kan ik hem ook niet volgen.
Want de tekst waaruit zijn gedachten voortkomen, zijn de woorden van Jezus, waarin Hij Zijn discipelen –en ons, wil voorbereiden om wat komen gaat omdat zij -wij, Zijn volgelingen zijn.
De verdrukking waar Jezus in mijn ogen op doelt, zijn de moeilijkheden die voortkomen uit het feit dat wij om te kunnen delen in Zijn heerlijkheid, ook zullen delen in Zijn lijden.
Dus niet zoals het schrijven op mij overkomt door de zonde en ons eigen ik, alhoewel dezen ons ook vele moeilijkheden kunnen bezorgen.
Zegt Jezus immers ook niet in Johannes 15:18-27 dat zoals Hij is gehaat en vervolgd, ook Zijn volgelingen daar rekening mee moeten houden?!
Als laatste verwijst de schrijver naar Psalm 91:15 waar staat: ‘Ik zal in de benauwdheid bij u zijn, Ik zal u uitredden en tot ere brengen.’
Een waar woord, zonder meer, maar gezien de tekst die de schrijver heeft gebruikt niet van toepassing, hoe waar ook.
Want het Bijbelvers gaat namelijk nog verder, want op de plaats van de puntjes staat: ‘maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.’
Jezus Zelf bemoedigt Zijn discipelen en ons ook na Zijn aankondiging over de moeilijkheden die ons te wachten staan.
Hij zegt als het ware: ‘Jongens, hoe zwaar en moeilijk jullie het ook in dit leven zullen krijgen, vergeet nooit dat Ik de wereld –en alles wat dit inhoudt en omvat- heb overwonnen!’
Aan het kruis op Golgotha heeft Jezus de overwinning behaald; de satan is verslagen!
Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat de woorden van Psalm 91 eigenlijk hun vervulling vinden in de woorden van Jezus.
In onze benauwdheid is Hij bij ons, want Jezus is ons in alles voorgegaan.
Hij zal ons uitredden; Jezus’ offer is onze redding.
Tot ere brengen; in Jezus zijn we een nieuwe schepping; zijn we zonen en dochters van de Allerhoogste.
Kracht in moeilijkheden.
In de wereld lijdt gij verdrukking …
Maar …!
Heb goede moed, Ik heb de wereld overwonnen!
Wat we ook te verduren krijgen, we zullen het aankunnen dankzij Hem die alles heeft overwonnen en ons de kracht geeft die we nodig hebben.
‘In de dagen dat Hij op aarde was, heeft Hij met luid geroep en onder tranen gebeden en smeekbeden geofferd aan Hem Die Hem uit de dood kon verlossen. En Hij is uit de angst verhoord.’
Vandaag ging mijn FF over de angst van Jezus in de Hof van Gethsemané. (onderstreepte stukje van de bovenstaande tekst)
De schrijver van het Dagboekje dat ik met mijn FF gebruik, spreekt over dat deze angst door de Bijbel ook vaak ‘God vrezen’ wordt genoemd en dat dit een gezonde angst is die tot gehoorzaamheid leidt.
Hij zegt ons, dat we ons de angsten eens voor moeten stellen die de satan gebruikt om onze Heer aan te vallen; angsten, die als Hij er aandacht aan had besteed, Hem van gehoorzaamheid zouden hebben weggeleid.
Hij heeft het over de keuze die Jezus had, God vrezen –Hem gehoorzamen en Zich aan Hem onderwerpen, of alles wat satan Hem nog zou toewerpen; en dat Jezus er voor koos om God in diep ontzag te vrezen en dat wij dat ook zouden moeten doen.
Ik begreep in eerste instantie niet veel van wat de schrijver bedoelde, maar hoe langer ik er over nadacht, hoe meer ik denk dat ik het begin te begrijpen.
En dat is ook de reden dat ik er een Blogpost van maak, omdat ik het niet wil vergeten en omdat er denk ik een hele waardevolle les in ligt met betrekking tot angst.
Iets waar ik nog zo mee worstel van tijd tot tijd.
En met dit stukje en het nadenken erover, werd ik naar drie Bijbelteksten geleid.
De eerste tekst, die al met het lezen van de titel, in mijn hoofd opkwam, was Mattheüs 10:28. ‘En wees niet bevreesd voor hen die het lichaam doden en de ziel niet kunnen doden, maar wees veeleer bevreesd voor Hem Die zowel ziel als lichaam te gronde kan richten in de hel.’
God vrezen. ‘Wees veeleer bevreesd voor Hem …’
In dit woordje ‘vrezen’ ligt een stukje angst, en afhankelijk van, is dit denk ik de gezonde angst, waar de schrijver het over heeft, of ongezonde angst.
Angst is namelijk een ‘gevoel van (dreigend) onheil of gevaar’ (encyclo.nl) en daarom niet fout (hoewel sommigen je wel dat gevoel kunnen geven).
Angst behoedt ons voor dingen die schadelijk voor ons zijn, of doet ons goed nadenken en/of dingen overwegen voordat we iets doen.
Ongezonde angst is angst die escaleert of geëscaleerd is en waardoor men niet meer reëel kan nadenken.
Dingen, waarvoor men helemaal niet bang hoeft te zijn, kunnen niet te overbruggen en te overwinnen obstakels worden.
Gezonde angst kun je ook vertalen met ‘(diep) ontzag hebben voor’.
Als Jezus hier dus spreekt over het ‘bevreesd moeten zijn voor God’ dan bedoelt Hij niet dat we bang moeten zijn voor God Zelf, maar voor de gevolgen van het geen ontzag hebben voor Hem.
Voor de Mount Everest hoef je niet bang te zijn, maar als je geen ontzag hebt voor die berg en hem zomaar wilt beklimmen, zijn de gevolgen desastreus.
Zo is het ook met God; God Zelf is niet Iemand voor wie we bang hoeven te zijn, maar leven zonder ontzag voor Hem eindigt in de hel.
Mensen kunnen ons kwetsen tot in het diepst van onze ziel, mensen kunnen ons lichamelijk en geestelijk kapot maken en/of doden, heel beangstigend, maar God is Degene die gaat over de eeuwigheid en waar onze ziel die doorbrengt, bij Hem, of bij de satan.
Ik ga terug naar de angst van Jezus in de Hof van Gethsemané; angst die de schrijver een gezonde angst noemt omdat het leidt tot gehoorzaamheid; en naar de angsten die de satan heeft gebruikt om onze Heer aan te vallen en die, als Hij er aandacht aan zou hebben besteed, Hem zouden hebben weggeleid van gehoorzaamheid.
En dit brengt mij bij de tweede tekst.
Markus 14:28 ‘En Hij zei: Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk voor U; neem deze drinkbeker van Mij weg, maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt.’
Niemand van ons zal ooit zulke grote angsten hebben te doorstaan als Jezus in de tuin heeft moeten doorstaan.
Satan heeft in die tuin Jezus in de meest ondenkbare hevigheid aangevallen, maar vandaag dringt het tot mij door dat Jezus geen enkele angst benoemd, Hij gebruikt alleen de woorden ‘deze drinkbeker’.
Hij had een hele opsomming kunnen maken van alle angsten waarmee de satan Hem aanviel, maar Hij deed het niet; Hij gaf dus deze angsten verder geen aandacht, maar richtte Zich op Zijn Vader, op Degene die bij machte was om alles weg te nemen.
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik noem dan meestal alle dingen op waar ik dan bang voor ben, of die me belagen.
Stuk voor stuk kan ik ze dan noemen, en eigenlijk, zit ik me te bedenken, dacht ik daar helemaal niet zo verkeerd aan te doen; ik mag Hem toch immers alles zeggen …
Maar als ik dit lees en er over nadenk, kom ik tot het besef, dat ik met het opsommen, ik mezelf vaak nog banger maak, waardoor mijn gebed vaak een nog groter strijdgeheel wordt en ik het soms verlies en dus dingen niet doe, of anders, of …
Het komt er dan dus op neer dat ik mijn angst(en) teveel aandacht geef, waardoor ik inderdaad (vaak) weggeleid wordt van gehoorzaamheid.
Wow, die komt binnen.
Wat een voorbeeld is Jezus opnieuw voor mij!
‘Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk voor U …’
Abba, Vader; ik neem mijn positie in: ik ben Uw dochter/zoon.
Ik erken dat U, Vader God, de Allerhoogste ben, de Almachtige.
‘Neem deze drinkbeker van Mij weg …’
Ik hoef niets met name te noemen, U weet alles, ook wat mij zo belaagt, in het nauw drijft, angst aanjaagt, …
Ik geef ‘mijn drinkbeker’ aan U. ‘Maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt …’
Gehoorzaamheid.
Luister ik naar mijn angsten en laat ik mij leiden door die angsten, of richt ik mij op Degene die alles in handen heeft, rust ik in Zijn liefde en gehoorzaam ik door op Hem te vertrouwen, dat wat er ook gebeurt, wat Hij ook doet of toelaat, goed is.
Uw wil geschiede.
In de tuin had Jezus een keuze: God, Zijn vader vrezen en gehoorzamen, Zich aan Hem onderwerpen, of al het andere vrezen wat de satan Hem nog zou hebben toegeworpen.
Zo hebben ook wij steeds een keuze: wie of wat vrezen wij, voor wie of wat hebben wij het meeste ontzag?
Willen wij gehoorzaam zijn, en wie willen wij gehoorzaam zijn.
Het woordje vrezen bracht mij ook bij de volgende en tevens laatste tekst.
1 Johannes 4:18 ‘Er is in de liefde geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees uit.’
Een tekst, waar ik eigenlijk een beetje een hekel aan had gekregen, doordat hij mij herhaaldelijk voor de voeten werd geworpen als ik worstelde met mijn angsten (deze hebben een oorzaak) en mij daardoor een nog veel slechter gevoel bezorgde, omdat het me ook nog eens confronteerde met het feit hoe onvolmaakt ik dan wel niet was in de liefde en dus hoever van God verwijderd en …
Met andere woorden, hoe fout ik dan toch wel niet (bezig) was.
Maar na van morgen …
‘Volmaakte liefde drijft de vrees uit …’
Als ik naar Jezus kijk, naar Zijn leven en vanmorgen dan in het bijzonder naar Hem in de Hof van Gethsemané, naar Zijn angsten en wat daar gebeurt, dan denk ik dat ik kan zeggen, dat vertrouwen en gehoorzaamheid ten grondslag liggen aan Volmaakte Liefde.
Jezus vertrouwde Zijn Vader volledig; heel Zijn leven heeft Hij niets anders gedaan dan wat Hij Zijn Vader had zien doen (Joh. 5:19).
En over Jezus en gehoorzaamheid zegt de Bijbel dat Jezus gehoorzaamheid heeft geleerd uit hetgeen Hij geleden heeft. (Hebr. 5:8)
En dan ben ik weer in de Hof van Gethsemané, bij Jezus, Die worstelt en strijdt tot bloedens toe.
Niet Mijn wil, maar Uw wil …
Tot drie keer toe bad Hij hetzelfde gebed … ‘Hoewel Hij de Zoon was, heeft Hij toch gehoorzaamheid geleerd uit wat Hij heeft geleden.’
Vers 18 zegt ons ook nog het volgende: ‘De vrees houdt immers straf in, en wie vreest, is niet volmaakt in de liefde.’
Wie vreest is niet volmaakt in de liefde; vrees houdt verband met straf, en straf volgt op ongehoorzaamheid.
Gehoorzaamheid is dus een sleutel tot de volmaakte liefde, en dus tot een leven zonder vrees.
En daar bij is vertrouwen weer onontbeerlijk, want ja, wie wil en kan er nu iemand 100 % gehoorzamen die hij niet vertrouwt. ‘En Hij kwam voor de derde keer en zei tegen hen: Slaap nu maar verder en rust; het is genoeg, het uur is gekomen; zie, de Zoon des mensen wordt overgeleverd in de handen van de zondaars. Sta op, laten wij gaan; zie, hij die Mij verraadt, is dichtbij.’
Markus 14:41,42
Overgave.
Vertrouwen en gehoorzaamheid.
En ja, Volmaakte Liefde dreef de vrees uit.
Jezus verdiende geen straf; nimmer is Hij Zijn vader ongehoorzaam geweest.
Het is des te meer onvoorstelbaar, dat Hij de straf die wij hebben verdient om onze ongehoorzaamheid, op Zich heeft genomen, zodat het voor ons ook mogelijk is om te leven in en vanuit deze Volmaakte Liefde.
Jezus koos ervoor om God in diep ontzag te vrezen, en Hij kon daardoor de meest gruwelijke weg gaan die voor Hem lag.
Waar kies ik voor; waar kies jij voor?
Wat houd ik mij voor ogen; wat houd jij je voor ogen?
Wie vrees ik?
Wie vrees jij?
GENADE is het laatste woord dat nog in mijn hart opkomt.
Vandaag lag de nadruk van mijn FF op het feit dat Jezus slechts drie van Zijn discipelen meevroeg de Hof van Gethsemané in, terwijl de rest achterbleef.
Maar ook op het feit, dat Jezus ook hen achterliet en alleen een eindje verderop ging bidden.
Hij bleef binnen hoorafstand, maar Zijn de strijd ging Hij alleen aan.
Hij had Zijn discipelen wel gevraagd met Hem te bidden en te waken, maar ach, ze waren zo moe, zo moe ...
Vandaag werd ik diep geraakt door het feit dat Hij alleen was in Zijn strijd.
Ja, Zijn Vader was dicht bij Hem, troostte Hem, maar geen mens stond Hem bij.
Soms, misschien wel vaak, zijn ook wij alleen op de momenten dat we juist zo hard een mens naast ons nodig hebben.
We even een arm om onze schouders willen voelen, lieve troostende woorden willen horen, of gewoon iemand die ons vasthoudt en niets zegt.
Maar vaak is er juist op het moment dat we het het hardste nodig hebben gewoon niemand beschikbaar, niemand aanwezig, of ze zijn aanwezig, maar slapen.
Jezus koos ervoor om alleen Zijn strijd aan te gaan.
Hij had wel aan Zijn discipelen gevraagd om met Hem te waken en te bidden, maar de confrontatie met Zijn angst en verdriet ging Hij alleen aan.
Dank U wel, Heer Jezus, dank U wel ...
Slechts enkelen werden meegevraagd om met Hem te bidden en te waken in het uur van Zijn grootste nood. Maar zij moesten wel op steenworp afstand blijven terwijl onze Heer Zijn zielenstrijd worstelde met de dood. Geliefd kind van God, bedenk daarom in het moeilijkste en eenzaamste moment van je strijd, dat Hij je is voorgegaan en weet hoe je lijdt. Zo kan Hij binnentreden in de diepste diepte van jouw nood en pijn, en tot troost, kracht, moed en sterkte voor jou zijn.
Jezus,
Geliefde van mijn ziel,
niemand heeft meer liefde,
niemands liefde gaat dieper,
niemands liefde is intenser,
dan Uw liefde voor mij.
Jezus,
Geliefde van mijn ziel,
niemands liefde reikt verder,
niemands liefde geeft meer,
niemands liefde is zo omvattend,
als Uw liefde voor mij.
O, de diepte van Uw liefde ...
Open mij 'ogen', Heer,
en doe mij kennen,
doe mij zien,
meer en meer en meer en ...
Opdat mijn leven verandert;
groeit en bloeit,
tot Uw glorie en eer.
Vandaag is de 1e dag van de 40-Dagentijd naar Pasen toe.
Vorig jaar heb ik het boekje 'Vrouwen rond het kruis' gebruikt en dat was heel bijzonder, maar dit jaar wilde ik naast het dagboekje dat ik gebruik, en ook met het oog op mijn One Word Focus, geen extra dagboekje of kalender gebruiken, maar proberen om in de stukjes van mijn dagboekje iets te ontdekken dat op de één of andere manier heen wijst naar Goede Vrijdag en Pasen, naar wat Hij voor mij -voor ons- heeft gedaan.
Vanuit een diep verlangen nog meer de diepte van Zijn liefde voor mij, -voor deze wereld- te zien.
En opnieuw zijn daarin de woorden die ik vorig jaar schreef mijn gebed:
Leidt mij, Heer, door Uw Heilige Geest; maak mijn hart ontvankelijk voor wat U wil zeggen door alles wat ik deze dagen lees. - Amen -
Vandaag is de laatste dag van de tweede maand dat ik bezig ben met mijn One Word - Focus.
Ik denk niet dat ik dit iedere maand ga doen, maar deze keer wil het zeker nog wel even doen, daar ik na de eerste maand van Dagboekje ben veranderd voor mijn First-Focus.
Ik kan je zeggen dat het een goede keuze was en ik er tot op de dag van vandaag geen spijt van heb.
Wat is het heerlijk om zo iedere dag te beginnen, en wat voel ik me gezegend, iedere dag opnieuw.
Ook het plaatsen aan de zijkant van mijn Blog is nu gewoon iets dat er bij hoort.
Ja, het kost me wat meer tijd, dus als ik weg moet betekent dit wat vroeger opstaan, maar wat vind ik het waardevol, want op deze manier komt het eigenlijk dubbel binnen.
En schrijven helpt mij ook om dingen beter te onthouden, dus ...
Het meest geniet ik op de dagen dat ik niet aan tijd ben gebonden en ik alle tijd heb, wat voel ik me dan bevoorrecht.
Met de rest had ik wat meer moeite met het Focussen.
Een hardnekkige verkoudheid die me gebroken nachten bezorgd, en de bijna voortdurende aanwezige pijn in mijn voet maken me moe, waardoor Focussen op de andere dingen niet altijd zo goed lukt als ik zou willen.
Maar af en toe een flink potje brullen helpt om de opgebouwde spanning kwijt te raken en kan ik er weer beter tegen.
Voor ik aan dit stukje begon, keek ik naar onderstaand filmpje/boodschap van Joni; en ook dit zijn dingen die mij weer helpen om me te Focussen en mij nieuwe moed en energie geven.
Waar mijn Focus ook lag deze maand is de Vrouwenavond die ik samen met Caroline van de Vate en Martine Lage mocht invullen. En ook de komende maand mogen we weer een avond verzorgen, nu in Zutphen. Er zit best wel wat werk ik, maar wat is en blijft het bijzonder om te doen. Mocht je in de buurt wonen of een eindje rijden ervoor over hebben, dan nodig ik je bij deze van harte uit. Voor meer informatie, zie rechtsboven aan mijn Blog.
Al met al durf ik te zeggen dat het bezig zijn met het woord Focus niet alleen een verrijking is van mijn dagelijks leven, maar mij ook echt helpt en sterker maakt.
En ik zie dan ook weer uit naar alweer de derde maand.
Toen ik dit las vanmorgen, dacht ik, wauw, wat mooi, uitgerekend vandaag, wanneer ik vanavond samen met Caroline en Martine (Kleurrijk Verbonden) een Vrouwen/vriendinnenavond mag verzorgen in Rijssen.
We mogen onze talenten inzetten, en onze passie gebruiken om Hem groot te maken, en de vrouwen, aan de hand van onze schilderijen, muziek en gedichten, vertellen dat ze kostbaar zijn en waardevol.
Als ik iets verder lees in mijn dagboekje, word ik echter diep geraakt door de andere manieren die de schrijver aanhaalt waarop we Jezus kunnen verheerlijken.
Manieren die we misschien niet zo heel snel zien en die ook niet zo makkelijk zijn.
Geduldig in ziekte, tevreden als je arm bent, gedachten die Hem plezieren omdat we een hoofd hebben dat kan denken.
Het maakt me klein als ik dan aan vanavond denk.
Hem verheerlijken door iets wat je leuk en fijn vind om te doen, door iets wat je goed kan, komt ineens in een ander daglicht te staan.
Natuurlijk, ook daar zitten haken en ogen aan; we moeten dan immers weer waken dat we het niet doen voor onszelf, maar geduld, tevreden zijn, kiezen voor gedachten die Hem plezieren terwijl er misschien alleen maar door je hoofd raast van pijn, pijn, pijn …, zo moe, moe, moe; of het slechte nieuws dat je net van de dokter (of …) te horen hebt gekregen.
Jezus verheerlijken.
Gewoon zoals we zijn, op de plek waar we staan en in de situatie waar we zitten.
O ja, Hij is het zo waard, maar wat hebben we tegelijk Zijn hulp nodig om te zien waarmee we Hem kunnen verheerlijken en om dit dan ook nog te doen.
Soms kost het ons echt iets; soms is het echt een offer, en dan wordt Hem verheerlijken echt een ‘lofoffer’.
Het lied zegt het zo makkelijk ‘Lofoffers brengen wij aan U, in Uw huis o Heer; een offer van dankzegging, een offer van vreugd …’, maar ik denk dat de echte lofoffers, de echte offers van dankzegging en vreugd, meestal ergens anders worden gebracht, namelijk in de donkere en moeilijke tijden van ons leven en misschien wel vermengt met vele tranen.
Onzichtbaar voor mensen, alleen zichtbaar voor Degene voor wie ze zijn bedoeld.
En dat zijn misschien wel de meest kostbare en waardevolle ook.
Even wat extra gedachten die mij van het hart moeten n.a.v. mijn FF-First Focus van vandaag ... 'Deze vallei van tranen is slechts de weg naar een beter land.'
Het laatste zinnetje uit het stukje van mijn dagboekje van vandaag; het raakt me.
Hoe moeilijk is dit soms om het leven te zien als een vallei waar we doorheen moeten om in dat betere land te komen, als onze ogen verblind zijn door tranen en zij ons het zicht ontnemen. 'Slechts de weg ...'
Wat kan dat kleine woordje 'slechts' verkeerd vallen als je in het diepste punt van de vallei bent aangekomen.
Slechts?
En toch ...
En toch klopt het; slechts, want het gaat voorbij.
Met Gods hulp komen we er doorheen en het is Zijn hand die ons helpt en ondersteunt op heel onze weg tot we in dat betere land zijn aangekomen en daar zullen we Hem ontmoeten en voor altijd bij Hem zijn.
Voorbij en vergeten is alle pijn, al het verdriet.
Voorbij is elke strijd, elke nood, elke vorm van rouw.
Voorbij is je ziekte die je zo heeft beperkt, die je zo teisterde, je zoveel pijn en ellende en eenzaamheid bezorgde.
Voorbij is de dood, die geliefden en dierbaren wegnam.
Voorbij is al het geween, geen traan zal meer vergoten worden, maar God Zelf zal alle tranen uit je ogen wissen.
We zullen Zijn aangezicht zien en Zijn naam op ons voorhoofd dragen.
Dit leven is een vallei van tranen, maar het is slechts de weg naar een beter land.
Ik denk dat Spurgeon gelijk heeft als hij zegt dat we maar zoveel mogelijk moeten denken aan de hemel, aan wat daar op ons wacht, het zal ons werkelijk helpen om door te zetten en niet te denken aan hoe moeilijk de reis er naar toe kan zijn.
Vanmorgen was ik al vroeg wakker, maar nog steeds was ik aan het dubben over wat ik nu zou gaan doen.
In de vensterbank bij mijn vaste plekje lag inmiddels niet meer alleen het dagboekje van Sarah Young, maar ook het dagboekje van Charles Spurgeon 'Elke dag nieuw'.
Vanaf het moment dat ik me afvroeg of ik nog wel door moest gaan met waar ik mee bezig was, was dit dagboekje in mijn gedachten gekomen, en steeds opnieuw kwam het daar ook terug, dus gisteravond beide boekjes maar op mijn Bijbel gelegd.
En zo zat ik vanmorgen in alle vroegte met beide boekjes in mijn handen.
Het één trok omdat ik daar mee begonnen was, ik graag afmaak waar ik aan begonnen ben en er staan ook echt wel mooie dingen in, en het andere trok, omdat ik wist welk een rijkdom dit boekje bevatte; ik heb het namelijk al twee keer een jaar gelezen voor ik ging slapen.
Uiteindelijk las ik eerst de ene en vervolgens de ander, en mijn hart maakte de keuze: 'Elke morgen nieuw' van Spurgeon.
Hoewel ik weer even moest wennen, de verschillen zijn lichtelijk groot, toch ervoer ik dat het zo goed was.
Dus, vanaf nu zal mijn FF-First Focus aan de zijkant van mijn Blog komen uit dit dagboekje.
Vanmorgen heb ik er al zo van genoten.
Het is een leidraad en doet me zoeken in Gods woord naar meer, wat met het andere boekje best moeilijk was af en toe, omdat het steeds hetzelfde onderwerp terugkwam.
En dan ben zo blij en dankbaar voor mijn Ipadje, waar ik zo makkelijk in verschillende vertalingen Bijbelteksten kan opzoeken en erbij kan pakken.
In het dagboekje staat maar één Bijbeltekst, maar zo kan ik verder zoeken en lezen.
Welk een rijkdom!
Dan kom je er ook achter hoe vaak het woord zingen (afhankelijk natuurlijk van welke vertaling) in de Bijbel staat.
Hoe mooi is het om die verzen te lezen.
Het gevolg was dat ik me uiteindelijk toch nog moest haasten om op tijd op mijn afspraak te komen, maar dat was niet erg.
De eerste maand van 2017 is alweer bijna voorbij; de eerste maand van het jaar waarin voor mij het woord ‘Focus’ centraal staat.
In deze eerste maand heeft vooral de Focus gelegen op mijn week- en dagplanning, met daarin natuurlijk mijn First Focus iedere dag op God.
Met mijn FF, waarbij ik gebruik maak van het boekje van Sarah Young – Dichtbij Jezus, lig ik wel een beetje in de clinch.
Er staan soms hele mooie dingen in, maar er staan ook dingen in waarbij ik mijn vraagtekens heb als het gaat om de waarheid ervan.
Ik kan het eigenlijk niet anders omschrijven als, dat mij soms het gevoel bekruipt van dat de waarheid van Gods woord wordt vermengt met leugens; zoals satan bij Eva waarheid met leugen vermengde, waardoor het waarheid leek, maar beslist niet was.
Daarnaast vond ik deze eerste maand uit het boekje erg eenzijdig.
Mijn FF-stukjes aan de zijkant van mijn Blog waren dan ook regelmatig met maar een minimum uit haar stukjes en meer gebaseerd op wat Gods woord zegt.
En dit brengt mij bij de vraag of ik wel iedere morgen met dit boekje wil/moet doorgaan.
Aan de ene kant ben ik nieuwsgierig naar wat er nog komt, tenslotte waren er vorig jaar heel wat keren dat ik uit dit boekje las en het mij tot zegen was.
Maar nu …
Mijn man is veel gemakkelijker in deze dingen -nou, dan stop je er toch mee-; maar als ik ergens aan begin, is er een diepe drang in mij om ook af te maken waaraan ik begonnen ben. ‘Zou dat te maken hebben met een stukje faalangst, met perfectionisme?’
Zomaar even een vraag die ineens in mijn gedachten kom.
Nou ja, ik heb vandaag nog om er over na te denken en ervoor te bidden.
Wat ik heel bijzonder vond om te doen deze afgelopen maand, was wekelijks, en ook bijna dagelijks’ maken van een planning en deze in Gods handen leggen en Zijn leiding en zegen erover vragen.
Iedere zaterdag schreef ik op papier de dagen van zondag tot en met maandag en noteerde daar alle afspraken en verplichtingen.
En bijna iedere dag apart maakte ik dan nog een planning voor die dag met FF bovenaan, een half uur lezen en de werkzaamheden voor die dag, en iedere keer bracht ik dan dit papier voor Gods troon.
Het is heel bijzonder om te zien en te merken dat ik niet alleen productiever was, maar dat er tegelijk ook meer rust was.
Alles leek veel ‘sneller’ te gaan.
Daarnaast zorgde de briefjes er ook voor dat ik bijna iedere dag ook minsten een half uur las.
Vroeger verslond ik boeken, maar ergens veranderde er iets en raakte het lezen op de achtergrond.
Af en toe probeerde ik het weer nieuw leven in te blazen, maar toch iedere keer kwam er al snel weer de klad in.
En dat terwijl ik lezen heel fijn vind, en het zo’n verrijking is.
Het half uurtje op mijn planning loopt nu regelmatig uit en ik ervaar keer op keer weer welk een ontspanning er in het lezen van een boek ligt.
Heerlijk!
Zo’n planning maken is dus zeker iets dat ik erin ga houden, en … bij de Lidl kwam ik in ieder geval een heel leuk hulpmiddeltje tegen dat mij daarin stimuleert.
Ik hou van papier; schriften, blocnotes ...
De komende maand zal ik deze dingen nog als mijn belangrijkste focus houden, gewoon zodat het me steeds meer eigen wordt en iets als wat ‘vanzelf’ gaat, er gewoon bij hoort; zeg maar ‘een goede gewoonte’ wordt.
En ik zie daarin uit naar wat God mij allemaal wil laten zien en leren.
Vandaag had ik toch wel heel veel moeite met het stukje uit het dagboekje dat ik gebruik voor mijn Stille Tijd.
Aan de zijkant van mijn Blog kun je de grote lijnen lezen en daar had ik ook beloofd om nog even terug te komen op dit stukje.
Waar ik tegen aan loop.
Het eerste stukje.
De schrijfster stelt dat vertrouwen een schat is die we in de hemel kunnen verzamelen en dat met iedere keer als wij ons vertrouwen op God stellen, we een muntje in Gods schatkist gooien, en dat we op deze manier schatten opbouwen waarmee we voorbereid zijn om moeilijke tijden.
God bewaart dan al het vertrouwen dat we in Hem gesteld hebben veilig in Zijn hart.
En dat niet alleen, Hij voegt er ook nog eens voortdurend rente aan toe.
En hoe meer we op Hem vertrouwen, hoe meer Hij ook aan ons de kracht zal geven om dit te doen.
Als ik Mattheüs 6 in zijn geheel lees, krijg ik toch een heel ander beeld van ‘schatten verzamelen in de hemel’, maar goed.
En een vraag die bij mij opkomt met het lezen, is: waarom verzamelen dan wij schatten in de hemel?
Doen we dit werkelijk om in moeilijke tijden daar iets aan te hebben?
Volgens dit stukje wel, maar zijn we dan uiteindelijk nog niet op onszelf gericht in plaats van op God?
Schatten verzamelen in de hemel is toch met heel ons hart gericht zijn op Hem; dat doen waar Hij blij van wordt.
Zeker, vertrouwen is daar een onderdeel van, vertrouwen op Hem, dat Hij voor ons zorgt, ons helpt, dat Hij zal voorzien, enz. in plaats ons vertrouwen te stellen op mensen, of een dikke bankrekening, of ...
En dan, dat God ons vertrouwen bewaard en veilig stelt in Zijn hart, daar voortdurend rente aan toevoegt, en dat met hoe meer wij vertrouwen Hij meer kracht geeft om dit te doen …
Om heel eerlijk te zijn raak ik hier het spoor helemaal bijster.
En in goede dagen mijn vertrouwen in Hem oefenen, zodat ik voldoende vertrouwen heb om door de stormen te komen als die komen?
Hoe kun je in vredesnaam vertrouwen oefenen als alles goed gaat en rustig is.
Is het juist niet in de stormen en de donkere dagen van het leven dat je vertrouwen oefent?
Hoe makkelijk is het niet om te zeggen dat je op God vertrouwt als je een goed gevulde beurs hebt, of nooit ziek bent, of alles gewoon lukt wat je ook doet; als er nooit moeiten of tegenslagen zijn.
Hoe moeilijk is vertrouwen soms als je bankrekening bijna leeg is en er liggen meer rekeningen dan dat er geld is; hoe moeilijk is vertrouwen als je chronisch ziek bent, je dagen zich aaneen rijgen zonder dat er verbetering komt, of als je wordt vervolgd en gemarteld.
Och, ik kan zo nog vele voorbeelden noemen.
Vertrouwen oefenen in God kun je mijns inziens alleen in de stormen en donkere dagen van het leven.
Op de goede dagen kunnen we ons verdiepen in Hem, zodat we Hem leren kennen, zien wie en hoe Hij is en dan in de stormen of donkere dagen, kunnen we ontdekken of het waar is wat Hij zegt, of wat er over Hem gezegd/geschreven wordt.
En gaandeweg zal ons vertrouwen in Hem groeien en groter worden, omdat we ontdekken in die stormen van het leven, of in die donkere dagen, dat Hij werkelijk te vertrouwen is, dat wat Hij zegt en beloofd, waar is.
Eén ding is duidelijk, vandaag draaide het om vertrouwen in God, en om het verzamelen van schatten in de hemel, allebei zaken die heel erg belangrijk zijn, alleen of het stukje daarin nu helemaal Bijbels verantwoord is, daar heb ik zo mijn twijfels over.
En jij, wat denk jij?
Vandaag niet zo'n beste dag.
Vanmorgen naar de eerste VrouwenBijbelstudieochtend van dit jaar geweest, maar was misschien toch nog wat te veel voor me; ik voel me alles behalve goed.
Maar toch even een klein berichtje, want zoals ik gister al aangaf, zal ik niet iedere dag een stukje naar aanleiding van mijn FF - First Focus kunnen schrijven; zoals vandaag. Ik vroeg mijzelf af hoe ik dat dan toch vorm zou kunnen geven, en ik denk dat ik het gevonden heb. Ik heb gewoon aan de zijkant van mijn blog, onder de afbeelding van 'Focus' even kort de punten opgeschreven waar ik vanmorgen in mijn Stille Tijd mee bezig ben geweest. Dit lijkt mij redelijk haalbaar; de tijd zal het leren 😊
De eerste week van mijn One Word Focus, maar ook van mijn FF-First Focus is voorbij.
Het was bijzonder om iedere dag de mogelijkheid te hebben om er ook over te schrijven; om niet alleen ’s morgens de eerste tijd van de dag aan Hem te geven en te lezen, te overdenken en te bidden, maar om ook later op de dag er nog eens over te schrijven.
Hier zal ik niet iedere dag tijd voor hebben, dat besef ik heel goed, en ja, ik wil vast ook nog wel eens wat anders delen, maar om zo de eerste week van dit nieuwe jaar te kunnen beginnen was heel speciaal.
Daarnaast vond ik het ook heel bijzonder om bijna iedere dag een lijstje te maken met wat ik die dag wilde doen/of gedaan wilde hebben, en dat aan Hem voor te leggen voor ik ergens aan begon.
Het gaf meer rust, en het werkt lukte ook echt allemaal veel beter; alles wat belangrijk was en gedaan moest worden, gebeurde.
Een enkele keer kostte dingen meer tijd dan ik had ingeschat, vooral als het om schrijven gaat kun je dat niet altijd even goed inschatten, en verviel er iets, maar dat was dan niet iets wat niet kon wachten.
Er lag gewoon een heerlijk stuk ontspanning in, en dat was echt heel fijn.
En zo lag deze week de Focus op Hem.
En ook vanmorgen natuurlijk.
'Hoop is als een gouden koord dat jou met de hemel verbindt.’
Hoop is onzekere verwachting, of zekere verwachting.
Voor ons die geloven is hoop doorgaans het laatste, een zekere verwachting; het zeker weten dat iets gaat gebeuren.
Synoniemen voor hoop zijn o.a. uitzicht, vertrouwen, verwachting, maar ook houvast, toeverlaat, en toevlucht.
God is onze hoop.
Op Hem kunnen we vertrouwen; nimmer zal Hij ons vertrouwen beschamen; Hij doet wat Hij zegt en belooft.
Onze verwachting is van Hem. 'Welzalig(Gelukkig!) is hij die de God van Jakob tot zijn hulp heeft, die zijn verwachting stelt op de HEERE, zijn God, …’ Psalm 146:5
En lees maar eens verder in deze Psalm wat je van Hem kunt verwachten.
>> Psalm 146
Door Hem hebben we uitzicht; uitzicht op een geweldig toekomst, op een eindeloze eeuwigheid in Zijn nabijheid; uitzicht op een leven zonder pijn en verdriet, zonder tranen, zonder dood.
Hij is ons houvast, onze toeverlaat, onze toevlucht. 'Hij zal u beschutten met Zijn vlerken, onder Zijn vleugels zult u de toevlucht nemen, Zijn trouw is een schild en een pantser.’ Psalm 91:5
God is de God van hoop!
'Hoop is als een gouden koord dat jou met de hemel verbindt.’
Hoop richt ons hart en oog naar boven, naar de hemel, naar God, naar Degene die hoop is, en hoop geeft.
Hoop, is als het ware een gouden koord, dat uit de hemel met ons verbonden is en waarvan de glans schijnt op ons levenspad, waardoor wij verder kunnen, vol kunnen houden, staande kunnen blijven.
Romeinen 5:13 ‘Moge de God van de hoop u vervullen van alle vreugde en vrede in het geloven, zodat gij overvloedig wordt in de hoop , in de kracht van de Heilige Geest.’
‘Als je Mij bedankt voor het vele goede dat Ik geef, bevestig je dat Ik God ben, uit Wie alle zegeningen voortkomen.’
Toen ik hier vanmorgen even over aan het nadenken was, vroeg ik mijzelf af waar mensen die niet geloven met hun dankbaarheid heen gaan.
Ook zij zullen toch dankbaarheid kennen lijkt mij, maar in wezen hebben ze dan niemand die ze ervoor kunnen bedanken.
Of zou dankbaarheid bij hen verbonden zijn met zichzelf, met eigen prestaties en verdiensten; met wat ze te danken hebben aan hun eigen inspanningen, of waarvoor ze geleerd of hard gewerkt hebben?
Met een gewoon cadeautje is het simpel, en voor een nieuw of mooi contract ook, maar met een nieuw leven, een kind krijgen. gespaard blijven bij een ongeluk, genezen van een ernstige ziekte …
Zo maar even wat gedachten die in mij opkwamen toen ik door deze zin moest denken aan een citaat van Bonhoeffer over dankbaarheid: ‘Dankbaarheid zoekt achter de gave de Gever.’
Ik ken namelijk geen leven zonder God, dus met alles kan(kon) ik alleen maar Hem toe gaan en Hem danken.
Hoewel ik God heel wat gedankt heb (er viel door alles wat er in ons gezin allemaal gebeurd is ook heel wat te danken), toch ben ik pas de laatste jaren bewuster met dankbaarheid bezig.
Mijn eerste stap in bewust bezig zijn met dankbaarheid, kwam met het lezen van een boek over danken voor alles.
Het boek was niet van mij dus de titel en schrijver ben ik kwijt.
Ik weet wel dat er vele dingen in het boek waren waar ik totaal niet mee uit de voeten kon, en er waren ook een aantal dingen waar ik mijn vraagtekens bij zette.
Ik weet ook dat ik het boek niet helemaal heb uitgelezen, ik kon op een gegeven moment echt niet meer verder lezen.
Maar toch, toch waren er zeker dingen in dit boek die mij diep raakten en iets in mij wakker geschud hebben; mij dicht bij God brachten en waardoor dankbaarheid iets werd waar ik bewuster mee bezig wilde zijn.
En sinds 2015 zijn we met onze VrouwenBijbelstudiegroep bezig met het boek/werkboek en de dvd van ‘Duizendmaal dank’ van Ann Voskamp.
Het heeft ons allemaal bewuster gemaakt van de hoeveelheid zegeningen die we dagelijks ontvangen, en dat het er vaak veel meer zijn dan we ons bewust zijn.
Met het citaat van vandaag, is daar eerst de erkenning dat alle zegeningen van God komen; Hij is de Gever.
Hem daarvoor danken is twee, maar wat ik me niet zo gerealiseerd heb, is dat ik met Hem te danken, bevestig dat Hij God is.
Ja, natuurlijk, ik weet dat Hij God is, ik erken dat Hij God is, maar dat mijn danken dit erken, dit bevestigd …, daar heb ik niet eerder over nagedacht.
En als ik daar nu zo eens over nadenk, dan lijkt het mij dat dit tegelijk betekent dat er dan ook iets gebeurt in de onzichtbare wereld om ons heen.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, dan moet de boze steeds meer wijken.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, dan wordt de boze met iedere keer gewezen op zijn ondergang die een feit is.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, dan ligt daarin ook onze aanbidding naar God besloten, en o, wat haat de boze dat, wat dat is immers het laatste dat hij wilt, hij wilt die zelf hebben.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, raken onze moeilijkheden en problemen op de achtergrond, en komt de focus te liggen op Hem; Degene die alles in handen heeft, en voor wie niets onmogelijk is.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, dan wordt met iedere keer Zijn grootheid en almacht erkent.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, dan klinkt daarin ons geloof en vertrouwen in Hem door.
Als met danken iedere keer wordt bevestigd dat God God is, en het zo’n impact heeft op ons en de onzichtbare wereld om ons heen, wat verhindert ons dan nog?
1 Thessalonicenzen 5:18 ‘Dank God in alles. Want dit is de wil van God in Christus Jezus voor u.’ (HSV)
Psalm 146:1,2 ‘Halleluja! Mijn ziel looft de Heere. Ik zal de Heere loven in mijn leven, ik zal voor mijn God psalmen zingen, zolang ik er nog ben.’ (HSV)
‘Tijd is een leraar, die je op Mij leert wachten en in het duister op Mij leert vertrouwen.’
Tijd als leraar …
Heb jij het eerder gehoord, of erover gelezen, over tijd als leraar?
Ik niet, maar ik moet je zeggen dat deze zin behoorlijk binnenkomt.
Ik heb zitten bedenken, dat als tijd een leraar is, de vakken waar hij les in geeft vast geduld en geloof zijn. Geduld, het vermogen ergens op te kunnen wachten. (Encyclo)
Hoe ongeduldig zijn we tegenwoordig vaak niet; in de auto, in de winkel, voor het stoplicht, de trein, …
En dan heb ik het nog niet eens over de belangrijke dingen van het leven, over God, over Zijn plannen, antwoorden en timing. Geloof, vast vertrouwen op God en Gods woord (Christipedia)
Vaste grond, houvast, volharding, troost, bemoediging, uitzicht, hoop om vol te kunnen houden als tijd verstrijkt en verstrijk en verstrijk en er gebeurt (ogenschijnlijk) niets.
Ik denk dat er niet zoveel mensen meer zijn die tijd nog als leraar hebben, of die zijn lessen nog regelmatig volgen.
Komen we immers tegenwoordig niet allemaal bij tijd en wijle tijd te kort.
En zijn we allemaal niet op z’n tijd, al dan niet in meer of mindere mate, zeer ongeduldig als het gaat om hoe lang iets duurt, of op zich laat wachten?
En dan heb ik het nog niet eens over tijd als leraar als het gaat om de dingen van de Heer.
Tijd.
Tijd als leraar.
Hoeveel tijd gunnen we onszelf om te leren van leraar tijd.
Verlangen we er wel naar om te leren van hem, of staat ons leven in zo’n hoge versnelling dat we daar geen tijd meer voor (over) hebben?
God heeft ook de tijd geschapen.
Hij heeft het ritme bepaald, de dag, de nacht, de uren, minuten, seconden, dagen, maanden, jaren. In het begin schiep God …Genesis 1 en 2. Alles in dit leven heeft zijn uur en tijd … zegt Prediker 3. Eén dag bij de Heere is als duizend jaar en duizend jaar als één dag - 2 Petrus 3:8. In Uw hand zijn mijn tijden, … (Psalm 31:16a - NB)
In Uw hand zijn mijn tijden!?
Geloven we dat?
Geloven we werkelijk dat onze tijden in Zijn hand zijn; ook als het leven moeilijk is en onze dagen donker en duister?
Er geen antwoord komt op onze gebeden, we geen uitkomst zien, geen licht aan het einde van de tunnel?
Zijn we geduldig en vol geloof?
Kunnen we wachten en vertrouwen?
Mijn gedachten gaan naar Jozef, naar Mozes, naar David.
Van hun leven kun je zeggen dat de tijd hun leraar was.
Wachten op vervulling van dromen.
Wachten om gevormd te worden; ja, zelfs misschien zonder dat je weet.
Wachten op het juiste tijdstip.
Abraham.
Wachten op de vervulling van Gods belofte.
Wachten en daarbij vertrouwend ondanks de tijdsduur, ondanks de duistere momenten.
Geduld.
Geloof.
‘Maar ík vertrouw op U, HEERE. Ik zeg: U bent mijn God!
Dit zijn Davids woorden, voorafgaand aan ‘Mijn tijden zijn in Uw hand.’
Kunnen wij dit ook zeggen?
Psalm 27:14 ‘Wacht op de HEERE, wees sterk en Hij zal uw hart sterk maken; ja, wacht op de HEERE.’
Psalm 40:2 ‘Lang heb ik de HEERE verwacht, en Hij boog Zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep.’
De tijd als leraar, om te leren wachten op Hem, om te leren vertrouwen op Hem.
Op Zijn timing, op Zijn antwoord, op de vervulling van Zijn beloften, op de voltooiing van Zin plan.
Wachten en vertrouwen; geduld en geloof.
Ja, ik geloof zeker, als ik naar de verhalen in de Bijbel kijk, dat God de tijd gebruikt als een leraar om ons te leren wachten en vertrouwen op Hem; zowel in mooie als donkere dagen.
Help mij Heer, om zijn lessen te volgen en niet te verzuimen.
- Amen -
‘Afhankelijkheid is juist dat je met een open hart en open gedachten naar Mij toe komt en Mij uitnodigt om Mijn verlangens in jou te leggen.’
Psalm 34:18,19 ‘Zij (de rechtvaardigen) roepen en de Heere hoort, Hij redt hen uit al hun benauwdheden. De Heere is nabij de gebrokenen van hart, Hij verlost de verbrijzelden van geest.’
2 Korinthiërs 5:7 ‘… want wij wandelen door geloof en niet door aanschouwing.’
Mijn gedachten gaan een aantal jaren terug in de tijd, om precies te zijn terug naar het jaar 2006.
Ik zat er behoorlijk doorheen na jaren van thuiszitten met twee depressieve jongens vanwege pesten.
Mijn wereld was erg klein geworden hierdoor, want ik durfde soms nauwelijks deur uit, je wist immers maar nooit.
Ik sprak niet veel mensen meer, en als ik ze sprak, ach, waar moest ik het over hebben.
Eigenlijk was ik een beetje mensenschuw geworden.
Op een dag kwam de Visie binnen.
Ik bladerde hem door en mijn oog viel op een bepaalde advertentie van de Driehoek uit Amersfoort, waar een egoversterkende cursus speciaal voor vrouwen werd aangeboden.
Er zou een intakegesprek aan vooraf gaan en allerlei onderwerpen als zelfbeeld, socialisatie, communicatie etc. zouden aan de orde komen.
Ik las het; keek het nog eens na op hun site en ik werd er helemaal warm van, ja, dat was wat voor mij; dit was precies wat ik nu nodig had, maar …
Maar …, ik durfde niet.
Dan moest ik daar naar toe bellen, intakegesprek, alleen naar Amersfoort en ook nog ’s avonds.
Alles zou in groepsverband gebeuren, of onder toeziend oog van de groep: rollenspellen, gesprekken, opdrachten, …
Doodeng!
Op school was ik immers al degene die wegkroop achter de persoon die voor mij zat; en mijn vinger opsteken voor een antwoord, echt niet, stel je voor dat ik het fout had.
Vanbinnen wist ik dat dit precies hetgeen was wat ik nodig had, maar ik kon het niet, mijn angst was sterker dan mijn vertrouwen in Hem die dit aanreikte.
De tijd verstreek, en ik vergat het, tot er opnieuw een visie binnenkwam met eenzelfde advertentie.
Opnieuw die kriebels; zou ik dan samen met een vriendin gaan?
Ik wist wel iemand die vast wel met me mee zou gaan.
Maar, nee, toch maar niet, met z’n tweeën heeft toch geen zin; wat leer ik er nu van als ik me nog steeds grotendeels kan verschuilen achter iemand.
En toen kwam de derde keer, en ik wist dat ik er niet meer onderuit kon.
Als God mij meerdere keren iets laat zien en ik daarbij het gevoel ook heb dat dit precies is wat ik nodig heb, terwijl alles wat er gedaan zou gaan worden precies dat zou zijn wat ik nog nooit heb gedurfd, dan moet ik mijn hoofd wel buigen en gehoorzamen; en ik pakte de telefoon en belde maar gelijk.
En zo begon ik op 8 november 2007 aan deze cursus; met angst en beven, maar wel God belovend dat ik ook alles zou doen wat er van me gevraagd werd.
Hoe moeilijk ik het ook zou vinden, ik zou het doen.
En wat was het moeilijk!
Maar, de rollenspellen, de groepsgesprekken, mijn vinger opsteken, aangeven dat ik wel als eerste wil …, ik heb het allemaal gedaan, want ik had het Hem beloofd.
Ik denk dat we nog zo’n twee sessies voor de boeg hadden, dat ik me realiseerde, dat als het hier zou stoppen, ik in no-time weer bij af zou zijn.
Als ik niets om handen kreeg om te doen, om in praktijk te kunnen blijven brengen wat ik net allemaal een beetje had geleerd, dan was alles voor niets geweest.
En ik bad dat God iets op mijn pad zou brengen om te doen, want ik wist gewoon helemaal niet wat ik zou kunnen doen, en ik beloofde Hem daarbij, dat wat het ook was, ik zou het doen.
Het was amper twee weken later dat een vrouw uit onze gemeente naar mij toekwam en mij uitnodigde voor een VrouwenBijbelstudiegroepje.
Wat was ik blij en God dankbaar!
Echter, de grote uitdaging die daar achter verborgen zat, kwam al snel.
We hadden nauwelijks een paar ochtenden gehad, of ze vroeg me om de ochtenden in banen te leiden.
Ik hoefde geen studie te doen, want dat deden we met een cd, maar wel de ochtend verder leiden.
Help! Heer! Help!
Ja, Heer, ik heb U wat beloofd; ik zal het doen. ‘Wil je meehelpen om de Kerstavond voor Vrouwen te organiseren?’
Heer?
Het ligt in het verlengde van de VrouwenBijbelstudieochtenden, en daar heb ik niet veel werk aan.
Oké, Heer, ik zal het doen. ‘Dan kun jij de Kerstavond voor Vrouwen ook wel presenteren; dat kun je hartstikke goed!’
Ja, dat kan jij wel vinden, maar nu ik nog.
Heer, help! Ik heb zoiets nog nooit gedaan! Paniekgevoelens komen boven.
Ja, Heer, ik heb beloofd te doen wat U op mijn pad brengt; en opnieuw doe ik wat Hij van mij vraagt terwijl ik het dood-, en doodeng vind.
De Heer hoorde mijn roep; Hij zag mijn benauwdheden en mijn verbrijzelde geest, en Hij antwoordde.
Tot drie keer toe (hoe geduldig is Hij niet; ik schiet er nog van vol als ik dit alles type), tot drie keer toe reikt Hij mij de hand met dezelfde cursus.
Wandelen door geloof en niet door aanschouwing!
Afhankelijkheid, afhankelijk van God.
Een open hart, open gedachten; Heer, wilt U op mijn pad brengen …
Bereidwillig om te doen wat Hij te doen geeft.
En verlangens, Zijn verlangens, ze werden de mijne naarmate de tijd vorderde en bleek dat ik het inderdaad kon, en … het ook nog geweldig leuk vond om te doen.
Lieve zus (broer) in de Heer, dat mijn verhaal jou mag bemoedigen en aansporen om je vertrouwen op Hem te stellen, want je zult nooit beschaamd uitkomen!
God hoort jouw roep, Hij ziet je benauwdheden, je verbrijzelde geest, en Hij zal je antwoorden.
Let goed op, God antwoord op velerlei manieren, en niet altijd zoals wij het liefst zouden willen, of wat voor ons het makkelijkst zou zijn.
Stel je daarbij afhankelijk van Hem op; open je hart en gedachten voor Hem, dat Hij erin mag komen.
Nodig Hem uit om Zijn weg voor jou open te leggen en wees dan ook gehoorzaam om te doen wat Hij te doen geeft.
Soms zullen Zijn verlangens in jou komen en zullen het jouw verlangens worden; soms geeft Hij je wat te doen omdat Hij weet dat je het kan en leuk zal vinden, ook al weet jij dat nog niet.
Want daar kunnen allerlei redenen voor zijn.
Maar geloof en vertrouw Hem, Hij is je Schepper, je Maker.
Geloof en vertrouw, want er is niemand die jou beter kent dan Hij.
Geloof en vertrouw, Hij zal het niet beschamen.
‘Als je even tijd hebt, denk dan na over wie Ik ben in al Mijn kracht en luister; overdenk de diepte en hoogte van Mijn liefde voor jou.’
Eén van de eerste dingen die door mijn hoofd heengaan als ik deze woorden lees, is dat we dit niet moeten doen als we even tijd hebben, maar dat we er tijd ervoor moeten maken.
En ik kom dan automatisch bij het gedichtje dat ik voor in mijn agenda van dit jaar heb geplakt en waar ik eerder over heb geschreven: Neem de tijd, o mijn ziel …
Ik vraag me namelijk af hoeveel er in het algemeen van terecht zou komen als we dit moeten doen als we even tijd hebben; en is even niet veel te kort, of is hier alles is beter dan niets van toepassing?
En, verdient God niet veel meer van onze tijd dan even?
Het zijn zomaar wat gedachten die boven komen met het lezen van dit zinnetje.
Ook gaan mijn gedachten naar Nehemia 4:8 waar staat: ‘Bedenk hoe groot en indrukwekkend de Heer is …’
Neem de tijd …
Bedenk …
Niet even, maar ga er eens voor zitten.
Als er één ding is wat ik ervaren heb, dan is het wel dat door daar tijd voor te nemen/maken ik in hele moeilijke dagen aan dat ‘even’ genoeg kan hebben om verder te kunnen.
Doordat ik in Zijn woord ontdekt heb wie Hij is, hoe groot en indrukwekkend Hij is, hoe groot Zijn liefde voor mij is, kan ik op momenten dat het heel moeilijk is daaraan terugdenken en mezelf voor houden dat onze God groter, machtiger, sterker en liefdevoller is dan wie of wat dan ook.
Onze gevoelens op moeilijke momenten, of in moeilijke tijden, staan vaak haaks op wat God zegt in Zijn woord, daarom is het goed om tijd te nemen om God te leren kennen door Zijn woord, zodat Hij in de praktijk kan laten zien wie Hij is.
En op deze manier groeit onze vertrouwen in Hem, wordt onze relatie met Hem sterker.
Niet door wat we voelen, maar juist door dat we zien dat Hij een getrouw God is.
Hiermee wil ik niet zeggen dat alles altijd goed afloopt, absoluut niet.
Maar Hij zal er wel altijd voor ons zijn, ook al begrijpen wij niets van Zijn wegen.
En later zien we vaak dat juist die momenten, die perioden, we gegroeid zijn in geloof en vertrouwen.
Een ander woord waar mijn gedachten nog naar toe gingen is uit Psalm 107, en wel vers 43. ‘Wie wijs is, let op deze dingen, hij slaat er acht op hoe de Heer telkens Zijn liefde toont.’ (GNB) ‘Wie wijs is, zal deze dingen bewaren, zal begrijpen de bewijzen van vriendschap van de Ene!’ (NB)
Wie wijs is, let op deze dingen; wie wijs is, zal deze dingen bewaren: hoe de Heer Zijn liefde toont; de bewijzen van Zijn vriendschap.
En nog andere vertalingen spreken van Zijn goedertierenheid, dat genade betekent, goedheid, ontferming, compassie, vriendelijkheid, mededogen.
De Bijbel noemt ons dus wijs, als we letten op hoe Hij Zijn liefde aan ons toont, op wat Hij doet, op wie Hij is, en al deze dingen bewaren.
Om sterk te kunnen zijn en staande te blijven in moeilijke dagen, zullen we voor die tijd Zijn woord tot ons moeten hebben genomen, zodat in die moeilijke dagen, Hij ons Zijn woord te binnen kan brengen; ons kan herinneren aan wat Hij heeft gezegd en beloofd.
Soms is Zijn belofte (zijn Zijn beloften) het enige dat we overhouden.
‘Als het gevoel wegvalt, blijft de belofte.’
(Elisabethbode)
Wat een heerlijke wetenschap.
Ik ga dit jaar op reis en een avontuur aan, en ik mag daarbij weten dat ik de beste reisgenoot heb die maar denkbaar is.
‘Hij is zowel met mij als binnenin mij, daarnaast gaat Hij voor mij uit om de weg te bereiden en Hij wandelt tegelijk ook nog eens naast mij.’
Eigenlijk weten we dit best wel, maar als je het zo eens op een rijtje zet, dan vraag ik met toch af waarom ik me dan soms nog zo sappel kan maken om dingen.
Eigenlijk heeft Sarah Young wel gelijk als ze zegt dat, ‘omdat Hij met ons meegaat, zou onze tred zo veerkrachtig moeten zijn dat het anderen opvalt’, en ja, dan hebben we het natuurlijk wel over veerkrachtig op de moeilijke dagen en momenten van ons leven.
De Here Jezus heeft ons er voor gewaarschuwd dat ze zouden komen, maar Hij zei er tegelijk bij dat we dan goede moed moeten houden, omdat Hij de wereld heeft overwonnen.
Johannes 16:33 ‘Deze dingen heb Ik tot u gesproken, opdat u in Mij vrede zult hebben. In de wereld zult u verdrukking hebben, maar heb goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.’
Heer, help mij om mijn focus
dit jaar, met dit nieuwe avontuur,
gericht te houden op U, mijn reisgenoot.
U bent immers met mij en in mij;
U gaat voor mij uit en bereidt mijn weg,
en ook wandelt U nog eens naast mij.
Laat mij daarom niet ontmoedigd raken, Heer,
als er beproevingen komen en verdriet;
doe mij steeds beseffen: U bent er heel de weg bij!
U hebt de wereld overwonnen, waardoor ik
vrede kan hebben in U, zelfs in moeilijke dagen.
Ja, Heer, U bent werkelijk mijn allerbeste reisgenoot.
Ps. Zo grappig, ik heb net een kuurtje van de dokter gehad en het merk is ...., jawel, Focus care
Hoewel mijn gezicht met iedere beweging zeer doet, en ik soms de longen uit mijn lijf hoest, heb ik er alle vertrouwen in dat het goed komt.
Ha, ha, kan toch niet anders met zo'n merk medicijnen 😄
‘Welke taken er ook op ons liggen te wachten, laat ze wachten.
Tijd met Hem is het beste deel en zal ons niet zal worden ontnomen.’
Het valt niet altijd mee als je een drukke dag voor de boeg hebt om dat allemaal te wachten en ’s morgens toch eerst de rust en stilte in te gaan met de Heer.
Hoe makkelijk worden onze gedachten niet getrokken naar de lijst met dingen die we nog moeten doen die dag.
Hoe druk kunnen de ochtenden in een gezin wel niet zijn, en hoe vroeg moet je dan soms wel niet opstaan om tijd te hebben met Hem.
En als we een later tijdstip op de dag nemen, hoe makkelijk raakt dat niet ondergesneeuwd onder allerlei dingen die we ‘moeten’ doen, waardoor het er soms helemaal bij inschiet.
Ik weet nog goed mijn eigen worstelingen met tijd maken voor de Heer.
Och, wat wilde ik het graag ’s morgens vroeg doen, maar onze kinderen waren soms zo vroeg op dat het gewoon niet lukte om nog eerder op te staan, of ik was simpelweg te moe, omdat ik er ’s nachts verschillende keren uit moest.
En wat later op de dag, och, ook dat lukte vaak gewoon niet; vooral niet toen ze nog niet naar school gingen, maar ook niet meer sliepen overdag.
Ik heb dan ook geen antwoord op hoe je dit dan moet doen; ik kan je alleen maar zeggen dat deze tijd voorbij gaat en dat God ervan weet.
(Ik las dat laatste ooit eens in een boek, en o, wat gaf mij dat een stukje rust; God weet ervan)
Ik besef nu ook dat ik er vaak veel te krampachtig mee omging, en de lat veel te hoog legde voor mezelf.
Elke tijd die we aan God besteden is een goede tijd, en elke tijd is beter dan niets; vooral in drukke piekjaren met kleine kinderen.
Later, toen onze kinderen groter werden, stond ik om 6.00 uur, zo was ik iedereen voor, en dat was fijn; het paste ook bij mij.
Ik hou van de stilte van de ochtend als er nog niemand wakker is; ik hou ervan om voor ik ook maar iets doe, eerst naar Hem te gaan.
En dan staat er vandaag in het Dagboekje dat we niet moeten bezuinigen op onze tijd met Hem.
Er wordt verwezen naar Psalm 105:4 en Lucas 10:39-42.
Psalm 105:4 (HSV) zegt: ‘Vraag naar de HEERE en Zijn kracht, zoek Zijn aangezicht voortdurend.’
NB: ‘Vraagt raad bij de Ene en zijn kracht, zoekt zijn aanschijn voortdurend.’
De Bijbel spoort ons duidelijk zelf aan om tijd met de Heer door te brengen; om voortdurend Zijn aangezicht te zoeken, om Zijn raad te vragen, onze kracht bij Hem te zoeken.
En dat terwijl wij juist, als we heel druk zijn, of een volle agenda, geneigd zijn om onze tijd met Hem in te korten, of misschien zelfs te laten schieten.
In Lucas 10:39-42 vinden we het verhaal van Maria en Martha, ons vast wel bekend.
De Here Jezus komt bij hen op bezoek en Martha loopt de benen uit haar lijf om voor iedereen te zorgen, terwijl haar zus Maria maar op haar gat zit en niets doet.
Het frustreert haar zo, dat ze op een gegeven moment naar Jezus toe gaat en min of meer van Hem verwacht dat Hij er eigenlijk nu maar eens wat van moet zeggen tegen Maria dat zij niets doet en al het werk aan haar zus overlaat.
Maar in plaats dat Jezus Maria terechtwijst en haar aanspoort om nu toch maar eens snel aan het werk te gaan zodat haar zuster niet alles alleen hoeft te doen, neemt Hij als het ware Martha’s drukke en bezige handen in die van Hem en zegt Hij vol liefde tegen haar: ‘Martha, Martha, je loopt maar te zorgen en maakt je druk om zoveel dingen; toch is er maar één ding echt nodig. Maria heeft het goede (WB – beste) deel gekozen en dat zal niet van haar worden afgenomen.’
Met andere woorden: ‘lieve Martha, laat de boel nu maar eens even de boel, en kom bij me zitten; laten we samen even praten, en kom tot rust, zodat je weer genoeg kracht heb voor al het werk dat ligt te wachten.’
'Tijd met de Heer is geen verloren tijd', zei Corrie ten Boom.
Welk een waar woord!
Tijd met Hem geeft ons nieuwe kracht, maakt ons sterk, verfrist en vernieuwd ons.
Tijd met Hem bereid ons voor op de dag die voor ons ligt.
We kunnen dan alles, - zij die ons dierbaar zijn, - onze zorgen, - alles wat er die dag allemaal gebeuren moet, - alles waar we mee zitten, … in Zijn handen leggen en zo samen met Hem de dag met al haar bezigheden enz. ingaan.
Tijd met Hem is het beste deel, zegt Jezus Zelf, en het zal ook niet van ons worden afgenomen.
Waarom zouden we er dan nog op bezuinigen?
Dat jouw Focus dit jaar ook als eerste zal liggen op tijd met Hem; het is het beste dat je ooit kunt doen!
