Verdriet ...

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van ‘nooit meer’,
soms overval je me
in alle heftigheid.
Je doet mijn tranen stromen,
stromen en stromen,
zodanig, dat er geen einde
aan lijkt te komen.

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van ‘nooit meer’,
soms overval je me
met zoveel intensiteit,
dat ik alleen maar kan huilen,
huilen en huilen.
En in gedachten leg ik dan
mijn hoofd maar tegen U aan,
om bij U te schuilen.

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van ‘nooit meer’,
soms overval je me
in alle heftigheid.
En ik kan niet anders
dan je laten komen.
Want ik weet dat met elke traan,
Zijn genezing daar doorheen
zal stromen.

Verdriet,
- pijn van zorgen,
- van gemis,
- van nooit meer’,
eens ben je voorbij.
En elke traan
door jou ontstaan,
wordt behoedzaam door Hem
van mijn ogen gewist.
Voorbij is dan je lijden,
voorbij het strijden,
voor eens en altijd
is jouw bestaan
volledig uitgewist.

Ter nagedachtenis aan onze lieve Shaila ...

Gistermiddag heb ik onze lieve Shaila, ruim zestien jaar oud, in laten slapen.
De laatste maanden ging ze ineens hard achteruit.
Schildklier- en hartproblemen, blaasontstekingen en in de afgelopen weken werd ze blind.
Medicatie kon daar niets meer aan veranderen.
Hoewel ze nog steeds ontzettend lief en aanhankelijk was, met smaak at wat ik voor haar neerzette (soms meerdere keren omdat ze het anders niet meer kon vinden), was ze daarnaast voornamelijk een zielig beestje geworden dat overal tegenaan liep en haar weg kwijt was.
Zo stond ze afgelopen week stond op de bank en wist ze niet eens meer hoe en waar ze er vanaf moest, en toen ik haar op de grond zette, liep ze van het één tegen het ander aan, zo zielig.
Haar wereldje was heel klein geworden, en ze lag eigenlijk alleen nog maar te liggen.
Zelfs de kattenbak leek ze niet altijd meer te kunnen vinden, wat resulteerde in regelmatig plassen in haar eigen mandje en op de plavuizen.

De keuze maken om haar in te laten slapen, vond ik heel moeilijk.
Doe ik er wel goed aan, is het niet te vroeg?
Maar als ik haar dan weer zag zitten, naar de grond starend, en vervolgens moest toekijken hoe ze schoorvoetend, met alle nageltjes uit, weer overal tegenaan liep en ook opnieuw haar eigen mandje had bevuild en er dan ook nog in sliep, dan ...
Maar och, het is en blijft moeilijk.

Toen ze bijna zes jaar was, heb ik een verhaal 'vanuit haar perspectief' geschreven; het stond op mijn allereerste Blog.
Vandaag plaats ik het hier als herinnering aan onze lieve poes.
  

                                            
                                                          (Shaila met haar favoriete thee)

Hallo, ik ben Shaila.
Een hele lieve poes van bijna zes jaar oud en dus in de bloei van mijn leven.
Mijn vrouwtje heeft er voor gezorgd, dat de baas deze foto's maakte; dat vond zij leuk om aan anderen te kunnen laten zien.
Nou, ik kan je vertellen, ik niet echt, maar ja, ik heb weinig in te brengen.
Maar laat ik je het hele verhaal vertellen.

De baas des huizes hield eigenlijk helemaal niet van katten; 'De mooiste kat was een platte kat,' zei hij altijd.
Puh, nou, dat was een vriendelijke opmerking, daar mocht ik dus in huis komen.
Gelukkig is mijn vrouwtje dol op katten en eindelijk na zoveel jaar, was de heer des huizes gezwicht voor haar smeekbeden en ik mocht komen.
Blijkbaar zag hij toch iets liefs in mij.

Toen ik hier kwam bleek ik niet het enige huisdier te zijn.
Ik was blij dat ik in mijn kooi zat, want er kwam me toch een reus op me af.
Kijk, nu was ik dat wel gewend, want waar ik vandaan kwam hadden ze ook zo'n groot ding rondlopen, maar deze was toch vreemd en dan moet je toch even uitkijken niet waar; maar we zijn goede maatjes geworden, hoor.
Af en toe daag ik haar eens lekker uit en dan stuift zij achter mij aan.
Vroeger gebeurde dat vaker dan nu, maar ja, dat krijg je als je wat ouder wordt, dan speel je toch minder en eigenlijk is mijn grote vriendin Shirah eigenlijk ook altijd wel een beetje heel erg lui geweest, als ik het even zeggen mag.
Vorig jaar oktober vierde zij haar tiende verjaardag en ja, dat is toch al behoorlijk oud voor een Berner Sennen hond.

Mijn baasjes hebben ook nog een paar vissen, maar die staan op de aanrecht en daar kan ik niet bij.
Ik moet je namelijk bekennen dat ik niet zo goed ergens op kan springen.
Ik kan wel heel erg goed in de lucht springen, wel anderhalve meter hoog, maar ergens op  of van naar..., nee, dat kan ik niet zo goed.
Dat gaat nog weleens mis en lig ik weer op de grond.
Ik doe dan maar altijd alsof er niets aan de hand is en loop gewoon maar gauw ergens anders heen, want ja, laten we eerlijk zijn, een blamage is het natuurlijk wel een beetje als je een kat bent en je kan niet goed springen.
Dat betekent dus ook dat het me niet lukt om op de aanrecht te springen, dus die vissen vallen buiten mijn bereik.
Het vrouwtje heeft me wel even kennis laten maken met ze, maar daarna werd ik weer op de grond gezet, ze waren dus duidelijk niet voor mij bestemd.

Ook hadden ze nog 4 kinderen rondlopen toen ik hier in huis kwam, maar daar zijn er inmiddels twee van weg, wat betekent dat ik wat meer rust heb gekregen.
Vooral die ene was soms echt erg, brr.
Ze komen natuurlijk wel regelmatig thuis, dan kroelen we even en dan is het wat mij betreft wel weer goed.
Tenslotte bepaal ik toch zelf wel een beetje wat ik wel en niet wil.

 Waar ik wel even aan moest wennen toen ik hier kwam, was dat riempje waar ik aan vast kwam te zitten.
De grote baas vond het dan wel goed dat ik kwam, maar dan moest ik buiten wel vast aan een riempje, want als hij ergens een hekel aan had, dan was het wel aan al die katten die in andermans tuin hun behoefte deden.
Nou, daar had mijn vrouwtje geen moeite mee; ze was al blij dat ik mocht komen.
Ik hoorde ook, dat zij al eens eerder een kat had gehad en dat die onder een auto was gekomen.
Hij was nog wel naar huis komen lopen en ze waren ook nog naar de dierenarts geweest, maar het mocht niet meer baten en hij ging dood.
Daar is mijn vrouwtje heel erg overstuur van geweest en ze heeft hem heel erg gemist; oud was hij ook niet geworden, maar anderhalf.
Tja, dat is ook best wel zielig en dan snap ik het ook wel, hoor, dat ze mij aan een riempje doet.
En daarbij, buiten de poort vind ik het ook best wel heel erg eng.

Ach, laten we eerlijk zijn, zo'n ramp is dat riempje nu ook niet.
Ik ben er inmiddels helemaal aan gewend.
Als het mooi weer is, lig ik prinsheerlijk buiten op mijn slaapzak; ja, het vrouwtje zorgt goed voor mij.
Ze zorgt ervoor dat dat de parasol mooi boven de slaapzak staat, de kattenbak binnen pootbereik en ook mijn brokjes en water in de buurt.
Meestal kruip ik heerlijk in de slaapzak, dat ligt zo lekker.
In de felle zon vind ik het niet lekker.
Mijn achterbuurman wel, die ligt bij een beetje zon al op het platte dak van de garage, maar ik hou niet van die felle zon.
Het voorjaarszonnetje vind ik wel lekker, maar die brandende zon ...
Hi, hi, ik lijk wel een beetje op mijn vrouwtje, die heeft dat precies zo.

Wat alleen af en toe wel erg lastig en soms zelfs heel erg vervelend is, is dat het riempje niet langer is.
Ik heb helemaal niet zoveel ruimte nodig hoor, maar er zijn situaties dat ik er ontzettend van baal dat dat ding niet langer is.
Mijn baasjes hebben namelijk twee vogelbadjes in hun tuin staan.
Eigenlijk is het heel gemeen dat zij die niet hebben weggehaald; ze houden wat dat betreft helemaal geen rekening met mijn poezengevoelens en katteninstinct.
Als ik dan zo buiten ben, hè, dan gebeurt het regelmatig, -vooral bij mooi weer, dat de vogels komen en die gaan dan heerlijk zitten badderen, pal voor mijn neus.
Vreselijk!
Ze zien er zó lekker uit en ik kan er niet bij!
Soms heb ik het gevoel dat ze me gewoon uitlachen: 'Ha, ha, je kan ons toch lekker niet pakken! Lekker puh!'
Oeh, op die momenten, dan baal ik echt van dat riempje.
Lijdzaam moet ik dan maar toezien hoe zij lekker poedelen in het water, terwijl bij mij het water uit mijn bekje loopt.

Mijn baasjes vinden het prachtig.
Zij vinden het 'bijzonder' dat die vogels toch komen ook al zit ik buiten.
Nou, ze kunnen me wat; 'bijzonder', poeh.

Zo ook afgelopen winter.
Het vrouwtje zet dan altijd een schaal met brood, pinda's en zaadjes op de tuintafel voor de vogels en dan zitten die dingen natuurlijk steeds op tafel.
Als ik dan binnen op de stoel bij het raam ga zitten dan kan ik ze heel goed zien en oh, dan loopt het water je in de bek.
Als ik er toch ooit één te pakken krijg ...

                 
Hoe frustrerend het is kun je zien op de foto's hier boven.
Die hebben zij gemaakt toen ik in de sneeuw even naar buiten mocht.
Niet te lang natuurlijk, want anders vat ik kou.
Als er sneeuw ligt blijf ik altijd dicht bij het huis, want daar ligt minder sneeuw en tegen het huis aan helemaal niet.
Al die sneeuw is immers niet goed voor mij en mijn pootjes.
Nou, en op een dag zat ik daar en ja hoor, daar kwam die vervelende vogel weer.
Hij ziet me en trekt zich niets van mij aan.
Van de stoel springt hij gewoon op tafel en gaat wat eten.
Nou ja, zeg ik je, wat blijft er dan nog over van de kattenreputatie!
Ja, mijn baasjes zijn daar verantwoordelijk voor; ik kan er niets aan doen dat mijn reputatie als roofdier een lachertje is geworden.
Ik had het ook wat dat betreft graag anders gezien.
Ik vind het helemaal niet erg om vast te zitten en doorgaans is het riempje lang genoeg, alleen zou het moeten kunnen uitschuiven als er een vogel in de buurt is.

Ik zou nog wel meer kunnen vertellen hoor, maar voor nu stop ik er maar mee.
Normaal staan hier toch andere dingen, maar dit mocht ik van mijn vrouwtje even vertellen omdat zij het op de één of andere manier toch heel bijzonder vind.
Nou ja, het zal wel, ik ben geen mens; daar zal het wel aan liggen dat ik dat niet begrijp.

Augustus 2012

Ps. De laatste 8 jaar van mijn leven had ik een nieuw vriendje, Jaylinn.
Dit was wel veel leuker dan die grote loebas van een Shirah, want dit was tenminste meer van mijn formaat.
Samen hebben we heel veel gespeeld, tot ik ziek werd, toen vond ik het spelen niet meer zo leuk.

De laatste foto van ons saampjes - 19-11-2020

Shaila, 19-11-2020

Op die dag in de hemel ...

Het is een vrij rustige zondag.

Naast enkele telefoontjes van mijn dochter die er een beetje doorheen zit, is het stil.

Buiten schijnt de zon, en een zacht windje doet de blaadjes aan de bomen ritselen.

Maar in mij is het nog onrustig door alles wat er afgelopen week door mij heen gegaan is na het intens verdrietige bericht, van het verongelukken van iemand uit onze gemeente, dat we maandag ontvingen.

Onrustig, omdat het zovele herinneringen opriep, en daarmee ook zoveel losmaakte in mij; meer dan ik voor mogelijk had gehouden na zoveel jaar.

Flashbacks, waarin opnieuw de wanhoop en angst mijn ziel raakt.

Leek het me van te voren heel zwaar de sleutel van de flat van mijn moeder in te leveren, toch werd dit overschaduwt door dit nieuws dat ons vlak daarvoor bereikte.

Het overschaduwde ook het feit dat het woensdag de 13e mei de verjaardag van mijn broertje zou zijn geweest -50 jaar zou hij zijn geworden; als ook dat vrijdag de 15e mei, toen de begrafenis was, mijn vader jarig zou zijn geweest.

En toch, hoe onrustig deze week ook was, en het nog binnenin mij is, toch is daar dat lied dat we vrijdag zongen: ‘Op die dag in de hemel, wat een dag, wat een vreugde zal dat zijn. Dan zijn wij bij Jezus, en klinkt het overwinningslied!’

Kon ik de eerste nachten na dit nieuws slecht slapen, wakker gehouden door het nieuws en de herinneringen die het opriep, vanaf dat ik dit lied hoorde (mijn man en ik waren gevraagd om te spelen en te zingen met de afscheidsdienst) is dit lied in mijn hart en op mijn lippen.

Welk een troost ligt in dit lied, welk een vooruitzicht en vreugde! en langzaam worden de herinneringen, als ook de pijn en het verdriet van het afsluiten van de flat van mijn moeder, begraven onder de troost en vreugde die van dit lied uitgaan.

Wat hoop en bid ik, dat dit ook zo zal zijn voor de familie van; mijn hart en gebeden gaan naar hen uit.

Dat God hen zal blijven dragen, ook de komende tijd als de pijn en het verdriet van het gemis voelbaarder en tastbaarder wordt.

Sommige dingen, Heer, 

zullen we nooit begrijpen.

noch een antwoord krijgen

op het waarom.

En waar wij afscheid

moeten nemen,

klinkt tegelijk Uw stem:

Wees welkom!

Uw woord zei het ons al

dat we het in dit leven

zwaar te verduren 

zouden krijgen.

Maar soms is het zo

moeilijk en onbegrijpelijk,

dat ons niets anders rest

dan te zwijgen.

Toch is daar Uw troost,

Uw aanwezigheid,

ja, Uw nabijheid

in alle pijn.

En richt U onze blik

op dat we eens

allemaal bij U

zullen zijn.

Geen dood meer,

en geen tranen,

geen pijn meer 

zo ook geen verdriet.

En tot die tijd

mogen we weten

dat U er bent en

alles van ons ziet.

Op die dag in de hemel ...

Dag 47, 48 - In rouw gedompeld

De vrouw die niet van Zijn zijde week.
Vele vrouwen, die Jezus vanuit Galilea gevolgd waren om voor Hem te zorgen, stonden van een afstand toe te kijken..
Onder hen bevonden zich Maria uit Magdala …

Maria uit Magdala en de andere Maria bleven achter, ze waren bij het graf gaan zitten.

Mattheüs 27:55,56,61


Het is voorbij.
Vanuit de verte had ze toegekeken samen met nog een paar vrouwen.
Zij, Maria Magdalena, had Hem gediend vanaf het moment dat Hij haar had bevrijd van zeven demonen.
Hij had haar gered en haar het leven terug gegeven.
En nu …
Nu heeft ze moeten toezien hoe haar Redder en Heer stierf; hangend aan een kruis, strijdend en worstelend tot de dood.
Onbeschrijfelijke pijn was door haar ziel gesneden toen ze Hem daar had zien hangen en worstelen.
Nog nooit had ze zulke diepe, rauwe pijn gevoeld.
Hij, Die alleen maar goed had gedaan.
Hij, Die haar had gered en bevrijd.
Hij, Die het eigenlijk juist verdiende om op handen gedragen te worden, hadden ze vals beschuldigd, mishandeld en onschuldig veroordeeld en berecht.
Ze had het nauwelijks aan kunnen zien.
Hij was haar Heer!
Hij had haar van de duisternis in het licht gebracht; vanuit de dood in het leven.

En nu zat ze samen met de andere Maria bij het graf in diepe rouw gedompeld.
Haar geliefde Heer, was er niet meer.
Het voelt alsof de grond onder haar voeten is weggeslagen.
Nog nooit heeft ze zich zo eenzaam en alleen gevoeld.

De Sabbat komt eraan.
Er is nu geen tijd meer om Hem de laatste eer te bewijzen met kruiden en balsems, maar ze zal zo meteen nog snel, samen met Maria, alles klaar gaan leggen, zodat dit het eerste is dat ze kunnen doen als de Sabbat voorbij is.

Nog even zit ze stilletjes bij het graf waar haar Heer is neergelegd, terwijl de tranen over haar wangen stromen.
De stilte om haar heen voelt drukkend en haar hart is zwaarder dan ooit.
Voorbij.
Weg.
Nooit weer …

Van toen aan begon Jezus Zijn discipelen te laten zien dat Hij naar Jeruzalem moest gaan en veel zou moeten lijden van de kant van de oudsten en de overpriesters en de schriftgeleerden, en dat Hij gedood zou worden …

Zoals dus door één overtreding de veroordeling gekomen is over alle mensen tot verdoemenis, zo komt ook door één rechtvaardigheid de genade over alle mensen tot rechtvaardiging van het leven.
Want zoals door de ongehoorzaamheid van de ene mens velen als zondaars aangemerkt worden, zo zullen ook door de gehoorzaamheid van de Ene velen als rechtvaardigen aangemerkt worden.

… en op de derde dag zou worden opgewekt.

Mattheüs 16:21
Romeinen 5:18,19


Ze loopt naar huis, haar hoofd gebogen onder de zware last van het diepe en intense verdriet.
Is haar verdriet te groot, of is de woorden die Jezus eerder gesproken had, vergeten?
Of kon ze alles nog niet omvatten en begrijpen?
Nog even geduld, Maria, nog even geduld, dan zal je hart weer van vreugde zingen.

Deze Sabbat is een Sabbat die ze nooit meer zal vergeten …

Over de vrouw die niet van Zijn zijde week, kun je lezen in:
Mattheüs 27:33-61

Gedachten bij het boekje 'Vrouwen rond het kruis'

Dag 35 - Pijn en verdriet ...

De vrouw die (naast dat zij altijd bezig was) Hem geloofde.
Jezus begon ook te huilen.
Johannes 11:35


Jezus wist allang dat Lazarus dood was; Hij had het immers zelf al aan Zijn discipelen verteld, en toen klonk daar geen enkele emotie in.
Maar nu, als Hij Maria zo ziet huilen en ook al die andere mensen die met haar meegekomen waren, raakt Zijn Geest bewogen en wordt Zijn hart in beroering gebracht.
En Hij huilt.

Hij huilt om wat Hij ziet.
Hij huilt om de pijn en het verdriet van mensen die Hem zo dierbaar zijn.
Hij huilt om …


‘En toen Hij dichterbij kwam en de stad zag, weende Hij over haar.’
Lucas 19:42

Jezus had er eerder over gesproken (Matt. 24:2) maar nu, nu Hij onder het hosanna geroep van al die mensen Jeruzalem nadert en de stad ziet liggen, raakt Zijn Geest bewogen en wordt Zijn hart diep in beroering gebracht.
En Hij huilt.

Hij huilt om wat Hij weet wat zal gebeuren; om wat Hij ziet in de Geest.
Om Zijn geliefde Jeruzalem, waar geen steen op de andere meer staat.
Waar dood en verderf de stad hebben overgenomen en geweeklaag klinkt.

Jezus ziet meer dan wij.
Jezus ziet voorbij dingen, Hij ziet wat achter dingen verborgen ligt.
De dood van Lazarus, de pijn en het verdriet die daar bij horen; gevolgen van de zonde.
Jeruzalem, geliefde stad, verwoest, met de grond gelijk gemaakt; gevolgen van de zonde.
De zonde, die dood en verderf zaait, verwoest en vernietigt.

Maar welk een vreugde is ons deel, Zijn liefde en bewogenheid deden Hem het graf in gaan om op te staan tot de volle overwinning over zonde en dood, over verwoesting en vernietiging, over pijn en verdriet.

Wat dood is, hoeft niet dood te blijven; Jezus leeft en wij mogen met Hem leven!
Halleluja, geprezen zij Zijn Naam!

Vanuit de hemel reikt een doorboorde hand over het graf naar  jou.

Over de vrouw die Hem geloofde kun  je lezen in:
Johannes 11:1-46

Gedachten bij het boekje 'Vrouwen rond het kruis'

Dag 33 - Hij is en zal altijd bij ons zijn!

De vrouw die (naast dat zij altijd bezig was) Hem geloofde.
'Marta zei tegen Jezus: ‘Als U hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn.'
Johannes 11:21


Hun broer was dood, en intens groot was haar verdriet.
Was Jezus maar hier geweest, dan …
Ja, dat geloofde ze met heel haar hart, als Hij hier was geweest dan zou hij niet gestorven zijn.
Waarom was Hij er nu niet toen ze Hem zo nodig hadden?
Nu is Hij gekomen, maar nu is Lazarus dood.
‘O Heer, als U er nu maar eerder geweest was, dan …’
Een licht verwijt, maar ook geloof .

En toch …

‘Toen zei Jezus openlijk tegen  hen(Zijn discipelen): Lazarus is gestorven.’
Johannes 11:14

Jezus wist ervan.
Al was Hij er niet fysiek bij, toch wist Hij ervan.
Hij en Zijn Vader zijn één.

‘Heer, waar bent U? Heer, waar was U?’
Misschien branden deze vragen ook wel op onze lippen.
Wanhoop, pijn en verdriet, van alles klinkt in deze vragen door.
Maar net als bij Martha, Hij is, of Hij was er bij!
Hij weet.

Door onze gevoelens en gedachten kunnen we Hem soms niet zien, maar het zijn echter niet onze gevoelens en gedachten die bepalen of Hij er wel of niet bij is.
Hij is er bij, gewoon omdat Hij ons dat heeft beloofd!

‘En zie, Ik ben met u al de dagen tot de voleinding van de wereld.’
Mattheüs 28:20

Heer, U bent er altijd;
in alles wat er ook gebeurt,
en in elke omstandigheid.
Leer Mij op U te vertrouwen;
nu leven we immers door geloof
en nog niet door aanschouwen.


Over de vrouw die Hem geloofde kun  je lezen in:
Johannes 11:1-46

Gedachten bij het boekje 'Vrouwen rond het kruis'

Dag 24 – Innerlijk met ontferming bewogen

De vrouw die alleen verder moest.
Toen de Heer haar zag, werd Hij door medelijden bevangen …
Lucas 7:13


Jezus kwam en zag …
Hij zag haar pijn.
Hij zag haar verdriet.
Hij zag haar eenzaamheid.
Hij zag en … werd innerlijk met ontferming bewogen!
‘Huil maar niet,’ zei Hij.

Innerlijk met ontferming bewogen.
Hij trok Zich haar lot aan en ging voor haar zorgen.

Huil maar niet!
‘…: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde.’
Mattheüs 28:18

Huil maar niet!
‘…: De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God.’
Lucas 18:27


‘Huil maar niet’ zegt Hij ook tegen ons als verdriet ons in de greep heeft.
Al ons leed heeft Hij op Zich genomen.’
Jesaja 53:4

‘Huil maar niet’ zegt Hij als verdriet ons aan banden legt.
‘Deze Hoop hebben wij als een anker voor de ziel, dat vast en onwrikbaar is en reikt tot in het binnenste heiligdom, achter het voorhangsel.’
Hebreeën 6:19

‘Huil maar niet’ zegt Hij als verdriet ons in zijn macht heeft.
‘En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde …’
‘En God zal alle tranen van hun ogen wissen, …’
Openbaringen 21:1a,4a


Huil maar niet;
zie omhoog, zie op MIJ!
Laat Mij je Trooster zijn
in je diepste verdriet.

Huil maar niet;
IK ben met jou begaan!
Laat MIJ je rouw omkeren
in een vreugdelied.

Je kunt het verhaal van deze weduwe lezen in:
Lucas 7:11-17

Gedachten bij het boekje 'Vrouwen rond het kruis'

Dag 6. Voorgegaan

‘Vandaag sta ik stil bij hen die rouwen.’*
‘Uw dochter is gestorven.’
Lucas 8:49


Niets grijpt meer in, hakt er meer in, dan het verlies van een kind.
Een stuk van jezelf sterft mee.
Alsof je hart uit je lijf wordt gerukt.
Nooit, nee, nooit zul je meer dezelfde zijn.
Nooit, nee nooit, zal iets ooit weer hetzelfde zijn.

‘De dood is geen geringe vijand.’*

Boven in de hemel
ziet een Vader naar Zijn Zoon.
Zijn hart is vol pijn en verdriet;
leeg is de plaats naast Zijn troon.

Wie zal ooit kennen
de pijn van Zijn hart;
Hij, die Zijn enige Zoon
om ons te redden
aan de dood overgaf.

Twijfel je nu nog of Hij
ook maar weet heeft
van jouw verdriet en pijn,
als je staat aan de rand
van een graf?

‘De dood is geen geringe vijand.’*

Jezus zegt: ‘Wees niet bang!’
Wees niet bang, geloof, zij zal gered worden!

Jezus zegt het ook tegen ons, tegen jou en mij:
‘Wees niet bang, geloof, en je zult gered worden.

Geloof, geloof in Mij,
Ik ben de dood ingegaan.
Wees maar niet bang, weet,
Ik ben ook daarin voorgegaan.

Hoe je ziel nu ook door angst
en vrees worden doorboord,
door Mij heeft de dood
nimmermeer het laatste woord.

Vertrouw je leven aan Mij toe,
leg het in mijn hand.
Wees niet bang, laat Mij je leiden
naar het ‘Beloofde Land’.



Het verhaal van het dochtertje van Jaïrus kun je vinden in:
>> Mattheüs 9:18,19; 23-26
>> Marcus 5:21-24; 35-43
>> Lucas 8:40-42; 49-56

Gedachten bij het boekje 'Vrouwen rond het kruis'
* Citaat boekje

Stille zaterdag

Als mijn man naar zijn werk vertrokken is, het enige kind dat dit weekend thuis is, nog op bed ligt, en ik in de voelbare stilte in mijn stoel bij het raam aan mijn kopje koffie zit, word ik opnieuw bepaald bij hoe dubbel de 'Stille Zaterdag' eigenlijk is.
Ik sluit mijn ogen en in gedachten probeer ik mij een voorstelling te maken van hoe dit toch voor de
discipelen en de vrouwen geweest moet zijn.
Wat in mijn gedachten komt, is het woord LEEGTE.
Wat moet er een gat gevallen zijn in hun leven.
Alles draaide om Hem, dag en nacht waren ze bij elkaar en nu, nu is het doel van hun leven weggevallen.
Wat een leegte moet er zijn geweest.
Zouden ze ontredderd zijn gewest?
Verdwaasd, van wat moeten we nu?
Later zien we dat de discipelen gewoon maar weer gingen doen wat ze altijd deden, namelijk vissen, maar die eerste dag, voor hen de Sabbat, hoe leeg zullen ze zich gevoeld hebben, ontredderd, verloren ...

Stille Zaterdag.
Ach, wij weten dat Hij is opgestaan, dus wij vieren Goede Vrijdag en vaak lijkt het wel alsof we de zaterdag gewoon even overslaan en van Goede Vrijdag gewoon Pasen vieren; van de Kruisiging gewoon overgaan naar de Opstanding.
Alsof Jezus nauwelijks dood is geweest, begraven, neergedaald in het dodenrijk.
Maar zij, Jezus' discipelen, de vrouwen die met Hem opliepen en voor Hem zorgden ...
Leegte ...
Verwachtingen die niet uitkwamen en die ook niet meer uit zullen komen.
Herinneringen aan hoe het was; ja, misschien haalden ook zij wel herinneringen op.
Doen wij immers ook als er iemand is overleden, dat gaat vanzelf ...

Stille Zaterdag.
Sommige hebben vrij, anderen zijn aan het werk.
Eigenlijk is er nooit echt een moment dat er wordt stilgestaan bij de impact die dit moet hebben gehad voor hen die met Hem opgetrokken zijn, 3 jaar lang of die zich bij Hem gevoegd hadden in die jaren.
Misschien is het ook helemaal niet belangrijk, ik weet het niet, maar vandaag wordt mijn hart naar hen toe getrokken.
Vanmorgen, in de stilte van het begin van deze nieuwe dag, gaan mijn gedachten naar Jezus, dood en begraven.
Weg.
Voorbij.

Stille Zaterdag.
Hoe zal het voor God, Zijn Vader zijn geweest?
O ja, natuurlijk, God wist de uitkomst, het waarom, waartoe, ... alles, dit alles was immers Zijn reddingsplan, maar toch, het was wel Zijn Zoon!
Zijn woord spreekt over hoe Hij in alles met ons mee kan voelen ...

Stille Zaterdag.
Hoe dubbel ...
En ik pakt het gedichtje dat ik een paar jaar geleden geschreven heb er opnieuw bij.

Stille Zaterdag

Vandaag noemt men het Stille Zaterdag;

de dag tussen Goede Vrijdag en Pasen,

de dag voor Jezus‘ opstanding.

Maar het is niet stil;

het is een dag als andere,

ik merk geen enkele verandering.

Het maakt me een beetje verdrietig

dat het slechts een naam is

die aan deze dag is gegeven.

De winkels zijn gewoon open,

iedereen gaat gewoon zijn gang

alles bruist van het gewone leven.

O, ik weet wel, morgen is het Pasen;

voor ons is het immers anders,

wij weten dat Hij is opgestaan.

En toch, het was deze Stille Zaterdag

dat Jezus verbleef in het graf

ver bij Zijn Vader vandaan.

Stille Zaterdag.

O Vader, wat moet het voor U 

ontzettend stil zijn geweest.

Uw Geliefde Zoon,

verborgen in het graf;

doodse stilte voor het feest.

Ik wil vandaag stilstaan, Vader,

bij de stilte die er was 

tussen Goede Vrijdag en Jezus‘ opstanding.

Meegaan in de gevoelens van gemis,

in de stilte tussen vrees en hoop,

voor het moment van volledige voleindiging.

Zaad van Hoop

'Zaai zaad van hoop en ervaar optimisme.

 Zaai zaad van twijfel en verwacht onzekerheid.'

 

Max Lucado

 

Het spreekwoord zegt het eigenlijk al: 'Hoop doet leven.'

Een mens heeft hoop nodig in zijn leven, het vooruitzicht op betere tijden, op mogelijkheden.

Zolang dat er is, kunnen we volhouden, hebben we de moed om verder te gaan.

Ik denk dat je wel kunt zeggen, dat, als hoop uit ons leven verdwijnt, dat dan ook het licht uit ons leven verdwijnt en alles donker wordt en somber.

 

Persoonlijk ben ik niet één van de meest optimistische mensen; van nature ben ik wat zwaarmoediger, maar wat is er veel veranderd nadat ik ben begonnen met mijn blogs.

Ik ben begonnen met schrijven om alles wat in mij leeft een plekje te geven, maar al gauw werd mijn schrijven een strohalm waar ik mij aan vast kon houden, wat mij moed gaf in de zware en verdrietige omstandigheden waar we in kwamen.

Gedachten, gebeden en gedichten die op 'papier' kwamen door wat ik las in de Bijbel of in boeken, zelfs zinnen uit tv programma's, werden voor mijzelf Zaden van Hoop; als ook muzieknummers, verhalen en schrijfsels van anderen die ik mocht plaatsen.

Het schrijven zorgde ervoor dat dat de Hoop in mij niet doofde.

Het hield mij gericht op Degene bij wie het Zaad van Hoop te vinden is; Degene die Het Licht is.

 

Soms, op momenten als ik het niet meer zag zitten, dwong ik mijzelf om teksten uit de Psalmen uit te schrijven.

Alleen al door het uitschrijven van het woord van God werd er hoop in mijn binnenste gezaaid.

En ik bemerkte dat het soms ook voor anderen Zaden van Hoop werden als ik het op mijn Blog plaatste.

Gods woord is voor mij Het Zaad van Hoop; mijn houvast in elke omstandigheid.

Het geeft vreugde en blijdschap, vrede en moed, ook in moeilijke en verdrietige omstandigheden.

Soms is het eerst (even) vechten, maar ik weet nu, welk een kracht Gods woord heeft, en wat het met je doet als je je daarop richt.

Nog kan ik als het ware voelen welk een verandering er in mij plaatsvond op het moment dat ik temidden van ... Zijn woorden uitschreef, waardoor wie Hij was, wat Hij deed, wat Hij kon doen, etc., de overhand kreeg en mijn gevoelens om de omstandigheden bedekte.
Twijfel en wanhoop werden verdreven en hoop nam hun plaats in.
Dat is wat Gods woord doet.
Gods woord is levend en krachtig!

 

Zaad van Hoop

is zaad van leven.

Zaad van twijfel

zal wanhoop geven.

 

Zaai het Zaad van Hoop,

het Woord van God,
diep in je hart.
Het zal je vreugde geven,

kracht en sterkte,
en helen elke smart.

Zaai het ook
in het leven van

een ander;

strooi Hoop maar

rijkelijk om je heen.

 

Laten we zo

tot steun zijn

voor elkander;

troost brengen

aan een ieder

die weent.

 

Zaad van Hoop

is zaad van Leven.
Laten we delen

en geven.

Kom maar bij Mij!

Afgelopen zaterdag had ik een  moeilijke dag.
Ons leven is de laatste jaren niet bepaald makkelijk; ons geloof en vertrouwen in onze hemelse Vader wordt behoorlijk getest.
Echter een telefoontje zaterdagmorgen sloeg mij behoorlijk uit het lood.
Wat kunnen woorden kwetsen; wat kunnen woorden je onderuit halen en je minderwaardig doen voelen.
Ook al zijn ze zo niet bedoel; zijn ze uitgesproken zonder eigenlijk iets verkeerds te bedoelen, gewoon ondoordacht uitgesproken, toch kunnen ze binnenkomen en  flink huishouden.
Een paar uur lang kon ik dan ook niets anders dan alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen, zo diep ging de pijn.
Als ik dan op zoek ga naar troost, een lieve vriendin mijn verhaal mail en vraag om gebed voor mij, kom ik bij een gedicht dat ik ooit eens heb geschreven en het zijn deze woorden, naast de gebeden, die mij troosten en weer opbeuren.
Misschien een beetje vreemd om getroost worden door je de woorden van een door jezelf geschreven gedicht, maar zo werkt God soms ook.

Misschien ben jij ook wel verdrietig, of is er in jouw hart een diepe pijn; ben je moe van het huilen of van wat je is, of wordt aangedaan, dan hoop ik dat ook jij getroost en bemoedigd wordt door dit gedicht.

Mijn geliefde dochter,
wordt maar stil
en kom tot rust;
kom tot rust
dicht aan Mijn hart.
Wees maar niet bang;
wat er ook gebeurt,
waar je ook bent,
waar je ook doorheen gaat,
Ik ben erbij,
je bent niet alleen.

Wordt maar stil
en kom tot rust bij Mij.
Zoals een kind
tot rust komt bij zijn moeder,
zo mag jij tot rust komen
bij Mij.
Leg alles wat je bezighoudt,
alles waarover je je zorgen maakt
maar in Mijn handen
en vertrouw Mij.
Ik ga met jou
door elke situatie heen.

Wordt maar stil
en kom tot rust;
kom tot rust
dicht aan Mijn hart.
Rust uit
en ontvang nieuwe kracht.
Laat Mij je geest vernieuwen
en je sterk maken.
Immers,
wie moe is beur Ik op;
wie geen kracht meer heeft
maak Ik sterk.

Kom maar
en rust,
rust maar uit
dicht aan Mijn hart.
Ik laat je geen moment alleen.

Zegeningen in regendruppels

Blessings - Laura Story

Bovenstaand lied met zijn indringende tekst, raakte mij, inmiddels alweer even geleden, diep in mijn hart.
Zo herkenbaar en zo waar.
Vandaag moest ik er weer aan denken.
De vermoeidheid van de warmte en van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen maken me kwetsbaar en emotioneel.
Dan is het goed om zo'n lied weer eens te luisteren, de woorden diep tot me door te laten dringen en de woorden die ik er eens bij schreef ook nog eens te herlezen.
Soms geeft God immers Zijn genade, Zijn barmhartigheid juist door de pijn en moeiten van het leven heen.
Dit lied spoorde, en spoort, mij aan om in moeilijke omstandigheden verder te kijken dan wat mijn ogen op dat moment zien.

Dat het niet alleen voor mij maar ook voor jou een eyeopener mag zijn, en tot zegen en bemoediging.



Misschien is het goed
om mezelf eens af en toe
bepaalde dingen af te vragen,
in plaats van boos of verdrietig te worden,
te twijfelen aan Zijn goedheid of liefde,
in plaats van te klagen.

Misschien zitten er wel zegeningen

in de regendruppels,
komt er genezing door tranen heen.
Misschien wil God mij wel leren

door de beproevingen van het leven:
je bent nooit, nee, nooit alleen.

Deze wereld is niet mijn thuis.
De steeds terugkerende pijn in mijn hart,
om alles wat er gebeurt,
getuigt daarvan.
Maar wat als de grootste teleurstellingen,
de pijn van het leven,
deel uitmaken van Gods grote plan?

Ik bid om zegeningen,
om voorspoed,
om bescherming voor mijn leven.
Maar wat als God
Zijn genade en barmhartigheden
nu eens door beproevingen heen wil geven? 

 

 

Woorden ...

Een 'blogje' van de tijd dat ik een Blog had op Punt.nl.

9-08-2011
De Bijbel spreekt over de tong als het sterkste wapen (Ps. 3:12); scherp als een mes (Ps. 52:4), als een zwaard en hun kwetsende woorden zijn als pijlen (Ps. 64:4).
Ik denk dat we vroeg of laat allemaal weleens te maken krijgen of te maken hebben gehad met de pijn en het verdriet die woorden kunnen veroorzaken.
Velen hebben misschien wel wonden opgelopen als gevolg daarvan.
Een aantal worstel misschien nog wel steeds met de gevolgen.

Woorden kunnen een gigantische impact hebben in een mensenleven; ze kunnen positief zijn en opbouwend, maar ze kunnen ook negatief zijn en je diep, heel diep kwetsen en grote wonden achterlaten.
Als je telkens, keer op keer met woorden wordt afgekraakt of uitgescholden, dan vroeg of laat doet het iets met je.
Je kunt het misschien lang tegenhouden, maar het moment van de bekende druppel komt, want het tast je aan, je persoonlijkheid, wie je bent, wat je doet.
Woorden kunnen leven brengen, maar ook dodelijk verwonden.

Voor sommigen echter komt het nog veel dichterbij.
Sommigen hebben een zoon of dochter met één of andere aandoening waardoor ze geen of nauwelijks controle hebben over hun emoties of wat ze zeggen en kwetsen en verwonden degene(n) die hen het dichtste bij staat.
Naderhand hebben ze vaak spijt van wat ze hebben gedaan en gezegd, maar ondertussen is het wel gebeurd.
En als ouder, krijg je het wel steeds opnieuw over je heen.
Buitenstaanders hebben vaak  'goede ideeën', weten vaak precies wat je zou moeten doen en hoe ze het beste er mee om kunt gaan of hoe je de situatie moet aanpakken, maar ze weten (vaak) niet waar ze het over hebben.
En de impact wordt op deze wijze alleen maar groter, doordat je als ouder het gevoel krijgt het allemaal verkeerd te doen.
Men bedoelt het niet zo, maar dit is de boodschap zoals die binnenkomt.

Het hart van de moeder, wat vaak het meest geraakt wordt omdat zij het meeste thuis is, wordt keer op keer verwond en zij vergeeft uit liefde keer op keer, omdat ze weet dat haar kind er niets aan kan doen en toch ...
Haar wanhoopskreet is soms alleen maat hoorbaar voor God de Vader, omdat alleen Hij haar altijd ziet, altijd hoort, altijd naar haar luistert ...

...
O God, mijn God en Vader,
ik kom zo bij U met mijn verwonde hart.
Alles in mij is verwrongen van de pijn.
Alles in mij voelt aan als opengereten.
In boosheid uitgesproken woorden
zijn als messen in mijn hart gestoken
en de onredelijkheid van elk woord
maakt dat het lijkt alsof de messen
daar nog eens worden rondgedraaid.
De pijn is diep en intens
en het ontneemt me de adem.
Pijn, een diepe en radeloze pijn dringt
tot diep in mijn binnenste
en baant zich een weg
naar buiten in een stille, rauwe schreeuw
die alleen hoorbaar is voor U,
mijn Vader.

Ik weet dat geen enkel woord terecht was,
geen enkel woord waarheid is,
geen enkel woord ergens op gebaseerd is.
Ik weet dat het een machteloze uiting is van iemand
die niet instaat is om op de juiste manier om te gaan
met haar emoties, gevoelens en gedachten;
met de dingen waar zij mee wordt geconfronteerd.
Ik weet dat het haar handicap is.
Ik weet, dat hoewel het op dat moment gemeend is,
het ook weer niet echt gemeend is,
maar een machteloze uiting
afgereageerd op degene die het dichts bij staat
en waarvan zij diep van binnen ervaart
dat er telkens weer vergeving is en liefde;
de liefde van een moeder voor haar kind.

Heer, U hebt alles gehoord wat er gezegd is.
U was er bij toen de woorden werden uitgesproken;
voor de zoveelste keer!
U hebt gezien hoe ze als dolken in mijn binnenste drongen
en grote wonden hebben veroorzaakt.
U zag hoe alles in mij verkrampte.

De hulpverlening zegt: Je moet het je niet persoonlijk aantrekken,
maar geen van hen heeft ooit ervaren wat het met je doet
als je keer op keer verrot gescholden wordt,
uitgemaakt wordt voor alles wat mooi en lelijk is;
de schuld krijgt van een ieder door henzelf veroorzaakte fout
of door iets wat niet mag, of …
Niemand anders dan zij die daar geweest zijn, weten,
dat er heel langzaam, met iedere keer dat het gebeurt
er als het ware een beschermlaagje van jezelf afgeschraapt wordt
totdat er niets meer over lijkt te zijn
en je het gevoel hebt, bij iedere keer dat het gebeurt,
dat je in elkaar geslagen wordt.

Ieder woord wordt een klap.
Ieder woord slaat je achteruit.
Ieder woord vernietigd stukje bij beetje iets van je persoonlijkheid
totdat er niets anders over lijkt te zijn
dan een schim van de persoon die je was.
Je loopt op je tenen door het huis.
Je weegt ieder woord op een gouden schaal.
Je ontwijk de confrontatie en telt de seconden af
tot de persoon in kwestie weer weggaat
en je weer even tot rust kan komen
en bij kan tanken, nieuwe krachten kan verzamelen.

Hemelse Vader,
ik begrijp het niet.
Ik kan niet meer!
Ik wil niet meer!
Hoelang nog?
Hoelang nog moet ik dit verdragen en verduren?
Hoelang nog voor U ingrijpt op de één of andere manier?
Hoelang?
O God, mijn Vader, hoelang nog?

Hoor toch mijn noodkreet om hulp!
Hoor toch naar mijn bidden en smeken!
Hoor en zie!
Mijn kussen is doorweekt van tranen.
Mijn ziel rauw van kapot geslagen emoties.
De zin van het leven dreigt me te ontglippen.

Schudgevoel en verwijten naar mezelf
knagen en klagen me aan.
Soms dreig ik weg te zinken
in een diepe poel van wanhoop en uitputting,
van zo niet meer verder willen of kunnen,
van waarom, van …

Al mijn ellende, Heer,
al mijn gevoelens van wanhoop,
van boosheid, van onbegrip, van machteloosheid,
van bitterheid, van pijn, van verdriet,
van …,
Och , Heer, zelfs de woorden ontbreken me
om uitdrukking te geven wat ik voel,
wat er gebeurt,
wat het met me doet.

Maar U kent mij,
U kent mijn gedachten en gevoelens,
U weet wat er ten diepste in mij leeft
en wat voor de mensen verborgen is.
Bij U, bij U alleen stort ik mijn hart uit,
omdat ik weet dat U naar mij luistert,
naar mij hoort,
mij begrijpt,
iedere keer weer en U stuurt mij nooit weg.
Laat toch mijn tranen Uw hart beroeren
en zie naar mij, Uw geliefde kind, om.

Moe en uitgeput
van alle emoties
verdrogen langzaam
mijn tranen
en stil wacht ik
op een teken
van mijn Heer.

Soms is het
als of de slaap
mij in haar armen
neemt en God mij zo
even ver weg houdt
van alle pijn en verdriet.

Soms is er
een zacht briesje
over mijn hoofd waait
en het is alsof
Hijzelf mij even
aanraakt
en vertroosting
geeft.

Soms wil ik niets
en zak ik weg
in de bodemloze put
van wanhoop
en zelfbeklag,
en groter en dieper
wordt mijn verdriet.

Soms ben ik boos
en opstandig;
bitterheid
sluipt zachtjes binnen
en ik merk dat het
alleen nog maar meer
ellende geeft.

Soms is er
een kaartje
of een belletje,
zo geheel
onverwacht
Een liefdevol,
bemoedigend woord:
Mijn Geliefde kind,
Ik zie je verdriet!

Soms is er
een lied
of een mooi
stukje muziek,
dat mij
met warme liefde
doorstroomt,
mij optilt,
nieuwe krachten
geeft.

Moe en uitgeput,
met de sporen
van mijn tranen
nog op mijn gezicht,
wacht
en rust ik uit,
dicht bij mijn Heer.

Dan komen Zijn woorden:

'Mijn kind,
vertrouw op Mij,
steun op Mij
ook nu je door het duister
moet gaan
en er geen lichtstraal
tot je doordring.
Bergen zullen wijken,
heuvels wankelen,
maar onwrikbaar
is Mijn liefde voor jou!
Onwankelbaar Mijn belofte
van vrede en vriendschap;
Ik ben met jou begaan!
Ik woon in de hemel,
in het heilige,
maar ook bij wie worden verdrukt,
en bij wie gering zijn.
Ik zal je opbeuren
en nieuwe moed schenken.
Wees maar niet bang,
want Ik ben bij je.
Kijk maar niet angstig om je heen,
want Ik ben je God.
Ik maak je sterk,
Ik zal je ook helpen,
Ik ondersteun je,
Ik ben jouw behoud.'*

Zijn woorden zijn als een warme balsem voor mijn verwonde hart.
Mijn tranen druppen opnieuw naar beneden
en Zijn liefdevolle woorden vermengen zich
met mijn tranen van pijn en verdriet.
En ik huil uit bij mijn hemelse Vader
tot ik geen tranen meer over heb.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
naar Hem van wie ik
mijn hulp verwacht.
Naar Hem die beloofde
bij mij te zijn, ook in
mijn donkerste nacht.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
ik wil het van
Hem verwachten.
Van Hem, de Enige,
die mijn pijn en verdriet
kan verzachten.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
naar Hem, van Wie ik
mijn hulp verwacht.
Ik neem Zijn woorden aan
en maak ze tot mijn
sterkte en kracht.

'Mijn kind,
Ik droeg je vanaf je prilste bestaan,
Ik nam je op de arm vanaf je geboorte.
En Ik blijf je dragen,
tot je oud bent en grijs.
Ik heb het gedaan
en Ik zal het blijven doen:
Ik neem je op de schouders,
Ik red je.
Ik bedek je met Mijn vleugelen,
onder Mijn hoede ben je veilig;
Mijn trouw is een schild, een pantser.
Wie vertwijfeld zijn, ben Ik nabij;
Ik red wie alle moed verloren hebben.

De last op je schouders,
draag hem maar over aan Mij,
Ik zal voor je zorgen;
wie Mij trouw is,
zal Ik nooit laten bezwijken.
Zoek je kracht in Mij,
in de sterkte van Mijn macht.
Doe Mijn wapenrusting aan
om stand te kunnen houden
tegen de krijgslisten van de boze;
zo kun je staande blijven
omdat je goed bent toegerust.

Houdt vast aan het geloof dat je belijdt.
Je hebt een verheven Hogepriester
die de hemel is binnengegaan,
- Jezus, Mijn Zoon.
Hij heeft alle beproevingen
net zo ondergaan als jij,
alleen, gezondigd heeft Hij niet.
Je mag dus vol vertrouwen naderen
tot Mijn troon van genade,
waar Ik je barmhartig en genadig zal behandelen
en je op de juiste tijd hulp zal geven.'*

Mijn God en Vader,
ik reken op Uw kracht,
want U bent een burcht voor mij.
Vanaf de vroege morgen,
Heere, mijn God,
zal ik zingen over Uw kracht
ja,  juichen over Uw liefde.
Voor U zal ik zingen, 
ja, want U geeft mij kracht.

Vader God,
U bent mijn burcht,
U bent de God die van mij houdt.*

 

* Jesaja 50:10; 54:10;b 57:15; 41:10
* Jesaja 46:3b,4; Psalm 91:4, 34:19; 55:23; Efeze 5:10-17; Hebreeën 4:14-16
* Psalm 59:10, 17,18