maandag 24 februari 2014

Wees sterk, Ik zal je hart sterk maken!


Heer, Uw woord klinkt:
‘Wees sterk,
Ik zal je hart sterk maken!
Ja, Ik zal het hart sterk maken
van een ieder
die op Mij hun hoopt stellen.’
Zie op Mijn woord!
Lees over Mijn liefde,
lees over Mijn trouw.
Zie hoe Ik Mij  woord houd!
Ik ben een liefdevol en genadig God,
rechtvaardig en betrouwbaar!
Wie op Mij hun vertrouwen stellen,
zullen nooit beschaamd worden.
Uit liefde voor jou
gaf Ik Mijn enige Zoon
om te lijden en te sterven
voor jouw zonden.
De kracht die vrij kwam
bij Zijn opstanding
is in jou!
Weet je nog,
Ik gaf je Mijn Geest
toen je je leven
in Mijn handen legde!
Verwacht Mij
en put nieuwe kracht!
Breng alles wat je bezighoudt,
al je pijn en verdriet,
al je moeiten bij Mij,
Ik zal voor je zorgen!
Dag en nacht
gaan immers Mijn ogen
over de gehele aarde
om een ieder te helpen
wiens hart uitgaat naar Mij.
Verwacht het toch van Mij,
Mijn kind,
verwacht het van Mij!
Laat Mijn kracht,
jouw sterkte zijn.

Naar: Psalm 31:25

(& Ps. 103; Rom. 9:33; Joh. 3:16; Ef.1:18,19; Joh. 16:7; Jes.40:28-31;2 Kron. 16:0; Ps. 27:14; Ef.6:10-17)


zondag 16 februari 2014

Reading Challenge - 'Het Veri†as conflict'

Net de laatste bladzijden van 'Het Veri†as conflict' gelezen, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.
Waarom?
Eigenlijk weet ik het niet precies, en aan de andere kant ook weer wel.
Mijn hart wordt geraakt door de boodschap die erin zit en mee mij neemt naar boven in een gebed om vergeving, van berouw; een gebed dat Hij Zijn plan met mijn leven zal volvoeren, mij op mijn bestemming brengt, op de plaats waar ik Hem het beste kan dienen.
Niet mijn wil, niet mijn inzichten, maar Zijn wil, vertrouwen op Zijn woord, op Hem.
Vreugde met de personen in het boek die vanuit de hemel neerkijken op en zich verheugen over de vele levens die zich overgeven aan Hem.
...

Ja,  ik weet het, het is allemaal fictie en niemand weet hoe of wat, etc. etc., maar weet je, dat doet er voor mij allemaal niet toe.
Als ik lees dan kan het gebeuren dat ik word mee getrokken de in de wereld van het boek.
Dan is de vreugde mijn vreugde, het verdriet, mijn verdriet.
Ik kan het niet helpen, niet veranderen, het is nu eenmaal zo.
Intense vreugde kan zich daardoor van mij meester maken en mijn hart vullen.
Lessen die erin liggen mij aansporen en een nieuwe boost geven om (opnieuw) mijn schouders ergens onder te zetten.
Verdriet doen niet alleen de tranen in mijn ogen springen, maar brengt mij zelfs zelfs tot hartstochtelijk huilen.
Ik kan daardoor ook echt niet alles lezen.
Soms is het lastig, soms voel ik me een beetje dwaas.
Maar ik ben die ik ben.

Met weemoed leg ik het boek terug op mijn boekenplank.
Nog eenmaal gaat mijn hand langs de rug van het boek; eens, eens zal ik het weer lezen, en er opnieuw door bemoedigd worden, aangevuurd, om nog dichter met Hem te leven, nog meer Zijn woord in te drinken en trachten zoveel mogelijk vast te houden.

Soms is een boek mooi, soms is een boek geweldig, soms is een boek meer dan er woorden voor te vinden zijn.
En dit is er één van.

Vandaag en morgen zo wie zo nog even geen ander boek.
Even vasthouden, even blijven hangen in de sfeer van met een blij en dankbaar hart dat vol is van liefde voor Hem.


zondag 9 februari 2014

En nog steeds doen we even rustig aan ...

Nog steeds moet ik rust houden met mijn pootje en de medicijnen blijven me het gevoel geven dat alles wat ik doe in slow motion gaat en dat ik vergeetachtig ben.
Ik moet daar echt rekening mee houden als ik toch ergens heen moet waar ik niet onderuit kan.
Lastig hoor, zo niet echt iets wat bij mij hoor.
Veel beleven doe ik dus momenteel niet, en toch is er hierdoor een bepaalde rust, die ook weer heel goed voelt.

Mijn poef is de steun en toeverlaat voor mijn voetje, maar levert ook het toneel van de nodige strijd.
Herhaaldelijk is er 'ruzie' over wie de poef nu eigenlijk mag hebben.
Soms, met een beetje geluk, is de poef voor alle drie, maar dan is het wel een beetje inschuiven.
Kort gezegd komt het erop neer, dat ik dan dus de minste plaats heb voor mijn been.
Aan de andere kant is het ook wel zo vreselijk lief.
Vind je ook niet?


Lezen staat deze weken op een iets lager pitje.
Onze nieuwe kaarten zijn binnengekomen en dat betekent dus genoeg ander werk voor mij.
Het boek dat ik momenteel aan het lezen ben, is een 'gouwe ouwe', tenminste voor mij dan: Veritas conflict (zie zijkant Blog bij Reading Challenge)
Een prachtig, lekker dik (ruim 500 blz.) boek, maar niet eentje die je zo tussen alle bedrijven door even pakt, leest, weglegt en weer pakt om te lezen.
Daar moet ik dus echt voor gaan zitten en dat doe ik dus ook wel degelijk, maar de kaarten hebben nu meer voorrang.
Het lezen haal ik daarna wel weer in.

Men zegt wel 'het nuttige met het aangename verenigen', bij mij is dit momenteel dan 'het minder aangename verenigen met het nuttige' en vele kaarten glijden zo door mijn handen, terwijl ik rustig met mijn been omhoog zit.
Vouwen, envelopje, plastic zakje, dichtplakken, stickertje, bundelen op zes stuks.
Ik heb er genoeg, dus voorlopig ben ik nog wel even zoet.


Als ik de tafel overzie waar de nieuwe kaarten op liggen, dan verwonder ik me nog steeds over hoe alles gelopen is en ben ik God oneindig dankbaar voor wat Hij heeft gedaan en doet.
Het maakt me heel klein en stil als ik zie wat voor wending mijn leven heeft gekregen.
Het feit dat ik momenteel niet uit de voeten kan, doet daar totaal geen afbreuk aan en in mijn hart is een diepe, stille dankbaarheid en vrede.


Onze nieuwe kaarten liggen nog niet in de winkel, maar zijn al wel bij Caroline en mij te bestellen.
We hopen ze zo spoedig mogelijk te leveren aan het CBC en daar kunnen natuurlijk de boekhandels weer terecht.
Enkele boekhandels zullen ze deze week al binnenkrijgen, vanwege hun bestelling op de beurs.
In de 'Shop' van deze site (en op Words of my heart) kun je de kaarten in het groot bekijken en de gedichtjes lezen die erop staan.

woensdag 5 februari 2014

Zoeter dan honing, kostbaarder dan goud


Soms zijn er dagen dat ik Gods woord als een kind in mijn armen zou willen kunnen sluiten.
Het de hele dag bij me dragen, koesteren, liefhebben, omarmen.
Een alles overweldigende liefde kan me overspoelen en ik zou willen dat daar nooit een einde aan kwam.
Ik zou willen, dat ik alle woorden van bemoediging, van hoop, van liefde, van kracht, van leven, van  ..... op kon schrijven en doorgeven.
Gods woord is immers zó rijk, zó kostbaar, zó waardevol!

Helaas ervaar ik dit niet iedere dag.
Soms ben ik gewoon te moe, of beheersen zorgen mijn denken.
Soms ben ik gewoon te eigenwijs, of heb ik geen zin (ja, ook dat gebeurt weleens)
En soms staan er gewoon dingen tussen mij en God in, ben ik boos, of teleurgesteld, of …
Maar toch, toch ...

Uw woorden zijn altijddurende gerechtigheid:
geef mij inzicht, dan kan ik leven.

Voor de morgen schemert, roep ik U al,
want Uw woorden zijn mijn hoop;
in nachtelijke uren zijn mijn ogen gevestigd op U,
want Uw woorden blijven mij in gedachten.

Al heel lang weet ik:
Uw woorden gelden voor alle eeuwen.

Psalm 119:144, 147, 148, 152.

Nee, niet iedere morgen voor het schemert roept ik God al aan; niet altijd zijn in de nachtelijke uren mijn ogen op Hem gevestigd, maar wat zijn Zijn woorden meer en meer voor mij leven, en wat krijgen ze meer betekenis naar mate ik ouder word en Hem steeds meer leer kennen.

Ja, al heel lang geloof ik, dat Zijn woorden gelden voor alle eeuwen.
Dat ze inzicht geven, leven brengen en hoop.
Dat ze waarheid zijn en betrouwbaar.

Hoe meer tijd ik met Hem en Zijn woord doorbreng (en of het nu is voor hulp, of om van Hem te leren, of om Hem te danken, te loven en te prijzen, of voor welke reden dan ook), hoe kostbaarder en dierbaarder Zijn woord voor mij word.
Hoe kostbaarder en dierbaarder Zijn woord wordt, hoe meer kracht ik daaruit leer putten.
Hoe meer kracht ik leer putten uit Zijn woord, hoe minder ik onderuit word geslagen in omstandigheden of dingen die gebeuren.
Minder onderuit geslagen worden betekent ook dat de boze minder vat krijgt op mijn denken.
En hoe minder vat de boze krijgt op mijn denken, hoe meer ruimte er is om mijn gedachten te richten op Hem.
Hoe meer mijn gedachten zich richten op Hem, hoe groter ook de plaats wordt voor Hem in mijn leven.
Hoe groter de plaats wordt voor Hem in mijn leven, hoe meer ik leef met Hem.
Hoe meer ik met Hem leef, hoe meer Hij verweven raakt met mijn gehele bestaan.
En hoe meer Hij verweven raakt met mijn gehele bestaan, hoe meer Hij leeft in mij.
Hoe meer Hij leeft in mij, hoe meer ik sterf aan mijzelf.
En als ik uiteindelijk aan mijzelf gestorven ben, leef niet meer ik, maar Hij in mij.

Dat zo Uw woord, Heere, mijn God, 
mijn leven mag doordrenken,
zodat U verweven raakt 
met mijn gehele bestaan.

Doe mij Uw zachte stem horen,
leer mij Uw wil te doen, 
zodat ik in alles
Uw wegen zal gaan.


zondag 2 februari 2014

Alles even op een lager pitje

Het is toch wat, al bijna twee weken geleden dat ik op deze blog iets schreef over de Reading Challenge.
Mijn enthousiasme over de Reading Challenge is beslist niet minder, noch  om iets te schrijven over wat dan ook, maar de problemen met mijn voet gaven me wel dermate last, dat schrijven niet echt lukte.
Het zitten achter mijn bureau lukte gewoon niet goed, en soms was de pijn ook zodanig, dat concentreren ook een probleem was.
Inmiddels heb ik een poef onder mijn bureau staan, waar mijn pootje op kan rusten, hierdoor hangt mijn voet niet meer naar beneden en wordt dus minder dik.
De pijnstillers/ontstekingsremmers, die ik inmiddels van de dokter heb gekregen zorgen ervoor dat ik nogal slaperig wordt, wat ook niet echt bevorderlijk is met schrijven.
Alles dus maar even op een laag pitje, zelfs het lezen, want o, wat heb ik soms een moeite om mijn ogen open te houden.
Maar goed, als de medicijnen nu maar hun werk gaan doen en de ontsteking in mijn hiel verdwijnt, dan haal ik later alles wel weer in.

Vanmorgen ben ik daardoor ook maar een keer niet naar de kerk geweest.
Laarzen/schoenen aan is niet het meest plezierige momenteel als je zit (lopen gaat nog voor korte tijd) en met mijn nogal slaperige koppie is het ook niet alles om dan zo in de kerk te moeten zitten.
Ik koos er dus voor om op mijn kamertje in mijn luie stoel een preek te luisteren.
Na wat zoekwerk (als je moet kiezen uit preken is dat soms knap lastig) koos ik op Heart Cry voor een preek van Aad van de Sande over 'Moedeloosheid'.
Niet dat ik moedeloos ben, in het geheel niet, maar ik kon eigenlijk niet kiezen uit de hoeveelheid toespraken die er overal te vinden zijn en ik hoopte met deze toespraak misschien iets te ontvangen, waarmee ik een ander weer zou kunnen bemoedigen.

Aad van de Sande als spreker was wel een weloverwogen keuze, daar ik hem (en zijn eerste vrouw) ken van klein meisje af aan uit de kinderkampen van de N.C.G. B.
De laatste keer dat ik hem gezien en gesproken heb, was met de begrafenis van zijn eerste vrouw, Coby.
De meest zachtmoedigste vrouw die ik ooit heb gekend.
Twee mensen die van onvoorstelbare grote waarde zijn geweest voor mijn geloofsleven en voor mij als persoon.
Hoewel ik hem allang niet meer heb gehoord, blijkt zijn stem en zijn manier van spreken onveranderd.
Als ik mijn ogen sluit, is het even alsof de tijd stil heeft gestaan en ik vraag mezelf af, waarom ik niet gewoon eerder via mijn laptop naar preken/toespraken van hem heb geluisterd.

Met mijn ogen dicht(och, wat zijn die oogleden toch zwaar ...)en heerlijk geïnstalleerd in mijn luie stoel met mijn voetje omhoog op mijn bureaustoel luister ik naar deze bekende stem en drink als vanouds zijn woorden in.
De voorbeelden die hij geeft, liggen mij na aan het hart.
Het zijn mensen uit de Bijbel die mij bemoedigden door hun moedeloosheid, door de herkenning die ik vond en door de manier waarop God met hen omging.
Een bemoedigend en leerzaam woord, of je nu moedeloos bent of niet.

Bijzonder vond ik het moment waarop hij een uitspraak van iemand aanhaalde (helaas noemde hij geen naam) die ging over 'sterven aan jezelf'.
Afgelopen week ben ik met mijn Stille Tijd hiermee bezig geweest (Zie: Quality Time - Week 6 - Leef en sterf - allebei tegelijk) en ik vond het dan ook heel bijzonder dat dit ook hier naar mij toe kwam.
Ik heb de toespraak even teruggespoeld en al aan-/uitzettend opgeschreven wat hij zei.

'Iemand die sterft, terwijl hij sterft aan zijn eigen ik, sterft niet als hij moet sterven.'

Aad ging er niet verder op in, maar gaf deze uitspraak mee om over na te denken.
En het is ook echt een doordenker, waar onze Hoop en Troost in liggen.
Nu moeilijk en pijnlijk, maar straks ...

Als de toespraak is afgelopen en ik mijn laptop dicht doe, is er een diepe vrede en een stille vreugde in mijn hart.


I feel Jesus,
I feel His love and strengh.
I feel Jesus, 
my soul's been lifted Up.