Ik was vergeten hoe bewerkelijk en bijna twee-jarige peuter is.
Tja, als ze er gewoon een dagje zijn, merk je dat ook niet, en heb je daar ook geen last van.
Oppasoma zijn is toch wel even heel wat anders dan zoals nu pleegmoederoma zijn.
Afgelopen zaterdag was zo'n dag.
We waren samen naar mijn moeder, maar o, ze zat echt overal aan waar ze niet aan mocht komen, en overal op wat niet alleen niet mocht, maar ook omdat het nog eens gevaarlijk was.
Thuisgekomen ging onze kleine Luna daar nog eens even rustig mee door.
Al met al een zeer vermoeiende dag kan ik wel zeggen.
Daarbij zijn we allebei ook nog snipverkouden en snotteren we er samen rustig op los.
Binnen no-time zit mijn prulllenbak vol tissues en toetendoekjes.
's Avonds was ze zo moe en hangerig dat, -ook al ging de klok een uur terug, ik haar toch op tijd in bed heb gelegd.
En dat uurtje extra slaap ... tja, daar kon ik sowieso naar fluiten met een dichte neus en een zere keel.
Er zijn zo de afgelopen vier maanden aardig wat momenten geweest dat ik me afvroeg hoe ik het vroeger toch allemaal deed.
Maar ja, bedenk ik me dan, toen was ik niet alleen jonger, maar ik groeide er ook in, en dat is toch wel even wat anders dan vanuit het niets de zorg krijgen voor zo'n peuter.
Eén ding is zeker, de tijd vliegt voorbij; ze woont inmiddels al weer vier maanden bij ons in huis.
En zo zijn de afgelopen twee weken de dagen als het ware gewoon tussen mijn vingers doorgeglipt.
Nog steeds ben ik aan het uitvogelen hoe ik mijn tijd het beste kan verdelen.
Maar ja, daar is ook weer geen vast schema voor te maken, daar ik door het pleegmoederschap, wisselend ook met andere zaken te maken heb naast alle andere dingen.
Zaken die soms heel frustrerend zijn en tijdrovend en handenbindend.
En heel soms is daar een beetje goed nieuws bij.
En zo gebeurd het dat we alweer 18 dagen verder zijn dan mijn laatst geschreven logje.
Eén van de andere redenen is ook dat ik voor mijn dochter een blog probeer bij te houden over Luna en alles wat er speelt en gebeurd, zodat ze later alles nog eens terug kan kijken en lezen.
En ja, ook dat kost tijd.
Vooral het op een rijtje krijgen van alle foto's die ik in de afgelopen maanden al heb gemaakt, maar pas sinds kort op mijn laptop heb.
En soms zit mijn hoofd zo vol van alle beslommeringen dat er gewoon niets meer uit mijn handen komt wat schrijven betreft.
Toch zijn er ook wonderlijke dingen.
Dingen waarin ik Gods hand zie, Zijn zorg, zijn liefde voor mij te midden van deze best moeilijke en intensieve tijd.
Hier zijn er een paar:
* Het feit dat ze zo ontzettend lief blijft liggen 's morgens, zodat ik alle ruimte heb voor mijn Stille Tijd.
Nu ik (nog) niet naar de kerk kan, is mijn Stille Tijd nog eens extra belangrijk en waardevol.
* Het feit dat ze 's middags nog even lekker slaapt, en als ze niet slaapt, gewoon lekker ligt te kletsen en zingen in bed.
Het zijn de momenten dat ik of even niets doe, of mijn mail bijwerk, telefoontjes pleeg, of haar blog bijwerk of wat in etappes schrijf voor mijn eigen blog (en af en toe huishuidelijke klusjes als het niet anders kan).
Of ik neem tijd voor het prachtige boek van Max Lucado 'Onwankelbare Hoop'.
Och, als ik met dat boek bezig ben, lees, teksten uitschrijf en de vragen maak, dan kom ik tot rust, en vult mijn hart zich met wonderbare vrede en rust.
Ja, ik zou echt willen dat ik daar nog meer tijd voor had.
*Het feit dat het zo'n goede en heerlijke eter is (na vier kinderen die in meer of mindere mate slechte en moeilijke eters waren) is dit een zegen!
Wat kan ik genieten van haar zoals zij eet, wat zeg ik, smult van alles wat je haar voorzet.
Twee dagen terug was er eindelijk contact met Pleegzorg en is er een datum geprikt om met iedereen bij elkaar te komen en dingen door te praten.
Het begin is er, wat in mijn ogen ook wel mag na vier maanden.
Voor de rest is er alleen nog maar onzekerheid en onwetendheid, heel frustrerend voor ons allemaal.
Toch kies ik ervoor om mijn ogen te richten op mijn hemelse Vader en om vast te houden aan Zijn Almacht en Zijn alwetenheid; aan Zijn woord.
Hij is bij machte om meer te doen dan ik kan bidden of beseffen.
Alles is in Zijn hand; niets gebeurd buiten Hem om.
Onze tijden zijn in Zijn hand.
En voor alles is een tijd en een plaats.
En hoelang alles ook duurt, op zich laat wachten, hoe frustrerend het soms ook is, en hoe moedeloos je er soms ook van wordt, toch kies ik ervoor om me steeds daar weer op te richten.
(al is het soms na tranen van frustratie, pijn en verdriet, en moedeloosheid die me soms bekruipt)
Het laatste gedichtje
'Met Kracht omgord' op mijn pagina 'Bemoedigingen voor de Nacht' komt dan ook rechtstreeks uit mijn hart.
En de tekst (en) waaruit het gedichtje ontstaan is, zijn woorden die ik ervaar als door God aan mij gegeven op een moment dat ik van vermoeidheid niet meer wist hoe ik de dag moest doorkomen.
Het was nog net augustus en bloedheet, en ik had geen wekker gezet om mijn Stille Tijd te houden, want ik was gewoon veel te moe van het slechte slapen, maar die ochtend keek ik een keer op de kalender die op mijn kamertje staat en ik las de volgende verzen:
'Het is God, Die mij met kracht omgordt;
Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.
Hij maakt mijn voeten als die van hinden,
en doet mij op hoogten staan.
Hij oefent mijn handen voor de strijd
en leert mijn armen een bronzen boog te spannen.'
Psalm 18:33-35
Ik heb een paar dagen echt geteerd op deze verzen, en met regelmaat komen ze nog terug in mijn gedachten, vooral als ik moe ben en geen fut meer heb en toch door moet.
Deze woorden brengen me terug bij Zijn kracht in mijn zwakheid.
Ik kan door en verder door Zijn kracht in mij, door Zijn heilrijke rechterhand die mij ondersteunt.
Hoe moe mijn benen en voeten ook zijn, dicht bij Hem (zoals bezig zijn met Hem door het boek van Max Lucado) maken ze weer licht omdat ik me gedragen weet, voelt; op hoogten sta.
Ze doen mij beseffen (tenminste zo zie, en ervaar ik het) dat alles wat er nu gebeurd, waar ik/we doorheen gaan, oefeningen zijn in het strijden.
Bidden, uitstappen, volhouden, moedig zijn.
(Volharding 😉)
Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.
Hij heeft mijn(onze) weg, mijn(ons) leven, in Zijn hand.