zondag 24 november 2019

Ik vergeet je nooit!



Heer,
Uw woord klinkt:
‘Kan een vrouw haar baby vergeten;
zich niet ontfermen over het kind
dat zij droeg in haar schoot?
Maar al zou zij het vergeten,
weet, dat Ik jou nooit vergeet!’

Mijn kind,
zelfs al ben jij Mij ontrouw,
Ik blijf je trouw.
Al doe je Mij nog zoveel pijn en verdriet,
Ik blijf van je houden.

Al verbreken velen hun beloften,
Ik verbreek er geen.
Al laat iedereen je in de steek,
Ik ben bij je iedere dag.
Ik help je,
Ik ondersteun je,
Ik geef je de kracht
die je nodig hebt.

Ik troost je
als je verdriet hebt;
Ik beur je op,
als je moedeloos bent;
Ik ben bij je
ook als je oud bent en grijs.

Zie dus niet op je omstandigheden,
ga niet af op wat je voelt,
of wat je gedachten je vertellen.
Zie op Mij,
vertrouw Mij
en Mijn onfeilbaar woord.
Het is beproefd
en gelouterd
door alle tijden heen.

Geloof en vertrouw:
Ik vergeet je nooit!


Naar: Jesaja 49:15

zondag 17 november 2019

Een jarige kleindochter en een VrouwenSpecial ...

We zijn weer een paar weken verder.
Inmiddels is onze Luna twee jaar geworden, en hebben we haar verjaardag in tweeën gevierd; eenmaal met haar vader en zijn familie en vervolgens met haar mama en familie.
(allebei hier thuis)
Heel raar, heel erg druk en behoorlijk intensief.
Vooral ook omdat deze dagen gevolgd werden door een bezoekdag van beide ouders en de dag erop nog een intensief overleg met de hulpverlening.
Vervolgens waren daar ook nog de voorbreidingen voor de VrouwenSpecial in Assen en zorgen dat alles klaar staat en op orde is om de kleine meid voor die dag onder te brengen.
Het is door haar exzeem, de kleine absences die ze af en toe heeft, en de kans op een grote koortstuip met epileptische trekken toch meer dan bij een gezond kind.

Als de dag aanbreekt van de VrouwenSpecial, verbaas ik mezelf over het feit dat ik een behoorlijk gevoel van onbehagen heb om haar over te dragen aan iemand anders, en dat terwijl dit mijn eigen zoon en schoondochter betrof.
Haha, het leek wel alsof het mijn eigen eerste kind was, die ik voor het eerst alleen liet bij een ander.
Het huilen stond me echt nader dan het lachen, maar goed, uit ervaring wist ik ook dat het snel voorbij zou zijn als ik maar eenmaal onderweg was.
En dat was gelukkig ook zo.
Wel was ik heel erg blij met de fotootjes die mijn schoondochter tussendoor af en toe stuurde om te laten zien dat ze het heel goed naar haar zin had en alles goed was en ging.

Maar het was voor deze pleegoma en -opa heel erg goed om een keertje samen weg te zijn, ook al was dit naar een VrouweSpecial.
Het was prachtig weer en we hebben samen genoten van de mooie rit naar Assen toe, waar we vrij vroeg naar vertrokken waren, zodat we nog ergens konden koffie drinken en eten.
Het was (en is) goed om toch ook af en toe samen iets te doen; en met het aanbod van onze zoon en schoondochter in het achterhoofd zullen we daar zeker nog weleens gebruik van maken.

Ook was het heel goed om weer eens iets voor mezelf te hebben en te doen.
Wat was het fijn en bijzonder om zo samen met Caroline en Martine opnieuw vrouwen te vertellen van Gods grootheid, Zijn liefde, de bijzondere wegen die Hij met mensen wil gaan.
Hoe Hij mensen met uiteenlopende gaven -Caroline is Kunstschilder, Martine is zanger-liedschrijver en pianist en ik dichteres, bij elkaar brengt en samen op weg laat gaan om op creatieve wijze Zijn heerlijkheid en luister te verspreiden.
Het was opnieuw een geweldige tijd, met mooie en lieve reacties na die tijd.

Caroline    -    Rita    -    Martine
                                     
Wat is onze God toch een geweldige God!
Alleen Hij kan zulke dingen bedenken en tot stand brengen, op het juiste moment en op bijzondere wijze.


Klein fragment uit ons programma 'You are Loved'.

Eenzaamheid.
Opgesloten in zichzelf,
niet bij machte uit te spreken
wat diep van binnen leeft. 

Eenzaamheid.
Onmacht en onvermogen,
niet in staat te verwoorden
wat er door haar gedachten zweeft. 

Eenzaamheid.
Verstoppen en verschuilen,
niet het vermogen hebben zich te uiten,
te vertellen van de gevoelens die zij heeft. 

Eenzaamheid.
Een verborgen traan;
niemand die ziet
wat ten diepste in haar leeft.


Al is er geen mens die jou werkelijk kent,

weet heeft van je diepste gevoelens en gedachten;
God kent je naam, weet wie je bent, 
Hij is altijd bij je, ook in de duisterste nachten.



Tijdens het voordragen van het gedicht en het spelen en zingen van Martine, wordt er een schilderij van Caroline dat hier weer precies bij past via de beamer geprojecteerd.


Nieuwsgierig geworden?
Neem eens een kijkje op onze website van Kleurrijk Verbonden en wie weet Tot Ziens.

Caroline v.d. Vate:
>> Atelier 'De Oude smederij'
Martine Lage
>> martinelage.nl
Rita Klapwijk
>> bloemingodstuin.nl

En samen vormen wij:
>>  Kleurrijk Verbonden

vrijdag 1 november 2019

In Zijn hand ...

Ik was vergeten hoe bewerkelijk en bijna twee-jarige peuter is.
Tja, als ze er gewoon een dagje zijn, merk je dat ook niet, en heb je daar ook geen last van.
Oppasoma zijn is toch wel even heel wat anders dan zoals nu pleegmoederoma zijn.

Afgelopen zaterdag was zo'n dag.
We waren samen naar mijn moeder, maar o, ze zat echt overal aan waar ze niet aan mocht komen, en overal op wat niet alleen niet mocht, maar ook omdat het nog eens gevaarlijk was.
Thuisgekomen ging onze kleine Luna daar nog eens even rustig mee door.
Al met al een zeer vermoeiende dag kan ik wel zeggen.
Daarbij zijn we allebei ook nog snipverkouden en snotteren we er samen rustig op los.
Binnen no-time zit mijn prulllenbak vol tissues en toetendoekjes.
's Avonds was ze zo moe en hangerig dat, -ook al ging de klok een uur terug, ik haar toch op tijd in bed heb gelegd.
En dat uurtje extra slaap ... tja, daar kon ik sowieso naar fluiten met een dichte neus en een zere keel.
Er zijn zo de afgelopen vier maanden aardig wat momenten geweest dat ik me afvroeg hoe ik het vroeger toch allemaal deed.
Maar ja, bedenk ik me dan, toen was ik niet alleen jonger, maar ik groeide er ook in, en dat is toch wel even wat anders dan vanuit het niets de zorg krijgen voor zo'n peuter.
Eén ding is zeker, de tijd vliegt voorbij; ze woont inmiddels al weer vier maanden bij ons in huis.

En zo zijn de afgelopen twee weken de dagen als het ware gewoon tussen mijn vingers doorgeglipt.
Nog steeds ben ik aan het uitvogelen hoe ik mijn tijd het beste kan verdelen.
Maar ja, daar is ook weer geen vast schema voor te maken, daar ik door het pleegmoederschap, wisselend ook met andere zaken te maken heb naast alle andere dingen.
Zaken die soms heel frustrerend zijn en tijdrovend en handenbindend.
En heel soms is daar een beetje goed nieuws bij.
En zo gebeurd het dat we alweer 18 dagen verder zijn dan mijn laatst geschreven logje.

Eén van de andere redenen is ook dat ik voor mijn dochter een blog probeer bij te houden over Luna en alles wat er speelt en gebeurd, zodat ze later alles nog eens terug kan kijken en lezen.
En ja, ook dat kost tijd.
Vooral het op een rijtje krijgen van alle foto's die ik in de afgelopen maanden al heb gemaakt, maar pas sinds kort op mijn laptop heb.
En soms zit mijn hoofd zo vol van alle beslommeringen dat er gewoon niets meer uit mijn handen komt wat schrijven betreft.


Toch zijn er ook wonderlijke dingen.
Dingen waarin ik Gods hand zie, Zijn zorg, zijn liefde voor mij te midden van deze best moeilijke en intensieve tijd.
Hier zijn er een paar:

* Het feit dat ze zo ontzettend lief blijft liggen 's morgens, zodat ik alle ruimte heb voor mijn Stille Tijd.
Nu ik (nog) niet naar de kerk kan, is mijn Stille Tijd nog eens extra belangrijk en waardevol.

* Het feit dat ze 's middags nog even lekker slaapt, en als ze niet slaapt, gewoon lekker ligt te kletsen en zingen in bed.
Het zijn de momenten dat ik of even niets doe, of mijn mail bijwerk, telefoontjes pleeg, of haar blog bijwerk of wat in etappes schrijf voor mijn eigen blog (en af en toe huishuidelijke klusjes als het niet anders kan).
Of ik neem tijd voor het prachtige boek van Max Lucado 'Onwankelbare Hoop'.
Och, als ik met dat boek bezig ben, lees, teksten uitschrijf en de vragen maak, dan kom ik tot rust, en vult mijn hart zich met wonderbare vrede en rust.
Ja, ik zou echt willen dat ik daar nog meer tijd voor had.

*Het feit dat het zo'n goede en heerlijke eter is (na vier kinderen die in meer of mindere mate slechte en moeilijke eters waren) is dit een zegen!
Wat kan ik genieten van haar zoals zij eet, wat zeg ik, smult van alles wat je haar voorzet.


Twee dagen terug was er eindelijk contact met Pleegzorg en is er een datum geprikt om met iedereen bij elkaar te komen en dingen door te praten.
Het begin is er, wat in mijn ogen ook wel mag na vier maanden.
Voor de rest is er alleen nog maar onzekerheid en onwetendheid, heel frustrerend voor ons allemaal.
Toch kies ik ervoor om mijn ogen te richten op mijn hemelse Vader en om vast te houden aan Zijn Almacht en Zijn alwetenheid; aan Zijn woord.
Hij is bij machte om meer te doen dan ik kan bidden of beseffen.
Alles is in Zijn hand; niets gebeurd buiten Hem om.
Onze tijden zijn in Zijn hand.
En voor alles is een tijd en een plaats.
En hoelang alles ook duurt, op zich laat wachten, hoe frustrerend het soms ook is, en hoe moedeloos je er soms ook van wordt, toch kies ik ervoor om me steeds daar weer op te richten.
(al is het soms na tranen van frustratie, pijn en verdriet, en moedeloosheid die me soms bekruipt)

Het laatste gedichtje 'Met Kracht omgord' op mijn pagina 'Bemoedigingen voor de Nacht' komt dan ook rechtstreeks uit mijn hart.
En de tekst (en) waaruit het gedichtje ontstaan is, zijn woorden die ik ervaar als door God aan mij gegeven op een moment dat ik van vermoeidheid niet meer wist hoe ik de dag moest doorkomen.
Het was nog net augustus en bloedheet, en ik had geen wekker gezet om mijn Stille Tijd te houden, want ik was gewoon veel te moe van het slechte slapen, maar die ochtend keek ik een keer op de kalender die op mijn kamertje staat en ik las de volgende verzen:


'Het is God, Die mij met kracht omgordt;
Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.
Hij maakt mijn voeten als die van hinden,
en doet mij op hoogten staan.
Hij oefent mijn handen voor de strijd 
en leert mijn armen een bronzen boog te spannen.'


Psalm 18:33-35

Ik heb een paar dagen echt geteerd op deze verzen, en met regelmaat komen ze nog terug in mijn gedachten, vooral als ik moe ben en geen fut meer heb en toch door moet.
Deze woorden brengen me terug bij Zijn kracht in mijn zwakheid.
Ik kan door en verder door Zijn kracht in mij, door Zijn heilrijke rechterhand die mij ondersteunt.
Hoe moe mijn benen en voeten ook zijn, dicht bij Hem (zoals bezig zijn met Hem door het boek van Max Lucado) maken ze weer licht omdat ik me gedragen weet, voelt; op hoogten sta.
Ze doen mij beseffen (tenminste zo zie, en ervaar ik het) dat alles wat er nu gebeurd, waar ik/we doorheen gaan, oefeningen zijn in het strijden.
Bidden, uitstappen, volhouden, moedig zijn.
(Volharding 😉)

Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.
Hij heeft mijn(onze) weg, mijn(ons) leven, in Zijn hand.