zondag 10 juni 2018

Het slijpen van de bijl

Een jonge man klopte eens aan bij een houthakkersbedrijf en vroeg of er misschien plaats voor hem was.
'Ik werk hard en doe altijd enorm mijn best,' zei de man verlangend.
'Laat maar eens zien wat je kunt,' zei de voorman.
'Pak je bijl en hak die boom daar eens om. Als ik tevreden ben, dan krijg je een baantje.'
De jonge man ging direct aan het werk en binnen de kortst mogelijke tijd was de boom omgehakt.
De voorman knikte tevreden.
'Ik ben onder de indruk.
Je kunt maandag beginnen.'
Maandag, dinsdag, woensdag…
Het ging prima.
De jonge man werkte hard.
Hij was altijd als eerste op het werk, nam bijna geen rust en werkte door tot op het allerlaatst.
Toch kwam de voorman op donderdagmorgen naar hem toe en zei: 'Pak je spullen maar in. Op het kantoor ligt je loon, maar je hoeft morgen niet terug te komen.'
'Wat zegt u nou?' hakkelde de jonge man.
'Waarom word ik ontslagen?'
'Je hakt steeds minder bomen om.
Op maandag hakte je er nog het meest, maar dinsdag was het al een stuk minder, om over
gisteren maar helemaal niet te spreken.
Je productie is gewoon niet goed.'
'Maar ik werk misschien wel het hardst van iedereen hier,' riep hij vertwijfeld uit.
De voorman keek hem peinzend aan en zei toen: 'Dat heb ik gezien… maar toch zijn je resultaten op zijn zachtst gezegd matig.'
Toen kwam er een gedachte bij hem op.
'Slijp jij je bijl wel regelmatig?'
De jonge man keek hem vragend aan.
'Natuurlijk niet.
Daar heb ik geen tijd voor.'
'Daar zit je probleem,' antwoordde de voorman.
'Die bijl is zo bot als een tandenborstel.'


Dat is vaak ook bij ons het probleem.
Er wordt zo veel van ons gevraagd in deze jachtige wereld, dat wij het slijpen van onze bijlen gemakshalve maar overslaan.
Maar dat heeft gevolgen en die gaan we onherroepelijk voelen.
En dat slijpen gebeurt in die binnenkamer, diep in ons binnenste.
Daar, in de binnenkamer waar Hij op ons wacht en Zijn geheimen met ons wil delen, worden onze bijlen geslepen.
Alleen daar kan God ons waarachtig leiden en richting aan ons leven geven.
De mensen om ons heen, vaak goed bedoelend, weten doorgaans precies waar we moeten lopen, wat we moeten doen en hoe de vork in de steel zit.
Vol overtuiging wordt ons de weg uitgelegd, maar is dat ook werkelijk de weg die Jezus voor ons
persoonlijk in gedachten heeft?
Sterker nog, tegen die houding worden wij stevig gewaarschuwd: 'Als iemand niet meer op Mij vertrouwt maar op mensen of op zichzelf, dan zal het slecht met hem aflopen. '(>> Jeremia 17:5)
Jezus vraagt van ons om rust te zoeken onder Zijn vleugelen.
In de schuilplaats van de Allerhoogste.
En dat is geen fysieke plaats, maar wel altijd een plaats van stilte in de aanwezigheid van God.
De muren van die schuilplaats zijn bekleed met Zijn liefde.
Hoe zwak we ons ook voelen, of met wat voor probleem we ook worstelen, God wacht daar op ons. Daar sluit Hij ons in Zijn armen en overtuigt Hij onze angstige harten opnieuw van Zijn trouw en Zijn voortdurende aanwezigheid.
Het was nooit Gods bedoeling dat wij uit andere bronnen zouden drinken dan uit de bron van Zijn levende water voor kracht en inzicht.
Jezus ging zelfs zo ver dat Hij zei: 'Zonder Mij kunnen jullie niets doen.' (>> Johannes 15:5)
Niets?
Jezus bedoelde hier ‘niets dat eeuwige vrucht voortbrengt’.
Niets dat werkelijk zinvol is.
De wereld brengt heel veel dingen voort.
Er wordt geld als water verdiend, er worden duizelingwekkende projecten opgezet, en mensen ontzien elkaar niet in een tomeloze jacht naar macht en persoonlijke welvaart… maar voor een plaats in de hemel zet het geen zoden aan de dijk.
Daarom is het voor ons zo belangrijk om die binnenkamer niet te verwaarlozen.
Alleen daar ontvangen wij het inzicht hoe wij onze wapenrusting moeten dragen en welke gevechten we moeten aangaan.
Vertrouw liever niet op je eigen inzicht, maar gebruik de wapenrusting die God voor ons klaar heeft liggen.
De Koning Zelf zal je kracht geven door je met Zijn eigen hand te beroeren.










Copyright >> ActiefOnline
(Met toestemming overgenomen)

vrijdag 8 juni 2018

Neuriën ...

Vorige week was ik met een vriendin op de Vrouwendag van Stichting Selah van Marianne Grandia en heb ook even heerlijk staan struinen bij de 2e hands boeken.
Eén boek sprong er eigenlijk vrij snel uit, daar ik er al vaker in de boekhandel naar had staan kijken; het was er tot nu toe alleen nog nooit van gekomen om het te kopen; andere prioriteiten.
Maar nu ...
En zo kom ik in het bezit van het boek 'U komt een lofzang toe' van Noor van Haaften en zo af en toe ga ik er eens rustig voor zitten om een bladzijde te lezen.
Zo ook vanmorgen.

'Blij als een kind' staat er boven.
Noor vertelt hoe ze op een rustige zondagmiddag in haar tuin zit, die normaal gesproken niet zo rustig is vanwege de kinderrijke buurt waarin zij woont.
Maar vandaag is het uitzonderlijk rustig en ineens hoort zij een kind neuriën.
Ze luistert, en geniet, terwijl ze zich een beetje probeert voor te stellen waar het kind onder het neuriën mee bezig kan zijn.
Dan  komt de volgende gedachte in haar op terwijl ze een beetje wegdommelt:
'Misschien geeft het God ook wel vreugde als wij, Zijn kinderen, wat meer zouden neuriën. Een dankbaar neuriën, omdat Hij ons zoveel heeft gegeven en wij het goed hebben.'


Zelf ben ik iemand die veel zingt, of fluit, of .. jawel, neuriet.
Onder het schoonmaken, bij het douchen, als ik mijn hondje uitlaat, ...
Misschien dat het mij daarom zo raakt wat ze schrijft.
Want als ik er zo even mijn gedachten over laat gaan, ervaar ik de ontspanning en vrede, ja, dankbaarheid, die binnenstroomt als ik dit doe.
Het brengt mij tot rust, en ik bedenk me vervolgens dat ik het eigenlijk nog vaker zou 'moeten' doen.
En ik geloof zeker dat het God vreugde geeft als wij het doen, dat neuriën.
Ik hoor als het ware daardoor heen Zijn zachte stem klinken, al mee neuriënde om ons gehaaste en onrustige hart tot rust te brengen in Zijn nabijheid en bewust te maken van wat Hij allemaal geeft en doet voor ons.
Als vanzelf ervaar ik hoe in mijn gedachten mijn ogen naar boven gaan, naar Hem, die iedere dag voor mij zorgt, mij beschermt, de kracht geeft die ik nodig heb.
Dat is immers wat er gebeurt als ik mijn hondje uitlaat en zachtjes neuriet of zing.
Het brengt mij automatisch bij Hem, en vult mijn hart met vrede.


Zachtjes klinkt mijn stem
terwijl ik mijn hondje uitlaat
en langs de weilanden loop.
Soms heft één van de schaapjes
haar kop, alsof ze meeluistert,

als ik zachtjes zingend langsloop.

Welk een rust en vrede
liggen er besloten
in zo'n moment.
Ervaar ik dan niet
meer dan ooit dat Hij
mij ziet en kent?


Zachtjes klinkt mijn stem
als ik stofzuig, of mijn doek
over de meubels gaat.
Soms klinkt het steeds harder
omdat mijn eigen hart
door de lofprijs wordt geraakt.


Welk een vreugde
en dankbaarheid vult

dan soms mijn hart.
Ja, zelfs als er tranen
stromen door alle 

moeiten en smart.

Zachtjes klinkt mijn stem ...
Ik zou het vaker moeten doen
is wat ik nu bedenk.

Zie toch wat de Heer
mij door dit zachte zingen
en neuriën schenkt.


Mijn vermoeide ziel
vindt vrede;

mijn gehaaste hart
komt tot rust.

Vreugde vindt haar
weg naar binnen;

dankbaarheid maakt mij
van Zijn gaven bewust.


Dat God allang weet dat het zo werkt, blijkt wel uit de bijgevoegde Bijbelteksten:

Kolossenzen 3:15
'En de vrede van Christus regere in Uw harten; en weest dankbaar.'

Jacobus 5:13
'Is iemand blij te moede? Laat hij lofzingen.'


Laten we het vandaag eens proberen.
Zingen, neuriën.
Dankbaar zijn, dankbaar worden.
Tot rust komen.
Vreugde en vrede ontvangen.

In gedachten ervaar hoe er een glimlach op Gods gezicht verschijnt.