De Trooster van de treurenden ...

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.

Hoofdstuk 7.

'Hij zal de dood verslinden tot overwinning, en de Heere Heere zal de tranen van alle aangezichten afwissen.'
Jesaja 25:8

‘En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood zal niet meer zijn;noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn; want de eerste dingen zijn voorbij gegaan.’
Openbaring 21:4

‘Gij hebt mijn omzwerven geteld; leg mijn tranen in Uw fles; zijn zij niet in Uw register?’
Psalm 56:9

Het einde van het jaar nadert; om me heen klinkt van alle kanten het vuurwerk.
Met ieder jaar dat verstrijkt, krijg ik er een grotere hekel aan.
Maar na de laatste berichtgevingen verlang ik hevig naar een algemeen verbod op het vuurwerk.
Mijn hart huilt om wat er van de mensheid aan het worden is, van wat men elkaar aandoet.
Ik weet dat het me niet moet verbazen, en dat doet het ook eigenlijk niet, maar het doet me verschrikkelijk veel pijn en verdriet en leg de bede om Zijn terugkeer meer en meer op mijn lippen.

Mijn hart treurt ook om mijn kinderen, om wat er in hun levens gebeurt; in het bijzonder van twee van hen.
Ik heb deze maand dan ook al vele en vele tranen vergoten.
Hoe toepasselijk is dan dit hoofstukje van het boekje van Susannah Spurgeon aan het einde van het jaar; de ‘Trooster van de treurende’.
Laat me jou, als je ook een treurende ben, even meenemen naar de woorden waar  ze dit hoofdstukje mee begint.

‘Kom, alle droevige, treurende zielen, en zie wat een kostbare parel van belofte God uit de diepten van uw zee van aanvechting tevoorschijn heeft gebracht.’

Een kostbare parel van belofte, waarin Gods liefde en medelijden zo doorklinkt.
Een kostbare parel van belofte, die onze treurende ziel troost en vertroost.
Te midden van onze zee van aanvechting klinkt daar Gods woord:
‘Hij zal de dood verslinden tot overwinning, en de Heere Heere zal de tranen van alle aangezichten afwissen.'
Als ook …
'En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood zal niet meer zijn; noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn; want de eerste dingen zijn voorbij gegaan.'
En …
'Gij hebt mijn omzwerven geteld; leg mijn tranen in Uw fles; zijn zij niet in Uw register?’

Of het nu tranen zijn om onze zonde, om lichamelijk of geestelijk lijden, of het verlies van een dierbare, werk, gezin … God ziet onze tranen en er komt een dag dat Hij ze van onze ogen zal wissen.
Er komt een dag dat er een einde komt aan al onze pijn en verdriet.
En het feit dat Hij ze bewaard in Zijn fles laat ons weten dat elke traan door Hem wordt gezien en voor Hem belangrijk is om straks te drogen.

O, er staan in dit hoofdstukje nog zoveel mooie dingen, helaas kan en mag ik ze hier niet neerschrijven, maar één ding wil ik nog wel als citaat ter bemoediging noemen.
‘Tranen komen misschien, en ze moeten ook komen, maar als ze opwellen in ogen die aldoor opzien tot U en de hemel, zullen ze glinsteren in het stralende licht van de toekomende heerlijkheid.’


God ziet mijn tranen

Heer, welk een kostbare belofte geeft U in Uw woord!
Nee, niet eenmaal, maar zelfs tot tweemaal toe.
Welk een Vaderlijke ontferming wordt hier zichtbaar,
welk een troost en mededogen klinken hierin door.

U ziet onze tranen, en elke is belangrijk voor U.
Niet één wordt er vergeten, of over het hoofd gezien.
Ze worden allen vergaard en bewaard in Uw fles,
omdat U van mij houdt, en ik U toe behoor.

Tranen van spijt en berouw,
tranen van pijn en verdriet.
Tranen van moeite en zorg;
er is geen traan die U niet ziet.

En hier klinkt Uw woord:
‘Ik zal je tranen drogen;
ze Zelf wissen van je gezicht.’
Welk een liefde en mededogen!

Nu zullen tranen nog stromen door allerlei moeiten en zorg,
nog  zijn er tranen van pijn en verdriet, van berouw en spijt.
Maar zie op naar Hem, naar de hemel, met elke traan die je huilt,
en besef dat ze glinsteren in het licht van de toekomstige heerlijkheid.

Kerst- en Nieuwjaarsgroet

Gods rijke en onmisbare zegen voor 

de Kerstdagen en voor het komende nieuwe jaar!

Moed en gehoorzaamheid

Nu het einde van het jaar nadert,  zwierven mijn gedachten afgelopen week van mijn OneWord naar Advent en de Kerstdagen.
Hoewel de boodschap van Kerst belangrijk voor mij blijft, staat de  rest mij steeds meer tegen.
Toch -misschien wel doordat alles dit jaar zo heel anders is, ervaar ik het verlangen om er weer eens schrijvend mee bezig te zijn in combinatie met mijn OneWord.

En zo gingen mijn gedachten van Maria naar mijn OneWord ‘Moed’, en daar vandaan weer terug naar Maria, en vervolgens naar haar ontmoeting met de engel Gabriël, en dan naar het moment dat Maria tegen hem zegt: ‘Zie, de dienares van de Heere, laat met mij geschieden overeenkomstig uw woord.’
(>> Mattheüs 1:38)


Ik heb bewondering voor deze jonge vrouw, voor dit jonge meisje, en wat kan ik ontzettend veel van haar leren!
Iedere keer als ik het lees, verbaas ik mij over haar reactie en denkwijze.
Waar ik geschokt zou zijn over de verschijning van de engel, was zij in verwarring over wat hij zei en vroeg zij zich af wat hij toch bedoelde.
Waar ik waarschijnlijk gezegd zou hebben ‘ho eens even, begin eens opnieuw en leg me allemaal eens haarfijn uit wat je bedoel’, vroeg zij maar alleen hoe het allemaal zou kunnen, omdat ze niet getrouwd is.
En waar ik bijna zeker gevraagd zou hebben om tijd om er eens goed over na te denken of ik dit wel zie zitten en wil, zegt zij:  ‘Zie, de dienares van de Heere, laat met mij geschieden overeenkomstig uw woord.’

En zo word ik stilgezet bij haar gehoorzaamheid.
Ze gaat niet met de engel in discussie, ze komt niet met allerlei bezwaren, ze legt hem niet de problemen en de ellende die hier uit voort kunnen komen voor.
Nee, ze heeft alleen een praktisch vraag, en als deze is beantwoord, onderwerpt zij zich zondermeer aan wat de engel haar zegt.
En zo verandert dit jonge meisje voor mijn ogen in een moedige vrouw, die bereid is om te doen wat God van haar vraagt ongeacht de gevolgen die dit voor haar kan hebben.


Soms vraagt gehoorzaamheid om moed.
Moed om uit te stappen.
Moed om misschien ergens mee te stoppen.
Moed om misschien ergens heen te gaan, of moed om een bepaalde taak op je te nemen.
Moed om ergens aan te beginnen zonder dat je weet waar het zal eindigen.
Moed om misschien voor je gezin te kiezen in plaats van meer werken om vaker op vakantie te kunnen.
Of misschien wel moed om juist iets niet te doen terwijl alle anderen het wel doen.
Of moed om ergens niet heen te gaan, terwijl al je collega’s wel gaan.
Moed om …
Moed om gehoorzaam te zijn omdat God het zegt in Zijn woord, of van je vraagt.


Maria’s antwoord getuigde van een flink porti moed.
Moed, die voortkwam uit haar geloof en vertrouwen in God.
Moed om gehoorzaam te zijn ondanks wat het haar waarschijnlijk zou gaan kosten.
Moed om niet te kijken naar wat de gevolgen zouden zijn, maar om te blijven zien op Hem Die dit van haar vroeg.
Moed om haar hoofd te buigen en te zeggen: ‘Uw wil geschiede!’


Moed en gehoorzaamheid,
onlosmakend met elkaar verbonden.
Wordt gehoorzaamheid immers niet geleerd
door lijden heen, door dingen die ons verwonden?

Moed en gehoorzaamheid,
op één lijn met geloof en vertrouwen.
Met een hart dat bereid is ‘ja’ te zeggen tegen
welk plan de hemelse Vader ook zal ontvouwen.

Ik vergeet je nooit!

Heer,
Uw woord klinkt:
‘Kan een vrouw haar baby vergeten;
zich niet ontfermen over het kind
dat zij droeg in haar schoot?
Maar al zou zij het vergeten,
weet, dat Ik jou nooit vergeet!’

Mijn kind,
zelfs al ben jij Mij ontrouw,
Ik blijf je trouw.
Al doe je Mij nog zoveel pijn en verdriet,
Ik blijf van je houden.

Al verbreken velen hun beloften,
Ik verbreek er geen.
Al laat iedereen je in de steek,
Ik ben bij je iedere dag.
Ik help je,
Ik ondersteun je,
Ik geef je de kracht
die je nodig hebt.

Ik troost je
als je verdriet hebt;
Ik beur je op,
als je moedeloos bent;
Ik ben bij je
ook als je oud bent en grijs.

Zie dus niet op je omstandigheden,
ga niet af op wat je voelt,
of wat je gedachten je vertellen.
Zie op Mij,
vertrouw Mij
en Mijn onfeilbaar woord.
Het is beproefd
en gelouterd
door alle tijden heen.

Geloof en vertrouw:
Ik vergeet je nooit!


Naar: Jesaja 49:15

Een jarige kleindochter en een VrouwenSpecial ...

We zijn weer een paar weken verder.
Inmiddels is onze Luna twee jaar geworden, en hebben we haar verjaardag in tweeën gevierd; eenmaal met haar vader en zijn familie en vervolgens met haar mama en familie.
(allebei hier thuis)
Heel raar, heel erg druk en behoorlijk intensief.
Vooral ook omdat deze dagen gevolgd werden door een bezoekdag van beide ouders en de dag erop nog een intensief overleg met de hulpverlening.
Vervolgens waren daar ook nog de voorbreidingen voor de VrouwenSpecial in Assen en zorgen dat alles klaar staat en op orde is om de kleine meid voor die dag onder te brengen.
Het is door haar exzeem, de kleine absences die ze af en toe heeft, en de kans op een grote koortstuip met epileptische trekken toch meer dan bij een gezond kind.

Als de dag aanbreekt van de VrouwenSpecial, verbaas ik mezelf over het feit dat ik een behoorlijk gevoel van onbehagen heb om haar over te dragen aan iemand anders, en dat terwijl dit mijn eigen zoon en schoondochter betrof.
Haha, het leek wel alsof het mijn eigen eerste kind was, die ik voor het eerst alleen liet bij een ander.
Het huilen stond me echt nader dan het lachen, maar goed, uit ervaring wist ik ook dat het snel voorbij zou zijn als ik maar eenmaal onderweg was.
En dat was gelukkig ook zo.
Wel was ik heel erg blij met de fotootjes die mijn schoondochter tussendoor af en toe stuurde om te laten zien dat ze het heel goed naar haar zin had en alles goed was en ging.

Maar het was voor deze pleegoma en -opa heel erg goed om een keertje samen weg te zijn, ook al was dit naar een VrouweSpecial.
Het was prachtig weer en we hebben samen genoten van de mooie rit naar Assen toe, waar we vrij vroeg naar vertrokken waren, zodat we nog ergens konden koffie drinken en eten.
Het was (en is) goed om toch ook af en toe samen iets te doen; en met het aanbod van onze zoon en schoondochter in het achterhoofd zullen we daar zeker nog weleens gebruik van maken.

Ook was het heel goed om weer eens iets voor mezelf te hebben en te doen.
Wat was het fijn en bijzonder om zo samen met Caroline en Martine opnieuw vrouwen te vertellen van Gods grootheid, Zijn liefde, de bijzondere wegen die Hij met mensen wil gaan.
Hoe Hij mensen met uiteenlopende gaven -Caroline is Kunstschilder, Martine is zanger-liedschrijver en pianist en ik dichteres, bij elkaar brengt en samen op weg laat gaan om op creatieve wijze Zijn heerlijkheid en luister te verspreiden.
Het was opnieuw een geweldige tijd, met mooie en lieve reacties na die tijd.

Caroline    -    Rita    -    Martine

                                     

Wat is onze God toch een geweldige God!
Alleen Hij kan zulke dingen bedenken en tot stand brengen, op het juiste moment en op bijzondere wijze.


Klein fragment uit ons programma 'You are Loved'.

Eenzaamheid.

Opgesloten in zichzelf,

niet bij machte uit te spreken

wat diep van binnen leeft. 

Eenzaamheid.

Onmacht en onvermogen,

niet in staat te verwoorden

wat er door haar gedachten zweeft. 

Eenzaamheid.

Verstoppen en verschuilen,

niet het vermogen hebben zich te uiten,

te vertellen van de gevoelens die zij heeft. 

Eenzaamheid.

Een verborgen traan;

niemand die ziet

wat ten diepste in haar leeft.

Al is er geen mens die jou werkelijk kent,

weet heeft van je diepste gevoelens en gedachten;

God kent je naam, weet wie je bent, 

Hij is altijd bij je, ook in de duisterste nachten.

Tijdens het voordragen van het gedicht en het spelen en zingen van Martine, wordt er een schilderij van Caroline dat hier weer precies bij past via de beamer geprojecteerd.


Nieuwsgierig geworden?
Neem eens een kijkje op onze website van Kleurrijk Verbonden en wie weet Tot Ziens.

Caroline v.d. Vate:
>> Atelier 'De Oude smederij'
Martine Lage
>> martinelage.nl
Rita Klapwijk
>> bloemingodstuin.nl

En samen vormen wij:
>>  Kleurrijk Verbonden

In Zijn hand ...

Ik was vergeten hoe bewerkelijk en bijna twee-jarige peuter is.
Tja, als ze er gewoon een dagje zijn, merk je dat ook niet, en heb je daar ook geen last van.
Oppasoma zijn is toch wel even heel wat anders dan zoals nu pleegmoederoma zijn.

Afgelopen zaterdag was zo'n dag.
We waren samen naar mijn moeder, maar o, ze zat echt overal aan waar ze niet aan mocht komen, en overal op wat niet alleen niet mocht, maar ook omdat het nog eens gevaarlijk was.
Thuisgekomen ging onze kleine Luna daar nog eens even rustig mee door.
Al met al een zeer vermoeiende dag kan ik wel zeggen.
Daarbij zijn we allebei ook nog snipverkouden en snotteren we er samen rustig op los.
Binnen no-time zit mijn prulllenbak vol tissues en toetendoekjes.
's Avonds was ze zo moe en hangerig dat, -ook al ging de klok een uur terug, ik haar toch op tijd in bed heb gelegd.
En dat uurtje extra slaap ... tja, daar kon ik sowieso naar fluiten met een dichte neus en een zere keel.
Er zijn zo de afgelopen vier maanden aardig wat momenten geweest dat ik me afvroeg hoe ik het vroeger toch allemaal deed.
Maar ja, bedenk ik me dan, toen was ik niet alleen jonger, maar ik groeide er ook in, en dat is toch wel even wat anders dan vanuit het niets de zorg krijgen voor zo'n peuter.
Eén ding is zeker, de tijd vliegt voorbij; ze woont inmiddels al weer vier maanden bij ons in huis.

En zo zijn de afgelopen twee weken de dagen als het ware gewoon tussen mijn vingers doorgeglipt.
Nog steeds ben ik aan het uitvogelen hoe ik mijn tijd het beste kan verdelen.
Maar ja, daar is ook weer geen vast schema voor te maken, daar ik door het pleegmoederschap, wisselend ook met andere zaken te maken heb naast alle andere dingen.
Zaken die soms heel frustrerend zijn en tijdrovend en handenbindend.
En heel soms is daar een beetje goed nieuws bij.
En zo gebeurd het dat we alweer 18 dagen verder zijn dan mijn laatst geschreven logje.

Eén van de andere redenen is ook dat ik voor mijn dochter een blog probeer bij te houden over Luna en alles wat er speelt en gebeurd, zodat ze later alles nog eens terug kan kijken en lezen.
En ja, ook dat kost tijd.
Vooral het op een rijtje krijgen van alle foto's die ik in de afgelopen maanden al heb gemaakt, maar pas sinds kort op mijn laptop heb.
En soms zit mijn hoofd zo vol van alle beslommeringen dat er gewoon niets meer uit mijn handen komt wat schrijven betreft.


Toch zijn er ook wonderlijke dingen.
Dingen waarin ik Gods hand zie, Zijn zorg, zijn liefde voor mij te midden van deze best moeilijke en intensieve tijd.
Hier zijn er een paar:

* Het feit dat ze zo ontzettend lief blijft liggen 's morgens, zodat ik alle ruimte heb voor mijn Stille Tijd.
Nu ik (nog) niet naar de kerk kan, is mijn Stille Tijd nog eens extra belangrijk en waardevol.

* Het feit dat ze 's middags nog even lekker slaapt, en als ze niet slaapt, gewoon lekker ligt te kletsen en zingen in bed.
Het zijn de momenten dat ik of even niets doe, of mijn mail bijwerk, telefoontjes pleeg, of haar blog bijwerk of wat in etappes schrijf voor mijn eigen blog (en af en toe huishuidelijke klusjes als het niet anders kan).
Of ik neem tijd voor het prachtige boek van Max Lucado 'Onwankelbare Hoop'.
Och, als ik met dat boek bezig ben, lees, teksten uitschrijf en de vragen maak, dan kom ik tot rust, en vult mijn hart zich met wonderbare vrede en rust.
Ja, ik zou echt willen dat ik daar nog meer tijd voor had.

*Het feit dat het zo'n goede en heerlijke eter is (na vier kinderen die in meer of mindere mate slechte en moeilijke eters waren) is dit een zegen!
Wat kan ik genieten van haar zoals zij eet, wat zeg ik, smult van alles wat je haar voorzet.


Twee dagen terug was er eindelijk contact met Pleegzorg en is er een datum geprikt om met iedereen bij elkaar te komen en dingen door te praten.
Het begin is er, wat in mijn ogen ook wel mag na vier maanden.
Voor de rest is er alleen nog maar onzekerheid en onwetendheid, heel frustrerend voor ons allemaal.
Toch kies ik ervoor om mijn ogen te richten op mijn hemelse Vader en om vast te houden aan Zijn Almacht en Zijn alwetenheid; aan Zijn woord.
Hij is bij machte om meer te doen dan ik kan bidden of beseffen.
Alles is in Zijn hand; niets gebeurd buiten Hem om.
Onze tijden zijn in Zijn hand.
En voor alles is een tijd en een plaats.
En hoelang alles ook duurt, op zich laat wachten, hoe frustrerend het soms ook is, en hoe moedeloos je er soms ook van wordt, toch kies ik ervoor om me steeds daar weer op te richten.
(al is het soms na tranen van frustratie, pijn en verdriet, en moedeloosheid die me soms bekruipt)

Het laatste gedichtje 'Met Kracht omgord' op mijn pagina 'Bemoedigingen voor de Nacht' komt dan ook rechtstreeks uit mijn hart.
En de tekst (en) waaruit het gedichtje ontstaan is, zijn woorden die ik ervaar als door God aan mij gegeven op een moment dat ik van vermoeidheid niet meer wist hoe ik de dag moest doorkomen.
Het was nog net augustus en bloedheet, en ik had geen wekker gezet om mijn Stille Tijd te houden, want ik was gewoon veel te moe van het slechte slapen, maar die ochtend keek ik een keer op de kalender die op mijn kamertje staat en ik las de volgende verzen:

'Het is God, Die mij met kracht omgordt;

Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.

Hij maakt mijn voeten als die van hinden,

en doet mij op hoogten staan.

Hij oefent mijn handen voor de strijd 

en leert mijn armen een bronzen boog te spannen.'

Psalm 18:33-35

Ik heb een paar dagen echt geteerd op deze verzen, en met regelmaat komen ze nog terug in mijn gedachten, vooral als ik moe ben en geen fut meer heb en toch door moet.
Deze woorden brengen me terug bij Zijn kracht in mijn zwakheid.
Ik kan door en verder door Zijn kracht in mij, door Zijn heilrijke rechterhand die mij ondersteunt.
Hoe moe mijn benen en voeten ook zijn, dicht bij Hem (zoals bezig zijn met Hem door het boek van Max Lucado) maken ze weer licht omdat ik me gedragen weet, voelt; op hoogten sta.
Ze doen mij beseffen (tenminste zo zie, en ervaar ik het) dat alles wat er nu gebeurd, waar ik/we doorheen gaan, oefeningen zijn in het strijden.
Bidden, uitstappen, volhouden, moedig zijn.
(Volharding 😉)

Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt.
Hij heeft mijn(onze) weg, mijn(ons) leven, in Zijn hand.

Met kracht omgord

Er is weer een nieuwe 'Bemoediging voor de Nacht'.
>> Met kracht omgord' n.a.v. Psalm 18:33a

Welterusten en slaap lekker!

Een liefdevolle groet,
Rita

Nu al een OneWord voor 2020 ...?

Hoewel het inmiddels al wel bijna oktober is, duurt het meestal toch nog wel even voor ik me buig over een nieuw OneWord voor het volgende jaar.
Echter een week geleden(of twee, dat weet ik niet meer precies) was ik iets aan het lezen waar het woord 'Volharding' in een zin stond.
En met dat ik het las is daar in mijn gedachten: dit is je OneWord voor volgend jaar.
Ik weet nog dat ik daardoor even stopte met lezen, en als het ware mijn hoofd even schudde van 'waar komt dit vandaan', en vervolgens 'ja, hoor, dit jaar 'Moed' en volgend jaar 'Volharding'; zo op elkaar volgend en bij elkaar aansluitend dat het is alsof ik het bij elkaar heb gezocht.
Het is ook hierom dat ik het verder niet heb opgeschreven maar eigenlijk maar gewoon liet voor wat het was.
Het woord laat me echter niet los; met regelmaat moet ik er aan denken; en waarom zou het niet toch mijn OneWord voor volgend jaar kunnen zijn?

Is het te vroeg om al een nieuw woord te hebben?
Is het omdat het lijkt alsof ik het bij elkaar heb gezocht?
Is het omdat ... ach, allerlei gedachten komen en gaan erover, maar een sterk gevoel van zekerheid is telkens daar als ik terugdenk aan dat moment, aan dat woord, aan de gedachte die binnenkwam.
En ... aan het feit dat God mij kent en weet wat ik nodig heb, wat goed voor mij is.

Volharding ...
Een indringend woord, dat hard werken in zich mee draagt, keuzes maken, beslissingen nemen.
Een woord dat ... Moed ... vereist.
Een woord waarin moeite, pijn en verdriet schuilt.
Een woord waarvan ik bij voorbaat ervaar dat het me 'iets' zal gaan kosten.

Volharding ...
Een indringend woord, maar dat ook beloning inhoudt, vreugde, kracht, toekomst, hoop ...
Een woord dat me dan ook automatisch bij Gods woord brengt.

Romeinen 5:3-5
'En dit niet alleen, maar wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding teweegbrengt, en de volharding ondervinding en de ondervinding hoop.
En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is.'

Romeinen 8:24,25
'Want in de hoop zijn wij zalig geworden. Hoop nu die gezien wordt, is geen hoop. Immers, wat iemand ziet, waarom zou hij dat nog hopen?
Maar als wij hopen wat wij niet zien, dan verwachten wij het met volharding.'

Romeinen 12:12
'Verblijd u in de hoop. 
Wees geduldig in de verdrukking. 
Volhard in het gebed.'

Hebreeën 10:36
'Want u hebt volharding nodig, opdat u, na het volbrengen van de wil van God, de vervulling van de belofte zult verkrijgen.'

Jacobus 1:3-5
'..., want u weet dat de beproeving van uw geloof volharding teweegbrengt.
Maar laat die volharding ook volledig mogen doorwerken, opdat u volmaakt bent en geheel oprecht, en in niets tekortschiet.
En als iemand van u in wijsheid tekortschiet, laat hij die dan vragen aan God, Die aan ieder overvloedig geeft en geen verwijten maakt, en ze zal hem gegeven worden.' 

2 Petrus 1:5-7
'En daarom moet u zich er met alle inzet op toeleggen om aan uw geloof deugd toe te voegen, aan de deugd kennis, aan de kennis zelfbeheersing, aan de zelfbeheersing volharding, aan de volharding godsvrucht, aan de godsvrucht broederliefde en aan de broederliefde liefde voor iedereen.'

Er staan nog veel meer teksten in de Bijbel met oog op 'Volharding', maar dit zijn even zo degenen die mij gelijk aanspreken.
Voorlopig laat ik het verder los, en 'houd mij vast' aan het woordje 'Moed', en aan de twee Bijbelteksten die er voor dit jaar bij hoorden:

'Heb Ik het u niet geboden?
Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de Heere, Uw God, is met u, overal waar u heen gaat.'
Jozua 1:9 (HSV)

‘… vrees niet, want Ik ben met u; zie niet angstig rond, want Ik ben uw God.
Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn heilrijke rechterhand.'
Jesaja 41:10 (NBG)

Heb Ik het u niet geboden!
Wees sterk en moedig; vrees niet!
Vertrouw!
Daar houd ik mij aan vast; dat is waar ik me door wil laten leiden (soms met vallen en opstaan).
Dat is waar ik voor kies, en dat is waar ik op ga staan, iedere keer opnieuw als ik het even niet zie zitten, of moe ben, of wat dan ook.
Hij heeft beloofd dat Hij met mij meegaat, overal waar ik ga.
Hij heeft beloofd dat Hij mij helpt, en ondersteunt.
En God breekt nimmer Zijn woord, nimmer Zijn beloften, en liegen kan Hij niet.


Het brengt mijn gedachten gelijk terug naar het één na laatste stukje dat ik schreef nav. het boekje van Susannah Spurgeon over 'De uitnemende kracht van Gods grootheid'; over het wandelen overeenkomstig mijn hoge roeping.
Wandelen, leven vanuit de kracht die Hij ons gegeven heeft.
Vasthouden aan Zijn beloften en die mezelf keer op keer voorhouden.
Kracht putten uit wat Hij zegt.
Mijn gedachten en gevoelens aan Zijn woord ondergeschikt maken en ... daarin volharden.

Ik weet dat er meerdere mensen zijn die twijfelen of ik dit allemaal wel ga volhouden, deze intensieve zorg voor mijn kleindochter, maar ik weet dat het kan vanuit Zijn kracht in mij.
En daar houd ik mij aan vast; daar richt ik mij op.
En als twijfel me aanvalt, wijs ik hem de deur door Gods woord voor te houden.
Hij heeft gezegd; Hij heeft beloofd!
Hem komt toe alle lof en eer, tot in alle eeuwigheid!
Amen!

Eeuwige trouw!

BemoedigingsMomentje

De uitnemende kracht van Gods grootheid ...

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.

Hoofdstuk 6.

‘… verlichte ogen des verstands, opdat gij moogt weten welke is de hoop van Zijn roeping, en welke de rijkdom is der heerlijkheid Zijner erfenis in de heiligen; en welke de uitnemende grootheid Zijn kracht is aan ons die geloven, naar de werking der sterkte Zijner macht.’
Efeze 1:18,19


De Statenvertaling, als ook de Herziene Staten Vertaling, spreken over ‘verlichte ogen van het verstand’, andere vertalingen spreken over ‘verlichte ogen van het hart’.
Een uitleg die ik er over las, verwees naar ‘de overleggingen van het hart (Psalm 19:15) en dat het daarom eigenlijk verlichte ogen van het hart moest zijn.
Oftewel: niet het intellect, maar het begrijpen.

Susannah begint dit hoofdstukje met ‘Kom, mijn hart, verzadig en verheug u vanmorgen met …’.
Het raakt mij, omdat Susannah, net als de Psalmisten uit de Bijbel, haar hart oproept om zich te verzadigen en te verheugen over wat onze machtige God kan doen, over wat Hij geeft en wil geven; over wat Hij heeft klaarliggen voor ons.
Hoe goed en belangrijk is het om de macht en kracht (de uitnemende grootheid) van God te overdenken!
Zijn woord vertelt en toont het ons, en om ons heen zien we de wonderen van Zijn machtige hand.
De schepping, ja, de hele natuur toont ons het werk van Zijn hand.
Uitnemende grootheid, alles overtreffende grootheid …
Gegeven aan ons die geloven!
Hoe onvoorstelbaar!
Geloof ik dit?
En …
Leef ik daar naar?
'Wandel ik mijn hoge roeping waardig?'

Ik moet bekennen dat mijn gevoel, meer dan me lief is, de overhand neemt, waardoor ik niet waardig mijn roeping -wie ik ben in Hem, met alles wat ik van Hem heb ontvangen, wandel.
En het laat me zien hoe ontzettend belangrijk het dus is om Gods woord veel te lezen en te overdenken; om het zo eigen te maken, dat ik er iedere dag meer naar, en uit ga leven.
Zijn uitnemende kracht in mij, waardoor ik alles kan doen door Jezus, Die mij kracht geeft. (Fil. 4:13)
En meer dan ooit, gezien de omstandigheden waarin ik nu verkeer, is het belangrijk dat ik me daar iedere dag van bewust ben, zodat ik telkens opnieuw ervoor kies om daaruit te leven.
En daarom is het me iedere morgen vroeg opstaan, om met Hem te kunnen beginnen, meer dan waard!


Wandelend overeenkomstig onze roeping ...

Stil worden;
Zijn woord lezen en horen.
Stil zijn en overdenken,
zodat nieuwe inzichten
kunnen worden geboren.

Stil worden;
Zijn Geest laten spreken.
Luisteren en overdenken,
zodat Hij Zijn licht in ons
binnenste kan ontsteken.

Stil worden;
Zijn wijsheid ontvangen.
Overdenken en begrijpen,
waarop ons hart zich vult
met dankbare lofgezangen.

Kom, mijn hart,
verzadig je,
aan Zijn sterkende,
en ondersteunende kracht,
die Hij in Christus aan je
heeft geopenbaard.

Kom, mijn ziel,
verheug je
om de genade
die Hij schenkt,
om de heerlijkheid
die Hij voor je bewaart.

Kom, mijn hart, mijn ziel,
aanbid Hem,
om  wie Hij is,
om wat Hij gaf en geeft;
aanbid Hem in alles,
onverschrokken en onvervaard.

Over een nieuw hoofdstuk, moed, en een heel ander leven ...

Terugblik ...
'Vandaag is het 1 januari.
Een nieuw jaar ligt als een onbeschreven bladzijde voor ons.
Het citaat van Max Lucado uit mijn agenda voor dit jaar laat mij weten dat God ons niet heeft gemaakt om een leven te leven vol verstikkende angst of zorgen die hoofdpijn veroorzaken, maar dat Hij een nieuw hoofdstuk voor ons in gedachten heeft en dat Hij niet kan wachten met het beginnen om te schrijven.
En soms vraagt dat van ons een behoorlijk portie moed.'


Het is inmiddels september als ik weer achter mijn laptop kruip en het schrijven weer wat wil proberen op te pakken.
Schrijven vraag rust, tijd en ruimte, en dat is nu net iets wat ik bijna niet meer heb, op een enkel uurtje na.


Mijn laatste schrijven op 'Quality Time' ging over >> 'Moed'.
Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit nadenken en schrijven over Moed zelf zo nodig zou hebben, dat het zo persoonlijk zou worden, dat er zoveel moed van mij gevraagd zou worden.
Het gedichtje zie ik dagelijks voorbijkomen als ik mijn laptop opstart om even mij mail te checken en eventueel te beantwoorden als ik er nog puf voor heb.
Lezen doe ik het gedichtje niet altijd meer bewust, maar ik weet wat er staat, als ook de teksten waaruit het voortkomt.
Ik heb het nodig om alles aan te kunnen, om alles vol te houden.
Ik heb het nodig om te weten dat ik het aankan en vol zal houden door Zijn kracht, doordat Hij er is, mij ondersteunt en helpt.
Ik heb het nodig om moedig te blijven en alles recht in de ogen te kijken zonder bevreesd te zijn, of door mijn vrees in Jezus 'Naam het zwijgen op te leggen.

Een nieuw hoofdstuk ...
Een behoorlijk portie moed ...
Ja, een nieuw hoofdstuk en een behoorlijk portie moed, dat kun je wel zeggen, want wat is mijn/ons leven drastisch veranderd.
Inmiddels zorg ik namelijk alweer ruim anderhalve maand fulltime voor onze kleindochter van bijna twee (november).
En voor hoe lang?
Dat weten we niet; één jaar, langer ..., wie zal het zeggen.


Hoe triest dat dingen soms zo verkeerd lopen.
Relaties die stuk gaan, persoonlijke problemen die niet even één, twee, drie zijn opgelost, of op te lossen; verkeerde keuzes met verstrekkende gevolgen; niet gehoord of serieus genomen worden door de hulpverlening met alle gevolgen weer van dien.
Ach, waarschuwingen genoeg, en toch ...
Vaak genoeg om hulp gevraagd, geroepen, en toch ...

En nu ...
Nu woont een klein lief meisje van bijna twee niet meer bij haar papa en mama maar bij haar oma en opa en voor hoelang weet niemand.
En als ze weer naar huis mag, dan zal ook dat nooit meer zijn zoals ze het kende.


Mijn dagen zijn weer gevuld met luiers, een vloer vol speelgoed, babygebrabbel, oudHollandse kinderliedjes afgewisseld met de liedjes van Jan Visser, en binnenkort mag ik ook weer naar het consultatiebureau.
's Ochtends word ik begroet door een stralend kind, dat bijna iedere dag lachend begint, maar waar tegelijk ook een koppie op staat als ze iets niet mag of haar niet zint.
Ze is dol op eten, en slaapt heerlijk!
De grootste zegen vind ik dat, ook al wordt ze om half zeven/kwart voor zeven wakker, ze er niet eerder uit hoeft (en zelfs wil) dan een uur of half acht, en als het kwart voor acht wordt is het ook helemaal geen rampt.
En dat betekent voor mij dat ik mijn dag gewoon met de Heer kan blijven beginnen!
O ja, ik moet daarvoor wel mijn wekker op 6.20 uur zetten maar dat is niet erg.
Want wat heb ik dit juist hard nodig om alles aan te kunnen, Zijn kracht in mijn zwakheid!
Wat een zegen! en wat ben ik Hem hier dankbaar voor!

Al mijn taken heb ik neergelegd voor onbepaalde tijd.
Sommige dingen zal ik misschien weer op kunnen pakken als ze naar de peuterspeelzaal gaat, en andere dingen ..., ach, dat zie ik wel met de tijd.
Een kinderleven is altijd belangrijker dan welke taak dan ook.
En zingen, ach, dat kan en doe ik nog steeds iedere dag, alleen andere liederen 😊
Maar ik denk dat zelfs elk kinderliedje, christelijk of niet, een lofgezang is voor Hem.

Voor de rest is het wennen aan mijn nieuwe leven, aan mijn nieuwe dagbesteding en dagindeling, al gaat dat nu het weer wat kouder wordt een stuk beter.
Wel ben ik 's avonds vaak nog behoorlijk moe, wat dat betreft voel ik wel dat ik geen twintig meer ben.
Maar doordat ik beter slaap nu het koeler wordt, gaat het overdag ook beter, en komt de zin om ook nog wat anders te doen ook weer terug.
Heel blij dus dat de zomer nagenoeg voorbij is.

Moeilijk vind ik mijn positie wel.
Ik ben moeder van, maar ook oma en pleegmoeder.
Ik moet neutraal zijn, maar ook mijn kleinkind voor mijn eigen kind plaatsen, en dat doet soms behoorlijk zeer.
Ik kan wel zeggen dat mijn hart de afgelopen maanden voor mijn gevoel meerdere keren is gebroken, ja, uiteengescheurd.
En hoewel ik weet dat het goed is, en voor 'het goede doel', het doet geen afbreuk aan de pijn.
Hetzelfde geldt voor mijn dochter.

Het onderstaand plaatje wat ze me stuurde zegt genoeg ...
Het deed met het gedichtje eronder schrijven.
Twee moederharten, beiden soms gebroken, om gemis, of om de pijn van de ander ...

Gebroken moederharten;

gebroken door 

diep verdriet en pijn.

Van gemis, maar ook

van er niet voor jou

kunnen, of mogen zijn.

Tranen stromen in groten getale

naar beneden als jij ze niet ziet.

En als je kijkt zijn ze verborgen,

want ik wil jou geen pijn doen, of verdriet.

Je snapt er immers niets van,

je bent nog maar zo klein.

Mijn hart is gebroken

door zo van jou gescheiden te zijn.

Tranen stromen in groten getale

naar beneden om jouw verdriet.

Mijn hart breekt bij het zien

van jouw tranen, en (soms stil) verdriet.

Maar tegelijk ben ik trots op je,
zoals je nu je wegen gaat.
En ook al geloof jij het (nog) niet,
ik weet dat God bij elke stap naast je staat.

Gebroken moederharten;

Gebroken door 

diep verdriet en pijn.

Van gemis, maar ook

van er niet voor jou

kunnen, of mogen zijn.

Gods goedertierenheid ...

Gedichten (en enkele gedachten, samenvattende woorden en/of citaten) bij het boekje >> 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon.

Hoofdstuk 5.



‘Want bergen zullen wijken en heuvelen wankelen, maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken, en het verbonds Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de Heere Uw Ontfermer.’
Jesaja 54:10

‘Nooit echter, voor nog geen ogenblik, heeft onze God de liefde teruggenomen waarmee Hij ons van alle eeuwigheid aan heeft liefgehad! 
Nooit heeft Hij een van degenen die hun vertrouwen op Hem hadden gesteld, verlaten of vergeten.
Het is waar: onze zonden en onze ondankbaarheid kunnen Hem zo smarten en tarten, dat Hij Zijn aangezicht een tijdje voor ons kan verbergen.
Maar zelfs dan is het: Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken.’
Susannah Spurgeon

Als ons leven zwaar en moeilijk is, verlangen we vaak graag naar de hemel, naar hoe het daar zal, naar de troost die ons daar te wachten staat; zien we er naar uit dat onze hemelse Vader onze tranen zal drogen.
Maar dit woord van God toont dat Hij ons ook in ons gewone dagelijks leven, en alles wat daar bij komt aan strijd, wil helpen en troosten.
Gods goedertierenheid is zo oneindig groot en zo onveranderlijk.
Goedertierenheid: genade, liefdevolle vriendelijkheid, goedheid, mededogen, standvastige liefde, trouw.


Wijken noch wankelen

Soms is het leven zo zwaar
dat we vol verlangen uit zien
naar de dag dat Jezus terugkomt
en we voor altijd bij Hem zullen zijn.

Soms zijn er zoveel zorgen, is er zoveel verdriet,
dat we alleen nog kunnen bidden: Heer, kom spoedig,
want ik weet niet meer hoe ik verder moet;
ik verlang zo naar de rust bij U, verlost van alle pijn.

Soms …, maar dan ineens is hier Uw woord:
‘Bergen zullen wijken en heuvelen wankelen,
maar Mijn goedertierenheid en vrede
zullen er elk moment voor je zijn.

Want Mijn liefde is eeuwig en standvastig,
Mijn goedheid ongeëvenaard.
Mijn mededogen is als een geurende balsem,
Mijn genade, die jou bewaart.

Mijn vriendelijkheid is vol liefde,
en door Mijn trouw ben Ik er iedere dag.
Mijn geliefde kind, dat Mijn woord toch
aan jou haar waarheid bewijzen mag.

Zoek toch je toevlucht bij Mij;
Ik ben een schuilplaats in een wereld
vol veranderingen.
Ik ben Degene die troost, ja,
je steeds opnieuw vol ontferming
zal omringen.

Adem Mijn woorden in;
laat ze neerdalen in je hart
en put daaruit je kracht.
Zie omhoog waar Ik met Mijn
goedertierenheid en vrede
geduldig op jou wacht.