woensdag 22 februari 2023

Als een druppel genade uit de hemel ...

Gister plaatste ik een klein verhaaltje dat ik via de mail had ontvangen.
Een van de reacties daarop bracht een herinnering in mijn gedachten aan iets dat ik ooit heb gelezen en wat mij diep had geraakt.
Daar ik de gewoonte heb om wat mij raakt op of over te schrijven, ben ik opzoek gegaan, en na enig speurwerk vond ik wat ik zocht in een oude map van het ‘Secret Sister Program*’, een bemoedigingsprogramma voor Vrouwen dat ik ooit verschillende jaren heb mogen organiseren.
Het citaat wat ik zocht, had ik gebruikt bij één van de afsluitingsavonden van het programma, en daarvoor had ik het ook een beetje uitgewerkt.
Vandaag kwam ik er achter dat het er alleen nooit van was gekomen om er een blogje aan te wijden, en dat terwijl het zo mooi is.
Dus wil ik je vandaag als nog graag meenemen naar de onschatbare waarde van vriendelijkheid en de bemoediging die daarin verborgen ligt.

Het was begin 2015 dat ik het boek ‘De erfenis van Rose’ (deel 1 van een trilogie van Kristen Heitzmann) las, en daar kwam ik dit bijzondere citaat tegen:
‘Een enkel moment van vreugde kan de dorst lessen.
Een vriendelijk gebaar, hoe klein ook, is als een druppel genade uit de hemel.’

We kennen vast allemaal wel één of meerdere momenten waarop we een onverwachte, maar broodnodige, bemoediging kregen.
Het moment dat iemand even de hand op je schouder legde, dat ene kaartje, een telefoontje, een mailtje of appje, een bosje bloemetje dat bezorgd wordt, of iemand gewoon, zomaar even, komt brengen …

Maar we kunnen het nog verder doortrekken.
Wat dacht je van een vriendelijke glimlach bij het openhouden van een deur, of zo maar even iemand vriendelijk groeten in het voorbijgaan, of met een glimlach even opstaan voor iemand – ‘Och, gaat u hier maar even zitten’, of voor laten gaan in de rij ‘Gaat u maar even voor, hoor.’
Voor de één is dit misschien vanzelfsprekender om te doen dan voor de ander, maar toch, deze kleine, vriendelijke gebaren kunnen van onschatbare waarde zijn voor iemand zonder dat je het soms door hebt, en daarom de moeite waard om je ze eigen te maken.

Toen ik het citaat echter tegenkwam drong het eigenlijk pas goed tot mij door welk een impact zelfs de kleinste bemoediging kan hebben, en het heeft mij nog meer aangemoedigd om vriendelijk te zijn naar iedereen.

Of het ook in dié tijd was dat het volgende gebeurde, dat weet ik niet meer, het zou zo kunnen, maar jaren geleden kwam ik met het uitlaten van onze Jaylinn met regelmaat een jong tienermeisje op de fiets tegen.
Ze oogde wat minder begaafd, en had een wat nors gezicht.
Ze fietste (en nog) altijd alleen; nooit heb ik haar ook met iemand op zien fietsen.
Elke keer als ik haar tegenkwam, gingen er allerlei gedachten door mij heen door haar norse gezichtje, totdat de dag kwam dat ik haar voorzichtig groette: ‘Hai!’
En vanuit het niets verscheen daar de meest mooie, prachtige, stralende lach die ik ooit op iemands gezicht heb gezien.
Tot de dag van vandaag herinner ik mij dit moment, en raakt het mij nog steeds.
En tot de dag van vandaag groeten wij elkaar als we elkaar tegenkomen.
Ik met mijn ‘hallo’, en zij mij met haar stralende gezichtje.
Een woord heb ik haar nog nooit horen zeggen, maar elke keer als ik haar nu al in de verte op de fiets zie aankomen, bemerk ik, dat er vanzelf al een glimlach op mijn gezicht komt, omdat ik weet dat op mijn ‘hallo’ haar stralende gezicht volgt.

Danielle schreef in haar reactie bij mijn vorige blogje ‘vriendelijkheid doet zoveel’.
Als we deze woorden naast het citaat houden, en alles even laten bezinken, dan denk ik dat we wel kunnen stellen dat het inderdaad heel veel meer doet.
Misschien zou het goed zijn als we ons dat eens wat meer zouden realiseren. 

Hoe anders zal het zijn als we iemand vriendelijk groeten in het voorbij gaan, beseffende dat dit kleine vriendelijke woord of gebaar, als het ware ‘een druppel genade uit de hemel’ is; een enkel moment van vreugde die misschien wel iemands dorst naar een bemoediging lest.
Misschien is ons kaartje als een pleister op een wond.
Misschien is ons telefoontje wel als een arm om iemands schouder.
Misschien is ons bloemetje als een warme deken voor een verdrietig hart.
Maar misschien gaat het nog wel verder.
Misschien is onze vriendelijke glimlach wel het enige vriendelijke gezicht dat iemand die dag ziet.
Misschien is onze vriendelijke groet wel het enige vriendelijke woord dat die dag door iemand wordt gehoord.
Misschien is de deur die we openhouden voor iemand wel het enige vriendelijke gebaar in iemands leven die dag.


‘Een enkel moment van vreugde kan de dorst lessen.
Een vriendelijk gebaar, hoe klein ook, is als een druppel genade uit de hemel.’





Heer, hoeveel mensen hunkeren
er niet naar een vriendelijk woord,
of een vriendelijk gebaar.
Nimmer was de nood zo groot,
maar zijn we ons dit wel gewaar?

Geef, Heer, dat we bij het aankleden
in de morgen, ons ook kleden 
met geduld en zachtmoedigheid.
En herinner ons ook aan nederigheid,
aan ontferming en vriendelijkheid.

Opdat wat we zeggen, of doen, 
zal zijn tot een moment van vreugde
in iemands dorstig leven.
Wilt U zo, door ons heen, druppels 
van genade uit de hemel geven.


*  >> 'Secret Sister Program'

👉 Erfenis van Rose - >> Boekinfo

maandag 20 februari 2023

Een glimlach ...

Iedere maandag ontvang een 'Oppepper' in mijn mailbox met allerlei bemoedigingen.
Een spreuk, iets om over na te denken, iets uit het archief van Spurgeon, enz., maar ook altijd met een kort verhaaltje.
Ik heb er al eens eerder wat van gedeeld, en meerdere verhalen die op mijn blog staan onder het label 'Verhalenderwijs', heb ik via 'Actief Online'.
Ook vandaag raakte het korte verhaaltje mij.
Een klein, simpel verhaaltje, en toch ...

😊   😊   😊

Een bevriende dominee vroeg me na mijn preek in zijn kerk of ik dat breed glimlachende gezin op de tweede rij in de kerkbanken had gezien.
Ik knikte van ja.
"Die zijn tot geloof gekomen door een glimlach,” zei hij toen.
“Jaren geleden was ik nieuw in deze stad en liep ik langs hun huis.
Daar speelde een klein meisje in de tuin.
Ze keek op en ik lachte naar haar.
Toen lachte ze terug en zwaaide en ik maakte een diepe buiging voor haar.
Een week later zag ik haar weer en zwaaide ze direct.
Ik lachte weer naar haar en boog opnieuw.
Ze riep haar zusje, dat toen naar buiten kwam rennen.
Ik boog ook voor haar en we lachten met zijn drieën.
Een paar weken later kwam ik hen tegen met hun moeder en nog een jongetje.
De meisjes wezen opgewonden naar me en het was duidelijk wat de bedoeling was.
Ik glimlachte vriendelijk en boog toen opnieuw.
De moeder stapte op me af en zei: “Mijn dochters hebben mij verteld dat ze zo’n vriendelijk buigende man kennen en nu zie ik dat ze gelijk hadden.
U bent dominee?”
“Ja, mevrouw.”
Ze knikte tevreden en zei toen: “Mag ik bij u in de dienst komen?”

Die dag heb ik iets geleerd over de kracht van vriendschap.
Ieder mens heeft warmte en genegenheid nodig en het kost zo verschrikkelijk weinig.”

Dwight L. Moody (1837 – 1899)

dinsdag 7 februari 2023

Kracht in mijn ziel !

Het is donderdagmiddag als ik mij aan het voorbereiden ben voor de Gebedsochtend voor de Vervolgde Vrouwen de volgende dag.
Ik lees de verhalen door en er is één Bijbeltekst die bij het eerste verhaal gelijk in gedachten komt, en ook bij het tweede verhaal is dezelfde tekst zo van toepassing, dat het voelt als een soort van bevestiging, dat dit een Woord is, dat ik ter bemoediging mag delen met mijn (inmiddels) vriendinnen.
Wat het een extra dimensie geeft, is het feit dat het voor mij een heel persoonlijke bemoediging is.
Een bemoediging die ik vorig jaar van de Heer heb ontvangen, en mij zo heeft geraakt, dat dit vers steeds opnieuw, vooral als het heel moeilijk is (-en ons leven staat nog aardig op z’n kop) in mijn gedachten komt.

Psalm 138:3 
'Ten dage dat ik riep, hebt Gij mij geantwoord, Gij hebt mij bemoedigd met kracht in mijn ziel.’

Het bijzondere was, dat dit vers -dat uit mijn medicijnbekertje* kwam, volgde op Jesaja 54:10, de tekst die ik die dag als eerste kreeg.
‘Want bergen mogen wijken en heuvelen wankelen, maar mijn goedertierenheid zal van u niet wijken en mijn vredesverbond zal niet wankelen, zegt uw Ontfermer, de Here.’
Deze woorden uit Jesaja zijn al vele jaren tot een enorme bemoediging voor mij; hoe vaak ik ze ook lees, of onder ogen krijg, steeds opnieuw word mijn hart er door geraakt en geven ze kracht te midden van alle stormen.
Als dan ’s middags Psalm 138:3 voor mij ligt, haken de woorden ‘Gij hebt mij bemoedigd met kracht in mijn ziel’ zich in mijn hart vast.
‘Ja Heer, U hebt mij bemoedigd met kracht in mijn ziel’; te midden van elke storm bent U bij mij, hoort U mij, houdt Uw liefde mij staande! Ja, te midden van elke storm ontfermt U Zich over mij zoals een vader zich ontfermt over zijn kind.’


Als ik dan lees in het verhaal hoe deze vervolgde vrouw en haar man nieuwe kracht vonden in de Bijbel, zich vastklampen aan Zijn woorden, -‘er zal vervolging zijn, maar zie, Christus heeft de wereld overwonnen, dus ik ben nergens bang voor; ik en mijn familie zullen de Christus blijven dienen, wat er ook gebeurt’.
En in het volgende verhaal hoe deze vrouw ‘leerde volharden in het geloof door de Bijbel; leerde te wachten op de Heer, zoals Hanna wachtte op de Heer om een kind te krijgen; en vasthoudt aan het feit dat wie volhardt, gezegend zal worden’, dan bevestigen ook deze verhalen de waarheid van Gods Woord, dat Hij het is Die ons bemoedigd met kracht in onze ziel.
En niet alleen deze vrouwen, niet alleen mij, maar ook mijn (Gebeds)vriendinnen, en ik hoop en bid ook jou!

Lees Zijn Woord, onthoudend dat deze God Dezelfde is, toen en nu!
Welke stormen er ook mogen woeden in ons leven, hoe hard we ook worden heen en weer geschud; hoe zeer de grond soms onder onze voeten weg lijkt te zakken: Gods goedertierenheid zal van ons niet wijken, noch Zijn vredesverbond wankelen!
Hij bemoedigd ons keer op keer met kracht in onze ziel!

Voor nu zijn zelfs deze woorden ‘Gij hebt mij bemoedigd met kracht in mijn ziel’ voldoende om mij er steeds opnieuw aan te herinneren dat Zijn eeuwige armen onder mij zijn en dat mijn leven met Christus in God verborgen is.
Alleen al door het lezen van deze paar woorden word ik steeds opnieuw bemoedigd en ervaar ik kracht in mijn ziel.

Als ik dan ’s avonds mijn laatste tekst voor die dag uit het bekertje neem, word ik helemaal stil.
‘Gij maakt mij het pad des levens bekend; overvloed van vreugde is bij uw aangezicht, liefelijkheid is in uw rechterhand, voor eeuwig.’
Psalm 16:11

Voortgaan van kracht tot kracht!
Gelovend en vertrouwend.
Dicht bij Hem blijvend om te kunnen delen in Zijn vreugde, om Zijn gunstbewijzen, die iedere dag weer nieuw zijn, te kunnen ontvangen.
Voor altijd.

Moge de Heere een ieder zegenen en bemoedigen met kracht in zijn ziel, om voort te gaan in geloof en vertrouwen tot Hij terugkomt of ons thuishaalt.


Het pad des Levens,
van geloof en vertrouwen,
tot we voor eeuwig
bij Hem zullen zijn.

Overvloed van vreugde,
door het verblijven dicht
bij Hem; ontvangend Zijn
troost in dagen van pijn.

Liefde, rust en tederheid,
vriendelijkheid, als
ook zachtmoedigheid
zijn immers in Zijn hand.

Zo versterkt Hij ons
met kracht in onze ziel,
tot we komen in ons
eeuwig Vaderland.

 

* >> Voortgaan van kracht tot kracht