zaterdag 20 januari 2018

Afscheid ...

Gedachten bij Hoofdstuk 4 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.











Een hoofdstukje over afscheid; over het verliezen van dierbaren waar je bij het ouder worden zeker mee wordt geconfronteerd en de aanmoediging om een tijd van herinneren te nemen, hun namen op te schrijven en wat ze voor je hebben betekend.
Nu is die opdracht niet echt geschikt om hier op mijn blog te delen; niemand anders dan ik,  heeft daar wat aan.
Maar wat ik wel naar aanleiding van dit onderwerp wil delen, is iets dat mij enorm bemoedigd heeft en geholpen om dierbaren die mij ontvallen zijn los te laten.


Het was al meerdere jaren na het overlijden van mijn jongste broertje dat ik het Dagboek ‘Parels onder het stof’ van Joni Eareckson Tada kocht en er ’s avonds voor ik ging slapen er uit las.
En op een avond (ik heb het even opgezocht en het is op 29 april in dat boek), haalde zij een klein verhaaltje aan dat geschreven was naar een gedicht van een onbekende schrijver.
Ik vond het verhaaltje ook op Internet en wil het graag met jullie delen.


Ik sta op een strand.
Naast me hijst een schip z'n witte zeilen om in de ochtendbries weg te varen over de blauwe oceaan.
Het is een prachtig en sterk ding.
Ik kijk het na tot het niet meer is dan een vlek op de lijn waar zee en lucht elkaar ontmoeten.
Dan zegt iemand aan mijn zij: ‘Kijk! Het is weg.’
Helemaal weg?
Nee, het is weg uit het zicht - meer niet.
Het is nog even groot als altijd. 
Het vaart daar nog steeds met z'n vrachtje.
Het is in mijn ogen kleiner geworden, maar het is op zichzelf nog even groot als toen het vertrok.
En op hetzelfde moment dat hier gezegd wordt: ‘Kijk! Het is weg’, zijn er andere ogen die hem zien komen, en andere stemmen die blij roepen: ‘Kijk, daar komt het!’
En zo is het ook met sterven!


Aan de ene kant liet dit verhaaltje mij een beetje de vreugde van de hemel voelen om kinderen die thuis kwamen, maar het bracht me ook op andere gedachten.

Ieder jaar met de sterfdag van mijn jongste broertje keek ik naar hoeveel jaar het al was geleden dat hij verongelukte en dat getal werd steeds groter.
Het bracht altijd verdrietige gedachten boven, of het deed pijn omdat de herinneringen steeds minder levendig werden.
Maar het is bovenstaand verhaaltje waardoor ik anders ben gaan kijken naar de jaren dat iemand wegviel.

Ik keek er altijd naar als iemand vanaf het strand: de afstand, oftewel de jaren, werden (groter) meer en meer en meer.
Maar vanaf de andere kant gezien werd de afstand, oftewel de jaren alleen maar (kleiner) minder en minder en minder.
Dat besef verzacht verdriet.
Nee, het neemt de pijn van het gemis niet weg; vooral niet als het om je kind gaat, dat zie ik wel bij moeder, maar het maakt het wel dragelijker, het verzacht.
Ik hoop het nooit mee te hoeven maken, maar als … dan is het mijn gebed dat God het mij nog steeds zo laat zien; ieder jaar een jaar dichter bij het herenigd worden voor Zijn troon.


zondag 14 januari 2018

Als twee mensen van elkaar houden ...

'Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten 
en zich aan zijn vrouw hechten, 
en  die twee zullen tot één vlees zijn,
zodat zij niet meer twee zijn, maar één vlees. 
Dus, wat God samengevoegd heeft, 
laat de mens dat niet scheiden.'

Mattheüs 19:5,6


Met Uw hulp ...

Voor Gods aangezicht
beloofden we elkaar trouw
voor het leven,
in de overtuiging dat Hij
ons aan elkaar
heeft gegeven.

Soms was, en is, het moeilijk
om onze weg samen
te vinden en te gaan.
Maar met Hem konden,
en kunnen, we alles trotseren
en doorstaan.

Hij zal ons helpen
onze belofte getrouw te zijn
en niet te verbreken.
Als we maar op Hem blijven zien,
zal Hij steeds opnieuw
de liefdesvlam ontsteken.


(Dit jaar, zullen we -zo de Heer wil en wij leven, in oktober 35 jaar getrouwd zijn)

N.a.v.  het stukje ‘When two people love each other’ uit >> ‘Love is …’ – Promise Journal




vrijdag 12 januari 2018

vrijdag 5 januari 2018

Niet vergeten!

Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ...    (106)

Met een zwaar gemoed
begint dit nieuwe jaar.
Maar ik houd mij vast
aan deze wetenschap:
U bent daar!

Vanbinnen is dat
knagende gevoel.
Maar ik houd dit
voor ogen:
Heer, U bent mijn doel!

Appjes en telefoontjes
achtervolgen iedere dag.
Maar ik vergeet niet,
dat ik alles bij U
brengen mag.

In alles weet ik:
ik ben niet alleen!
U gaat met mij
door alles heen.

En al drukt het mij
soms zwaar terneer,
ik blijf vertrouwen
op mijn God en Heer.

In Hem ben ik sterker
dan ik vaak denk.
Zolang ik maar blijf zien
op De Hand die wenkt.

Hij is mijn sterkte,
Hij is mijn kracht.
In mijn zwakheid wordt
Zijn kracht volbracht.

Vanbinnen mag dat
gevoel dan knagen,
Maar dit houd ik
voor ogen:
Hij zal mij dragen!

Wat dit jaar brengen zal,
dat weet ik niet.
Maar aan deze wetenschap
houd ik mij vast:
Mijn Vader vergeet mij niet!


Als de tekst op mijn kalendertje vandaag dan zegt ‘Prijs de Heer, mijn ziel, vergeet niet één van Zijn weldaden’, dan prijs ik U, Heer, aan het begin van deze nieuwe dag voor Uw nimmer aflatende zorg, voor Uw liefde en genade, Uw sterkte en Uw kracht, die U iedere dag aan mij betoond.
U bent God, de Allerhoogste; Schepper van hemel en aard, de Almachtige; maar ook mijn Vader, Wiens Geest in mij woont.

Ik prijs U, lieve Vader, dat ik weten mag dat U alle dingen doet mede werken ten goede; dat eens alle moeilijkheden en strijd voorbij zullen zijn; dat Uzelf al mijn tranen zal drogen, straks als we voor altijd samenzijn.

Dank U, Heer, ik prijs Uw Naam!



dinsdag 2 januari 2018

Wees steeds een zonnestraaltje ...

Twee januari; mijn man is weer naar zijn werk, en ik heb de tijd om rustig te beginnen aan deze eerste gewone dag van het nieuwe jaar.
Bij mijn tweede kopje koffie van deze ochtend neem ik het boekje van Jill Briscoe ‘De diepe plaats waar niemand komt’ en sla de bladzijde open waar ik gebleven was.
‘Jezus, mijn zonnestraal’ staat er boven, naar aanleiding van vers 3 uit Hebreeën 1 -‘De afstraling Zijner heerlijkheid en de afdruk van Zijn wezen …’ en ze neemt me mee naar het beeld van God als de zon, en Jezus als de zonnestraal.
Jezus, de afstraling van God; Jezus, net zoveel God als God, net zoals de zonnestraal deel uitmaakt van de zon.
Ze vertelt hoe ze vroeger de zon tekende en een glimlach van herkenning glijdt over mijn gezicht, want tekende ik hem niet precies hetzelfde.
Een grote ronde bal met daaruit lijnen of lijntjes, die de zonnestralen voorstellen.


Op het moment dat ik dit lees, zie ik ineens weer de eerste bladzijde van mijn Poëziealbum voor me.
Ik ben hem helaas wel kwijtgeraakt toen ik op de middelbare school zat; uitgeleend en nooit terug ontvangen, maar sommige dingen die erin stonden, staan op mijn netvlies gebrand, zelfs na zoveel jaar.
En zo zie ik bij deze woorden weer de bladzijde voor me waar mijn moeder de zon getekend had in de hoek, en het versje dat zij geschreven had op elk van de stralen van de zon:
‘Wees steeds een zonnestraaltje
voor elk die je ontmoet.
Dan schenk je anderen vreugde,
en gaat het jezelf ook goed.’


Ineens krijgen de woorden van dit versje na zoveel jaar een diepere betekenis.
Wees steeds een zonnestraaltje …
Niet meer alleen een gewone vreugdebrenger, maar Zijn vreugdebrenger.
Niet alleen een lichtje zijn voor iedereen, maar Zijn licht zijn in deze duistere wereld.
God als de zon.
Jezus als de zonnestraal.
En ik …
Wees steeds een zonnestraaltje …

‘Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken zien en uw Vader, die in de hemelen is, verheerlijken.’
Mattheüs 5:16

Als we nu toch eens allemaal, als kinderen van Hem, zonnestraaltjes zouden zijn, dan zou de zon elke dag schijnen, zelfs als het regent, zelfs als het stormt, zelfs in de meest donkere dagen van het jaar …


Wees steeds een zonnestraaltje …

Vreugde voor de ander,
vrede in eigen hart.
Een licht voor de wereld;
zichtbaar, Gods Vaderhart.

Wees steeds een zonnestraaltje …

Een lichtend licht,
een zoutend zout.
Iedereen moet weten,
dat God van hem houdt!

Wees steeds een zonnestraaltje …

maandag 1 januari 2018

Wees sterk en moedig!

Een heel nieuw jaar ligt als een onbeschreven blad voor ons.
Niemand weet wat het brengen gaat, niemand weet wat er komen, of gebeuren gaat.
Maar één ding mogen we zeker weten, namelijk dat Hij er bij zal zijn.

Op mijn kalendertje begint het nieuwe jaar met de bekende tekst uit Mattheüs 28:20, waar Jezus tegen Zijn discipelen en tegen ons, zegt:
‘En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding van de wereld.’
En zie …,  met andere woorden: houd dit steeds voor ogen, denk hier toch steeds weer aan terug, vergeet dit toch niet!
Ik ben met je, elke dag tot alles is voltooid.

Als ik vanmorgen Filippenzen 1 lees(één van de Bijbelgedeelten die aangegeven wordt), zijn er verschillende teksten die me aanspreken, maar één vers springt er uit door de bovenstaande tekst.
Vers 28a – ‘… en laat u zich in geen enkel opzicht schrik aanjagen door de tegenstanders …’
En gelijk springen de woorden uit Jozua 1:9 in mijn gedachten:
‘Heb Ik het u niet geboden? Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de Heere, uw God, is met u, overal waar u heengaat.’

Laat je geen schrik aanjagen!
Wees sterk en moedig!
Schrik niet en wees niet ontsteld!

Ja, Hij is bij ons iedere dag, ook dit jaar dat voor ons ligt, maar Hij gebiedt ons ook om onszelf geen angst aan te laten jagen met welke tegenstander we ook te maken hebben, of krijgen.
Wat dit jaar ook brengt, laten we het tegemoet gaan met opgeheven hoofd, gehoorzaam aan Zijn woord, en in Zijn kracht.









Ps.
‘Als hij valt, zo wordt hij niet weggeworpen,
want de HEERE ondersteunt zijn hand.’

Psalm 37:24