vrijdag 15 maart 2024

De kracht van vergeving ...

Gedachten bij Hoofdstuk 7 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.







‘Bij vergeven gaat het niet over de ander maar over jou.
Het is loslaten van de last die je met je meedraagt.’

Dalai Lama
(citaat uit het boekje)

Een hoofdstukje over vergeven; over de kracht van vergeving.
Al meerdere keren heb ik het boekje met dit hoofdstukje in handen gehad, en steeds weer legde ik het weg, want ja, wat moest ik hier nog over schrijven?
Wat ik tot nu toe er over te ‘zeggen’ had, heb ik reeds gezegd, dus … wat moet ik dan nog, vroeg ik me af.
Tot ik voor mezelf besloot dat ik het dan ook mag houden bij wat ik er reeds over geschreven heb.
En zo beperk ik mij bij dit hoofdstukje tot een paar hoofdlijnen uit de stukjes en geef onderaan de linken naar de stukjes/gedichten waar de hoofdlijnen uit voortkomt.
Dat ze jou net zo tot nadenken mogen stemmen als ze mij deden, als ook helpen in het vaak zo moeilijke proces van vergeven.

‘… maar wees ten opzichte van elkaar vriendelijk en barmhartig, en vergeef elkaar, zoals ook God in Christus u vergeven heeft.’
Ef. 4:32

‘En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven.’
Matth. 6:12

Vergeven
Vergeven is vaak niet één van de makkelijkste dingen.
En hoewel de woorden ‘Vergeven en Vergeten’ veelal in één adem worden genoemd, is het zoals met de meeste dingen makkelijker gezegd dan gedaan.
En toch is vergeven één van de belangrijk(st)e dingen die we hebben te leren.
Het is inmiddels jaren geleden dat ik deze belangrijke les heb geleerd.
Nee, niet dat vergeven voor mij nu iets makkelijks is, beslist niet, het is nog steeds vaak een (soms lang) proces, maar ik heb wél geleerd hoe belangrijk het is om te doen.

Loslaten
Tineke haalt in dit hoofdstukje Lucas 6:37 aan, waar in sommige vertalingen vergeven anders wordt verwoord, namelijk met ‘Laat los, en u zult losgelaten worden'.
En dat is wat vergeven voor mij persoonlijk ook eigenlijk inhoudt; het 'wat mij is aangedaan, -hetzij in woorden of in daden', loslaten in Zijn handen, zodat Hij ermee kan doen wat er mee gedaan moet worden, en dat zet mij vrij.
‘Heer, ik vergeef …; ik leg het -laat het los, in Uw handen.’
Steeds weer opnieuw, zo vaak als het nodig is.
Voor mijzelf betekent dit tot ik ervaar dat de angel eruit is; niet allerlei gevoelens van scherpe pijn en boosheid in mij opkomen.

Ik ben meer vergeven dan …
Maar wat mij bovenal geholpen heeft in het leren vergeven, is het lied 'Mercy' van Laura Woodley Osman, en dan met name de eerste twee zinnen van het refrein:
Because …   
‘I’ve been forgiven of more
Than I could ever be angry for

Instead of judgement
I choose mercy.’

Oftewel:
God heeft mij meer vergeven dan
dat ik ooit ergens boos over kan zijn.

In plaats van veroordelen
kies ik voor genade.

Het nadenken over deze woorden, als ook het gedicht dat ik erover schreef, hebben mij echt geholpen, en helpen mij nog steeds bij en in elk proces van ‘Vergeven’. 


Citaat
In het boekje staat ook nog een citaat waarvan de schrijver onbekend is, maar dat denk ik alles zegt waarom vergeven zo belangrijk is, namelijk:
‘Als ik iemand vergeef, wordt de ander daardoor niet gerechtvaardigd, maar word ik er wel door bevrijd.’
En is dat is wat met vergeven om gaat, wat het belangrijkste is, dat ik er door word bevrijd.
Nee, het praat niet goed wat de ander zei of deed, maar het zet mij vrij.
Want met niet vergeven hebben we uiteindelijk alleen onszelf.
Voor mijzelf kan ik het het beste omschrijven als 'iets dat mij van binnen opeet, en mij van mijn vrede en vreugde beroofd'. 
En dat brengt mij bij het laatste puntje.

Bolwerken
Ik moest ook nog ergens anders aan denken, namelijk aan onvergevingsgezindheid als een bolwerk.
Even wat gedachten ...
Als ik niet wil vergeven, dan woekert mijn onvergevingsgezindheid in mijn hart en gedachten voort, het gaat mij meer en meer beheersen, en alle gevoelens van boosheid en verdriet worden groter en sterker, en uiteindelijk ontstaat er bitterheid, en als we dat zijn gang laten gaan, ontneemt het ons alle levensvreugde en vrede.
En dit is de manier waarop bolwerken ontstaan.
Het begint vaak ‘klein’, maar het groeit uit tot iets groots als we er niets aan doen.

Een klein zaadje viel onopgemerkt
ergens neer in mijn tuin.
Het ontkiemde, groeide
en kwam voorzichtig tevoorschijn.

Al denkend dat het geen kwaad kon,
liet ik het kleine plantje staan.
Zo groeide het verder en het leek
een leuk boompje te zijn.

Toch, met het verstrijken van de jaren
ontnam het meer en meer datgene
wat de andere plantjes nodig hadden
en zij verdwenen volledig uit het zicht.

Ik vroeg mij af: moest het boompje soms weg?
Ach, dacht ik, het kan nog wel.
Gewoon even wat nieuwe plantjes
en tevreden keek ik naar wat ik had verricht.

Maar op een dag
bleef het donker in mijn huis.
Het boompje was nu een boom
en had al het licht in mijn huis ontnomen.

Nu moest de boom toch echt verdwijnen
en dat had heel wat voeten in de aarde.
Beetje bij beetje werd hij in stukken gezaagd
en door de tuinman meegenomen.

Verdrietig bedacht ik mij dat ik het boompje
eerder weg had moeten halen.
Maar ik heb een nieuwe kans,
dacht ik, bij het naar binnengaan.

Weer terug in mijn huis werd ik begroet
door een zee van licht en warmte.
Ik keek naar buiten
en zag de zon weer aan de hemel staan.                         

Een bolwerk begint maar klein
en je denk misschien;
ach, hoe erg kan dat zijn.
Maar voor je het weet
ontneemt het op Hem je zicht
en moet er voor het weg is
heel wat werk worden verricht.

God heeft ons
de juiste middelen gegeven
om bolwerken te beslechten
in ons leven.
Wees krachtig en sterk in de Heer;
trek Zijn wapenrusting aan.
Zo kun je als de boze komt,
met al zijn listen en bedrog,
fier en sterk blijven staan.

(Uit: Bolwerken van In rust met U - Zie link onderaan)


Zijn er nog mensen die we niet hebben vergeven, of zijn er nog dingen die we onszelf niet kunnen vergeven?
Best belangrijk om onze gedachten daar eens over te laten gaan.

👉 Gewoon doen!

👉 Bolwerken

vrijdag 1 maart 2024

Een Gedenk'steen' ...

Op mijn andere Blog 'Quality Time' plaatste ik in Week 9 een afbeelding waar een verhaal achter zit.
Helaas bestaat het Blog waar ik dit verhaal toen plaatste niet meer, maar sommige verhalen (dingen) zijn echt de moeite waard om te bewaren, al was het om bepaalde dingen gewoon niet te vergeten.
Dit is voor mij zo'n verhaal, waarmee het schilderij voor mij tot een soort van 'Gedenksteen' is geworden.


Terug naar 2009
Het was 9 oktober 2008 dat ik mijn eerste Blog startte op Punt.nl.
Mijn eerste blogjes schreef ik vanaf mijn keukentafel, want ik had toen nog geen eigen studeerkamer.
Maar begin 2009 kwam er een kamertje vrij in ons huis, en kreeg ik mijn eigen plekje om te schrijven.
Mijn prachtige bureau en de zo felbegeerde grote boekenkast waren niet de enige dingen die hun plaats kregen in dit kamertje.

'Mijn kamertje is nu bijna helemaal klaar.
Gisteren zijn we naar Christa Rosier geweest om schilderijen te bekijken.
Voor mijn kamertje wilde ik maar één ding, een reproductie van het schilderij 'Huilende vrouw'.
Dit schilderij heeft zij geschilderd als onderdeel van het rouwproces in het verlies van haar zoon Ephraim.
Op haar site kunt u haar uitleg bij dit schilderij lezen, maar ook haar verhaal.

Zelf heb ik (wij) geen kind verloren, net niet, maar wat kwam het dicht bij.
Twee van onze zonen zijn zo gepest en onderuit gehaald op school, dat ze de zin in het leven verloren en niet meer wisten hoe ze verder moesten.
Menig telefoontje kwam: 'Mam, ik sta hier, ik sta daar en ik heb de neiging onder de trein te stappen, de snelweg op te lopen. Mam, ik weet niet meer waar ik ben.'
Kreten om hulp, maar wat had het verkeerd kunnen aflopen.
Automutilatie, pijn met pijn bestrijden.
O, wat een pijn dat te zien bij je kind.

Ruim zes jaren zijn nu voorbij.
Zware jaren, waarin de depressiviteit van mijn kinderen hun sporen nalieten in en op mijn leven.
Zware jaren, waarin ik het heb uitgeschreeuwd naar God: 'Waarom? Hoelang nog?'
Eerst de één, dan ook nog een andere zoon.
Gebeden, die niet verhoord werden.
En soms toch ook weer wel.
Een tijd, waarin ik mijn rug naar God toekeerde en daardoor Zijn aanwezigheid, Zijn troost niet kon ervaren.
Een tijd, waarin ik met mijn gezicht tegen de muur gedrukt stond, huilend, huilend, huilend.

Nee, ik blijf niet vastzitten in deze pijn, in dit verdriet.
Onze oudste zoon is nu gelukkig en gaat in april trouwen met zijn 'geschenk van God'.
Onze andere zoon is onderweg in zijn genezingsproces.
Nee, ik blijf niet zitten in deze neerwaartse spiraal.
Nee, dit schilderij laat me steeds opnieuw zien, waar God de Vader mij uit vandaan gehaald heeft.
Dit schilderij herinnert mij eraan, dat God, een God van trouw is, vol genade, liefde en geduld.
Vol van vergeving, wachtend tot ik me om zou draaien om  Zijn aanwezigheid weer te kunnen ervaren, Zijn troostende hand op  en om mij heen.

Eens was ik die huilende vrouw, en soms nog weleens even, maar ik weet, Hij is erbij, Hij wacht, wacht, tot ik kom.
Mijn God , Mijn Vader, Mijn Alles in al.
De huilende vrouw is voor mij een schilderij geworden waarin boven alles mijn liefdevolle, hemelse Vader is weerspiegeld.
Een Gedenksteen aan wat was, en Wie Hij nog steeds is!










Tranen zijn een deel
van mijn wezen geworden.
Ik kan niet meer,
ik wil niet meer.
Mijn vele, vele gebeden
lijken niet verder te komen
dan het plafond van mijn huis.
O God, mijn God,
waar, waar bent U, Heer?

Mijn wereld staat stil,
de rest gaat door.
Mensen komen en gaan,
maar ik, ik zie geen uitkomst meer.
Pijn en verdriet, onmacht en wanhoop,
zijn verweven met mijn bestaan.
Ik sta met mijn gezicht tegen de muur.
O God, mijn God,
waar, waar bent U, Heer?

Mijn schouders schokken
en ik huil bittere tranen.
Mijn hoofd leunt moedeloos tegen de muur
met uitgestrekte hand naar U, o Heer.

Mijn geliefde dochter.
Draaide je je toch maar eens om.
Dan ervoer je Mijn aanwezigheid
in het licht van troost dat schijnt over jou.
Je huilt bittere tranen,
maar Ik, Ik huil met je mee
Je weet toch immers, diep in je hart,
hoeveel Ik van je hou!

Kom, draai je toch om,
en laat Me delen
in de pijn van je verdriet.
Mijn hart krimpt ineen om jou ...'


Lees ook het blogje waar vandaan ik naar dit verhaal verwees.
👉 Week 9 - Om over na te denken …  - (niet) Kunnen of (niet) Willen?