donderdag 25 februari 2021

Pay it Forward! (Geef het door)

‘En zij allen vatten moed ...’ 

Handelingen 27:36a

 
Het is al heel wat jaar geleden dat ik de film ‘Pay it Forward’ heb gezien, maar het principe van de film heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten, en zo moest ik ook aan deze film denken bij deze woorden uit Handelingen 27: ‘En zij allen vatten moed.’

Alles begint eigenlijk in hoofdstuk 25 waar Paulus zich beroept op de keizer, waardoor hij in hoofdstuk 27 onderweg ging naar Rome.
Onder begeleiding van een officier en samen met nog enkele gevangenen begint hij aan zijn reis naar Rome.
De reis over zee verliep echter niet zo voorspoedig, de wind liet hen in de steek waardoor de reis veel te lang ging duren en ze vervolgens in de problemen kwamen omdat de winter al voor de deur stond.
Paulus waarschuwde nog dat het een reis zou worden vol gevaren en risico's, maar de hoofdman luisterde meer naar de stuurman en de kapitein dan naar Paulus.
En zo gingen ze toch op weg om ergens anders te overwinteren, daar de haven waar ze waren daarvoor ongeschikt was.
Echter zoals Paulus had voorzegd, gebeurde; een stormwind stak op en het schip kwam in zeer grote problemen.
Ze zetten alles op alles om het schip te redden, tot het overboord gooien van lading en scheepswerktuigen toe, maar het mocht niet baten.
Alle hoop op redding werd hun ontnomen, zodanig zelfs dat ze ook niet meer aten.

Maar op een gegeven moment stond Paulus op en vertelde hen o.a. hoe een engel van God aan hem was verschenen, en beloofd had dat niemand het leven zou verliezen.
Het schip zou vergaan, maar hun levens zouden gespaard worden.
Nog duurde de storm voort en uiteindelijk wilden ze het schip met de sloep verlaten, maar Paulus verhinderde dat en gaf aan dat iedereen aan boord moest blijven wilden ze gered worden.

Op een ochtend, bij het aanbreken van de dag, ze zaten zo'n veertien dagen in die storm, spoorde Paulus iedereen aan om toch wat te eten, want ze zouden het nodig hebben voor hun redding.
Nogmaals benadrukte hij daarbij dat van niemand van hen een haar gekrenkt zou worden.
Daarna nam Paulus het brood, dankte God in aanwezigheid van iedereen, brak het en begon te eten.
En dan gebeurt het; en allen vatten moed en begonnen evenals Paulus te eten.
Daarna lezen we hoe ze gesterkt door het eten het schip lichter maken, een inham zien, het schip zo goed mogelijk aan de grond laten lopen en hoe iedereen inderdaad veilig en wel op het strand komt.

En allen vatten moed.
Hoe belangrijk is onze houding naar anderen; hoe groot eigenlijk onze verantwoordelijkheid naar buiten toe; welk een invloed heeft mijn houding niet naar een ander.
Woorden spreken is niet zo moeilijk, maar je woorden omzetten in daden is een ander verhaal.

Als Paulus iedereen moed inspreekt en hen verteld dat God hen gaat redden, dan toont hij zijn vertrouwen in de woorden van God door rustig het brood te nemen, God te danken, het brood te breken en te gaan eten.
Een alledaagse handeling, heel gewoon, niets bijzonders, maar juist dat straalt het vertrouwen uit dat hij heeft in God en waardoor anderen moed vatten en ook durfden te gaan geloven dat er hoop was, hoop op redding.
Paulus maakte het vertrouwen wat hij had in God zichtbaar in een alledaagse handeling.

Ook in ons leven kan het flink stormen.
Golven slaan torenhoog over ons heen en wat kunnen we niet het gevoel hebben dat we vergaan.
Soms, naar mate de tijd verstrijkt, vervliegt onze hoop, en als de storm kan het lijken dat we ten ondergaan.
En al zegt Gods woord dat Hij ons nooit boven vermogen zal beproeven, wat is het soms moeilijk om je niet mee te laten sleuren met de wind en de golven, en om net als die mannen op het schip, alle hoop op redding te verliezen.
Welk een beroep wordt er op zo’n moment niet gedaan op ons geloof!
Maar de woorden van Paulus laten ons ook nog iets anders zien, namelijk dat het niet alleen een test is van ons geloof, maar dat onze reactie en houding in zo’n storm ook van invloed is op anderen.

Ja, Paulus kreeg een boodschap van redding van een engel, maar ook tot ons spreekt God.
Hij heeft ons Zijn Woord gegeven, Zijn Woord dat vol staat met woorden van redding en leven, vol bemoedigen, hoop en kracht.
Ook onze gebeden hoort en verhoord God.
En al spreekt God tegen ons misschien niet door een engel, Hij spreekt nog steeds.
Het is juist op zo'n moment dat ik kan laten zien op Wie ons vertrouwen is, en door onze houding van vertrouwen en geloof, kunnen wij op onze beurt weer anderen bemoedigen of opbeuren; ja, nieuwe hoop geven.
We hoeven daarbij niet te denken aan grote spectaculaire dingen; soms getuigen kleine handelingen van meer geloof en vertrouwen dan de grootste preek.
Misschien vat een ander wel alleen al moed doordat we gewoon ons werk blijven doen ondanks alles; door ons huis op orde te houden, het toch gezellig te maken, te midden van.
Misschien vat een ander wel alleen al moed, als wij ons hoofd omhoog houd, of ondanks alles een vriendelijk woord hebben voor de ander, een kaartje sturen naar iemand die het ook moeilijk heeft.
Misschien vat een ander wel alleen al moed, doordat wij blijven danken, blijven zingen, blijven ...
En misschien geeft het de ander wel zoveel moed en kracht, beurt het een ander zo op, dat hij op zijn beurt weer een volgende nieuwe moed kan geven, enzovoort, enzovoort.


zondag 14 februari 2021

Praktisch klaar ...

Inmiddels is onze badkamer nagenoeg klaar; eind deze week, of begin volgende week nog het plafond, en dan is alles klaar.
Helaas lekt er wel iets onder de wasbak, maar ze hebben nog niet kunnen ontdekken wat.
Het is ook zo weinig, maar ja, het is er wel; hopelijk gaat dit ook deze week goedkomen.
We kunnen in ieder geval weer onze badkamer gebruiken en ik geniet in het bijzonder van onze inloopdouche; zo'n stuk fijner en veiliger, naast het feit natuurlijk dat ik er ook enorm van geniet hoe mooi het is geworden.
Nu wacht me alleen nog een mega schoonmaakklus, want tjonge jonge, wat levert zo'n verbouwing een partij stof.
Ik ben helemaal ook verbaasd over de plekken waar ik het stof zelfs allemaal tegenkom, en dat terwijl ze echt heel netjes hebben gewerkt en zelfs de badkamerdeur hadden afplakt.
Maar goed, ook dit komt goed; met gewoon iedere dag wat doen kom ik er ook, en dan heeft straks mijn hele huis ook weer een grote schoonmaakbeurt gehad.

De leuke kant van dit alles is ook dat ik na tweeëntwintig jaar weer eens nieuwe dingetjes mag kopen van mezelf voor in de badkamer.
Wel jammer dat de winkels dicht zijn, want ik vind het heerlijk om dan te snuffelen in winkels. om precies dat te vinden wat ik graag wil hebben.
Maar ik kwam op Internet al wel een paar dingetjes tegen die ik zo mooi vond, dat ik die maar gewoon besteld heb, de rest komt wel weer als de winkels open zijn.
Sommige dingen wil een mens toch gewoon zien en voelen.

Maar zo zijn deze momenten ook de momenten dat ik mijn moeder weer heel erg mis; menig maal afgelopen week haar willen bellen met de laatste nieuwtjes ontrent het verloop van de verbouwing,
maar ja ...
Eén ding weet ik zeker, ze zou de badkamer ook heel mooi hebben gevonden, en blij met en voor ons zijn geweest.

Langzaamaan keert ook de rust in mijn lijf en hoofd weer terug.
Ik bemerk nog wel hier en daar nog wel wat onrust en spanning, maar het ergste is weer weggeëbt.
Mijn badkamer heb ik dan ook zingend schoongemaakt; wel een beetje een graadmeter bij mij hoe het er met mij voor staat 💖.
En natuurlijk was het wel het lied 'Isn't the Name ...' dat ik gebruikt heb voor mijn blog 'Quality Time'.
Welk een vreugde en blijdschap kan je hart dan vullen; hoeveel lichter wordt dan het werk dat je te doen hebt.
Het is bijzonder om zo een soms bijna een hele week bezig te zijn met een lied; het te zingen, te overdenken, dingen op te zoeken in Zijn Woord.

En zo geniet ik vandaag nog van de rust en stilte van de zondag voor ik morgen weer de draad van het gewone leven en ritme op te pak.


zondag 7 februari 2021

Een kostbaar goed ...

Op enkele kinderstemmen buiten na is het stil en rustig in huis, al gaat mijn hoofd daar niet in mee.
De afgelopen week (als ook nog de komende week) stond in het teken van de verbouwing van onze badkamer, en de dagen waren lang, en vol herrie en onrust.
Er is echt flink doorgewerkt, waardoor we toch al wel over de helft zijn, is me vertelt, en dat hoor ik graag.
Ik ben hier namelijk niet zo goed in, merk ik, in deze herrie en onrust.

In ons vorige huis, héél lang geleden 😊, hebben we ook eens verbouwd (beneden er drie meter aan) en dat duurde ruim drie weken, maar ik toen was ik nog jong, en het was toen al alles behalve rustig en stil in huis met vier kleine kinderen.
Maar nu merk ik dat ik een jaartje ouder ben, als ook dat de jaren die achter me liggen me wel een beetje hebben doen inleveren aan energie en flexibiliteit.
En ja, ik ben ook gewend geraakt aan de rust en stilte in ons huis met alle kinderen de deur uit, en ook Luna is alweer bijna een jaar terug bij haar moeder.
Ik hou van rust en stilte; hoorbare, voelbare rust en stilte ...

En zo gaan mijn gedachten naar een gedicht dat ik eerder eens heb geschreven, en ik zie uit naar de dag dat de verbouwing voorbij is en de rust en stilte, ook van binnen, weer terug is.

Stilte,
je bent zo kostbaar,
zo waardevol;
ik heb je zo lief!

Als het na drukte en rumoer stil wordt,
voel ik je als een druk op mijn oren.
Dankbaarheid vindt haar weg naar boven,
terwijl in mijn hart vreugde ontspringt.
Je bent voelbaar, je bent tastbaar;
ik kan je aanwezigheid horen.
Je bent een balsem voor mijn ziel,
die alle onrust en onvrede verdringt.

Stilte,
je bent mij zo kostbaar,
zo waardevol;
ik heb je zo lief …

Je bent een waardevolle zegen,
voor als ik onrustig ben en verward.
Er gaat kracht van je uit en ...
je brengt vrede terug in mijn hart.
Je brengt mij dicht bij mijn Vader,
waar ik mij veilig weet en bemind.
Je schept licht en ruimte,
waardoor ik mijzelf hervindt.

Stilte,
je bent me zo kostbaar,
zo waardevol;
stilte, ik heb je zo lief!

Ik merk echter na zes dagen vol herrie en onrust, ik de onrust die daardoor in me is gekomen, niet zo makkelijk weg krijg.
Hoewel ik nu rustig achter mijn laptop van me af aan het schrijven ben, is het alsof er nog steeds lawaai en onrust is; het blijft maar nagalmen in mijn hoofd, en het belemmert me behoorlijk in mijn denken.
Het is maar tijdelijk, dat weet ik; deze week nog, en als het goed is, is het dan klaar.
Gelukkig lukt het me wel om deze dagen te genieten van een mooi boek; er zijn dan ook al twee boeken van Terri Blackstock doorheen gegaan deze week.
Het boek 'Groei in Gebed' dat ik ook aan het lezen ben, ligt even stil, daar moet ik bij nadenken en dat lukt me nu even niet.

Zo word ik er opnieuw bij bepaald hoe belangrijk rust en stilte is voor een mens, hoezeer we -ik in ieder geval wel, het nodig hebben, zowel om goed te kunnen blijven functioneren, als ook om echt en diep contact te kunnen hebben met onze hemelse Vader; om na te kunnen denken over Zijn woord, als ook te kunnen genieten van het zijn in Zijn aanwezigheid.
Ik begrijp dan ook helemaal niets van al die mensen die maar altijd oordopjes, of een koptelefoon op hebben waar muziek door heen klinkt; ik moet er persoonlijk niet aan denken.
Deze week doet me dan ook opnieuw beseffen welk een kostbaar goed dit is, en hoe bevoorrecht ik doorgaans ben.
En zo vult dankbaarheid mijn hart te midden van de onrust van binnen.