woensdag 26 juli 2017

woensdag 19 juli 2017

Spiegelbeeld (2)

Gedachten bij Hoofdstuk 3 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.












‘Jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en Ik houd zoveel van je …’
Jesaja 43:4


Het schrijven van zondag was naast lastig en moeilijk ook heel bevrijdend.
Want, ook al weet en ervaar ik dat ik kostbaar en waardevol ben ik Zijn ogen, dat Hij van mij houdt (ook met of zonder alle extra kilo’s) dat stukje zat er tussen en moest eruit.
Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik tegen mezelf aanliep en gefrustreerd was om mezelf, omdat ik het zover had laten komen en omdat ik maar niet bij machte was er iets tegen te doen.
Wat ben ik God dankbaar voor dit worstelen, wat ben ik Hem dankbaar dat dit kan en mag en dat Hij mij daar alle tijd en ruimte voor geeft.
Wat ben ik Hem dankbaar voor Zijn vergeving op de momenten dat het soms de spuigaten uitliep, en wat ben ik Hem dankbaar voor de triggerpunten die Hij me heeft gegeven om te komen waar ik nu ben.
Wat ben ik Hem dankbaar voor dit boekje, en wat ben ik Hem dankbaar voor mijn One-Word ‘Focus’.
Nee, ik ben er nog lang niet, en dat is denk ik misschien ook wel de belangrijkste reden dat ik de blogpost van zondag toch heb gepubliceerd, want nu is het of ik een extra stok achter de deur heb.
En dat is soms gewoon goed (en nodig).


Hoewel er nu, mede door het schrijven van zondag, weer ruimte is gekomen om verder te gaan met dit boekje, wil ik dit hoofdstukje nog niet verder laten voor wat het is.
Want mijn schrijven van zondag is natuurlijk maar een klein onderdeel als het gaat om ons zelfbeeld.
Het lijkt misschien een beetje haaks te staan op mijn schrijven van zondag, maar echt, ik ben ook weer heel blij met mezelf, blij en dankbaar voor wie ik ben en voor alles wat God in mij heeft gelegd aan gaven en talenten.
En het feit dat ik door Hem geliefd ben, dat ik kostbaar en waardevol ben in Zijn ogen, is wat mij steeds opnieuw diep ontroert, en mij heel stil kan maken van ontzag.
Het is ook iets wat ik heel graag aan anderen doorgeef.
Hoe dieper de betekenis van deze genadige liefde tot mij doordringt, hoe kleiner ik word.
Mijn strijd met mijn gewicht heeft dan ook niets te maken met me daardoor niet of minder geliefd en kostbaar weten,
Het is mijn wil die hier kruist met Zijn wil, namelijk dat Hij graag ziet dat ik goed voor mijzelf zorg, omdat ik Hem daarin ook wel of niet eer.
Dat was met het roken zo, maar ook met wat ik eet en drink.
Eigenlijk geldt dit met alles, want zoals de schrijfster ook aangeeft, voor God is ieder aspect van ons leven belangrijk; niet alleen wat we eten of drinken, maar ook hoe wij ons kleden, met wie we omgaan, waar we onze geest en ons verstand mee voeden, hoe we onze gaven en talenten gebruiken enz..

Ja, Hij houdt evenveel van mij toen ik rookte als nu ik niet rook.
En ja, Hij houdt evenveel van mij toen ik nog slank was, als nu ik wat voller ben (hm, toch netjes positief omschreven, dacht ik zo ;))
Niets van wat ik doe, of niet doe, zal Hem minder van mij doen houden, maar mijn leven is wel meer of minder tot Zijn eer en glorie.
En welk een gevecht kan dit soms opleveren tussen wat Hij wil en wat ik wil; welk een worstelingen zijn er daardoor soms niet.
Maar weet je, ik ben ook weer niet bang voor deze worstelingen, want ik ervaar dat Hij mij daar de ruimte voor geeft.
Al geloof ik zeker wel dat Hij (vergeef me als dit een beetje oneerbiedig klinkt) hoofdschuddend naar beneden kijkt en zegt: meisje, meisje, (ik geloof dat ik in Gods ogen altijd Zijn meisje zal zijn) wat maak jij het jezelf weer onnodig moeilijk.
En als ik dan door de worsteling heen ben en Zijn wil heb aangenomen,dan is daar Zijn hand om mij verder te leiden.
Als de schrijfster dan ook de vraag stelt over wat het voor mij betekent dat de Bijbel mij een tempel van Gods Geest noemt, dan denk ik dat dit weten ten grondslag ligt aan het willen stoppen met roken eertijds, en nu met het anders willen leren omgaan met eten en snoepen.
Wat mij ooit schokte, en misschien klinkt dit nog oneerbiediger, maar ooit, toen er gesproken werd over dat ons lichaam de tempel is van de Heilige Geest, kreeg ik het beeld voor ogen van een proestende, in rook gehulde Geest van God in mij, en ik vond het verschrikkelijk.
En dat is wat ook nu weer meespeelt, alleen nu dan met mijn gewicht.

Ik weet wie ik ben in Hem.
Ik weet hoe kostbaar en geliefd ik ben, hoe waardevol.
Maar ik besef ook dat ik Hem verdriet doe door verkeerd om te gaan met vermoeidheid –eten; met stress –eten; met pijn en verdriet –eten …
Juist omdat ik me zo geliefd weet, en dit besef steeds dieper wordt, wil ik ook heiliger leven; verlang ik ernaar dat mijn leven heiliger wordt; meer en meer tot Zijn eer.
En met regelmaat zijn daarin de woorden van Paulus mijn woorden –het goede dat ik doen wil, dat doe ik niet, maar het kwade dat ik niet wil …  ik ellendig mens … maar … Gode zij dank door onze Here Jezus Christus … (>> Rom. 7)
Maar dat is niet erg, zolang ik maar leer en groei, en niet blijf steken.

‘Het zelfbeeld dat we koesteren, bepaalt in wezen wat we worden.’
Maxwell Maltz
(Citaat uit dit hoofdstukje)



Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je niet van waarde bent.
Je bent de kostbare parel,
door de Allerhoogste gekend.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je niemand bent.
Zijn ogen zijn op jou gericht;
geen ogenblik zijn ze van jou afgewend.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof je voor niemand tot betekenis bent.
Hij ziet het kleinste wat je doet of hebt gedaan;
alles, ja, echt alles, is bij Hem bekend.

Zeg niet: ‘ik ben maar....’
haal toch jezelf niet zo naar beneden.
Je bent duur gekocht en betaald,
voor jou heeft Hij zo geleden.

Zeg niet: ‘ik ben maar ….’
Je bent namelijk een Koningskind!
Waardevol en hooggeschat,
door de Vader zeer bemind.

Zeg niet: ‘ik ben maar …,’
alsof  je niets kan.
Ook voor jouw leven
heeft Hij Zijn plan.

zondag 16 juli 2017

Spiegelbeeld ...

Gedachten bij Hoofdstuk 3 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.












De vorige keer dat ik n.a.v. dit boekje schreef was in februari van dit jaar met de gedachte om ook dit weer op te pakken, maar dit is niet bepaald gelukt.
En echt niet alleen omdat ik niet zoveel tijd had om te schrijven, of geen inspiratie had, maar omdat ik steeds opnieuw enorm met mezelf in conflict kwam.
Dit hoofdstuk gaat over uiterlijkheden, een eigen stijl hebben, en ons zelfbeeld.
Het is mooi om te lezen hoe dit voor de schrijfster was, en het was dan ook niet haar verhaal wat mij steeds in conflict bracht met mezelf, maar wel de eerste twee vragen die bij dit hoofdstukje zijn gegeven.
'Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Ben je blij met jezelf?'
En:
'Heb je de moed om aan te pakken wat verandering behoeft en dankbaar accepteren wat niet veranderd kan worden?'


Ik heb heel lang getwijfeld of ik deze Blogpost wel zou schrijven, en al schrijvende vraag ik me zelfs nog af of ik hem ook echt ga publiceren.
Maar ik kan nu eenmaal niet een hoofdstuk overslaan; zo steek ik nu eenmaal in elkaar, en dus ga ik er op deze stille zondagmiddag -mijn man is een middagje weg, maar eens voor zitten en kies ervoor om verder te gaan in dit boekje, dat me al zolang aan ligt te staren.
Opnieuw lees ik de woorden van Jesaja 61:10 en het verhaal van de schrijfster en sla opnieuw de bladzijde om naar de vragen.


'Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Ben je blij met jezelf?'
Mijn gevoelens en gedachten zijn dubbel.
Enerzijds kan ik in de spiegel kijken en mezelf mooi vinden en blij zijn met mezelf.
Anderzijds zijn er (vele) momenten dat ik van mezelf walg en alles behalve blij ben met mezelf, simpelweg omdat ik te dik ben, en ik weet, dat dit gewoon mijn eigen schuld is; ik heb het zelf zover laten komen.
O, natuurlijk, ik kan allerlei excuses aandragen, maar bij mij geldt in wezen simpelweg 'elk pondje gaat door het mondje'.
Ik ben niet alleen een stress-/emotie-eter, maar ik hou gewoon ook van lekker eten en lekkere dingen.
Alleen, alles zet gewoon heel makkelijk aan; het zit gewoon ook in mijn genen.
En als je dan zoals ik ook niet kunt sporten en ook in huis gedoseerd moet werken ...
De woorden van vroeger achtervolg(d)en mij dan ook nog steeds: 'Pas maar op, je wordt net zo dik als je ...'
En als ik dan op slechte dagen in de spiegel kijk, dan zou ik de spiegel wel stuk willen slaan, en terwijl de tranen rijkelijk over mijn wangen rollen, dendert het door mijn hoofd: 'Zie je wel, ze hebben gelijk gekregen!'
De woorden van de sticker die op mijn spiegel in de badkamer me tegemoet komen 'Je bent kostbaar' komen op zo'n moment echt niet binnen.
Ze maken me soms alleen nog bozer: 'Waarom hebt U ...'

Toen ik nog rookte was het lijnen makkelijker; roken stilt immers de trek of het hongergevoel.
En hoewel ik er meerdere keren aan gedacht heb om dan maar weer een sigaret te pakken, kon ik dat toch niet.
Het is me uiteindelijk met Gods hulp gelukt om te stoppen, dus dan moet er toch ook een mogelijkheid zijn om met Zijn hulp ook een x-aantal kilo's weer kwijt te raken?
Maar met roken stop je, met eten niet.
En nee, God nam mijn trek in een sigaret niet gelijk weg, ik heb er hard voor moeten knokken en er ieder dag weer een keuze voor moeten maken.

En dan dit hoofdstukje ...
Steeds weer in de afgelopen maanden zag ik het boekje liggen.
Steeds weer opende ik het, las en legde het soms weer huilend en gefrustreerd weg.
De kilo's die ik eraf had voordat ik mijn middenvoetsbeentje brak vorig jaar, zitten er immers nog dubbel en dwars aan.
Hoe frustrerend ...


'Heb je de moed om aan te pakken wat verandering behoeft en dankbaar accepteren wat niet veranderd kan worden?'
De moed ontbrak me en dankbaar accepteren was geen optie, want roken is niet goed voor een mens, maar te zwaar zijn ook niet.
Hoeveel lijnpogingen heb ik al wel weer niet gedaan ...
Maar hoe moeilijk is het wel niet als gezelligheid bijna altijd ook eten inhoudt?
En hoe moeilijk wordt het lijnen wel niet als je ook niet kunt sporten?
En toch ...

En toch is het dit hoofdstukje met deze vragen die me bezig blijven houden en er uiteindelijk voor zorgen dat bij stukje en beetje de moed terugkomt en ik schoorvoetend mijn eetgewoonten aanpak en langzaamaan verandert er iets in mijn denken en in mijn doen en laten.
Langzaamaan ervaar ik dat mijn moed toeneemt en met mijn moed ook de kracht om minder te eten en niet meer te snoepen.
Zelfs de verjaardagen die inmiddels achter mij liggen heb ik goed doorstaan.

Soms gaan mijn gedachten naar de gevolgen van een aardig aantal kilo's minder.
Aan de ene kant is dit natuurlijk iets goed en veel beter voor mijn lichaam, maar hoeveel huid ga ik overhouden?
Kan ik straks dankbaar accepteren dat mijn lichaam is zoals het is simpelweg omdat het me gelukt is met Gods hulp om af te vallen of ...
Soms vliegt het me aan en ben ik bang hoe het straks zal zijn; kan het me behoorlijk benauwen.
Maar aan de andere kant is daar ook het verlangen om op te staan om gewoon te zijn die ik ben en zoals ik ben.
En terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af: 'Is dit Heer, de volgende (laatste?) stap naar mijn volledige identiteit in U? Is dit de volgende stap naar vrijheid, vrij-zijn in U?'

Ik moet denken aan een gedichtje dat ik eens heb geschreven over ouder worden; ik was toen nog net geen vijftig.

Hoe ouder ik word 
hoe meer 
mijn uiterlijke mens vergaat.
Rimpels worden zichtbaar;
ik zit niet meer zo strak in mijn vel
en in mijn haar loopt menig zilverdraad.

Maar …

Mijn innerlijke mens
wordt vernieuwd,
van dag tot dag.
Hoe meer ik leef vanuit Hem,
hoe meer ik 
in Zijn kracht vermag.

Zo wordt een andere schoonheid zichtbaar,
een schoonheid van binnenuit.
Zo wordt met het ouder worden
een nieuwe periode ingeluid.

Ja, dit is waar ik naar verlang, niet blijven kijken naar hoe mijn uiterlijke gestalte haar vorm verliest en daarin blijven steken, maar dankbaar accepteren wat ik niet veranderen kan en het nieuwe omarmen wat Hij geeft en dat uitleven en doorgeven.
En tegelijk gaat mijn smeekbede omhoog: 'Help mij, Heere, help mij daarbij, want van mijzelf kan ik dit niet. Hoe graag ik het ook wil, alleen met Uw kracht, door de kracht van Uw Geest kan ik de dingen dankbaar accepteren die ik niet veranderen kan en de nieuwe dingen die U geeft, omarmen. Laat toch Uw schoonheid meer en meer zichtbaar worden. En bescherm mijn mijn hart en geest tegen alles wat er vanuit de wereld op mij af komt, van wat de wereld geeft als schoonheid en idealen. '

Misschien is dat hetgeen dat ik gewoon voor ogen moet houden: Het verlangen dat meer van Hem zichtbaar wordt in en door mij.
Dat ik toch meer en meer zal gaan schitteren met ieder jaar dat ik ouder word, met iedere grijze haar die erbij komt, met iedere lijn en rimpel in mijn gezicht, en zelfs met slapper wordende, misschien zelfs overtollige, huid.


Schoorvoetend heb ik mijn eerste schreden gezet,
mezelf afvragend of ik het ooit wel red.
Maar ik ervaar een besluitvaardigheid
die mij sterkt en kracht geeft voor deze strijd.

Ik voel, ik ervaar: ik ben en ga deze weg niet alleen,
Hij is erbij en helpt mij hier doorheen.
Met vreugde richt ik mijn ogen naar boven
om Hem met een dankbaar hart te prijzen en te loven.

Ik ben aan het einde gekomen van deze Blogpost en zit te dubben wat ik ga doen.
Wel of niet publiceren ...

Allerlei gedachten besprongen me ... maar zoals je gemerkt hebt, heb ik toch besloten om het te publiceren.
Want ergens is daar het gevoel dat het goed is; voor mezelf en misschien ook wel voor iemand anders.


Ps. Stand: - 10 kg