zondag 28 oktober 2018

Over angst en vrees, vertrouwen, hoop en moed ...

Een serie waar ik met veel plezier naar gekeken heb (en soms nog een herhaling bekijk) was 'Call the midwife'.
Eén van de afleveringen werd afgesloten met de volgende woorden:

'Angst kan ons vasthouden.
Vrees kan ons lamleggen.
Maar vertrouwen verlicht pijn.
Hoop kan de hemel doen oplichten.

Liefde geeft ons moed.'

De woorden raakten mij, en ik zette het beeld even stil (met momenten als deze ben ik dankbaar voor wat tegenwoordig allemaal kan), pakte snel pen en papier, spoelde vervolgens even een stukje terug en schreef de woorden over; het briefje legde ik op mijn bureau, wachtend tot ik weer een laptop zou hebben.


Misschien zeggen deze woorden jou wel niets; misschien zijn angst en vrees onbekende dingen voor je, maar voor anderen die, net als ik, door dingen die in ons leven gebeurd zijn hiermee in meer of mindere mate te maken hebben, -of gehad hebben, zullen deze woorden heel anders binnenkomen.
Angst kan ons immers zo gevangen houden; als in een kooi, ja, zelfs als in een kooi met een geopend deurtje.
En vrees kan ons zo lamleggen, dat onze levens stil komen te staan, bang als we zelfs zijn voor dingen die niet eens hoeven te gebeuren.
Maar als dan Die Hand uit de hemel naar beneden komt, onze ogen en ons hart aanraakt en opent, zodat we de leugen en de waarheid gaan ontdekken; aan Die Hand gaan wandelen, en vertrouwen haar weg vindt in onze levens, wordt onze pijn verlicht.
Nieuwe hoop gloort aan de horizon; de hemel licht op en moed vult ons wezen ...

'Hier ben Ik, Mijn kind, hier ben Ik!
Wees maar niet bang meer, geef Mij je angst en vrees.
Ik ben je in alles voorgegaan, en kan je pijn en verdriet zo goed verstaan.
Laat Mij je vullen met Mijn liefde, ze zal je nieuwe moed geven; ja, je moedig maken.


Hier ben Ik, Mijn kind, hier ben Ik!
Houd je maar vast aan Mij; vertrouw Mij.
Ik ken je angst, je vrees; Ik ben daar immers Zelf geweest.
Blijf in Mij, Ik blijf in jou; Ik zal je nimmer verlaten, ja, elke dag bij je zijn.



Heer, Uw liefde geeft mij nieuwe moed;
ja, maakt mij moedig op de wegen
die ik heb te gaan.
Hoop licht de hemel op waardoor ik weet
dat U altijd, en in alles, iedere dag
naast mij zult staan.
Vertrouwen verlicht mijn pijn;
laat mij niet vergeten om in alles
mijn ogen naar U op te slaan.


zaterdag 27 oktober 2018

Kiezen ...

Een beetje onwennig zit ik sinds lange tijd weer achter mijn laptop, een nieuwe.
Mijn blogpauze werd ongewild verlengd door een blikseminslag bij de buren, die ook behoorlijke gevolgen had in ons huis.
Waaronder dus ook het sneuvelen van mijn laptop van net anderhalf jaar oud.
Gelukkig was en is het allemaal  verzekeringswerk, maar toch ...
En doordat de door mij nieuw bestelde laptop na verschillende weken niet leverbaar bleek, duurde het allemaal veel langer dan ik had bedacht.
Maar goed, dit is dus weer mijn eerste logje van mijn nieuwe laptop, waar ik heel blij mee ben, maar ook wel weer aan moet wennen.
Gister heeft onze oudste zoon alles weer geïnstalleerd, en gelukkig was ook alles op de harde schijf bewaard gebleven, dus alles staat er weer zo'n beetje op.
Toch wel fijn om ook mijn mail weer te kunnen bekijken via mijn eigen laptop, hoewel ik natuurlijk heel blij was dat dit tijdelijk even via de laptop van mijn man kon.
Al met al heb ik een maand zonder laptop gezeten, en dat was eigenlijk ook wel weer een heel bijzondere tijd, waarvan ik bepaalde dingen die daardoor anders werden en gingen, toch graag vast wil houden.

Het was goed om deze zomer een Blogpauze in te lassen.
Het bracht even de rust die ik nodig had te midden van gezinsomstandigheden.
Dit wil echter niet zeggen dat ik niet geschreven heb.
Ik had het boekje 'Liefde tot het einde' van Susannah Spurgeon gekocht en dit gebruikt met mijn Stille Tijd, maar daarbij ook mezelf uitgedaagd om bij elk hoofdstuk een gedicht te maken.
Hierdoor was ik soms meerdere dagen met één hoofdstuk bezig, maar dat was helemaal niet erg; het kwam daardoor alleen maar dieper binnen.
Het was soms best een hele uitdaging, dat kan ik je wel zeggen, maar ook zeer de moeite waard.
Het boekje heeft 24 hoofdstukken en binnenkort zal ik beginnen met het delen van een kort woord na aanleiding van ieder hoofdstukje en het gedicht dat ik erbij heb geschreven.

Daarnaast heb ik dit najaar voor het eerst mee geholpen in de leiding van de VrouwenConferentie waar ik al jaren als deelneemster kwam.
Heel bijzonder om te doen, en zeer leerzaam, iets dat had ik nodig; een nieuwe uitdaging, iets nieuws om verder te groeien.
Het was echt een heel bijzondere Conferentie, en ik zie dan ook al weer uit naar de volgende.
Zowel naar de voorbereidingen daarvan als de Conferentie zelf.

Ondertussen is onze VrouwenBijbelstudiegroep ook alweer van start gegaan.
Dit jaar gebruiken we het boek 'Genade, Gods mooiste woord' van Dick Pieterman.
De eerste ochtend staat altijd in het teken van bijpraten en bidden voor elkaar, maar ook de eerste studieochtend is alweer geweest.
En dan kom je er achter als je zo nadenk over Genade, dat je best dingen weet, maar dat het soms heel lastig is om iets concreet te omschrijven, of beschrijven.
Maar het is zeer goed om weer eens opnieuw stil te staan en na te denken over de diepte van het woord Genade, haar betekenis en alles wat daarmee samenhangt.

Als ik echter terugkijk op de afgelopen maanden, dan zie ik dat er één ding is dat steeds opnieuw terugkwam, namelijk 'kiezen'.
Met de hele warme hete zomer ervoor kiezen om rustig te blijven en me niet te laten verleiden om te mopperen op de hitte zowel overdag als in de nachten.
En om dan ook te merken dat Hij je vult met rust en vrede, waardoor ik deze zomer beter ben doorgekomen dan ik ooit had kunnen bedenken van te voren.
Kiezen, om meer met Hem bezig te zijn en dit voor mijzelf te houden; opschrijven, maar dan alleen voor mezelf en Hem.
Kiezen voor nieuwe uitdagingen, en andere dingen daarom even loslaten.
Kiezen voor mijn gezin, mijn man en kinderen; en ook al wonen onze kinderen niet meer thuis, er voor ze zijn omdat ze je nodig hebben.
Kiezen om te lezen in plaats van te schrijven.
Maar bovenal steeds opnieuw (soms met wat strijd) kiezen om op Hem te blijven vertrouwen ondanks omstandigheden.
God bracht mij bij een prachtig lied deze zomer toen het allemaal even heel moeilijk en zwaar was, >> 'While I wait' van Lincoln Brewster.


'Op de dag dat ik vrees, vertrouw ik op U.
In God prijs ik Zijn woord; 
op God vertrouw ik, ik vrees niet ...'

'Dit weet ik: dat God met mij is.'

'... want mijn ziel heeft tot U de toevlucht genomen,
ik neem mijn toevlucht onder de schaduw van Uw vleugels,
tot de rampen voorbij zijn gegaan.'

Mijn hart is bereid, o God, mijn hart is bereid;
ik zal zingen, ik zal psalmen zingen.

Ik zal U loven onder de volken, Heere;
ik zal voor U psalmen zingen onder de natiën.
Want Uw goedertierenheid is groot tot aan de hemel,
Uw trouw tot de wolken.

Psalm 56:4,5a,10b; Psalm 57:2,8,10,11