Hij laat mij niet berooid achter!

Bedenk hoe groot en indrukwekkend de HEER is ...    (52)

Maar op U zijn mijn ogen gericht, HEERE Heere;
tot U heb ik de toevlucht genomen, laat mijn ziel niet berooid achter.

Psalm 141:8

Als ik om mij heen kijk in Bloggersland, besef ik dat mijn Blog toch wel een beetje afwijkt van de meeste.
Gister kwam ik nog bij een Blog van Aritha over Bloggen en daar kwam ik de vraag tegen ‘Hoe begon jij met Bloggen’.
Deze vraag komt opnieuw terug in mijn gedachten met het lezen van bovenstaande tekst.

Hoewel ik in eerste instantie bij Punt.nl begonnen ben omdat ik verschillende sites zo mooi vond en dit dolgraag zelf wel zou willen, veranderde dit al heel snel.
Het werd al heel snel een plek waar ik door mijn schrijfsels verwerken kon waar ik (zelf en met onze kinderen) doorheen ben gegaan en ging.
(Ik schreef en schrijf echter alleen die dingen betreffende onze kinderen waar ik hun toestemming voor heb, anders zwijg ik)
Onder pseudoniem zag ik we voorbij komen, maar begreep toen nog niet waarom  je onder pseudoniem zou schrijven.
Later zag ik het nut er niet echt van in, want met meerdere Blogs, zou men er volgens mij toch al snel achter komen wie je bent.

Maar goed, de ene storm binnen ons gezin was nog niet gaan liggen of de volgende storm diende zich aan, en wel een heel heftige, zeker eentje met orkaankracht.
En mijn site/Blog, waar ik aan begonnen was, werd de plek waarin ik naast bemoedigingen, stukjes schreef, verhalen etc. plaatste om mij blik op God gericht te houden.
Nu, achteraf, heb ik soms zelfs het gevoel dat als ik dit niet had gehad, ik niet weet waar ik gestaan zou hebben, en of ik überhaupt nog wel zou staan.
Zo heftig is de tijd geweest die achter ons ligt.
Mijn Blog werd de plek waar ik mijzelf Gods woord voor ogen hield, uitschreef wat Zijn woord zegt.
Proclamerend en biddend, mijn gedachten en gevoelens rondom Zijn woord.
Muziek, afbeeldingen, gedichten.
Het werd mijn zichtbare, tastbare plek waar wat ik mezelf voor kon houden wat God zei.
Ik schreef niet zo zeer voor anderen maar voor mezelf.
Mijn liefde voor schrijven gebruikte God om mij te leren om mijn blik om Hem gericht te houden en op Hem te blijven zien, niet alleen gedurende die zware tijd, maar ook daarna.

Ik leerde dat alleen het lezen van Gods woord niet genoeg was om houvast te hebben in tijden van grote nood.
Ik had meer nodig en in die tijd leerde ik om mijn houvast te vinden in Hem door bezig te zijn met Zijn woord, het mezelf voor te houden en erop te gaan staan.
Het schrijven erover, in welke vorm of hoedanigheid dan ook, verlegde mijn blikveld van het probleem naar de Oplosser van het probleem.
Zien op Hem gaf mij de kracht en de moed die ik nodig had om door te kunnen gaan.
Natuurlijk waren daar dagen bij dat ik het niet meer zag zitten, dat de situatie mij in zijn greep kreeg, maar nooit meer zodanig dat het mij helemaal onderuit haalde.
Door zo intensief met Gods woord bezig te zijn, werd Zijn woord de kracht die mij staande hield.
Zijn woord ging voor mij leven als nooit te voren en werd mijn kostbaarste bezit.
Als de woorden uit Psalm 19:10,11 werd Gods woord voor mij.
‘Het woord van de Heer is zuiver, altijd blijft het gelden.
De uitspraken van de Heer zijn betrouwbaar, hun juistheid valt niet te betwisten.
Ze zijn begerenswaardiger dan goud, dan het allerzuiverste goud; ze zijn zoeter dan honing, dan honing, zo uit de raat.’
Mijn Blog, mijn site zoals ik het ook noem, hielp mij om mijn ogen gericht te houden op de HEERE.
Tot Hem nam ik mijn toevlucht.
En …
Hij heeft mijn ziel niet berooid achtergelaten!

‘Gevoed in U heeft elke dag zin’ is het zinnetje dat in mijn gedachten komt bij ‘Hij heeft mijn ziel niet berooid achtergelaten’.
(Een zinnetje van een klein gedichtje op een oude boekenlegger)

Gevoed in U heeft elke dag zin.
Hij heeft mij niet berooid achtergelaten.

Tot Hem nam ik mijn toevlucht en tot Hem neem ik mijn toevlucht.
Mijn ogen hield ik op Hem gericht en mijn ogen houd ik op Hem gericht.
En dit is de zekerheid waarmee ik iedere dag verder mag: Hij laat mijn ziel niet berooid achter, maar zorgt voor mij.

O God, hoe groot en indrukwekkend zijt Gij!
Dat U, in Uw grootheid en majesteit, omziet naar mij!
Nooit zult U mijn ziel berooid achterlaten,
noch mij aan mijn lot overlaten.