Als ik eind van de morgen na een bezoekje bij iemand die het niet makkelijk heeft wegrijd, bid ik automatisch tijdens het rijden voor haar; ze zag er zo moe uit.
En ineens bid ik: 'Heer, geef haar vleugels als die van een arend'.
Ik schrok er zelf een beetje van, zo plotseling waren die woorden daar, maar tegelijk dacht ik, ja, dat is het.
Mijn blogje van gister over vleugels als die van een arend, kan ik ook omzetten in een gebed voor een ander.
En al rijdend en biddend ontstond zo het eerste coupletje.
Thuisgekomen schoof ik vlug aan de tafel om de woorden op te schrijven; zelfs na nog een boodschap doen, zaten ze nog steeds in mijn hoofd.
Als ik klaar ben met de dingen die eerst mijn aandacht vroegen, duik ik achter mijn bureau en maak het gebed/gedichtje af.
Heb jij het moeilijk?
Ga jij door een zware tijd?
Ben je moe, en is alles je eigenlijk te veel?
Weet je nauwelijks hoe je verder moet, of hoe dat je het moet volhouden?
Dan is dit gedichtje mijn gebed voor jou!
Lees Ook mijn vorige Blogje.
>> Welke vleugels wil jij hebben?