Welke vleugels wil jij hebben?

 Juni 2009

‘Had ik maar vleugels als een duif, dan kon ik wegvliegen, een veilig heenkomen zoeken.
Wegvluchten zou ik, ver weg, de woestijn in.
Snel zou ik een schuilplaats zoeken, tegen de storm, tegen de wind.’
Psalm 55:7-9
(GNB)

Soms komt er zoveel op je af, zoveel aan pijn, moeite, verdriet, zorgen, tegenslagen of wat dan ook.
Soms zou je willen ontsnappen aan de plaats waar je bent.
Even alles ontlopen.
Even weg van alles.
Niemand zien.
Niemand spreken.
Niemand horen.
Wegkruipen, ergens op een plek ver weg van alles en iedereen.
Even vleugels hebben als een duif om weg te kunnen vliegen, zomaar, ineens.
Een schuilplaats zoeken, een schuilplaats die je beschermd tegen de stormen in het leven, tegen de wind die alles omver blaast, meedogenloos kan zijn.

Oh, had ik maar vleugels als een duif …   

Ik staar door het raam naar buiten.
Gevoelens van moedeloosheid drukken me neer.
De zwaarte van de zorgen wordt me teveel.
Oh, mensen zeggen het zo makkelijk; geef maar aan de Heer.

Ik staar door het raam naar buiten,
terwijl de tranenvloed me het zicht bijna ontneemt.
Ik kijk naar de duif bij de buren op het dak.
Hij zit daar dagelijks; dat is op zich niet vreemd.

Maar als hij wegvliegt en verdwijnt tussen de bomen,
dringt zich het volgende beeld in mijn gedachten.
Als ik toch vleugels zou hebben, net als die duif,
dan zou ik wegvluchten, geen moment zou ik daar mee wachten.

Weg, heel ver weg zou ik gaan.
Een schuilplaats zoeken tegen de stormen in mijn leven,
tegen de wind die raast om mij heen
en die mij soms van ontzetting doet beven.

Ik staar door het raam naar buiten.
Maar ineens hoor ik van binnen zachtjes Zijn stem.
‘Ik ben toch je schuilplaats, je toevlucht, Mijn lieve kind?’
Dan kijk ik naar binnen en kruip gauw weg, bij Hem.

Mei 2021

Opnieuw lees ik,  alleen in een andere Bijbelvertaling, de voor mij zo bekende woorden:

‘Daarom zeg ik: Och, gaf iemand mij vleugels als van een duif!
Ik zou wegvliegen naar waar ik blijven kon.
Zie, ik zou ver wegzwerven, ik zou overnachten in de woestijn.
Ik zou mij haasten zodat ik zou ontkomen aan de rukwind, aan de storm.’
Psalm 55:7-9
(HSV)

Vleugels als van een duif willen hebben, of …

Ja, zoveel jaar geleden was dat precies waar ik zo naar verlangde, wat wilde ik immers graag even wegvluchten van alles; och, het was zo moeilijk, zo zwaar …
Als ik mijn oude Blogje weer teruglees, ervaar ik weer iets van wat ik met het schrijven gevoeld heb.
Het weg willen vluchten van alles, maar ook het besef dat het niets oplost, en dat je toevlucht bij Hem zoeken het beste is wat een mens kan doen.

Nu, zoveel jaar later, leer ik afgelopen week een nieuwe les bij deze verzen, eentje die zoveel indruk op me maakt, dat ik het graag wil delen.
En voor degenen die het misschien al eens eerder gehoord of gelezen hebben, bedenk dan maar dat er kracht zit in herhaling 😊
Want hoewel ik de strekking van wat hij zegt, ken, bij deze verzen heb ik er nog nooit aan gedacht.
En dat maakt dat het een nieuwe les voor me is, als tegelijk ook een kracht vanwege de herhaling.

Ik neem je mee naar wat Warren Wiersbe bij deze verzen zegt.
Als eerste geeft hij aan dat weg willen vluchten een natuurlijk gevoel is, een normale, natuurlijke reactie.
David had het, en menigeen zal dit gevoel ook weleens gehad hebben, zo van, hup, tassen inpakken en wegwezen, het is genoeg geweest; ik kan niet meer.
Echter, onze problemen nemen we gewoon mee.
We kunnen er misschien met weggaan even afstand van nemen, maar als we terugkomen zijn alle moeilijkheden en problemen er nog steeds, en soms maken we het eerder erger door weg te vluchten; maken we problemen er zelfs groter door.

Wiersbe geeft aan dat de Heere ons stormen en rukwinden laat meemaken omdat ze ons helpen groeien en volwassen worden.
Dat als we blijven weglopen, net als kinderen zijn die nooit opgroeien.
Dus we hebben echt geen vleugels als die van een duif nodig.
Nee, hij zegt: ‘We hebben vleugels als die van een arend nodig.’

‘Maar wie de Heere verwachten, zullen hun kracht vernieuwen,
zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden.’
Jes. 40:31

‘De arend ziet de storm onder ogen, spreidt zijn brede vleugels uit, en laat zich door de wind boven de storm uittillen.
Loop niet weg. Ga naar de Heere, en laat je door Hem hoog boven de storm uittillen.
…
Laat God de storm gebruiken om Zijn doelen met jou te bereiken.’

De les: Verlang niet naar vleugels als die van een duif, maar naar vleugels als die van een arend!


Hoe mooi past deze les niet bij mijn OneWord ‘Groei’ voor dit jaar!
Niet (willen) wegvluchten, maar omhoog kijken en de Vader vragen om vleugels als die van een arend, om boven de storm -moeilijkheden en problemen, worstelingen en lasten, uit te kunnen stijgen.
Niet (meer) wegvluchten, maar in de ogen kijken en willen groeien, door te vertrouwen dat Hij de storm wil gebruiken om tot Zijn doel te komen met mijn, en ook met jouw, leven.
(Je kunt vast wel raden welke aantekeningen in mijn Bijbel bij deze Psalm heb gezet.)

Vleugels als die van een arend …