Het is alweer even geleden dat ik dit mooie blad doorbladerde en hier en daar wat las.
Vandaag wordt mijn blik gevangen door het woord ‘Begraafplaats’ en de prachtig afbeelding daarbij; ‘Stilte locatie 5’ staat erbij.
‘Een plek om te verstommen’, staat er (o.a.) bij.
Mijn gedachten gaan terug naar mijn kindertijd.
Ik heb geen idee hoe oud ik was, maar ik zat nog op de lagere school, want die was tegenover de begraafplaats.
Ik weet het niet helemaal precies meer, maar ergens, in de diepte van mijn geheugen ligt een herinnering aan stilte, aan rust, aan een vredig gevoel als ik aan de begraafplaats in mijn geboorteplaats denk.
Mijn herinnering vertelt mij dat ik daar af en toe kwam en genoot van de stilte en de rust.
Ik heb er geen beeld meer bij, en toch vertelt mijn geheugen mij deze dingen.
Iets vertelt mij ook dat, zo jong als ik was, ik ervoer dat God daar ook was, heel dicht bij mij; zelfs op dat kleine stille paadje dat tussen de begraafplaats en de tuin van de dominee liep.
Nog zie ik mijzelf geknield op de grond in de sneeuw, biddend …
Ik heb geen idee meer waarvoor of waarom, maar de herinnering is daar, en tegelijk ook zo dichtbij …
Verwondering om dit beeld in mijn geheugen; verwondering met een vraagteken.
De begraafplaats in de woonplaats waar ik nu woon, heb ik slechts een enkele keer met een begrafenis bezocht; nooit zomaar eens.
Op de één of andere manier kon ik mij daar nooit toe zetten, hoewel deze herinneringen er altijd zijn, als ik daar kom, maar het voelt niet vertrouwd, zoals in mijn geboorteplaats.
Hoewel het daar ook flink is veranderd, is er nog steeds een klein oud gedeelte dat onveranderd is.
Mijn mooiste herinnering aan deze begraafplaats is de opschrift op een steen die ik las toen we mijn jongste broertje naar zijn laatste rustplaats brachten; het kan ook zijn dat we terugliepen naar de aula, dat weet ik niet meer.
Maar het opschrift zal ik nooit meer vergeten; er stond: ‘Je moet niet wenen, want ik ben naar Jezus henen.’
Welk een troost lagen er in deze woorden, waarvan ik ervoer dat God ze mij had laten zien, en misschien wel speciaal aan mij heeft gegeven, ik weet het niet, maar de steen met dit opschrift heb ik nooit meer terug kunnen vinden toen ik er later naar op zoek ging.
Nu ik zoveel ouder ben, verwonderen mij deze herinneringen.
Verwondert het mij dat ik als kind daar rust en stilte zocht; dat ik God zocht …
Misschien zeg ik het allemaal wel eigenlijk heel verkeerd en moet ik zeggen, dat God mij, zo jong als ik was, zocht.
Er liggen meer herinneringen in mijn geheugen die mij verwonderen.
Herinneringen aan bijzondere dingen die gebeurden, en waarin ik pas jaren daarna ontdekte dat God het was die Zijn hand naar mij uitstrekte, tot mij sprak, mij wilde onderwijzen, mij liet merken dat Hij bemoeienis had met mijn leven.
(... Ik droeg je vanaf je prilste bestaan, Ik nam je op de arm vanaf je geboorte. En Ik blijf je dragen, tot je oud en grijs bent. Ik heb het gedaan en blijf het doen; Ik neem je op de schouders, Ik red je … - Jesaja 46:3b,4)
Be still Be Amazed
Stil worden en je verwonderen over de dingen van je kindertijd, van je jeugd; daarin dan Gods bemoeienis met je leven ontdekken, en je vervolgens weer te verwonderen over het feit dat Hij inderdaad altijd bij je was, en tegelijk weten dat Hij er ook nu is, maar ook altijd zal zijn …
Hoe groot is Hij!
Be still Be Amazed
Dag 16
Ja Rita,dat ken ik,maar dan anders.Was 6 jaar toen m'n moeder begraven is en heb heel lang 'n nare herinnering gehad aan het geknerp van het grind op de begraafplaats.Enkele jaren geleden heb ik de zelfde weg gelopen en ben van de nare herinnering bevrijd,omdat ik weet dat Abba bij mij was en altijd zal zijn,zo in Jes 46:3b en 4 staat!
BeantwoordenVerwijderen