De ene keer meer dan de andere keer, maar ik heb wel gemerkt dat dat aan mij ligt en niet aan Gods woord.
Een aantal jaar geleden, toen ik uit pure wanhoop Zijn woord uit ging schrijven als proclamatie (de ene keer met de wanhopige woorden van David als een gebed, een anderen keer als een statement wat Gods woord zegt over wie Hij is enz.) en het ook hardop uitsprak, gebeurde er iets binnen in mij.
De wanhoop verdween en maakte plaats voor geloof en vertrouwen.
De ommekeer in mijn gevoelens was zo duidelijk voelbaar, dat het mijn kijk en gevoelens op het woord van God voorgoed heeft veranderd.
Hoe belangrijk het woord van God altijd voor mij is geweest, nu werd Zijn woord mij ook heel kostbaar en dierbaar, en zijn ze een rustpunt voor mij geworden in de hectiek van dit leven, in de drukte van ons bestaan.
Een rustpunt, waarbij Zijn vrede mijn hart binnenstroomt en vult.
En dit is niet meer alleen iets dat ik weet dat gebeurt, maar wat alleen al bij de gedachte eraan, vreugde in mijn hart oproep en mij doet uitzien naar het volgende moment van stilte en alleen zijn met Hem.
Be still Be Amazed
Nog steeds verwonder ik mij over wat Gods woord met mij doet; verwonder ik mij over de vrede die mijn hart binnenstroomt en vult.
En ik hoop en bid dat die verwondering zal blijven; dat ik het nooit gewoon zal gaan vinden, zodat ik Zijn aanwezigheid zal blijven zoeken vanuit het diepe verlangen om Hem beter en beter te leren kennen, sterk en krachtig te worden door Zijn woord en Zijn diepe vrede, die elk menselijk verstand te boven gaat, mag ervaren.
Be still Be Amazed
Dag 18
Geen opmerkingen:
Een reactie posten