Verwondering bij een (over)bekende Psalm

Vanmorgen waren mijn man en ik op bezoek in de gemeente van onze zoon en schoondochter.
Hun voorganger sprak  naar aanleiding van Psalm 139:1-18.
Hoewel dit een hele bekende Psalm voor mij is, toch waren er vanmorgen opnieuw punten die gevoelens van verwondering in mijn hart deden opkomen.

‘Hij kent elk detail van ons leven!
Hij bekommert Zich om een ieder van ons!
We zijn uniek; geen vingerafdruk of iris is gelijk!’

De Psalm brengt mij terug bij mijn Blog van een paar dagen geleden: ‘Hij zoekt jou, mij; ons!’
God zoekt ons, wil betrokken zijn bij elk detail van ons leven, en al wil je het niet, toch kun je je nergens voor hem verstoppen.
Er is geen plaats waar ook maar iemand zich voor Hem kan verbergen!

‘Waar kan ik U ontlopen, waar kan ik U ontvluchten?
- al zou ik opklimmen naar de hemel,
- al zou ik afdalen naar het dodenrijk,
- al vloog ik naar het uiterste oosten,
- al streek ik neer in het verste westen,
- al vroeg ik de duisternis om mij te verbergen,
Hij zal daar zijn; daar zullen we Hem aantreffen, door Hem worden geleid, door Zijn hand worden vastgehouden.
En de nacht is voor Hem als de dag, de duisternis als het licht …

Hij zoekt jou, mij; ons …
Weefde Hij het leven van een ieder van ons niet in de moederschoot?
Zijn we niet allen ontstaan door Hem?
Was Hij het immers niet die onze nieren vormde?

We waren niet verborgen voor Hem toen wij groeiden in de schoot van onze moeder.
Hij zag ons al nog voor we ook maar een enige vorm hadden; niet meer waren dan een cel, en alles, elk detail van ons leven werd opgeschreven in Zijn boek.

Hij ziet jou, Hij ziet mij; Hij ziet een ieder van ons afzonderlijk!
Hij weet wat we voelen, denken, willen zeggen!
Wat we ook doen, waar we ook gaan of staan, niets, maar dan ook niets ontgaat Hem!
En te midden van dit alles mogen we weten dat Hij ons omgeeft; Zijn hand op onze schouder ligt!


Be still  Be Amazed
In de stilte van de dienst, als ik opnieuw de woorden van deze zo heel bekende Psalm opnieuw hoor voorgelezen worden en ze tegelijk in mijn Bijbel meelees; er vervolgens  over hoor spreken, dan word ik opnieuw heel stil en ontspringen er in mijn hart opnieuw gevoelens van grote verwondering, en ik beaam Davids woorden als hij zegt, dat hij het niet kan bevatten, niet kan begrijpen, dat het zijn verstand te boven gaat.

‘O God, hoe diep zijn Uw gedachten,
hoe oneindig in getal.
Hoe zou ik ze kunnen tellen?
Komt er ooit een moment
dat ik het begrijpen zal?’

Be still  Be Amazed 

Dag 12