Houd jij je maar zo vast aan Mij.

>> Foto: Michael Klapwijk

Vandaag ben ik de hele dag een beetje uit mijn doen.
Vanmorgen rond vijf uur werd ik wakker, al kan ik niet precies zeggen of het nu door mijn man kwam die eruit ging, of door de vreemde lucht die mijn neus prikkelde.
In ieder geval drong het niet echt tot mij door in eerste instantie, maar nadat mijn man naar beneden gegaan was en de vreemde luncht tot mij doordrong als een brandlucht, ging ook ik maar mijn bed uit.
Als ik door de luxaflex even naar buiten kijk, lijkt het alsof er een zeer dichte mist hangt, alleen de brandlucht doet mij iets anders vermoeden.
Beneden gekomen zie ik dat mijn man achter buiten staat en als ik mij bij hem voeg zien we samen dat er brand is bij het huis op de hoek.

Van slapen komt niet veel meer en als ik later de foto’s zie op 112 Barneveld, dan schrik ik van de enorme ravage.
Ja, de bewoners en hun kinderen zijn  safe; ze hadden niet later wakker moeten worden hoorde ik later die dag, want anders …
Natuurlijk is het het belangrijkste dat iedereen veilig is, dat is altijd het eerste dat telt, maar als ik de foto’s bekijk en ’s middags langs het huis loop met het uitlaten van ons hondje, dan kan ik wel huilen.
Ik heb de bewoners al een paar keer voorbij zien lopen, en zag ze ook vanmiddag staan bij de ravage, en mijn hart gaat naar hen uit en mijn gebeden naar omhoog.

Soms vind ik het maar bar lastig dat dingen zo heftig binnenkomen en me zo diep raken.
Soms wilde ik dat het anders was, zodat ik er niet zo van slag zou raken.
Aan de andere kant doen deze dingen me wel bidden; het enige dat ik op dit moment voor dit gezin kan doen.
Het huis zal zeker nog vier tot zes maanden onbewoonbaar zijn.

Verwondering is vandaag dus wel één van de laatste dingen die ik ervaar of voel.
Vanmiddag was ik er al over aan het nadenken, maar …
Ik bekeek wat foto’s op de site van mijn oudste zoon in de hoop dat er een bepaalde foto bij zou zitten die mij vandaag zou raken en mijn gedachten en gevoelens een beetje konden veranderen, maar steeds dook het beeld van die vernielde benedenverdieping in mij op.
Als ik dan vanavond opnieuw achter mijn laptop kruip, en nog een laatste blik werp op de site van mijn zoon, raakt ineens bovenstaande foto mij.

Het is het handje van mijn kleindochter rond de pink van haar vader.
Ze is inmiddels alweer bijna drie jaar, maar welk een verwondering en ontzag ervoer ik bij haar geboorte.
Het wonder van een nieuw leven, maar ook de verwondering over het voor het eerst oma worden, en over mijn zoon die nu zelf vader is.
Verwondering met een enorm gevoel van liefde voor zowel de vader als dit kleine meisje; dat je toch zoveel van iemand houden kan. (ik houd ook van mijn schoondochter, maar de gevoelens als je zoon voor het eerst vader wordt …)
Verwondering over dit kleine handje dat de pink van haar vader omsluit.

En dan is er vandaag toch nog een gevoel van verwondering, omdat God mij juist nu bij deze foto brengt.
Het is alsof God met deze foto tegen me zegt: ‘Houd jij je maar zo vast aan Mij.
Houd je vast aan Mij; vertrouw Mij en vertrouw op Mij; bij Mij ben je veilig. Hoe onveilig de wereld om je heen soms ook is, Ik zorg voor jou.'

Nee, het wil niet zeggen dat er niets kan of zal gebeuren, er geen tegenspoed of tegenslagen zullen zijn, moeiten of zorgen, maar wel Iemand aan wie je je vast kunt houden, die je de kracht geeft om door of verder te kunnen gaan.


Be still  Be Amazed
Zoals een vader zich ontfermt over zijn kinderen, zo ontfermt de HEERE Zich over wie Hem vrezen. 
Psalm 103:13

Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot?
Zelfs al zouden die het vergeten, Ik zal u niet vergeten.
Zie, ik heb u in beide handpalmen gegraveerd.
Jesaja 49:15,16a

Be still  Be Amazed

Dag 24