Bij de eerste beelden zat ik behoorlijk op mijn stoel heen en weer te schuiven,want ik kan absoluut niet tegen dit soort beelden.
Ik weet dat het gebeurt, dat het de natuur is; ik weet dat altijd de zwakste of zieke het doelwit is enz., enz., maar hoe het ook zij, mijn hart krimpt ineen bij dit soort beelden en ik kijk ze dan ook maar gewoon niet meer voor mijn eigen gemoedsrust.
Dit keer dwong ik mijzelf om het af te kijken, want er was me verteld dat het goed af zou lopen.
Het zijn bizarre beelden, schokkend, maar die zo eindigen, dat je met open mond van verbazing (of is verbijstering in dit geval een betere woordkeuze?) en verwondering zit te kijken.
Nu ik de beelden al meerdere keren heb gezien, is mijn open mond van verwondering overgegaan in een brok in mijn keel en een hoofd dat zich beschaamd buigt, omdat het filmpje van deze kudde Buffels ons mensen ook een heel belangrijke les leert.
>> Battle at Kruger
Be still Be Amazed
Zelfs in de dieren heeft God bijzondere eigenschappen gelegd, die duidelijk zichtbaar zijn in deze beelden.
Verwondering om hun sterke saamhorigheid.
Verwondering om hun inzet om dit ene kalf te redden.
Verwondering dat het kalf nog leeft.
Stil en diep ontzag, omdat ik met heel mijn hart geloof dat God ook hierin Zijn hand heeft gehad.
Geen toeval dat deze mensen hier net op dit moment staan te filmen, maar een door God gearrangeerd scenario om ons iets duidelijk te maken.
Verwondering om de manier waarop God ook tot ons mensen spreekt.
Be still Be Amazed
Dag 23
Geen opmerkingen:
Een reactie posten