Het is zo’n heerlijk huis!
Ruim, aan de rand van ons dorp – een klein stukje lopen en je loop langs de weilanden (of de andere kant op naar het bos), een mooi ruim uitzicht, wat momenteel zelfs prachtig is door de goudgele blaadjes die nog aan de bomen zitten.
Inmiddels heb ik ook alweer een aantal jaar mijn eigen kamertje, mijn eigen plekje waar ik mij terug kan trekken.
Vooral als ik mijn kamertje net weer heb gestoft en gezogen, kan ik in de stilte van dat moment met verwondering rond kijken en intens genieten van alles genieten.
Soms schiet ik zelfs nog steeds vol als ik dan weer achter mijn bureautje plaatsneem.
Van achter dit bureautje zie ik ook de seizoenen aan mij voorbij trekken door de bomen waar ik op uitkijk en vol ver(be)wondering zie ik hoe de schoonheid van Gods schepping jaar in jaar in elkaar overloopt en elkaar afwisselt.
(op de zomermaanden na, dan, want dan zit bij mij alles dicht omdat ik niet goed tegen de zon kan)
Be still Be Amazed
Nee, dit huis is (nog steeds) geen vanzelfsprekendheid geworden voor mij, noch mijn kamertje, noch het uitzicht voor het huis.
Vol ver(be)wondering zie het wonder van Gods hand in hoe wij dit huis hebben ‘gekregen’, in het voorrecht van het hebben van mijn eigen plekje, en in het wisselen van de seizoenen, waarin de schoonheid van Zijn schepping zichtbaar is in de prachtige kleuren van de herfst en de schitterende zonsondergangen die de hemel, maar soms ook de muren van mijn huis kleuren in een warm roodgouden gloed.
Be still Be Amazed
Dag 9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten