Nog even ...

Als mijn leven hier op aarde voorbij is;
het einde daar is van mijn aardse bestaan,
dan neemt Hij mij bij de hand en samen 
met Hem mag ik de hemel binnengaan.

Daar ontvang ik een nieuw kleed
en een nieuwe naam,
en mag ik Hem brengen alle lof,
alle eer, alle dank en alle aanbidding
met de engelen saam.


Vandaag kwam ik bij dit gedichtje, ooit geschreven op mijn vorige Blog bij Punt.nl. (bestaat helaas niet meer)
Precies weet ik het niet meer, maar waarschijnlijk heb ik het geschreven naar aanleiding van de onderstaande afbeelding.

Het raakt me opnieuw, en brengt mijn gedachten bij mijn moesje die nog maar kortgeleden het aardse leven inruilde voor het eeuwige leven.
Ik mis haar!

Gister was het zaterdag, en het afgelopen jaar ging ik bijna iedere zaterdag naar haar toe.
Maar gister bleef mijn autootje doelloos stilstaan voor de deur; voorbij …
Met enige regelmaat wil ik de telefoon pakken om haar te bellen, en dan is daar dat besef, 0 nee, ze is er niet meer.
Vooral de afgelopen twee dagen toen er weer zorg was om onze kleine Luna; vreselijk hoesten, koorts, en ja, daardoor toch weer door de medicatie heen, die absences, en daardoor ook weer het ziekenhuis in.
Gelukkig deze keer maar voor een nachtje daar de medicijnen deze keer goed aansloegen, en de coronatest negatief was, maar toch.
En dan kwamen die momenten dat ik de telefoon wilde pakken om het aan haar te vertellen, mijn zorg te uit te spreken en te delen, in de wetenschap dat ze op haar beurt haar handen zou vouwen voor Luna, haar moeder, als ook voor mij.

Soms schiet ik ook op de gekste momenten vol en zijn daar ineens weer die tranen; niet altijd even praktisch, maar het geeft niet, ik laat ze maar gewoon komen.
Huilen mag immers, verdriet hebben mag, rouwen mag; want ja, het kan, en gaat vaak hand in hand met vrede en vreugde; de bekende lach en een traan.

En dat is ook eigenlijk wat er gebeurde toen ik dit gedichtje weer las, want gun ik haar immers niet het beste, en het mooiste!
Meer nog, lag daarin niet haar diepe vrede en vreugde in de laatste weken van haar leven hier.
En ligt in haar diepe vrede en vreugde ook niet mijn vrede en vreugde besloten, en ja, ook een diepe troost.
Jezus nam haar bij de hand en leidde haar de hemel binnen, en gaf haar een nieuw kleed en een nieuwe naam. (Openb. 3:5; 2:17)


Ik ben nog niet weer terug geweest in haar flat; mijn broers en hun vrouwen die dichtbij wonen, regelen het verdere leeghalen en opruimen; maar de sleutel hangt nog wel aan mijn sleutelbos.
De gedachte aan de dag dat ik die moet gaan inleveren vult me met pijn en verdriet, want dan zal het laatst tastbare, de plek waar we zoveel hebben gedeeld, weg zijn.
Dan valt definitief de deur van het ouderlijk huis in het slot.

Afscheid nemen doet pijn …


Nog heel even, en dan valt de deur voorgoed in het slot;
nog heel even, en dan is het echt allemaal voorbij.
Nog heel even, en dan kom ik daar nooit meer terug;
deze dag komt met rasse schreden steeds dichterbij.

Pijn en verdriet vullen bij dit vooruitzicht mijn hart,
want het betekent definitief afscheid nemen van.
Nu breekt een nieuwe fase in mijn leven aan;
ik geef mij over aan U, Heer, openbaar mij Uw plan.

Voor alles onder de hemel is een tijd, zegt Uw woord,
en een nieuw tijdperk breekt nu voor mij aan.
Voorbij is de tijd dat ik een biddende moeder heb,
maar vol zijn de schalen die voor Uw troon staan.

Dank U, Vader, dat U mij haar tot mijn moeder gaf;
dank U, voor het voorbeeld dat zij mij heeft gegeven.
Dank U bovenal, Vader, voor de diepe vrede en vreugde 
die zij doorgaf in de laatste dagen van haar leven.

Het maakt dat ik met vreugde en hoop verder kan,
en het doet mij naar nog meer van U verlangen.
Het geeft moed en troost in de pijn van het gemis;
maar ook de zekerheid dat ik al wat ik nodig heb, 
van U zal ontvangen.

Lees eventueel ook >> 'Afscheid'
En >> 'Elke dag komt de hemel een stukje dichterbij'


Ik heb me afgevraagd of ik mijn verwerkingsproces met het overlijden van mijn moeder wel zo uitgebreid op mijn Blog moest zetten, maar ik merk om mij heen dat er nog vele vrouwen zijn die worstelen, en/of diep verdriet hebben van het wegvallen van hun moeder.
Ik bid en hoop dat mijn schrijven tot enige troost en bemoediging mag zijn.