Op die dag in de hemel ...

Het is een vrij rustige zondag.

Naast enkele telefoontjes van mijn dochter die er een beetje doorheen zit, is het stil.

Buiten schijnt de zon, en een zacht windje doet de blaadjes aan de bomen ritselen.

Maar in mij is het nog onrustig door alles wat er afgelopen week door mij heen gegaan is na het intens verdrietige bericht, van het verongelukken van iemand uit onze gemeente, dat we maandag ontvingen.

Onrustig, omdat het zovele herinneringen opriep, en daarmee ook zoveel losmaakte in mij; meer dan ik voor mogelijk had gehouden na zoveel jaar.

Flashbacks, waarin opnieuw de wanhoop en angst mijn ziel raakt.

Leek het me van te voren heel zwaar de sleutel van de flat van mijn moeder in te leveren, toch werd dit overschaduwt door dit nieuws dat ons vlak daarvoor bereikte.

Het overschaduwde ook het feit dat het woensdag de 13e mei de verjaardag van mijn broertje zou zijn geweest -50 jaar zou hij zijn geworden; als ook dat vrijdag de 15e mei, toen de begrafenis was, mijn vader jarig zou zijn geweest.

En toch, hoe onrustig deze week ook was, en het nog binnenin mij is, toch is daar dat lied dat we vrijdag zongen: ‘Op die dag in de hemel, wat een dag, wat een vreugde zal dat zijn. Dan zijn wij bij Jezus, en klinkt het overwinningslied!’

Kon ik de eerste nachten na dit nieuws slecht slapen, wakker gehouden door het nieuws en de herinneringen die het opriep, vanaf dat ik dit lied hoorde (mijn man en ik waren gevraagd om te spelen en te zingen met de afscheidsdienst) is dit lied in mijn hart en op mijn lippen.

Welk een troost ligt in dit lied, welk een vooruitzicht en vreugde! en langzaam worden de herinneringen, als ook de pijn en het verdriet van het afsluiten van de flat van mijn moeder, begraven onder de troost en vreugde die van dit lied uitgaan.

Wat hoop en bid ik, dat dit ook zo zal zijn voor de familie van; mijn hart en gebeden gaan naar hen uit.

Dat God hen zal blijven dragen, ook de komende tijd als de pijn en het verdriet van het gemis voelbaarder en tastbaarder wordt.

Sommige dingen, Heer, 

zullen we nooit begrijpen.

noch een antwoord krijgen

op het waarom.

En waar wij afscheid

moeten nemen,

klinkt tegelijk Uw stem:

Wees welkom!

Uw woord zei het ons al

dat we het in dit leven

zwaar te verduren 

zouden krijgen.

Maar soms is het zo

moeilijk en onbegrijpelijk,

dat ons niets anders rest

dan te zwijgen.

Toch is daar Uw troost,

Uw aanwezigheid,

ja, Uw nabijheid

in alle pijn.

En richt U onze blik

op dat we eens

allemaal bij U

zullen zijn.

Geen dood meer,

en geen tranen,

geen pijn meer 

zo ook geen verdriet.

En tot die tijd

mogen we weten

dat U er bent en

alles van ons ziet.

Op die dag in de hemel ...