Een kostbaar goed ...

Op enkele kinderstemmen buiten na is het stil en rustig in huis, al gaat mijn hoofd daar niet in mee.
De afgelopen week (als ook nog de komende week) stond in het teken van de verbouwing van onze badkamer, en de dagen waren lang, en vol herrie en onrust.
Er is echt flink doorgewerkt, waardoor we toch al wel over de helft zijn, is me vertelt, en dat hoor ik graag.
Ik ben hier namelijk niet zo goed in, merk ik, in deze herrie en onrust.

In ons vorige huis, héél lang geleden 😊, hebben we ook eens verbouwd (beneden er drie meter aan) en dat duurde ruim drie weken, maar ik toen was ik nog jong, en het was toen al alles behalve rustig en stil in huis met vier kleine kinderen.
Maar nu merk ik dat ik een jaartje ouder ben, als ook dat de jaren die achter me liggen me wel een beetje hebben doen inleveren aan energie en flexibiliteit.
En ja, ik ben ook gewend geraakt aan de rust en stilte in ons huis met alle kinderen de deur uit, en ook Luna is alweer bijna een jaar terug bij haar moeder.
Ik hou van rust en stilte; hoorbare, voelbare rust en stilte ...

En zo gaan mijn gedachten naar een gedicht dat ik eerder eens heb geschreven, en ik zie uit naar de dag dat de verbouwing voorbij is en de rust en stilte, ook van binnen, weer terug is.

Stilte,
je bent zo kostbaar,
zo waardevol;
ik heb je zo lief!

Als het na drukte en rumoer stil wordt,
voel ik je als een druk op mijn oren.
Dankbaarheid vindt haar weg naar boven,
terwijl in mijn hart vreugde ontspringt.
Je bent voelbaar, je bent tastbaar;
ik kan je aanwezigheid horen.
Je bent een balsem voor mijn ziel,
die alle onrust en onvrede verdringt.

Stilte,
je bent mij zo kostbaar,
zo waardevol;
ik heb je zo lief …

Je bent een waardevolle zegen,
voor als ik onrustig ben en verward.
Er gaat kracht van je uit en ...
je brengt vrede terug in mijn hart.
Je brengt mij dicht bij mijn Vader,
waar ik mij veilig weet en bemind.
Je schept licht en ruimte,
waardoor ik mijzelf hervindt.

Stilte,
je bent me zo kostbaar,
zo waardevol;
stilte, ik heb je zo lief!

Ik merk echter na zes dagen vol herrie en onrust, ik de onrust die daardoor in me is gekomen, niet zo makkelijk weg krijg.
Hoewel ik nu rustig achter mijn laptop van me af aan het schrijven ben, is het alsof er nog steeds lawaai en onrust is; het blijft maar nagalmen in mijn hoofd, en het belemmert me behoorlijk in mijn denken.
Het is maar tijdelijk, dat weet ik; deze week nog, en als het goed is, is het dan klaar.
Gelukkig lukt het me wel om deze dagen te genieten van een mooi boek; er zijn dan ook al twee boeken van Terri Blackstock doorheen gegaan deze week.
Het boek 'Groei in Gebed' dat ik ook aan het lezen ben, ligt even stil, daar moet ik bij nadenken en dat lukt me nu even niet.

Zo word ik er opnieuw bij bepaald hoe belangrijk rust en stilte is voor een mens, hoezeer we -ik in ieder geval wel, het nodig hebben, zowel om goed te kunnen blijven functioneren, als ook om echt en diep contact te kunnen hebben met onze hemelse Vader; om na te kunnen denken over Zijn woord, als ook te kunnen genieten van het zijn in Zijn aanwezigheid.
Ik begrijp dan ook helemaal niets van al die mensen die maar altijd oordopjes, of een koptelefoon op hebben waar muziek door heen klinkt; ik moet er persoonlijk niet aan denken.
Deze week doet me dan ook opnieuw beseffen welk een kostbaar goed dit is, en hoe bevoorrecht ik doorgaans ben.
En zo vult dankbaarheid mijn hart te midden van de onrust van binnen.