Onderweg naar Pasen ...

Inleiding

Jaren geleden tijdens een vrouwenconferentie hoorde ik voor het eerst wat er eigenlijk precies gebeurd met een geseling en kruisiging.
Het heeft mij nooit meer losgelaten.
Mijn gedachten bleven er naar uit gaan en ik wist dat ik dit op de één of andere manier verwoorden moest.
In mij begon het steeds meer te dringen, maar lange tijd kon ik niet de woorden, noch de rust, vinden om te schrijven.
Het bleef door mijn hoofd malen en malen en malen, totdat …
Dit is inmiddels alweer zo’n 9 jaar geleden.
Maar het verhaal is heel belangrijk voor mij; het is een deel van mij en dit jaar, 4 jaar nadat ik het op mijn eerste Blog heb geplaatst, wil ik het geheel opnieuw doorlezen en doorleven.
Je bent welkom om dit met mij te doen en zo op weg te gaan naar Pasen.
Vanaf morgen zal ik D.V. iedere dag een stukje van dit hele verhaal plaatsen.

Mijn gebed is, dat het een ieder die dit leest heel dicht bij de Here Jezus zal brengen, bij het kruis, bij wat Hij voor jou, voor mij heeft gedaan.
Voel, proef, ervaar de grote liefde die onze Heer en Heiland, Jezus Christus, de Zoon van God, heeft voor jou en mij.


Voorwoord                                             

’t Is stil in huis.
Dat is geen wonder want het is tien voor half twaalf  ’s avonds.
Op de achtergrond klinkt zacht muziek.
Ik hoor hoe het ene nummer ‘My hope is on You alone’ over gaat in ‘I don’t know what tomorrow brings’.
En tijdens deze muziek glijdt mijn pen over het papier om mijn gedachten daaraan toe te vertrouwen.
'I don’t know what tomorrow brings.'
Nee, Heer, ik weet niet wat morgen brengt, ik weet alleen dat U daar zult zijn.
Dan gaan mijn gedachten terug naar waar ik al zo lang aan heb moeten denken.
En mijn gedachten gaan naar Jezus, naar Zijn leven, Zijn lijden, Zijn sterven en het verlangen in mij om het bijna uit te schreeuwen:

                       'Weet je wel hoe groot Zijn lijden was,
                        voor jou,
                        voor mij??!!'

Een vraag voor zowel ongelovigen als gelovigen, maar zeker ook voor mijzelf.
Weet ik zelf wel, besef ik het zelf wel hoe groot Zijn lijden was?
Deze vraag brengt mij ertoe om te gaan zitten en al mijn gedachten in woorden om te zetten.
Gedachten, die al zolang door mijn hoofd heen spoken en erom vragen om op papier te worden gezet.
Gedachten, die eindelijk op papier kunnen worden gezet omdat de tijd er rijp voor is, omdat ik er klaar voor ben.
Ach, wie zal het zeggen waarom precies nu; ik weet alleen dat iets in mij, mij dringt.
En zo, in de stilte van de aankomende nacht en de zachte muziek op de achtergrond vertrouw ik mijn gedachten en gevoelens toe aan het papier.
Laat ze tot zegen zijn, Heer, voor een ieder die ze ooit leest.

Een liefdevolle groet,

Rita