9e oma-dag; een rare dag

Zoals elke dinsdag werd onze lieve kleindochter netjes rond kwart over zeven bij ons afgeleverd.
Voor het oog en dag als alle andere, maar van binnen knagen lichtelijk de zenuwen.
'k Ben blij dat er een vriendin met haar kleinzoon komt koffiedrinken en dat onze lieve Naomi er is.

Kwart voor acht vertrekt onze dochter naar school.
Je belt hè, mam!
Ja, ik zal bellen zodra ik wat weet.
Om acht uur vertrekt mijn man en even later vertrekt ook onze zoon.
Nog een extra knuffel, en ik zie hem met lede ogen gaan; samen met een vriend in de auto op weg naar het politiebureau in Dordrecht.

Och, misschien maak ik me wel weer te sappel, misschien loopt het inderdaad wel met een sisser af.
Misschien valt het allemaal mee, hij weet immers van de prins geen kwaad?
Maar het telefoontje van zaterdag tussen de middag ligt me zwaar op de maag.

Het is zaterdagmorgen, rond elf uur.
De telefoon gaat; politie Dordrecht.
Of mijn zoon ook thuis was.
Ja, die was wel thuis, maar lag nog heerlijk op één oor.
Kunt u zeggen wat er is?
Nee, natuurlijk niet, dat had ik eigenlijk ook wel kunnen verzinnen.
Iets ernstigs?
Mhaw, ja, mhaw ...
Ja, heel duidelijk; dus niet.
Met de boodschap dat hij rond twaalf uur wel wakker zou zijn en ook nog aanspreekbaar, inclusief ook zijn mobiele nummer, hang ik weer op.
Wat moet de politie Dordrecht nu weer van hem.
Ik kan niets verzinnen; het is inmiddels een aantal jaar geleden dat hij daar is geweest.

Als hij om half twaalf even zijn hoofd bij mijn kamertje om de hoek steek, steek ik direct van wal.
'... en ze bellen rond twaalf uur terug', besluit ik.
Heb je enig idee hoe of wat?
Nee, hij zou het niet weten.
Om twaalf uur wordt alles duidelijk.
Mijn zoon, onze zoon, wordt verdacht van heling.
Waarvan willen ze niet zeggen, maar het is ernstig.
Ze zouden hem ook eventueel hebben willen halen, maar ...
En een advocaat kon ook geregeld worden, maar allen pas dinsdag als hij zich op het bureau gemeld had.
En dan kon het ook nog wel twee à drie uur duren voordat die er was ...
Nog wat dreigende berichten en dan is het stil.

Vanaf zaterdag tussen de middag lopen we dus met gedachten die alle kanten opgaan.
Heling waarvan?
En waarom maken ze daar zo'n ophef van.
Lieve help, als hij nu al een strafblad zou hebben, kan ik me er nog wat meer bij voorstellen, maar nu ...
Om half tien dinsdagmorgen moest hij zich melden.
De radertjes bovenin draaien op volle toeren.
Gelukkig zegt een vriend direct toe dat hij met hem meegaat.
Hij kom hem wel met de auto oppikken en dan gaan ze samen.

Van alles gaat er die komende dagen door ons hoofd en het enige dat hij kan verzinnen is dat er met een telefoon kopen iets fout moet zijn gegaan.
Maar hij had alle gegevens nog in z'n mail, dus dat moest toch wel goed komen.
Maar hoe je het wendt of keert, en of je nu wilt of niet, je gedachten slaan af en toe toch op hol met zo'n vervelend telefoontje.'
Of zou iemand hem een oortje aan willen naaien.
We hebben al heel wat afgebeden eer het eindelijk dinsdag is.

En zo vertrok hij vanmorgen naar Dordrecht.
Om half één kwam gelukkig al het verlossende telefoontje: 'Ik loop weer lekker op straat, hoor en we gaan nog fijn even samen vissen.'
Wat blijk, zijn huidige telefoon bleek bij een inbraak te zijn gestolen en via, via, vraag me niet hoe, hadden ze hem bij onze zoon getraceerd.
Het adres waar hij hem gekocht had stond bekend als zeer betrouwbaar, maar zo zie je maar weer.
Ach, misschien wisten hun het ook niet.
Maar goed, daar komt de politie dan wel weer achter, want nu gingen ze door naar die persoon.
Z'n telefoon echter moest hij inleveren.
Dag € ...,..; hard geld.
Weer sparen voor een nieuwe.

Ik ben blij en opgelucht dat het allemaal met zo'n sisser is afgelopen, maar kan er maar slecht over uit, dat ze het daar een mens zo moeilijk om moeten maken en zoveel ophef bij moeten gebruiken.
Ik weet niet of ik dat ooit zal snappen of begrijpen.

De rest van de middag kan ik m'n draai niet meer vinden.
Het heeft me meer gedaan dan ik had gedacht, merk ik aan mijn vermoeidheid.
Toch nog maar mijzelf even aangepakt en een eindje gaan wandelen met Naomi en Jaylinn.
Kom op meis, het is juist vandaag mooi weer.
Te warm voor mij, merk ik onderweg al wel, maar even wat zon is toch wel goed voor de benodigde vitamientjes na de winter en dapper loop ik toch een aardig rondje.
Al ben ik weer heel blij als ik thuis naar binnen stap en uit de zon ben.

Als Naomi later geslapen heeft en weer met Jaylinn aan het spelen is, ebt langzaam de rest van de spanning weg.
Het is zo'n heerlijk, vrolijk kind en zoals ze door de kamer loopt te rennen met haar O-beentjes is een genot om naar te kijken.
Samen touwtrekken met Jaylinn is vandaag het favoriete spelletje, al kan ze dat toch nog net niet winnen en ze snerkt er af en toe, zoals een echt meid betaamt, lekker op los.

 

Nu ze ook wat langer blijft vanavond, kan ze ook een keertje even 'orgel'spelen  met opa.
Die heeft ze vandaag ook ontdekt en dat is toch wel een erg leuk ding.

 

Oma is echter wel blij dat het er een aan- en uitknop op zit.
Papa en mama zijn vandaag laat, want ze gaan nog een huis bekijken in een ander plaats.
Hoelang ik kan/mag ik nog van je genieten iedere dinsdag?
Nog maar niet aan denken  en genieten van iedere dag die we samen hebben.

O ja, een belangrijke les: voor je ooit ergens een mobiel ga kopen (behalve dan in een echte winkel natuurlijk); controleer het serienummer, dan weet je of je met gestolen waar te maken heb of niet en kun je dit soort toestanden voorkomen!