Een stukje van mezelf kwijt ...

Het is zaterdag, 24 december.
De hele ochtend ben ik aan het schrijven geweest.
Ik ga snel een hapje eten en nog wat doen en later op de middag kruip ik snel weer achter mijn laptop met de bedoeling om te kijken of mijn man al tijd heeft gehad om mijn stukje na te lezen op foutjes, en om een afbeelding te maken met het gedichtje.
Als ik echter achter mijn laptop kruip en hem open klap, slaat de schrik mijn om het hart en even stokt mijn adem in mijn keel: mijn laptop is zwart, en hij blijft zwart.
Zo ineens, van het één op het andere moment heeft hij de geest gegeven.
Geen waarschuwing, niets.
Zo werk ik er achter en zo doet hij niets meer.

Eerste Kerstdag komen onze kinderen en kleinkinderen, maar mijn zoon vreest het ergste.
Hij neemt hem mee naar huis en zal er even naar kijken.
En inderdaad, 2e Kerstdag komt het telefoontje: niets meer aan te doen.
Hij gaat proberen te redden wat er te redden valt en ik kan niet anders doen dan een andere laptop gaan uitzoeken.
Gelukkig had mijn man nog niet zolang geleden een back-up gemaakt, dus als er iets kwijt is, zal het niet veel zijn.

Van een andere zoon kreeg ik even een laptop te leen, en ik heb ook nog een Ipad, maar toch ...
1e Kerstdag heb ik er nog niet zo'n last van, drukte genoeg, maar de dagen erna ...
Ik kruip achter de laptop van mijn zoon en gebruik hem om een afbeelding(ik had gelukkig nog wat op mijn telefoon staan) te maken voor het gedichtje van mijn stukje van 'Quality Time'; ik zoek er een andere laptop op uit, maar verder ...
Ik heb het gevoel een stuk van mezelf te missen, er is een leegte, een gat, en ik vraag mezelf af, ben ik dan zo verslaaft aan dit ding dat ik dit voel?
Ik kan met de laptop wel niet op Facebook, noch op Pinterest, of op mijn Blog, maar dat kan ik wel met mijn Ipad, dus dat is het niet.
Als ik weer achter de laptop van mijn zoon kruip, weet ik ineens wat het is: hij is leeg!
Mijn laptop is een stukje van mezelf.
Al mijn schrijfsels staan daar op, wat ik geschreven heb, maar ook waar ik mee bezig ben, zowel voor mezelf privé, als voor op mijn Blogs.
Maar ook mijn afbeeldingen met gedichten, mijn Bijbelstudies van de VrouwenBijbelstudiegroep, alles van de aanbidding, foto's, enz..

Was ik vroeger overal aan het zoeken in schriften als ik een bepaald stukje of gedicht zocht, met de laptop is alles onder handbereik.
En deze dagen even gewoon niet, en wat miste ik dat.
Wat miste ik het om niet even zomaar iets na te kunnen kijken of te lezen.
En hoewel ik de laptop van mijn zoon had en daar toch ook bij iedere Bijbelvertaling terecht kon, toch, toch kon ik mijn draai er niet achter vinden.
Deze laptop is een koud en leeg ding.

Gister kwam mijn nieuwe laptop binnen, en mijn zoon was zo lief om hem direct klaar te maken voor mij.
En zo schrijf ik dit stukje van achter mijn nieuwe laptop, die me, vanaf dat alles er weer opstaat, aanvoelt als van mijzelf.
Hij is nieuw, hij is anders, werkt anders, en toch ..., en toch zo vertrouwt.
't Is misschien raar, maar ik voel me weer compleet.

Ineens gaan mijn gedachten weer terug in de tijd, terug naar de tijd dat ik niet meer schreef dan een enkel gedicht in een schrift of op een blaadje.
Altijd was daar die leegte, altijd was daar de vraag naar God van 'Heer, wat kan die leegte toch vullen?
Wat is het dat U wil dat ik doe, zodat ik op mijn plek van bestemming kom en dat gat die leegte verdwijnt.'
Vanaf de dag dat ik mijn eerste Blog begon, is die leegte weg, en heb ik het gevoel van thuisgekomen te zijn.
Schrijven, of het nu voor op mijn Blog is of ergens anders voor, het brengt me gewoon dicht bij mijn Heer.

En zo zit hier achter deze laptop een heel dankbaar persoon.

Dankbaar, omdat er laptops bestaan en Hij het zo geleid heeft dat ik er ook eentje kreeg.

Dankbaar, omdat dit me heel dicht bij Hem heeft gebracht.

Dankbaar, voor de genezing die het schrijven heeft gebracht.

Dankbaar, omdat het schrijven me door diepe dalen en crisissen binnen ons gezin heeft geholpen.

Dankbaar, dat nu mijn oude laptop kapot ging, ik de mogelijkheid had om een nieuwe te kopen.

Dankbaar dat hij er ook zo snel is.

Dankbaar voor een zoon, die weet wat het voor mij betekent en hem gelijk klaar heeft gemaakt voor mij; oké, hij heeft wel vakantie, dus hij kon ook gelijk komen, maar toch, hij liet zijn eigen dingen er wel voor liggen.

Ik ben dankbaar, ja, heel dankbaar!

Ik dank, U, Vader, ik prijs Uw Naam!

Ik dank U, Jezus, ik prijs U, Heer!

Voor al Uw zegeningen en genade

breng ik U mijn dank, lof en eer!