Een levende Bijbel ...

Zijn naam is Bill.
Zijn haar is wild en hij draagt een t-shirt met gaten erin en geen schoenen.
Dit was letterlijk zijn garderobe tijdens zijn vier jaar durende studietijd.
Hij is briljant.
Begaafd en intelligent.
Hij werd christen tijdens zijn studietijd.


Aan de overkant van de straat van de campus staat een nette kerk.
Ze willen graag een dienst houden voor de studenten, maar niemand weet precies hoe ze dat aan moeten pakken.
Op een dag besluit Bill er naartoe te gaan.

Hij komt binnen zonder schoenen, in zijn spijkerbroek en kapotte t-shirt.
De dienst is al begonnen, dus loopt Bill door het gangpad op zoek naar een zitplaats.
De kerk zit compleet vol en hij kan geen plaats vinden.
Op dit moment beginnen de mensen ongemakkelijk te kijken, maar niemand zegt iets.
Bill komt steeds dichterbij de preekstoel en wanneer hij zich realiseert dat er geen stoelen meer vrij zijn, laat hij zich op het tapijt zakken om naar de dienst te luisteren.
En al is dit heel normaal gedrag op een college, geloof me, dit was nog nooit eerder in deze kerk gebeurd.

Nu beginnen de mensen behoorlijk nerveus te worden en de spanning in de kerk is te snijden.
Op dat moment ziet de voorganger van achter uit de kerk de diaken langzaam door het gangpad naar voren lopen.
De diaken is al in de tachtig, heeft zilvergrijs haar en een driedelig kostuum.
Een deftige man, heel elegant, statig ...
Hij loopt met een stok en wanneer hij daarmee langzaam op de jongen afloopt, denkt iedereen bij zichzelf dat je het hem toch ook niet kwalijk kan nemen voor wat hij nu gaat doen.
Hoe kun je nu van een man met zo'n achtergrond verlangen, dat hij begrip zal hebben, dat er zomaar een student op de grond in de kerk gaat zitten?

Het duurt lang voordat de man bij de jongen is.
Het is muisstil in de kerk, op het klikken van de stok na.
Alle ogen zijn op hem gericht.
Je hoort zelfs niemand ademhalen.
Zelfs de voorganger wacht om met de dienst verder te gaan tot de de diaken doet wat hij moet doen.
En nu ziet hij dat de oude man zijn stok op de vloer laat vallen.
Met grote moeite laat hij zich zakken en gaat naast Bill zitten, zodat deze zich niet alleen hoeft te voelen.

Iedereen moet emoties wegslikken.
Wanneer de voorganger zichzelf weer in bedwang heeft, zegt hij: 'Wat ik nu ga preken, zult u zich niet herinneren.
Wat u juist heeft gezien, zult u nimmermeer vergeten.'


'Kijk uit met hoe je leeft.
 Je kunt weleens de enige Bijbel zijn die iemand ooit zal lezen.'


©Voor mij Onbekend.