Nooit alleen!

‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?’
Psalm 22:2

David schreeuwt het uit naar God; hij heeft het zo moeilijk.
God lijkt zo ver weg, eigenlijk nog meer dan dat, hij voelt zich door God verlaten.
‘Dag en nacht roep ik’, schrijft hij, ‘maar U, mijn God antwoordt niet.’
Herkenbaar?

Wij kunnen ons soms ook zo door God verlaten voelen.
Zo eenzaam en alleen.
Onze gebeden lijken niet verder te komen dan het plafond.
En we roepen net als David, maar een antwoord blijft uit; 'waarom, waarom bent U zover weg; juist nu ik U zo hard nodig heb …'


‘Eloï, Eloï, lema sabachtani?’
Dat betekent: Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij verlaten?
Marcus 15:34

Vele eeuwen later klinken opnieuw dezelfde woorden, nu vanaf een in duisternis gehuld Golgotha.
Het is Jezus, Gods eigen Zoon, die deze woorden uitschreeuwt naar Zijn Vader in de hemel.
Schreeuwde David deze woorden vanuit zijn gevoel, Jezus schreeuwt deze woorden vanuit een echt verlaten zijn.
Leek het voor David dat God hem had verlaten, Jezus werd echt verlaten.
Voor ons: voor jou, voor mij …

‘Jezus werd verlaten opdat wij nooit verlaten zouden worden.’

We kunnen ons eenzaam voelen en alleen; het gemis van een arm of een schouder kan enorm zijn, vooral in een maand als deze, maar laten we niet vergeten, dat we door Jezus nooit of te nimmer meer echt alleen zullen zijn.
Hij is bij ons, altijd, elk moment.
Ja, meer nog dan dat, Hij is in ons.