'Deze vallei van tranen is slechts de weg naar een beter land.'
Het laatste zinnetje uit het stukje van mijn dagboekje van vandaag; het raakt me.
Hoe moeilijk is dit soms om het leven te zien als een vallei waar we doorheen moeten om in dat betere land te komen, als onze ogen verblind zijn door tranen en zij ons het zicht ontnemen.
'Slechts de weg ...'
Wat kan dat kleine woordje 'slechts' verkeerd vallen als je in het diepste punt van de vallei bent aangekomen.
Slechts?
En toch ...
En toch klopt het; slechts, want het gaat voorbij.
Met Gods hulp komen we er doorheen en het is Zijn hand die ons helpt en ondersteunt op heel onze weg tot we in dat betere land zijn aangekomen en daar zullen we Hem ontmoeten en voor altijd bij Hem zijn.
Voorbij en vergeten is alle pijn, al het verdriet.
Voorbij is elke strijd, elke nood, elke vorm van rouw.
Voorbij is je ziekte die je zo heeft beperkt, die je zo teisterde, je zoveel pijn en ellende en eenzaamheid bezorgde.
Voorbij is de dood, die geliefden en dierbaren wegnam.
Voorbij is al het geween, geen traan zal meer vergoten worden, maar God Zelf zal alle tranen uit je ogen wissen.
We zullen Zijn aangezicht zien en Zijn naam op ons voorhoofd dragen.
Dit leven is een vallei van tranen, maar het is slechts de weg naar een beter land.
Ik denk dat Spurgeon gelijk heeft als hij zegt dat we maar zoveel mogelijk moeten denken aan de hemel, aan wat daar op ons wacht, het zal ons werkelijk helpen om door te zetten en niet te denken aan hoe moeilijk de reis er naar toe kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten