Maak je lijden niet groter dan nodig is!

‘Maak je lijden niet groter dan nodig is!’

Het bovenstaand citaat maakte vanmorgen heel wat in mij los aan gevoelens en gedachten, want is dat niet wat ik al jaar en dag heb gedaan, en misschien wel velen met mij.
Wat er namelijk aan vooraf staat in het dagboekje is het volgende:
‘Door je moeiten steeds te herhalen, zorg je er juist voor dat je ze meerdere keren meemaakt, terwijl je er alleen maar doorheen hoeft te gaan wanneer ze zich werkelijk aandienen.’

Ken je dat, dat herhalen van moeiten in je gedachten?
Ik ken dit helaas maar al te goed.
Mijn denken is het grootste strijdtoneel van mijn leven, en veel onnodig lijden heeft zich daar afgespeeld, want hoeveel is er immers werkelijk gebeurd van wat zich in mijn gedachten heeft afgespeeld?
Wel, ik kan je vertellen, nog niet de helft, en misschien nog wel minder.
Kinderen die heerlijk aan het spelen waren en de tijd vergaten, terwijl ik ze al halfdood aan de kant van de weg zag liggen.
De vele zorgen die me van mijn slaap beroofden, maar die nooit werkelijkheid werden.
Pijn waar ik bang voor was, maar die toch niet kwam; verdriet om verlies van, maar wat toch niet gebeurde.
Ach, zo waren er zovele dingen waarvan ik nu achteraf zie hoe ik onnodig extra heb geleden; eigenlijk dus mijn lijden groter maakte dan nodig was.
En ik weet dat het soms nog gebeurt.

Hoe gemakkelijk gaan mijn gedachten niet met mij op de loop.
Ik ben een denker, en heb dus de neiging om alles te over- en te doordenken tot in detail en vaak nog daar over heen.
En vooral die twee laatste dingen zorgen ervoor dat mijn lijden vaak onnodig groter is.
Het is mijn angst ‘ja, maar, als …’; ‘wat als …’.
Als  …
Als  …
Als  …

In het dagboekje gaat het vandaag ook over het vooruitlopen op wat komen gaat.
Hoe vaak doe ik dat niet, of heb ik die neiging?
O, ik wil het niet, maar hoe vaak heb ik het al niet gedaan voor ik er erg in heb.
Neem dit weekend bijvoorbeeld.
Eén van onze kleindochters is vorige week jarig geweest en gister zou het gevierd worden.
Maar de weersvoorspellingen waren niet echt je van het, en de sneeuw die iedere keer maar viel en de gladheid die dat met zich meebracht riepen in mijn gedachten alweer de verschrikkelijkste taferelen op, en ik ervoer de wurgende angst diep van binnen al een aantal dagen van te voren.
Of het zondag dan ook echt zulk beroerd weer zou zijn, dat moest nog blijken, want ja, hoe vaak zitten ze er niet naast met hun voorspellingen, en dan is het ook nog zo dat het niet perse in onze contreien zo hoeft te zijn.
En toch …, toch, heel diep van binnen  smeult het en ligt het klaar om tot een groot vuur te ontbranden.
Het zijn dit soort gedachten en angsten die mij dan van heel wat nachtrust kunnen beroven en mijn dagen zwaar en moeilijk maken.
Dat het deze keer niet is gebeurt, is mede te danken aan wat ik vorige week heb gelezen in het boek ‘Je bent waardevol’ van Carianne Ros, waar ik later nog een keer op terugkom.


Nu klinkt het misschien alsof mijn gedachten altijd met mij op de loop gaan, en dat is geenszins zo, maar het is wel vaker gebeurd dan mij lief is, en het is ook iets waarvan ik weet dat ik op dat gebied erg kwetsbaar ben en dus ook heel alert moet zijn.
En daardoor kwam deze zin zo binnen, omdat ik besefte dat met al dat onnodig zorgen maken, dat met alles maar te over- en doordenken ik mijn lijden heel vaak groter heb gemaakt dan nodig is.
Het is deze zin, die mij bewust maakt van het feit hoe vaak ik op de dingen vooruitloop en het mezelf daardoor onnodig moeilijk maak en dus mijn lijden in wezen vergroot.
Het is deze zin, die mij helpt op mijn ingeslagen weg, die mij bevestigd op de juistheid van mijn ingeslagen weg om steeds, als ik merk dat ik vooruitloop op wat komen gaat, het bij Hem te brengen en ervoor te kiezen om mijn gedachten een halt toe te roepen en op Hem te vertrouwen.

Wat niet in het stukje van vandaag wordt aangehaald, maar waar mijn gedachten nu wel bij worden bepaald, is het krijgsgevangen maken van onze gedachten.
‘We schuiven redeneringen terzijde en alles wat hoogmoedig wordt opgeworpen tegen de kennis van God; we nemen elke gedachte gevangen om haar te onderwerpen aan Christus.’ (2 Kor. 10:5 – al is het goed om de verzen erom heen ook even te lezen)

Wat zullen we met het vooruitlopen op wat komen gaat en waardoor onze gedachten vaak zo met ons op de loop gaan, God verdriet doen.
Wat doen we Hem te kort, wat getuigt het van weinig geloof en vertrouwen, wat laten we weinig ruimte voor Zijn zorg en liefde.
Wat getuigt het eigenlijk van ongeloof!
Wat doen we er verkeerd aan, en wat spelen we de boze hiermee precies in de kaart.
En wat is het dus belangrijk om onze gedachten en redeneringen niet de vrije loop te laten, maar om ze krijgsgevangen te maken en te onderwerpen aan Christus.


Hoe vaak zijn we wel niet ergens doorheen gegaan, terwijl we er in wezen maar één keer door hoefden te gaan?
En hoe vaak was het in onze beleving erger dan de werkelijkheid?
En hoe vaak is werkelijk gebeurd wat we in onze gedachten al zagen gebeuren?
En waar was God is al deze dingen?

Is het niet zo dat God nooit van te voren kracht geeft maar wel altijd op het juiste moment, als we het werkelijk nodig hebben?
Is het niet zo dat we dit steeds opnieuw achteraf ook zien?
En dient dit niet genoeg te zijn om ons te helpen te geloven en te vertrouwen?


‘Maak je lijden niet groter dan nodig is.’
Het is goed om eens over deze zin na te denken en tegen je eigen leven aan te houden.
Na te denken over hoe vaak je vooruitloopt in je gedachten op wat er gebeuren kan, of gaat.
Bewustwording is de eerste stap naar groei in ons geloof en vertrouwen in Hem, er wat mee doen de tweede stap.
De keuze is aan een ieder van ons.