20e oma-dag

Met een big smile op haar toet en uitgestoken armpjes kwam mijn lieve meiske gistermorgen om kwart over zeven weer binnen.
Ik had haar nog niet overgenomen op mijn arm of ze zwaaide al naar haar vader: dag, dag ...
Tja, daar kan je het dan als vader  mee doen de rest van de dag.
Gelukkig is het eind van de dag zodra ze haar papa ziet ook weer: dag, oma, dag, dag ...
Maar heerlijk is het, dat kleine kinderlijfje in je armen in een stevige omhelzing.
Welk een groot wonder, elk mensenkind opnieuw.

Vorige week had mijn man het uit de andere zaak overgebleven kindertafeltje en de bijhorende krukjes meegenomen.
Toen kwamen ze al goed van pas met drie kleine kids over de vloer, maar Naomi is er ook helemaal weg van.
Ik had er nog niet eens aan gedacht, maar madammeke had ze al gezien en maakt oma duidelijk dat ze er graag mee wilde spelen..
Dus oma maar gauw het tafeltje en de krukjes neergezet.
Gister heeft ze het tafeltje en de krukjes maar één keer gebruikt  waarvoor ze zijn bedoeld, de rest van de dag is ze druk bezig geweest met het 'verhuizen' van haar meubilair.
Ik hoop voor haar toekomstige man dat ze het later niet zo vaak zal doen als ze gister heeft gedaan.
Daar wordt hij vast niet vrolijk van.
Ha, ha.

Voor ze echter aan het 'verhuizen' sloeg, had ze toch eerst een heel gezellig momentje samen met Jaylinn en gebruikte ze het tafeltje en de krukjes zoals bedoeld.
Nou ja, bijna.
Een hond hoort er geloof ik toch niet helemaal zo bij te zitten, dacht ik.
Een mooi plaatje is het wel.

Naast onze wandelingetjes, waar we die dag natuurlijk van genoten met zulk mooi weer, en opnieuw een Naomi die zich in de bench opsloot, was het, op een kleine kopstoot van Naomi tegen de onderkant van de tafel aan, weer een heerlijke dag.
Jaylinn vond het gister wat minder; die zocht een rustig plekje om te slapen, maar vond er geen totdat De rest van de avond lag ze grotendeels op een kussen op de bank bij te komen van een toch wel enerverende dag met grijpgrage knuistjes.