Morgenochtend gebedsochtend voor de Vervolgde Vrouwen.
De eerste vergadering voor de Kerstavond voor Vrouwen is gepland.
Ik ben druk bezig met de voorbereidingen voor een nieuw project voor vrouwen bij ons in de gemeente, waar ik nog niets over kan zeggen omdat ik nog met de voorbereidingen bezig ben.
200 hartjes haken voor …
Oeps, mag ik ook nog niet zeggen, ze moeten in ieder geval volgende week een donderdag af zijn.
En donderdag is mijn schrijfdag voor het stukje op ‘In rust met U’, met vrijdag als extra voor het geval ik meer tijd nodig heb of donderdags nog iets wat echt niet op een andere dag kon worden gepland.
In mijn agenda stond het allemaal goed.
Ik had nog tegen Francis gezegd ‘tot donderdagmiddag’.
Ik had in mijn planning nog opgenomen, dat ik na de vergadering daar vlakbij mooi boodschappen kon doen.
Alles paste keurig in elkaar, alleen …
Tja, alleen dan moet je er wel aan denken.
Vanmorgen keurig zoals gepland begonnen aan mijn stukje.
Hoewel ik een heel eind kwam, je zou het zelfs ook klaar kunnen noemen, toch wist ik het nog niet helemaal zeker, dus, zoals ik dan wel vaker doe, ging ik vast op weg om boodschappen doen.
Even totaal wat anders doen, helpt mij dan om mijn hoofd leeg te maken zodat ik er weer fris tegenaan kan kijken.
Ik pakte mijn boodschappentas en krat, deed Jaylinn in de bench en stapte in mijn autootje.
Terwijl ik op weg ging naar de winkel in het nabijgelegen dorp, schoot het ineens in mijn gedachten, pang: ‘Vergadering voor de kerstavond voor Vrouwen bij Theresa!’
O help, die was ik helemaal vergeten.
Ik was zo met mijn hoofd in mijn schrijven blijven steken, dat ik het totaal vergeten was.
Wat nu?
Ik had me niet voorbereid.
Ik had niets bij me, geen pen, geen papier; nou ja, die zal Theresa vast wel voor me hebben.
En, o, o, ik wist ook niet waar ze woont; Theresa doet voor het eerst mee met de organisatie.
Bijzonder was wel dat ik op het tijdstip wegging om boodschappen te doen, terwijl ik anders ook op dat tijdstip weg zou zijn gegaan naar haar huis, waar we bij elkaar zouden komen.
En ze woont ook in het dorp waar ik mijn boodschappen wilde gaan doen.
Bijzondere dingen eigenlijk, maar ja, de vraag blijft echter wel: maar waar?
Naar huis gaan was geen optie, dat zou te lang duren.
Francis maar bellen, die zal er vast al wel zijn.
Eén keer gebeld, tweede keer gebeld, …
Allebei de keren voicemail.
Zucht.
Wat nu?
Ondertussen rij ik het bewuste dorp binnen en rijd door richting de winkels.
Zal ik dan maar gewoon eerst boodschappen doen en daarna als ik weer thuis ben even bellen?
Of zal ik Francis nog een keertje proberen te bellen?
Of?
Ik rij langs de straat waar we bijna altijd onze gebedsochtend voor Open Doors, voor de Vervolgde Vrouwen hebben.
Magda!
Zal Magda thuis zijn?
Zal ik bij haar langs gaan en op de adressenlijst van onze gemeente kijken waar Theresa woont?
Hi, hi, Magda zal wel denken, je bent een dag te vroeg hoor!
Het is morgen pas gebedsochtend.
Geen slecht idee, vind ik zelf en ik neem de hele rotonde en rij terug naar de straat waar Magda woont.
Ik leg haar de situatie uit en al snel heb ik het adres van Theresa.
Samen lachen we nog wat en snel rij ik naar mijn plaats van bestemming.
In de auto zie ik dat Francis inmiddels mij heeft geprobeerd terug te bellen, maar ik laat het telefoontje voor wat het is en binnen vijf minuten ben ik waar ik wezen moet.
Na mijn verhaal te hebben gedaan, kom ik eerst even bij met een lekker bakkie koffie.
En vervolgens worden we stil en kom ik tot rust als we gaan bidden en de vergadering in Zijn handen leggen.
Nee, ik had niets voor kunnen bereiden en ik had ook niets bij me, maar Gods Geest leidt toch wel, dat hebben we gemerkt.
En de grote lijn voor de Kerstavond voor Vrouwen 2013 ligt klaar.
Tot na de vakantie kan een ieder van ons hier zeker mee aan de slag.
Van binnen borrelt het al bij mij, zoveel kwam er vanmiddag al op tafel.
Mijn handen jeuken om er al mee aan de slag te gaan.
Nieuwe ideeën kwamen onder het eten koken alweer in mij op.
En nu zit ik hier achter mijn bureautje aan mijn laptop met een hart vol dankbaarheid en vreugde om wat God heeft bewerkt vanmiddag.
Maar ook voor wat nog komen gaat.
Want o, het nieuwe project, daar kijk ik toch ook zo naar uit om dat te mogen introduceren.
Mijn hart klopt vol verwachting.
Ik kan haast niet wachten.
Tja, zo heb je niets te doen en zo …
Nog even denk ik terug aan de jaren die zijn geweest en waarin grotendeels door mijn angst totaal geen ruimte was voor iets anders dan mijn gezin, mijn huis en familie.
En zie nu?
Ach, ik kan hier dan toch ook immers niet anders zitten dan met een blij en dankbaar hart.
Een vreugdevolle glimlach
ligt stilletjes om mijn mond,
terwijl er uit diepe dankbaarheid
een lied in mijn hart opkomt.
‘Dan zingt mijn ziel tot U, o Heer, mijn God,
hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt Gij.
Dan zingt mijn ziel tot U, o Heer, mijn God,
hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt Gij!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten