How long , o Lord - Hoelang, o Heer?

How long, o Lord?



In mijn auto heb ik (bijna) altijd muziek aan zing naar hartenlust mee met de liederen die door de luidsprekers klinken.
Heerlijk vind ik dat.
Thuis (beneden) heb ik bijna nooit muziek aan staan; geniet ik van de rust en stilte, maar in mijn auto wil ik, moet ik, zingen.
De laatste weken (ja, ik ben zo’n rare kwibus die wekenlang dezelfde CD erin heeft zitten en zelfs instaat is om steeds opnieuw hetzelfde nummer ook nog eens te luisteren en te zingen) zit de CD erin van Brian Doerksen vanuit het Boekje ‘Make love, make war’.

Nu mag ik zo wie zo heel graag de muziek van hem luisteren en meezingen, maar afgelopen dagen sprong het nummer ‘How long, o Lord’ er ineens weer even uit.
Enerzijds omdat de muziek van dit nummer gewoon prachtig is, maar nog meer om wat dit nummer voor mij betekent.

Als gezin hebben wij al heel wat meegemaakt en zijn door diepe dalen gegaan en het leek wel of het niet ophield.
Het één was nog niet eens voorbij of het volgende was er al.
Dit bracht me soms tot wanhoop.
Maar in die tijd kwam ook dit nummer mijn leven binnen, geschreven na aanleiding van Psalm 13.
De Psalm zelf kende ik al; jaren geleden, na mijn tweemiskramen achter elkaar en de emotionele periode daarna, heb ik de eerste zinnen uit deze Psalm heel wat keren gebruikt in mijn gebeden en uitgeschreeuwd naar God.
Maar veel verder dan de eerste zinnen kwam ik toen nog niet.
Maar dit lied gaat verder waar mijn roep ophield en dat sloeg in als een bom.

Hoelang, o Heer, zult U mij vergeten?
Hoelang, o Heer, zult U de andere kant opkijken?
Hoelang, o Heer, moet ik nog worstelen met mijn gedachten
en elke dag met zoveel verdriet in mijn hart rondlopen?

Kijk mij aan en antwoord mij, o God, mijn vader.
Breng licht in  mijn duisternis, voordat ze mij zien vallen.

En dan komt het, daar waar ik vroeger ophield terwijl David verder ging en zo ook dit lied.

Maar ik vertrouw op Uw onuitputtelijke, onfeilbare liefde,
ja, mijn hart zal zich verheugen, verblijden.
Ik zal blijven zingen, van Uw onuitputtelijke, onfeilbare liefde,
U bent goed geweest,
ja, U zult goed zijn voor mij.

Maar ik vertrouw op …!
Ik weet nog, de eerste keren en ook nog vele malen daarna, dat de tranen over mijn wangen liepen als ik kwam bij het refrein van dit lied.
Het ging er niet meer om wat ik voelde en hoe mijn situatie was, maar of ik bereid was om een keuze te maken, om net als David te blijven vertrouwen op de onuitputtelijke en onfeilbare liefde van God, die mijn Vader is.
Om er voor te kiezen, om er over te blijven zingen, ook al waren mijn omstandigheden moeilijk en zwaar.

Het lied leerde mij de Psalm in zijn geheel en werd het begin van het leren vertrouwen op Zijn woord in plaats van af te gaan op mijn gevoel.
En met de keuze kwam op een gegeven moment ook de vreugde in mijn hart te midden van onze omstandigheden.

Terwijl ik dit schrijf, schiet ik opnieuw vol van emoties om hoe goed God is geweest voor mij, voor ons, en hoe goed is nog steeds is voor mij, voor ons.
Nog nooit heeft Hij mijn/ons vertrouwen beschaamd, alleen maar bevestigd.

Er is op dit moment geen reden om de eerste twee coupletjes van dit lied te zingen, maar het refrein des te meer, dus ik zing uit volle borst dit lied mee in mijn auto, maar met een dankbaar hart om wat Hij heeft gedaan en doet.

Misschien zit jij, die dit leest, wel in hele moeilijke omstandigheden.
Misschien dat je met het lezen van het opschrift het al mee uitschreeuwt.
Dan hoop ik dat je de rest ook meegelezen heb en net als David een keuze maak om te blijven zien  Gods onuitputtelijk, onfeilbare liefde.
Maak een statement door het uit te spreken, te zingen: ‘But I trust – maar ik vertrouw – in Your unfailing love – op Uw onuitputtelijke liefde – Yes, my heart will rejoice – Ja, mijn hart zal zich verheugen, verblijden – Still I sing – maar ik zal blijven zingen – of Your unfailing love – van Uw onuitputtelijke, onfeilbare liefde – You have been good; You will be good to me – U bent goed voor mij geweest en U zult goed voor mij zijn.
Al lopen de tranen over je wangen terwijl je het zingt, al doet het nog zo’n pijn en schreeuwt alles binnenin je van ‘dat kan ik niet’, zing en je zult zien dat God heel dicht bij je komt.
Nee, niet dat je omstandigheden of waar je doorheen gaat zomaar verandert of anders is, maar jijzelf verandert doordat God jouw hart verandert, je anders naar alles gaat kijken.
Zijn macht en majesteit ziet in plaats van de omvang van je situatie.

God is onveranderlijk.
Zijn liefde voor ons verandert niet, noch de beloften die Hij heeft gegeven.
Ga staan op Zijn woord, houdt vast aan de door Hem gegeven beloften.
Hij helpt je er doorheen en als je zelf even niet lopen kunt, dan draagt Hij je.
Vertrouw  op Hem, klem je vast aan Hem!
Je zult nooit beschaamd uitkomen.

Psalm 13

(GNB)
Hoe lang nog, Heer?

Voor de voorzanger.
Een psalm uit de bundel van David.

Hoe lang nog, Heer, zult u mij vergeten?
Hoe lang nog houdt u zich voor mij verborgen?
Hoe lang nog moet ik naar een uitweg zoeken
met de angst in mijn hart, dag in dag uit?
Hoe lang nog zullen mijn vijanden sterker zijn?

Heer, mijn God,
kijk toch, antwoord mij!
Geef mij weer uitzicht,
laat mij niet sterven.
Ik hoor mijn vijanden al roepen:
‘We hebben hem in onze macht!’
Ik hoor ze al juichen bij mijn val.

Op uw liefde vertrouw ik, Heer.
Ik juich van vreugde,
want u brengt redding.
Over u zal ik zingen,
want u bent goed voor mij.