2e Advent

Het vergeten kind  

Ergens op een boerderij was een kindje geboren.
Een zoon, een stamhouder.
Jarenlang hadden ze op hem gewacht, vurig naar hem verlangt en nu eindelijk was het zover.
De zo vurig verlangde stamhouder was geboren.
De ouders waren zo blij, dat ze een groot feest wilden geven.
Familie, vrienden en bekenden werden allemaal uitgenodigd.
Kosten noch moeiten werden gespaard.
De boel werd prachtig versierd en kostbare spijzen en dranken waren aangerukt om de feeststemming te vergroten.
Plotseling vroeg één van de gasten; "waar is jullie zoon eigenlijk, hij is toch de hoofdpersoon, we willen hem graag zien."
De moeder sprong op en zocht haar zoontje.
Eindelijk vond ze hem, ergens op een bed.
Dood.
Gestikt.
Begraven onder al de jassen en mantels.
De vrouw, die met de zorg van het kind belast was, had hem daar neergelegd en was hem door alle drukke werkzaamheden vergeten.
De gasten waren gekomen en men had hen verteld, dat in die kamer de
jassen en mantels neergelegd konden worden.
En onder het feestvieren was men het kind vergeten.

Vandaag is het de tweede adventszondag.
Tegenwoordig is de herfstvakantie nog niet eens voorbij of de kerstpullen liggen al in de winkel.
En als dan Kerst echt nadert, dan worden overspoeld met een mega hoeveelheid aan ‘eetfolders’.

De week/maandbladen staan vol met recepten, aankleding van huis en haard, de dinertafel en niet te vergeten natuurlijk onszelf en onze gezinsleden.
Regelmatig lees en hoor ik verhalen over de enorme drukte en stress die
deze feestdagen met zich meebrengen.
Om ook maar niet te spreken over de onkosten.
Het sleutelwoord voor de maand december is denk ik : druk, druk, druk, druk.
Ongetwijfeld geldt dit heus niet voor iedereen, maar het is wel duidelijk een tendens aan het worden.
En veelal is men onder het feestvieren Het Kind vergeten.

Hoever reikt nog het besef van waar het met kerst om draait?
Hoe diep is nog het besef, dat dit Kind in de kribbe Gods Zoon is.
Gods Zoon, Koning der Koningen, Heer der Heren, de Vredevorst,
Immanuël, God met ons.

Jezus, de Christus, die Zijn Grootheid aflegde om mens te worden.
Jezus, de Christus, die Zijn plaats in de hemel opgaf om mens te worden.
Zijn heerlijkheid, Zijn glorie, Zijn positie, alles gaf Hij op voor ons.
Zo groot is Zijn liefde voor ons.
Laten we, als we zo deze maand toeleven naar kerst, HET KIND niet vergeten.
Laat het niet zo worden als in het verhaal, dat de Here Jezus wordt doodgedrukt door alle drukte van de voorbereidingen, de cadeaus, versieringen, familiebezoeken etc.
Laten we zo toeleven naar deze kerst, dat Hij de plaats krijgt die Hem toekomt.
Dat kerst weer gaat worden waar het om draait.
De geboorte van Koning Jezus.
En laten we samen naar de stal gaan en Hem aanbidden.
Die grote Koning.


Het verhaal van "Het vergeten kind." komt uit een oud kerkblaadje.
Schrijver voor mij onbekend.