De Kracht van Gebed!

Een speciaal blogje voor op een speciale zondag.

Vandaag is het de Zondag voor de Vervolgde Kerk.
Een jaarlijks terugkerende dag voor alle kerken in Nederland en in Vlaanderen, georganiseerd door OpenDoors.
Deze dag is altijd de eerste zondag na Pinksteren, omdat toen, na de uitstorting van de Heilige Geest, de vervolging begon.
Ik hoop dat jouw gemeente er ook aan mee doet en zo niet, neem eens een kijkje op de website van Open Doors, lees er over en bespreek het in je gemeente om hier ook één zondag per jaar apart voor te zetten.
Hoe mooi is het om -al is het één dag per jaar, een dag te hebben dat alle verschillen en geschillen wegvallen, omdat we met elkaar maar één doel voor ogen hebben: namelijk samen biddend rond onze broers en zussen staan die vervolgd worden.
Immers, ‘Als één lid lijdt, lijden alle leden mee!’ (1 Kor. 12:26a)
En laat het vervolgens zo binnenkomen, je hart zo raken, dat je waar mogelijk, dagelijks de rugdekking wordt voor hen.

>> Opwekking 471 – Heer, raak mijn hart aan 

                       
Hoeveel jaar het inmiddels is, weet ik niet meer, maar al heel wat jaar komen we met een vast groepje vrouwen iedere laatste vrijdag van de maand bij elkaar om speciaal te bidden voor de Vervolgde Vrouwen.
Voorheen waren er vijf verhalen, tegenwoordig nog drie, en hoewel we er na zoveel jaar even aan moesten wennen, is het goed zo, want de ochtenden waren soms heel erg zwaar, zo schrijnend, afschuwelijk huiveringwekkend waren -en zijn, vaak de verhalen.
Er waren met vijf verhalen soms vrijdagen bij dat ik echt zo moe thuiskwam, dat er niets meer uit mijn handen kwam.
Maar ook de drie verhalen hebben soms nog genoeg impact om je de rest van de dag van slag te maken, zo schokkend is het soms.
De prijs die onze vervolgde zusters (en broers) betalen voor hun geloof is heel hoog; vooral als zij zich van de Islam bekeerd hebben tot een volgeling van Jezus.
Daarom bij deze ook een oproep om er eens over na te denken om je aan te sluiten bij één van de Gebedsgroepen voor de Vervolgde Vrouwen, of start er zelf één.
Via de hier onderstaande link kun je er alles over lezen:
>> VrouwenGebedsGroepen

De afgelopen week las ik het boek ‘Undercover voor God’ van Dick Langeveld en Ben Hobrink.
Het is goed om dit soort boeken, boeken over de Vervolgde Kerk/Vervolging te lezen, vooral gezien de tijd waarin we nu leven.
In de laatste jaren komen er steeds meer Kerken/Gemeenten bij waar lijden geen plaats heeft, soms zelfs niet mag zijn; waar men doet alsof ziekte niet hoeft te bestaan en dat iedereen maar genezen wordt.
Ooit heb ik zelfs een bekende buitenlandse voorganger met trots horen verkondigen dat hij nog nooit ziek was geweest; ja, op één keertje na dan, maar dat was zijn eigen schuld, hij had niet goed om zichzelf gedacht.
Ik vraag me werkelijk af hoe al deze kerken kijken en omgaan met de Vervolgde Kerk, met het lijden waarmee deze mensen hebben te maken; met de ziektes en trauma’s die zij oplopen doordat zij voor Jezus hebben gekozen en daarom gevangengenomen worden, gemarteld en ziek worden van de omstandigheden waar ze in verkeren.
Mijn hart huilt hierom, en niet alleen mijn hart, soms lopen de tranen om hun verhalen, om hun pijn en lijden over mijn gezicht, en kijk ik naar boven: ‘Oh God, hoe kunt U dit aanzien? Hoe … …’, om vervolgens mijn hoofd te buigen in verootmoediging en gebed voor hen.

Maar er is ook nog een andere kant, een ander gevaar aan deze kerken en gemeenten met wat ze verkondigen, namelijk dat als de vervolging hier komt, en die gaat zeker komen, is er al een klein beetje, vele mensen het spoor en hun houvast misschien wel kwijtraken, omdat ze niet weten hoe om te gaan met lijden.

In het boek ‘Undercover voor God’ vertelt Dick ook veel over zijn reizen naar Roemenië en Bulgarije nog voor dat ook daar een einde kwam aan het communisme.
Hij zegt het volgende: ‘Na de omwenteling ben ik nog menig keer in Roemenië en twee keer in Bulgarije geweest. In de jaren na de omwenteling kreeg de kerk in die landen te kampen met nieuwe uitdagingen en nieuwe verzoekingen. Veel christenen waren niet voorbereid en daardoor niet opgewassen tegen de verzoekingen die vrijheid met zich meebrengt.
Zijn wij voorbereid en opgewassen tegen de verzoekingen die vervolging met zich mee brengt?
…
We zullen de lessen van de Vervolgde Kerk hard nodig hebben om te kunnen standhouden als ook hier vervolging komt.’

Wat kunnen de verhalen van onze vervolgde broers en zusters ons helpen om onze ogen op God te richten, onze hulp van Hem te verwachten, zelfs in de moeilijkste omstandigheden.
Zelfs nu er hier nog nauwelijks vervolging is, kunnen hun verhalen en hun getuigenissen ons helpen en bemoedigen.
Laten we toch onze ogen niet sluiten voor de Vervolging die gaande is en die al vele mensenlevens heeft geëist!
Laten we onze ogen toch niet sluiten voor hen die onze broers en zusters in de Heer zijn!
Laten we opstaan en onze plaats naast hen -ook al is dit niet fysiek, innemen door hen te brengen bij de troon van Genade.

‘Denk aan de gevangenen alsof u zelf ook gevangen bent,
en denk aan hen die slecht behandeld worden,
alsof u ook zelf lichamelijk slecht behandeld wordt.’
Hebreeën 13:3

‘En de Koning zal hun antwoorden:
Voorwaar, Ik zeg u:
voor zover u dit voor een van deze geringste broeders
 van Mij gedaan hebt, hebt u dat voor Mij gedaan.’
Mattheüs 25:36,40

Vervolgde en Biddende Kerk

Laten wij die in vrijheid leven
een Biddende Kerk zijn,
die de rugdekking is
voor de Vervolgde Kerk.
Laten wij onze ogen niet sluiten,
dan alleen om te bidden,
opdat zij kunnen volharden,
standvastig zijn en sterk.

Laten wij doen wat Jezus gebood,
en omzien naar hen die lijden;
die vervolgd worden om hun
geloof in ónze Geliefde Heer.
Laten we niet vergeten dat alles
wat we voor hen hebben gedaan,
we vóór Hém hebben gedaan, en
dat dit alles strekt tot Zijn glorie en eer.

‘Hoe zwak is een regendruppel als die op de aarde valt.
Maar als vele druppels verenigd zijn in één stroom
en aldus één lichaam worden,
hoe snel wordt de kracht dan onweerstaanbaar!
Van dien aard is de Kracht van ware eenheid in Gebed.’

Andrew Murray

Mag de Heere ons zegenen met een hart dat hoort, ziet en meelijdt, dat net als het Zijne met ontferming bewogen raakt, en dat zich automatisch buigt en verootmoedigt voor Hem om te bidden voor hen in nood.
‘Heer, raak ons hart aan en maak ons bereid!’

Een gezegende week,
en een liefdevolle groet,
Rita

👉 Open Doors

Je kunt ook de speciale Petitie 'Breek de Stilte' tekenen om een stem te geven aan de miljoenen christenen die door bruut geweld uit Africa zijn verdreven.
Volg de link hieronder en bekijk het filmpje en lees er meer over.
👉 Teken de Petitie

Aanbevolen om te lezen:
👉 Gods smokkelaar
👉 Undercover voor God
👉 Een leven op het Altaar

Indrukwekkende romans om te lezen zijn ook o.a.:
👉 Oog in oog met Jezus
Samaa Habib (met Bodie Thoene)

En de boeken van:

👉 C. Hope Flinchbaugh

Nog even bij U zijn!

 

Er is weer een nieuwe 'Bemoediging voor de Nacht'.
>> 'Nog even bij U zijn!' n.a.v. Psalm 25:1

Welterusten en slaap lekker straks!

Een liefdevolle groet,
Rita 

Verwachtend wachten ...

'Ik verwacht de HEERE, mijn ziel verwacht Hem en ik hoop op Zijn woord.
Mijn ziel wacht op de Heere, meer dan wachters op de morgen, wachters op de morgen.'
Psalm 130:5,6
(*MT voor deze week)

Als ik vanmorgen deze verzen wil memoriseren, gaat het vanzelf over in overdenken …

Ik verwacht de Heere.
Mijn ziel verwacht de Heere.
Eerst is daar dus het verwachten, zowel van mijn ik als van mijn ziel.
Het van mijn ik ervaar ik als van mijn verstand, van daarvoor gekozen te hebben.
Het van mijn ziel ervaar ik als dat mijn hart daarin meegaat; het verlangen naar Hem.

Verwachten …
Ik verwacht …
Mijn ziel verwacht …
Hunkerend uitzien naar … de Heere …: ik zal Hem zeker ontmoeten!

En …?
En ik hoop op Zijn woord.
Nee, geen onzeker verwachten, maar vertrouwend wachten op. 
Hij zal het doen; Hij zal spreken, Hij zal antwoord geven.

Mijn ziel wacht op de Heere.
Meer dan wachters op de morgen.
Wachters op de morgen.
Verwachten betekent vaak ook wachten, bereidt zijn om te wachten, maar in volkomen zekerheid dat het gaat gebeuren, dat je wie je ook denkt te ontmoeten, zal treffen; in dit geval de Heere.
Wachten …
Meer dan wachters op de morgen, ongedurig, verlangend uitziend, hunkerend.
Dan wachters op de morgen …
Dubbel genoemd, dubbele hunkering, dubbel verlangen, ongeduldig, ongedurig, kan niet wachten tot het zover is ...

Als wij de Heer hebben aangeroepen, Hem om raad hebben gevraagd, antwoorden nodig hebben, zijn wij dan ook verwachtend wachtend hopende?

Verwachtend wachten,
vol ongeduld
hopend
op Hem
tot Hij komt
en spreken gaat.

Verwachtend wachten,
ongedurig,
hunkerend
uitzien
tot Hij komt
met Zijn raad.

Verwachtend wachten,
ongedurig en ongeduldig,
hunkerend hopend,
omdat
je weet dát
Hij komen gaat.


* 👉 MT 

Verlossing van Vervolgers

Er is weer een nieuwe 'Bemoediging voor de Nacht'.
>> 'Verlossing van Vervolgers' n.a.v. Psalm 7:2,3

Welterusten en slaap lekker straks!

Een liefdevolle groet,
Rita 

Hij komt terug!

Hemelvaart

De Strandloper

Ze was zes jaar toen ik haar voor het eerst op het strand ontmoette.
Ik kom hier wel vaker want als het me allemaal wat teveel wordt trek ik me hier graag even terug.
Om even uit te waaien en alles te vergeten.
Ze was in het zand aan het spelen en had net een zandkasteel gebouwd toen ze opkeek.
Haar ogen waren net zo blauw als de zee.

“Hallo”, zei ze.
Ik knikte een beetje, want ik was niet echt in de stemming om me met een klein meisje bezig te houden.
“Ik ben aan het bouwen”, zei ze weer.
“Ja dat kan ik wel zien”, zei ik ongeïnteresseerd. “Wat is het?
“Ik weet niet. Het is gewoon fijn om het zand te voelen.”
“Dat is waar,” dacht ik en ik schopte mijn schoenen uit.
Net op dat moment zweefde er een strandloper voorbij.
“Dat is geluk,” zei het meisje.
“Wat zei je?”
“Dat is geluk. Mamma zegt dat strandlopers vreugde en geluk brengen.”
De vogel was inmiddels achter de wolken verdwenen.
“Tot ziens geluk,” mopperde ik sarcastisch.
“Tot ziens geluk en goedemorgen mijnheer pijn.”

Ik draaide mij om.
Ik was depressief en ontmoedigd.
Nee, mijn leven kende geen vreugde en geluk.

“Hoe heet je?” vroeg het meisje weer.
Die liet zich niet zomaar uit het veld slaan.
“Rob”, zei ik. “Ik ben Rob Peters.”
“Oh. Ik ben Wendy.”
Toen giechelde ze.
“Je bent wel grappig,” zei ze toen.
Ondanks mijn zelfmedelijden moest ik toch even lachen en liep toen door.
Haar zangerige gegiechel werd gedragen op de vleugels van de wind.
“Kom je weer terug, Mijnheer P? Dan hebben we weer een mooie dag,” riep ze me nog na.

Ik was erg druk in de dagen die er op volgden, maar toen ik op een morgen vermoeid mijn handen in het afwaswater liet rusten, dacht ik opeens: “Ik heb een strandloper nodig!”
Ik deed mijn jas aan en vertrok naar het strand.
Het was guur maar ik liep stevig door en probeerde tot rust te komen.
Het meisje was ik vergeten, maar opeens stond ze daar weer.
Wat een verrassing.
“Hallo, mijnheer P,” zei ze.”Wil je misschien met me spelen?”
“Wat wil je dan doen,” zei ik lichtelijk geïrriteerd.
“Ik weet het niet. Jij mag het zeggen.”
“Een rollenspel misschien?”, antwoordde ik een beetje cynisch.
Daar was die zonnige lach weer.”Wat is dat, een rollenspel?”
“Laat maar zitten”, zei ik. “Laten we maar een eindje wandelen.”
Het viel me op dat ze er erg bleekjes uit zag.
“Waar woon je eigenlijk?” vroeg ik haar.
“Oh, daar.”
Ze wees met haar kleine handje naar wat zomerhuisjes die tegen de duinen stonden aangedrukt.
“Ook raar,” dacht ik.“Wie woont er nou in een zomerhuisje in het midden van de winter.”
“Waar ga je dan naar school?”
“Ik ga niet naar school. Mamma zegt dat we vakantie hebben.”
Terwijl we langs het strand liepen kwebbelde ze aan een stuk door, zoals alleen een klein kind dat maar kan, maar mijn gedachten waren er maar half bij.
Toen ik tenslotte weer naar huis ging zei Wendy nog dat het weer een hele goeie dag was geweest.
Ik was het met haar eens; ik voelde me inderdaad heel wat beter. 

Een paar weken later toen ik onder zware druk was komen te staan zocht ik in wanhoop mijn strandje weer op, maar ik had echt geen zin om Wendy te zien.
Ik zag een vrouw op het balkonnetje van het strandhuisje zitten, waarschijnlijk haar moeder, en ik vroeg me af of ik haar niet zou moeten vragen om dat bemoeizuchtige kind even thuis te houden.
Maar Wendy had me al gezien en toen ze in mijn buurt was gekomen zei ik op harde toon: “Moet je luisteren, ik heb nu echt geen zin om met je te praten. Ik ben liever alleen vandaag.”
Ze zag er vandaag grauw en ziek uit en leek ook wat kortademig.
“Waarom wil je dan alleen zijn?” vroeg ze.
Ik keek haar boos aan en schreeuwde ruw: “Omdat mijn moeder gestorven is!”
Terwijl ik het zei, dacht ik: “Lieve hemel, waarom zeg ik dit in godsnaam tegen dit kleine kind?”
“Oh”, zei ze zacht.”Dan is dit dus een slechte dag.”
“Ja, zo is dat”, zei ik bot. “En gisteren was het ook een slechte dag, en eergisteren ook en, ach, hoepel toch op.”
“Deed het pijn?” wilde Wendy weten.
“Deed wat pijn?”
Ik was boos op haar, ik was boos op mijzelf.
Wat moest ik nou?
“Nou, toen ze stierf? Deed het pijn?”
“Natuurlijk deed het pijn!” beet ik haar toe en toen draaide ik me om en liep vol zelfmedelijden met lange passen bij haar weg.

Ik ging pas een maand later weer naar het strand, maar Wendy was nergens te zien.
Ik voelde me schuldig en was ook beschaamd over de manier waarop ik haar behandeld had en eigenlijk miste ik haar wel.
Ik zag het strandhuisje weer en besloot aan te kloppen.
De deur werd opengedaan door een jonge vrouw met een door pijn getekend gezicht en goudblond haar.
“Hallo,” zei ik. “Ik ben Rob.Rob Peters. Ik kom hier wel vaker en praat soms met je dochtertje. Maar vandaag zie ik haar niet. Weet U waar ze is?”
“Oh mijnheer Peters. Komt U alstublieft binnen. Wendy had het altijd over U. Ik ben bang dat ze U misschien wel een beetje heeft lastig gevallen.Vergeeft U het haar alstublieft.”
“Natuurlijk heeft ze me niet lastig gevallen. Ze is echt een heel lief kind.”
Terwijl ik het zei realiseerde ik me dat ik het echt meende.
“Waar is ze, mevrouw?”
“Wendy is vorige week overleden, Mijnheer Peters. Ze had leukemie. Dat heeft ze U misschien niet verteld.”

Het was alsof ik een klap met een hamer kreeg en ik greep mij vast aan een stoel.
“Ze hield zoveel van het strand, dus toen ze vroeg of ze hier nog een tijdje kon wonen kon ik haar dat gewoon niet weigeren.
Het leek wel alsof het hier veel beter met haar ging dan in de stad en ze had zoveel “goede dagen”.
Zo noemde ze dat.
Maar de afgelopen tijd ging het mis. Ze ging zienderogen achteruit.”
Haar stem stokte.
”Ze heeft nog iets voor U achtergelaten. Oh, waar heb ik dat nu gelaten? Kunt U even wachten, dan zoek ik het op?”
Ik knikte als in een trance terwijl mijn gedachten zich als een wirwar door elkaar wrongen.
Kon ik maar iets zeggen tegen deze dappere, lieve vrouw wat haar zou helpen.

Ze kwam weer terug en reikte me een groezelige enveloppe aan.
Er stond met grote zware letters met kinderlijke krullen “Mijnheer P” op geschreven.
Er zat een tekening in, gemaakt met waskrijt.
Een groot geel strand en een diepblauwe zee en een bruine vogel.
Onderaan stond heel netjes geschreven: Een strandloper die je geluk brengt .
De tranen sprongen in mijn ogen, en mijn hart dat zolang vergeten had hoe het was om lief te hebben, sprong open.
Ik nam Wendy’s moeder in mijn armen en huilde.
“Het spijt me zo. Het spijt me zo.”
Ik herhaalde het wel tien keer en we huilden samen in elkaars armen.

Die prachtige, kostbare tekening hangt nu in een mooie lijst in de studeerkamer.
Zes woorden maar, een woord voor elk jaar van haar leven, woorden die me zoveel geleerd hebben over moed, liefde en onbaatzuchtigheid.
Een geschenk van een kind met ogen zo blauw als de zee en met haar als het zand.
Dat kind gaf mij het geschenk van de liefde.


Auteur onbekend
👉 De Haardstee - Dichtbij het vuur
      Verhalen

Ik weet het wel!

Er is weer een nieuwe 'Bemoediging voor de Nacht'.
>> 'Ik weet het wel' n.a.v. Psalm 135:5

Welterusten en slaap lekker straks!

Een liefdevolle groet,
Rita 

Ik wacht op jou ...

Heer,
Uw woord klinkt:
‘Nader tot God,
en Hij zal tot u naderen.’

In Christus
bent U, o God,
heel dicht bij ons gekomen
en nu wacht U op ons,
op het hart dat verlangt
ook dichter bij U
te komen.

Nader tot Mij,
en Ik zal tot u naderen;
zoek Mij,
en je zult Mij vinden.

Laat de wereld,
je werk, je agenda, je telefoon,
je computer, je …,
laat alles voor wat het is,
en zoek Mij aangezicht.
Laat alles achter,
laat alles los
voor een ontmoeting met Mij.
Laat dat steeds weer,
ja, iedere dag opnieuw,
je grootste en hoogste prioriteit zijn.

Neem Mijn Woord tot je,
lees en overdenk,
kauw en herkauw,
want hierdoor spreek Ik tot jou.
Je zult kracht ontvangen,
je zult bemoedigd worden,
je zult de weg vinden
die Ik wil dat je gaat.

Kom tot Mij,
en Ik kom tot jou;
hoe moeilijk alles ook is,
samen met Mij kun je het aan.

Kom tot Mij,
en Ik kom tot jou,
Mijn kind, Ik wacht op jou
om je Mijn barmhartigheid te bewijzen;
iedere morgen weer!

Kom, Mijn kind, kom!
Ik wacht …

Naar: Jacobus 4:8

Iedere dag nieuwe kansen ...

Soms blijven bepaalde dingen heel lang stil liggen, of in dit geval stil staan.
Ik heb het over mijn 'Promise Journal - Love is ...'.
Het heeft iets meer dan twee jaar nu achter mij in het raamcozijn gestaan, en een enkele keer het ik het in mijn hand genomen om er weer mee verder te gaan, om er weer in te schrijven, maar de woorden kwamen niet.
Tot deze week.
Omdat het inmiddels zolang is geleden dat ik erin schreef en hier een blogje ervan plaatste even weer een fotootje van dit prachtige boekje.

Titus 2:12-14
'Ze voedt ons op en leert ons dat we ons moeten afkeren van ons goddeloze leven en onze wereldse verlangens en dat we bezonnen, rechtvaardig en vroom moeten leven in deze wereld, in afwachting van het geluk waar we op hopen: de verschijning van de heerlijkheid van onze grote God en redder, Christus Jezus. Hij heeft zijn leven voor ons gegeven om ons vrij te maken van alle ongerechtigheid en om ons te maken tot een volk, dat gereinigd is van zonde, hem alleen toebehoort en zich inzet voor het goede.'

'Life begins each morning...

Each morning is the open door to a new world
- new vistas, new aims, new tryings. '

Leigh Mitchell Hodges

'Het leven begint elke ochtend ...

Elke ochtend is de open deur naar een nieuwe wereld
- nieuwe vergezichten, nieuwe doelen, nieuwe beproevingen.'

Als we aan het einde van de dag terugkijken en teleurgesteld zijn in onszelf omdat dingen ons (weer) niet zijn gelukt, of we misschien voor de zoveelste keer hebben gefaald, hoe heerlijk is het dan dat we weten mogen dat er bij Hem steeds weer vergeving is, als ook nieuwe kansen, want als Hij vergeeft, denkt Hij er niet meer aan.
En zo geeft Hij ons ons nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden om te leren, en om te groeien in geloof en vertrouwen in Hem.
Laten we onszelf daarbij steeds herinneren aan wat Hij voor ons heeft gedaan.

Uit liefde voor Hem,
Die Zijn leven voor ons gaf,
ons oude leven de rug toekeren.

Uit liefde voor Hem,
Die aan het kruis droeg onze straf,
alles wat tegen Hem ingaat blokkeren.

Uit liefde voor Hem,
Die ons onze zonden vergaf,
alleen dat doen wat Hem zal eren.

Zie, iedere dag geeft een nieuw begin,
iedere morgen een mogelijkheid,
om in groeiend geloof en vertrouwen 
te leven tot Zijn eer en heerlijkheid.

N.a.v.  het stukje ‘New Life Starting Now …’ uit ‘Love is …’ – Promise Journal

Leef als ...!

Voor corona maakte ik voor jaren deel uit van een vrouwenbijbelstudiegroep.
Afwisselend luisterden we naar een CD of gebruikten een boekje, of een combi van boekje en DVD.
Zo was daar een keer dat we luisterden naar de CD 'Leven vanuit Gods volheid' door Dick Pieterman.
Nee, ik zou echt niet meer weten waar het overging, daarvoor is het echt te lange geleden, zeker 15 jaar, maar ik heb toen wel enkele zeer belangrijke punten eruit opgeschreven.
Voor jaren waren ze verborgen in één van mijn mappen op mijn laptop, maar met weer eens een oud blogje van de plank willen halen, kwam ik hem tegen.
Kostbare waarheden om te leven vanuit God's volheid.

Als we vanuit God's volheid willen leven, zullen we wel moeten weten wie we zijn in Christus en van daaruit gaan leven.
Efeze 1:3-14 is als het ware de sleutel tot een overwinnend leven.
Om deze dingen te begrijpen hebben we wel de Heilige Geest en gebed  nodig.
Maar hoe meer we gaan ontdekken wie we zijn in Christus, en wat God voor ons heeft gedaan, hoe vruchtbaarder ons leven zal zijn. 

Hier onder de zeven punten waarin hij dat samenpakte.

1. Leef als gezegende

Efeze 1:3 
'Laten wij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus dank brengen! Want Hij heeft ons, in onze verbondenheid met Christus, gezegend met alle geestelijke zegeningen in de hemel.'  (GNB)

'Gezegend zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, Die ons gezegend heeft met alle geestelijke zegen in de hemelse gewesten in Christus, ...'  (HSV)

2. Leef als Geliefde en Uitverkorene

Efeze 1:4
'Voordat de wereld gemaakt werd, heeft Hij ons immers in Christus uitgekozen om Hem toe te behoren en smetteloos voor Hem te staan.'  (GNB)  

'omdat Hij ons vóór de grondlegging van de wereld in Hem uitverkoren heeft, opdat wij heilig en smetteloos voor Hem zouden zijn in de liefde.'  (HSV)

3.  Leef vanuit aanvaarding in Christus

Efeze 1:5,6
'In Zijn liefde had Hij van tevoren beslist dat Hij ons door Jezus Christus als Zijn kinderen zou aannemen. Laten wij God prijzen om het grootse geschenk dat hij ons heeft gegeven in zijn geliefde Zoon.'  (GNB)

'Hij heeft ons voorbestemd om als Zijn kinderen aangenomen te worden, door Jezus Christus, in Zichzelf, overeenkomstig het welbehagen van Zijn wil tot lof van de heerlijkheid van Zijn genade, waarmee Hij ons begenadigd heeft in de Geliefde.'  (HSV)                 

4.  Leef vanuit volkomen vergeving en verlossing

Efeze 1:7
'In onze verbondenheid met Hem zijn we door Zijn bloed bevrijd en zijn onze overtredingen vergeven.'  (GNB)

'In Hem hebben wij de verlossing, door Zijn bloed, namelijk de vergeving van de overtredingen, overeenkomstig de rijkdom van Zijn genade, ...'  (HSV)  

5. Leef alleen voor Christus en Zijn plan

Efeze 1: 9,10
'Hij heeft ons het geheim van Zijn wil bekendgemaakt, overeenkomstig het besluit dat Hij heeft genomen ten aanzien van Christus, en Hij heeft dat ten uitvoer gebracht nu de tijd er rijp voor is, door alles wat in de hemel en op de aarde bestaat onder één hoofd te plaatsen: onder Christus.'  (GNB)

'toen Hij ons, overeenkomstig Zijn welbehagen, dat Hij in Zichzelf voorgenomen had, het geheimenis van Zijn wil bekendmaakte, om in de bedeling van de volheid van de tijden alles weer in Christus bijeen te brengen, zowel wat in de hemel als wat op de aarde is.'  (HSV)

6.  Leef voor je erfdeel

Efeze 1:11
'In onze verbondenheid met Hem hebben wij ons erfdeel ontvangen. Zo is het van tevoren beslist in het plan van God, die alles uitvoert zoals Hij het wil.'  (GNB)

'In Hem zijn wij ook een erfdeel geworden, wij, die daartoe voorbestemd waren, naar het voornemen van Hem Die alle dingen werkt overeenkomstig de raad van Zijn wil, ...'  (HSV)

7.  Leef altijd vanuit de kracht van de Heilige Geest

Efeze 1:13,14
'In uw verbondenheid met Christus bent ook u tot geloof gekomen, toen u de boodschap van de waarheid gehoord had, het grote nieuws van uw redding. En daarom bent u gemerkt als eigendom van God met het stempel van de Heilige Geest die Hij beloofd had. De Geest is het voorschot van ons erfdeel, waarborg voor de bevrijding van Gods eigen volk.'  (GNB)

'In Hem bent ook u, nadat u het Woord van de waarheid, namelijk het Evangelie van uw zaligheid, gehoord hebt; in Hem bent u ook, toen u tot geloof kwam, verzegeld met de Heilige Geest van de belofte, Die het onderpand is van onze erfenis, tot de verlossing die ons ten deel viel, tot lof van Zijn heerlijkheid.'  (HSV)

     

'Laten wij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus dank brengen!

Laten wij God prijzen om het grootse geschenk dat hij ons heeft gegeven in zijn geliefde Zoon.

Laten wij de grootheid van God prijzen, wij die al zo lang onze hoop stelden op Christus.

Laten wij zijn grootheid prijzen!'

Efeze 1:3a,6,12,14b
(GNB)

De film van het leven ... Het is nog niet te laat!

Zaterdagavond zat ik nog even achter mijn laptop en was hier en daar wat aan het teruglezen met de bedoeling om weer eens een blogje van mijn allereerste Blog te plaatsen.
Het was tijdens dit teruglezen dat ‘De film van het leven’  in mijn gedachten kwam.
Het is al behoorlijk oud, want als kind ben ik dit voor het eerst tegengekomen en het heeft toen een heel diepe indruk op mij gemaakt.
Misschien ken je het wel,  of heb je er wel eens van gehoord, of gelezen.
Het is een opsomming van dingen waarom we geen tijd (kunnen) hebben om aan God te denken.
Te jong, te zorgeloos, te druk, te …
Jaren geleden kwam het opnieuw in mijn gedachten, en het raakte mij opnieuw en deed mij er toen gedichtjes bij schrijven.

Hoewel de Here Jezus nog steeds niet is teruggekomen, zien we wel aan de tekenen van de tijd dat het niet lang op zich zal laten wachten; als je me niet gelooft, ga dan zelf eens de Bijbel lezen en zie, dat wat daar staat zich aan het voltrekken is.
En al zijn er vele, vele mensen die zullen zeggen: ‘Yep, dat roepen ze nu al eeuwen …’, het neemt niet weg dat deze dag echt spoedig komt, en dat als je Hem, Jezus Christus, dan niet hebt aangenomen als je Verlosser en Heer, je voor eeuwig verloren gaat.

Wie Hem kennen, hebben een eindeloze Hoop.
Maar voor wie Hem niet kennen, wordt het een hopeloos einde.
Wie Hem kennen, zien vol vreugde uit naar wat straks zal zijn.
Wie Hem niet kennen, lopen de kans er te laat achter te komen dat alles wat de Bijbel vertelt, toch echt waar is.

En zo komen weer bij ‘De film van het leven’, op deze ‘tweede Paasmorgen’.
Lees het eens en denk er eens over na.
Pak eens een Bijbel, online* kun je hem gratis lezen, en anders stuur ik je er met alle liefde eentje toe.
Nog is er tijd; het is nog niet te laat!

Het leven is te kort,
het duurt maar even.
Als een film zo snel
gaat het leven.

Wat je ook bedenkt,
hoe je er ook over praat;
als je te lang wacht om
aan God te denken
is het misschien te laat.

TE JONG (om aan God te denken)

Je bent nooit te jong
om Zijn kind te zijn.
Jezus zei: Laat de kinderen tot Mij komen;
dus dat je komt, vind Hij juist fijn.

TE ZORGELOOS (om aan God te denken)

Je groeit uit tot een puber
en je denkt dat je heel wat bent.
Niemand heb je nodig;
alleen van je sport of zo, ben je een fan.

TE ZELFBEWUST (om aan God te denken)  

Je wordt ouder,
de leeftijd van volwassen zijn wordt bereikt.
De wereld ligt open aan je voeten;
wie denkt er dan aan Gods koninkrijk?

TE GELUKKIG (om aan God te denken)

Dan breekt de dag aan
dat je trouwen gaat.
Je bent zo intens gelukkig,
je ziet alleen degene die naast je staat.

TE DRUK (om aan God te denken)

Ook moet je nu de kost verdienen,
voor jezelf, maar ook voor je gezin.
Je hebt geen tijd om aan Hem te denken;
Hij schiet er gewoon vanzelf bij in.

TE BEZORGD (om aan God te denken)

Met het krijgen van kinderen
nemen de zorgen van het leven toe.
Het maalt en maalt maar in je hoofd
en ’s avonds ben je voor Hem te moe.

TE OUD (om aan God te denken)

De winter van je leven breekt aan,
bijna is je tijd op aarde voorbij.
Af en toe gaan je gedachten nog naar Hem,
maar je denkt; ach, dat is nog steeds niets voor mij.

TE LAAT (om aan God te denken)

Dan is het moment gekomen
dat je voor Hem komt te staan.
Te laat is het voor je spijt, je berouw,
te laat voor – ‘Had ik het maar anders gedaan.’

Als je uitgeblazen hebt,
je allerlaatste ademtocht,
is het voor altijd te laat
om door Zijn bloed
te worden vrijgekocht.

Geen plaats is er dan voor jou bereid
in Zijn luisterrijke heerlijkheid.
Te laat is het om voor eeuwig te leven
in Zijn liefdevolle aanwezigheid.

Niemand kent zijn uur of tijd!
Wacht toch niet, je weet niet
hoeveel tijd je nog gegeven is.
Leg je leven in Zijn handen,
kniel neer bij het kruis van Golgotha,
ontvang vergeving van je zonden
en een plaats bij Hem in Zijn heerlijkheid.

©Oorsprong 'Film van het leven' mij onbekend.
©Gedichtjes erbij: Rita Klapwijk

👉 Herziene Statenvertaling
      (Mattheüs 24- De tekenen van het einde van de wereld)

De Heer is waarlijk opgestaan! Er is nog tijd ...

Namen (en titels) van God ...

‘God beter leren kennen helpt ons om te groeien in relatie met Hem,

helpt ons als we zoeken naar woorden om Hem te aanbidden,

en helpt ons om steeds meer op Hem te gaan lijken.’

Jolke Bomhof

‘Het zal ons immers van groot nut zijn

om God in ons gebed zo aan te spreken zoals wij Hem hopen te vinden.’

Matthew Henri

Soms vallen dingen op bijzondere wijze samen, zo ook afgelopen week.
Met dat ik mijn boek uit had en dus opzoek ging naar wat ik nu eens zou gaan lezen (zie hiervoor de Leeschallenge 2025) viel mijn oog op het boek ‘De Leeuw en het Lam’ van Jolke Bomhof *.
Een boek dat ik nu bijna twee jaar in mijn bezit heb, maar nog niet ver in was gekomen.
Ik weet ook wel hoe dat komt, want ik kan het gewoon niet lezen als een gewoon leesboek; ik wil nu eenmaal met sommige boeken gewoon bepaalde dingen opschrijven om van te leren en beter te kunnen onthouden.
En als Dagboek, want dat is het een beetje, lukt mij ook niet, omdat ik nog steeds bezig ben met het Dagboek ‘Gods beste Geheimen’ van Andrew Murray.
En toch … 

Gistermorgen met mijn Stille Tijd open ik de Matthew Henri Verklaring om even wat na te lezen, en lees daarbij het hier bovenstaande citaat.
Misschien is het dan toch de bedoeling dat ik dit boek ga lezen, bedenk ik mij, en ik besluit om het op mijn keukentafel te laten liggen om er zo af en toe een stukje uit te lezen en opschrijven in een schrift.
Gewoon, met mijn kopje koffie, of het eten van mijn broodje.
En gewoon de tijd nemend die ik ervoor nodig heb, net zoals ik doe met het Dagboek van Murray.

Vandaag besluit ik ook om daarbij een nieuwe pagina aan te maken op dit Blog, en daarop deze namen/titels, als ook wat ik misschien in andere boeken nog eens tegenkom, bij elkaar te verzamelen.
Waar het begon en wat mij hiertoe, en tot dit alles drijft?

Johannes 17:11b,25
‘Dit sprak Jezus, en Hij sloeg Zijn ogen op naar de hemel en zei: Vader, het uur is gekomen, verheerlijk Uw Zoon, opdat ook Uw Zoon U verheerlijkt, …’

‘Heilige Vader, bewaar hen die U Mij gegeven hebt in Uw Naam, opdat zij één zullen zijn zoals wij.’

‘Rechtvaardige Vader, de wereld heeft U niet gekend, maar Ik heb U gekend, en deze hebben erkend dat U Mij gezonden hebt.’  


Als Jezus zo specifiek is naar Zijn Vader ...


* Zie: Boekinfo
👉📝 Namen van God

Mijn moesje

... in liefdevolle en dankbare herinnering ...

Ik richt mijn hart op de Heere,
want mijn hulp komt van Hem,
Die hemel en aarde geschapen heeft.
Hij, Die sluimert noch slaapt,
zal mij voor wankelen behoeden;
Hij is het, Die mij in liefde omgeeft.

Gister plaatste ik dit gedichtje als BemoedigingsMomentje op dit Blog; in gedachten zijnde bij vandaag, de dag dat het vijf jaar geleden is dat de Heere mijn moesje thuishaalde.
Psalm 121 was haar lievelingspsalm.
Vanaf de dag dat mijn jongste broertje verongelukte is het deze Psalm geweest die haar ondersteunde in haar verdriet, die haar de kracht gaf die zij nodig had, en haar hielp om door te gaan ondanks de pijn van het verdriet, het gemis en de lege plek die hij achterliet.

Het is niet het eerste gedichtje dat ik na aanleiding van deze Psalm schreef, en toch is deze heel anders.
Als ik net het Blogje van 5 april 2020 teruglees, -een paar dagen na haar overlijden, en daarmee ook het gedichtje dat ik toen schreef naar deze Psalm, dan voelt het ineens alsof dit kleine gedichtje de echte afsluiting is van dat gedicht, namelijk het antwoord daarop.
Weg is het zoeken, weg zijn de vragen, weg is elke onzekerheid in deze woorden.
De keuze is gemaakt: Ik richt mijn hart op de Heere!
Mijn hulp komt van Hem, Degene Die alles geschapen heeft en alles in Zijn hand heeft.
Die nooit slaapt, zelfs niet even doezelt, maar altijd waakzaam is, ons ziet, ons hoort, met ons is begaan.
Die ons elke dag wilt ondersteunen, dit ook doet, en wat wij ook zullen ervaren als wij Hem toelaten.
Die ons liefheeft met een eeuwige liefde.

Hoewel er vandaag weer tranen zijn, -soms komen herinneringen zo sterk binnen, haar overlijden was immers niet het enige dat speelde in die tijd, zijn het wel tranen die een weer een stukje genezing brengen van waar toen geen tijd en geen kans voor was door haar overlijden.
Wat hebben we toch een liefdevolle God en Vader, dat Hij ons tranen om te huilen heeft gegeven; tranen die ontladen, schoonwassen, stukjes pijn en verdriet meenemen, terwijl Hij ze verzamelt in Zijn kruik.

Vandaag is ook een dag vol dankbaarheid, omdat de Heer haar met het thuishalen, haar bewaarde voor meer pijn en verdriet.
Dankbaarheid, omdat ze herenigd is met mijn vader en haar jongste zoon.
Dankbaarheid, om het voorbeeld dat ze achterliet in de manier waarop zij omging met haar naderende einde.
Dankbaarheid, omdat ik in de afgelopen jaren mocht ervaren, dat God de lege plek die zij achterliet, innam; immers, nu zij weggevallen was, bracht het mij alleen nog maar meer bij Hem.

En zo eindig ik dit ‘in liefdevolle herinnering’ blogje met een dankbaar hart, waardoor het echt een 'in liefdevolle en dankbare herinnering' is.

Op deze dag vol herinneringen,

wil ik niet alleen terugdenken,

maar U bovenal bedanken, Heer.

Danken, voor Wie U bent,

voor Uw nimmer aflatende zorg,

voor Uw troost, hulp en kracht.

Danken, voor de ontfermende liefde

waarmee U mij steeds omgaf en geeft,

en al mijn dagen nog omgeven zult.

Dank U, dat U er altijd was en bent,

en dat U er ook altijd zult zijn, elke dag.

Dank U, dat U boven op mij wacht.

💕 In liefdevolle, en dankbare herinnering aan mijn moesje ✞ 1-04-2020💕   
>> 5-04-2020 - Mijn hulp is van de Heere

Mijn hulp is van de Heere!

BemoedigingsMomentje

Alleen ...

Gedachten bij Hoofdstuk 6 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.

Het is bijna een jaar geleden dat ik wat schreef n.a.v. dit boekje.

En opnieuw moet ik bekennen dat ik het wel een paar keer in mijn handen heb gehad, maar dat ik niet wist wat ik toch met het volgende hoofdstukje aan moest, en ja, dan blijft het liggen.

Soms bekroop me ook het gevoel dat ik misschien maar beter niet met dit boekje had kunnen beginnen, zo oud was en ben ik immers nog niet, en toch …

Ik vind het gewoon fijn om dingen te lezen en er al schrijvend over na te denken.
En, laten we eerlijk zijn, wat nu niet is, kan nog wel altijd komen, en dan is het nooit verkeerd om alvast eens over bepaalde dingen nagedacht te hebben.

Het hoofdstukje voor deze keer gaat namelijk over alleen zijn; hetzij doordat je geliefde is overleden, of omdat je nooit getrouwd bent geweest.

En ja, daar liep ik nu tegenaan.

Ik ben geen weduwe, noch weet ik wat het is om alleen ouder te worden zonder ooit getrouwd te zijn geweest.

Dus hoe zou ik hier ooit iets over kunnen zeggen?

En zo kan ik dus ook op de vragen en de te overdenken gedachten en ideeën geen antwoord geven.

Toch besluit ik om er niet meer voor weg te lopen, want al kan ik niet schrijven vanuit ervaring, ik kan wel in eigen woorden iets delen van wat de schrijfster zegt in dit hoofdstukje, als ook enkele Bijbelteksten die zij geeft, en een mooi citaat,

En misschien kan één van mijn gedichten, ook al zijn ze niet geschreven vanuit ervaring, toch tot troost en bemoediging zijn. 

Jesaja 46:4 

‘Tot uw ouderdom toe zal Ik Dezelfde zijn, 

ja, tot uw grijsheid toe zal Ík u dragen;

 Ík heb het gedaan en Ík zal u opnemen,

Ík zal dragen en redden.’

Van de schrijfster (beknopt en in eigen bewoordingen):

‘Alleen zijn; degene die je lief en dierbaar was is er niet meer, voorbij is het samenzijn en alles wat daarbij hoort.

Nooit getrouwd; maar met het ouder worden, het minder kunnen, het wegvallen van mensen om je heen …, kunnen leegte en stilte je aangrijpen, en je doe afvragen naar de zin van het leven.

En ze wijst op de zegen van het door de jaren geleerd hebben van je openstellen voor wie God op je pad bracht en gesloten en onderhouden vriendschappen.

Hoezeer heeft een mens dit vooral niet nodig als je alleen komt te staan.

Maar ze wijst er ook op dat het nooit te laat is om er anders als nog mee te beginnen als je er voor die tijd geen kans toe hebt gehad.

De mooiste bemoediging vind ik in het laatste dat ze schrijft:

‘Maar blijf bovenal de God van de weduwen en de wezen zoeken, Die jouw lege handen vult met Zijn genade en volheid.’

Psalm 68:5-7

‘Zingt Gode, psalmzingt Zijn naam … Hij is de vader der wezen en de rechter der weduwen,

God in zijn heilige woning; God, die eenzamen in een huisgezin doet wonen, …’

Psalm 37:25 

‘Ik ben jong geweest, ik ben ook oud geworden, maar ik heb de rechtvaardige nooit verlaten gezien, of zijn nageslacht op zoek naar brood. De hele dag ontfermt hij zich en leent uit, en zijn nageslacht is tot zegen.’

Wees maar niet bang!

Nu ben ik alleen.

Mijn huis is leeg.

Geen stem weerklinkt.

Voelbaar is de stilte.

Tastbaar de leegte.

Kwetsbaar de eenzaamheid.

Geen luisterend oor.

Geen arm om mij heen.

Geen warm kloppend hart.

O Heer, het valt mij zo zwaar.

Het alleen zijn, de eenzaamheid.

Het drukt zo op mij neer.

Ik mis zijn stem,

zijn gelach en zijn gemopper.

Alles, alles is nooit meer.

Nooit meer.

Nooit meer.

Wat doen deze woorden pijn.

Nooit meer.

Nooit meer.

Niets zal ooit nog hetzelfde zijn.

Lieve Vader in de hemel,

neem mij toch in Uw armen.

Draag mij waar ik niet kan staan.

Vul mijn hart

met Uw erbarmen.

Zonder u kan ik

alleen niet verder gaan.

‘Mijn lieve kind,

wees maar niet bang.

Want Ik ben altijd bij je.

Kijk maar niet angstig rond,

want Ik ben jouw God.

Ik zal je sterk maken.

Ik zal je helpen.

Ik zal je ondersteunen.

Ik ben je behoud.

Want IK, de Heer,

ben jouw God,

Ik sta jou terzijde.’

Jesaja 41:10,13

'Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God.

Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.

...

Want Ik ben de HEERE, uw God, Die uw rechterhand vastgrijpt

en tegen u zegt: Wees niet bevreesd, Ik help u.'

Dank God in alles!

Vandaag weer een blogje van mijn oude Blog.
Deze keer heb ik hem in zijn geheel, zonder enige verandering, overgenomen.
Het gedichtje aan het eind is wel nieuw; de woorden van het eerste coupletje waren na het overnemen van dit blogje gewoon in mijn hoofd, en de rest volgde bijna als vanzelf.

'Dankt God in alles; want dit is de wil van God in Christus Jezus over u.'
1 Thessalonicenzen 5:18
(SV)

Dankbaar zijn.
God danken ongeacht de omstandigheden.
Ik moet bekennen dat me dat niet altijd even makkelijk afgaat en soms lukt het me zelfs helemaal niet.
Dan beheersen de omstandigheden mij zo, dat ik geen woord van dank over mijn lippen krijg.
En als ik het dan toch probeer, Hem toch ga danken, dan weerklinkt het volgende woordje in mijn oren: Huichelaar, huichelaar.
Ik blijf het horen, en terwijl ik diep in mijn hart eigenlijk beter weet, laat ik mij het zwijgen opleggen door dat kleine, vervelende stemmetje in mij.

Dankbaar zijn.
God danken ongeacht de omstandigheden.
Nee, het gaat me niet altijd even makkelijk af, maar de woorden van John G. Mitchell hebben mij wel geholpen om het te leren wel te doen, te kunnen, zij het met vallen en opstaan.

'Danken wanneer je daar eigenlijk weinig voor voelt,

is geen huichelarij, maar gehoorzaamheid.'

Deze woorden zijn gebaseerd op wat er staat in bovenstaande tekst: 'Wees onder alle omstandigheden dankbaar; dat wil God van u in Christus Jezus.' (GNB)
Hoe vaak had ik deze tekst al niet gelezen zonder te beseffen dat het God’s wil is dat ik Hem dank onder elke omstandigheid.
God zegt mij niet dat ik Hem moet danken als ik mij bij bepaalde omstandigheden dankbaar voel, maar dat het Zijn wil is dat ik Hem dank onder alle omstandigheden.
Gevoelens worden niet eens genoemd, die doen er niet toe, want het is een opdracht van God aan mij, aan ons.
Dat betekent dus, dat het nooit huichelarij kan zijn, want als ik Hem dank, dan is dat uit gehoorzaamheid aan Zijn woord.

Daarbij heb ik nog iets ontdekt.
Als ik Hem ga danken voor wie Hij is, ga uitspreken al wat Hij reeds heeft gedaan en nog zal gaan doen, dan verandert er iets in mij.
Dan lijkt het of mijn problemen kleiner worden; mijn gevoelens veranderen, rust en vrede veroveren mijn verontrustte, bezorgde, vermoeide hart.
Nee, er verandert eigenlijk niet per direct iets aan de situatie of de omstandigheid waarin ik verkeer, maar alles komt in een ander perspectief te staan.
Mijn problemen 'worden' kleiner, omdat God centraal komt te staan en níet wat mij bezighoudt of in beslag neemt.
Mijn zicht verplaatst zich van de omstandigheden naar God en door het uitspreken van wie Hij is, ga ik opnieuw beseffen hoe groot God eigenlijk is en hoe machtig.
Dat voor Hem niets onmogelijk is.
Dat Hij zorg draagt voor wat Hem toebehoort.
Geen haar valt immers van mijn hoofd zonder dat Hij het weet!

Danken brengt alles in het juiste perspectief, in de juiste verhouding.
Als ik ga danken, krijgt God de eer die Hem toekomt.
Als ik ga danken, komt er geloof en vertrouwen in mijn hart.
Als ik ga danken, slaat de duivel op de vlucht.
Als ik ga danken, ontvang ik de kracht die ik nodig heb.

Lieve Vader,
dank U wel voor mensen zoals John G. Mitchell, die U gebruikt om mijn ogen te openen voor Uw woord.
Dank U wel, dat U niet opgeeft en tegen mij zegt: 'Kind, het staat er toch zo duidelijk; je kan het toch zelf lezen', maar dat u mijn oog laat vallen op deze woorden, opdat tot mij doordring wat er werkelijk staat.
Dank U wel voor Uw geduld met mij.
Dank U wel voor Uw liefde.
Dank U wel, U bent de Allerhoogste, de Koning der Koningen, de Schepper van hemel en aarde.
U kent en doorgrond mij.
Niets is voor U onmogelijk.
Geen haar zal van mijn hoofd vallen zonder dat U het weet.
Dank U wel, dat ik daardoor mag beseffen hoeveel U om mij geeft en zorg draagt voor mij.
Niets gebeurt buiten u om.
In alles wat er gebeurt, bent U aanwezig en gaat U met mij mee.
Dank U wel, Vader, dat ik nooit alleen sta, wat er ook gebeurt.
Ik prijs Uw grote naam.

- Amen -

God danken in alles,
in elke omstandigheid.
Niet omdat ik het voel,
maar uit pure gehoorzaamheid.

God danken in alles,

in elke omstandigheid.
Tot Zijn glorie en eer,
ja, tot lof van Zijn heerlijkheid.

God danken in alles,
in elke omstandigheid.
Geloof en vertrouwen
worden in mijn hart verspreid.

God danken in alles,
in elke omstandigheid.
Mijn kracht vernieuwt,
verdwenen is hij, die zo misleidt.

Liefde die elkaar ontmoet ...

Het was afgelopen donderdag dat ik een gedeelte las uit de Oppepper van deze week, dat ik erg mooi vond en dit heb ik gistermorgen dan ook op mijn blog geplaats.
(>> Een Be(aan)moediging voor aan het begin van de Dag)
Wat mij vooral aansprak en waardoor ik het gevoel had te moeten delen, was vanwege het kleine verhaaltje waar het stukje mee eindigt en dan in het bijzonder de laatste twee regels:
‘Ze had geleerd dat de eerste aanraking in de ochtend die van Christus moet zijn.
We hebben zijn genezende aanraking nodig voordat we klaar zijn om echt te dienen.’

Vrijdagmorgen las ik uit het Dagboek van Murray.
Een hoofdstukje dat eindigt met zeer indringende woorden, maar waarin ook één zin zat, die gewoon zo binnenkwam bij mij en mijn hart raakte, dat ik wel een gedicht moest gaan schrijven.
‘Christus’ liefde heeft onze liefde nodig waarin deze zich kan openbaren.’

De woorden van het eerste coupletje hadden zich al gevormd in mijn gedachten en vonden in no-time hun weg op het papier.
Hoewel de rest enige tijd vroeg, kwam alles op bijzondere wijze bij elkaar.
Zodanig zelfs, dat ik mij zowaar vergiste in waar het gedichtje nu uit voortkwam toen ik hier een blogje aan wilde wijden en wilde aangeven waar het uit voortkwam.
Het was op dat moment dat ik erachter kwam dat de woorden uit het blogje van gister zich hadden vermengd met wat ik die ochtend las in het Dagboek.
Hoe mooi en bijzonder is dat toch!
Hoe mooi hoe de Heer werkt en samenvoegt!

Het is mijn gebed dat het ook jouw hart mag raken en je doet besluiten om toch de dag -hoe kort het moment ook is, met Hem te beginnen.

Heer,
laat Uw liefde
en mijn liefde
elkaar toch elke dag
ontmoeten;
Uw volmaaktheid
en mijn gebrokenheid
elkaar daar
begroeten.

Genezing zal
mijn hart
en mijn ziel
doorstromen;
nieuwe kracht
en toewijding
daaruit voort
doen komen.

Ja, Heer,
laat Uw liefde
en mijn liefde
elkaar toch elke dag
treffen;
laat mijn ziel
zich toch dagelijks
voor wat ik nodig heb
tot U opheffen.

Het hele citaat van Murray kun je lezen op mijn Blog ‘Quality Time’.

Een Be(aan)moediging voor aan het begin van de dag ...

Uit: ‘For a busy day’ door J.R. Miller
👉 Uit de Oppepper van deze week 

Gebed

Psalm 143:6-12
'O Heer, ik steek mijn handen naar U uit. Ik verlang naar U, zoals droog land naar water verlangt. Antwoord mij gauw, Heer, want ik kán niet meer. Laat me niet in de steek, want dan zal ik sterven.
Laat elke ochtend Uw stem horen als U vol liefde tot me spreekt. Heer, ik vertrouw op U. Laat me weten wat ik moet doen, want ik vertrouw op U. Red me van mijn vijanden, Heer. Ik vlucht naar U toe.
Leer me om te doen wat U wilt, want U bent mijn God. Geef me door Uw goede Geest weer rust en vrede. Red mijn leven Heer, om wie U bent. Red me uit mijn moeilijkheden, omdat U rechtvaardig bent. Dood mijn vijanden, omdat U van mij houdt. Vernietig alle mensen die mij bedreigen. Want ik ben Uw dienaar.'

In het geheim van Uw aanwezigheid
Verberg ik mij elke dag
Daar tegen Uw liefdevolle hart geleund
Hoor ik waarheden die ik graag leren mag
Aardse zorgen kunnen er niet komen
Geen plaats voor onrust bij Zijn tedere aangezicht.
Als Satan komt om te verleiden
Vlied ik direct naar Gods geheime Licht

De lieflijkste bloem heeft zonneschijn en dauw van de hemel nodig om haar schoonheid te vervolmaken en haar leven in stand te houden.
Zo heeft het menselijk leven God nodig.
Een schilderij zonder hemel is onvolledig.
Zo ook sterft een dag op aarde zonder zegen als de hemel niet straalt om hem op te fleuren.
We beroven ons eigen hart en verarmen ons leven als we geen gebruik maken van de hulp en vernieuwing die we door gebed kunnen krijgen. 

Gebed brengt ons in de tegenwoordigheid van God.
Het brengt ons de kracht van Christus, overeenkomstig de maat van onze nood en ons geloof.
Wie zonder gebed leeft, leeft zonder God.
Wie een gebedsleven leidt, wandelt dag en nacht met God.
Hoe meer we te doen hebben en hoe meer de zorgen ons omringen, des te meer hebben we het nodig om onze dagen met gebed te beginnen!
Geen dag zou mogen beginnen zonder het ochtendgebed.
We moeten de aanraking van Christus’ hand op ons leven krijgen om ons kalmte en kracht te geven om verder te gaan.

Er bestaat een verhaal over een christelijke vrouw wier leven vol taken en zorgen was.
Op een morgen was ze ongewoon gehaast geweest met het huishouden voor de dag, en dat was haar duur komen te staan.
Ze had haar geduld verloren en was gekweld en geërgerd geworden.
Haar hart was onrustig en het bleef haar de hele ochtend dwars zitten.

Toen de kinderen naar school waren en haar dringende taken eindelijk volbracht waren, ging de vermoeide vrouw ontmoedigd naar haar eigen kamer.
De dag was zwaar en onbevredigend.
Ze pakte haar Bijbel en las het verhaal van de genezing van de zieke vrouw: ‘Hij raakte haar hand aan en de koorts verliet haar, en zij stond op en diende hen.’
'Als ik die verkoelende, helende aanraking toch eens mocht voelen,' zei ze, 'voordat ik mijn werk ’s ochtends begin, dan zou de koorts ook mij verlaten en zou ik een ware zegen kunnen zijn voor anderen.'
Ze had geleerd dat de eerste aanraking in de ochtend die van Christus moet zijn.
We hebben zijn genezende aanraking nodig voordat we klaar zijn om echt te dienen.

Heer, ga Uw gang …

(Oorspronkelijke titel Hoofdstuk: Tijden van beproeving, het bewijs van liefde)

Hoofdstuk 18

Exodus 20:20a
‘…, vreest niet, want God is gekomen, opdat Hij u verzocht.’
SV

Gehele tekst:
‘Mozes zei tegen het volk: Wees niet bevreesd, want God is gekomen om u op de proef te stellen, en opdat de vreze voor Hem u voor ogen staat, opdat u niet zondigt.’
HSV

Als eerste wil ik een kleine kanttekening plaatsten bij het woordje ‘verzocht’ dat de StatenVertaling gebruikt.
De meeste Bijbelvertalingen gebruiken de woorden ‘op de proef stellen’, wat in mijn ogen heel wat anders is dan ‘verzocht’.
Beproeven is testen, verzoeken (waar het woord verzocht uit voortkomt) is verleiden, in verleiding brengen, en God verzoekt niet.
Jacobus 1:13 - ‘Laat niemand zeggen, als hij verzocht wordt: Ik word door God verzocht. God immers kan niet verzocht worden met het kwade en Hijzelf verzoekt niemand.’
Iets verder op in het hoofdstukje wordt een gedeelte uit Deuteronomium 13:3 aangehaald en ook daar wordt ‘verzoekt’ gebruikt, maar in dit vers is het duidelijker dat het hier niet gaat om in verleiding brengen.

Waar het volk Israël sidderde van angst toen de woorden uit Ex.20:20 tot hen kwamen, vanwege de donderslagen, bliksems, bazuingeschal en de rokende berg, was dat bij Susannah heel anders.
De woorden kwamen tot haar in de vorm van een zacht fluisterende stem in de rust van haar eigen kamer, en ze brachten haar moed en troost in een tijd van grote nood en neerslachtigheid.
Ze ervaarde de woorden ‘Vrees niet!’ als een tedere boodschap, en zag in de woorden ‘want God is gekomen om u op de proef te stellen’, de reden om te vertrouwen.

Dezelfde woorden, maar binnenkomend op een geheel andere manier.
Dezelfde woorden, maar ook vanuit een heel andere omgeving en situatie gesproken.

Susannah wijst erop dat op het moment dat we beproefd worden, of in moeilijkheden komen, onze eerste gedachte niet moet zijn hoe we hier toch zo snel mogelijk aan kunnen ontkomen, of hoe we de pijn die we erdoor lijden, kunnen verzachten, maar hoe we God hierin kunnen verheerlijken, en de les leren die Hij ons wil leren.
En ook dat we ons moeten bedenken hoe groot Zijn liefde wel niet voor ons moet zijn, dat Hij ons waardig acht om de gehoorzaamheid en toewijding van ons hart te onderzoeken.

God beproefde Zijn volk, God beproeft ook ons.
Maar hoe reageren wij?
Hoe gaan wij ermee om?
Volledige overgave of halfhartigheid?

‘De beproeving werd niet weggenomen,
maar mijn ogen werden wel geopend om te zien
dat als die beproeving kwam van de hand van God,
er dan zegen in moest zijn.

De ziel die het gezegende geheim heeft geleerd
om Gods hand te zien in alles wat haar betreft,
kan geen prooi zijn voor vrees.'

Susannah Spurgeon

Laten we niet bang zijn
als ons geloof door God
op de proef wordt gesteld.
Het is namelijk een kans
om Hem te laten zien dat Hij
Degene is Die boven alles telt.

Laten we sterk en dapper zijn
in alles wat ons overkomt, of in
wat God toelaat in ons leven.
Laten we niet op de vlucht slaan
maar bereid zijn de lessen te leren
die Hij ons wenst te geven.

Laten we Zijn liefde voor ons
beantwoorden met toewijding
en gehoorzaamheid.
Opdat ons leven een waar
getuigenis zal zijn tot Zijn lof
en heerlijkheid.

Gehoord en Gezien!

BemoedigingsMomentje

Je bent zó Geliefd!

Met regelmaat zie en hoor je het voorbijkomen, de woorden: Je bent Geliefd!
Op boekjes, kaarten, kalenders, lepeltjes, wanddecoratie …
Als thema voor conferenties, vrouwendagen, preken, overdenkingen …
Je bent Geliefd!
En in een tijd waar de onderlinge liefde zichtbaar aan het verkillen is, zijn het ook zeer belangrijke woorden; meer nog, iedereen heeft het gewoon nodig om zich geliefd te weten!
En toch …

Van het één naar heel wat anders ...
Gistermorgen las ik Joh. 15:9-17, een gedeelte waar boven staat: ‘Het gebod van de liefde’.
Dit gebod vinden we in vers 12 - ‘Dit is Mijn gebod: dat u elkaar liefheb, zoals Ik u liefgehad heb.’
Zoals Ik u liefgehad heb …
Liefhebben als Jezus.
Hoewel alles in dit gedeelte verwijst naar dit gebod om elkaar lief te hebben als Jezus, kom ik deze ochtend heel ergens anders uit.
De woorden brengen mij namelijk terug naar het begin van dit gedeelte, en daarmee kom ik op een heel ander spoor uit dan ik ook maar had kunnen denken; maar het is een spoor dat mijn dag kleurde met Liefde en mij geliefd weten.
En dat is een boodschap die ik niet voor mezelf kan houden.

Het teruggaan naar het begin van het gedeelte brengt mij bij vers 9 - ‘Zoals de Vader Mij liefgehad heeft, heb ook Ik u liefgehad; …’
Om dus de Liefde van de Here Jezus voor ons te kunnen zien, moeten we eerst kijken naar de Liefde van God voor Zijn Zoon, want Jezus zegt ons hier, dat Hij net zoveel van ons houdt als de Vader van Hem.
Met het lezen en opschrijven van deze woorden, komen er direct een paar woorden in mijn gedachten, slechts een paar, maar alleszeggend: ‘Dit is Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik Mijn welbehagen heb.’
Twee keer spreekt de Vader in de hemel deze woorden uit over Zijn Zoon; op de berg, maar in nog persoonlijker vorm na Zijn doop.

Mattheüs 17:1-3,5
‘En na zes dagen nam Jezus Petrus en Jakobus en Johannes, zijn broer, met Zich mee en bracht hen op een hoge berg, alleen hen. En Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd; Zijn gezicht straalde als de zon en Zijn kleren werden wit als het licht. En zie, aan hen verschenen Mozes en Elia, die met Hem spraken.
…
Terwijl hij nog sprak, zie, een lichtende wolk overschaduwde hen; en zie, een stem uit de wolk zei: Dit is Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik Mijn welbehagen heb; luister naar Hem!

Lucas 3:21,22
‘En het geschiedde, toen al het volk gedoopt was, en Jezus ook gedoopt was en aan het bidden was, dat de hemel geopend werd, en dat de Heilige Geest op Hem neerdaalde in lichamelijke gedaante als een duif. En er kwam een stem uit de hemel die zei: U bent Mijn geliefde Zoon, in U heb Ik Mijn welbehagen!

In Jesaja 42:1 werd dit al voorzegd, in Kol. 1:13 en 2 Petr. 1:17 bevestigd.

Als dus God de Vader over en tegen Jezus zegt: ‘U bent/dit is Mijn Geliefde Zoon’, dan zegt Jezus deze woorden over en tegen ons die in Hem geloven:
‘Jij bent Mijn Geliefde zoon/dochter!’
‘Dit is Mijn Geliefde zoon/dochter!’

Dit is een feit, want dit is wat er in wezen staat, als Jezus zegt dat Hij ons liefheeft, zoals de Vader Hem liefheeft.
En zo ligt het gebod dat we elkaar moeten liefhebben, verankerd in het feit dat wij Zijn Geliefde zoons en dochters zijn.
We zijn Geliefd en van daaruit horen wij lief te hebben zoals Hij ons liefheeft; horen wij Zijn liefde door te geven, zoals Hij de liefde van Zijn Vader heeft doorgegeven.

Zo Geliefd!
Hoe moeilijk is het soms om deze woorden te geloven, te pakken, te aanvaarden, en nog moeilijker om van daaruit te leven.
Eén van mijn favoriete Bijbelverzen is Kol. 3:3, waar staat: ‘Mijn leven is met Christus verborgen in God’, en daar moest ik aan denken met de dingen die ik hierboven schreef.
‘Mijn leven is met Christus verborgen in God!’
En ineens waren daar woorden in mijn gedachten, woorden die ik niet voor mijzelf kan houden. Woorden waarvan ik hoop en bid, dat ze je mee zullen nemen boven elke omstandigheid van je leven uit.
Woorden waarvan ik hoop en bid dat ze nieuwe moed en kracht zullen geven, omdat ik hoop en bid dat je daarin zult proeven hoezeer je geliefd bent!
Niet slechts een klein beetje, maar onvoorwaardelijk en onuitsprekelijk veel.
‘Proef en zie, dat de Heere goed is!’ 
(Psalm 34:9a)

'Mijn leven is met Christus verborgen in God.’

Oftewel:

‘Geliefd is met de Geliefde verborgen in de LIEFDE!’

Geliefd – JIJ

de Geliefde – Jezus

LIEFDE – God de Vader

Je bent zó Geliefd!

'Hij heeft ons voorbestemd om als Zijn kinderen aangenomen te worden,
door Jezus Christus, in Zichzelf, overeenkomstig het welbehagen van Zijn wil,
tot lof van de heerlijkheid van Zijn genade,
waarmee Hij ons begenadigd heeft in de Geliefde.'

Efeze 1:5

Ik doe meer dan jij kunt zien!

Voor ik hier op Blogger kwam, heb ik een aantal jaar een Blog gehad op Punt.nl. en de meeste van de blogjes die ik daarvoor geschreven had, heb ik opgeslagen op mijn laptop.
Af en toe heb ik er al eens eentje hier geplaatst, maar nog velen bevinden zich opgeslagen in mijn documenten.
De gedichten heb ik wel allemaal op ‘Words of my Heart’ geplaatst, maar hier slechts enkele schrijfsels.
Zo af en toe lees ik weleens terug wat ik schreef, en soms bekruip mij het gevoel van ‘wat jammer dat dit allemaal weg is', want ja, met het ophouden van het bestaan van Punt.nl, hield uiteraard ook mijn oude Blog op te bestaan.
En zo wil ik dit jaar hier af en toe eens een oud blogje  uit die periode plaatsen.
Ik zal daarbij het origineel zoveel mogelijk in stand houden, en alleen enigszins aanpassen wanneer dat nodig is.

‘God, zie niet werkeloos toe, blijf niet zwijgen,
houdt U niet doof.’
GNB – Psalm 83:1

‘O God, zwijg niet, houd U niet doof,
wees niet stil, o God!’
HSV - Psalm 83:2

Toen ik vanmorgen (Dit was ergens tussen september- november 2010) deze tekst las, moest ik denken aan de preek van vorige week, of beter gezegd, aan één zinnetje van die preek.
Een zinnetje, uitgesproken aan het begin van de preek en die mij niet meer losliet (laat).
'God doet meer dan wij kunnen zien.'
Het was alsof God het tegen míj persoonlijk zei: 'Ik doe meer dan jij kunt zien.'

Soms lijkt het alsof we vastzitten in onze omstandigheden, en hoe wij ook bidden, er lijkt niets te veranderen of te gebeuren.
We zien het niet, we voelen het niet; alles lijkt voort te gaan zonder dat God ingrijpt of ook maar iets lijkt te doen.
En als we dan dit woord uit de Psalmen tegen komen, dan kunnen we het met de schrijver uitschreeuwen: ‘God, zie toch niet werkeloos toe, blijft toch niet zwijgen, houdt U toch niet doof!’
Misschien komt de volgende vraag er wel achter aan: ‘Waar bent U toch?'
We hebben het zo nodig te zien, te ervaren dat U er bent, dat U ons hoort, ons ziet.

Maar niet altijd ervaren we in moeilijke omstandigheden, vooral als situaties langer duren, dat God er is of ook maar iets doet.
Misschien voelt het wel alsof we in een woestenij lopen, we hebben dorst, maar nergens is er water te vinden; we hebben beschutting nodig, maar nergens is er een plaats die schaduw of beschutting biedt.
Alles is troosteloos en triest, heuvels en bergen zijn er genoeg en in de dalen is alles kaal en dor.
Geen boom, geen struikje, geen bron, niets.
Heuvels en bergen te over, maar nergens iemand te bekennen die je helpt, een schuilplaats aan biedt en te eten en te drinken geeft.
En je loopt door, je sjokt door de woestenij en schreeuwt het uit naar boven.
Verstandelijk weet je dat Hij er is, móet zijn; je weet dat Hij je overal ziet en met je mee gaat; dat er niets gebeurt buiten Hem om en dat Hij alle dingen doet medewerken ten goede omdat je Hem liefhebt, dat zegt Hij immers in Zijn Woord, maar …
Je weet het allemaal, maar nu, op dit moment; het duurt te lang en uitzicht op verandering is in geen velden of wegen te zien.
En toch zegt God op zo'n moment: ‘Ik doe meer dan jij kunt zien!’

Ik werd stil bij dit woord.
Het was als een terechtwijzing, maar tegelijkertijd ook een bemoediging.
Een terechtwijzing, omdat ik zag op de omstandigheden en alleen maar keek met mijn menselijke ogen en niet met geestelijke ogen.
God is zo oneindig groot, zo oneindig machtig, hoe zou ik kunnen begrijpen wat Zijn weg is; maar desondanks heeft Hij bemoeienis met mij, met ons en komt Hij met Zijn woord en spreekt.

'Ik doe meer dan jij kunt zien.'

Wees gerust, klinkt erin door; al zie jij niets, al ervaar jij niets, al lijkt het alsof Ik niets doe, toch gebeurt er zoveel meer dan jij denkt of ziet.
Laat het toch aan Mij over.
Ik heb het beste met je voor.
Het heden, verleden, maar ook de toekomst is in Mijn hand.
Ga, geloof en vertrouw.
Ik ben bij je.
Ik doe meer dan jij kunt zien!

Een glimlach in het duister ...

Hoe heerlijk is het als er weer tijd en ruimte is in je hart en leven om dingen die je raken weer om te kunnen zetten in woorden.
Wat heb ik dat gemist!
In dit blogje weer een zinnetje dat mijn hart beroerde en vreugde gaf, ja, een warme glimlach op mijn gezicht teweegbracht.
Een klein zinnetje maar, slechts een paar woorden, en toch zo’n grote inhoud.

Het is een zinnetje uit het boekje ‘Hoop en Vertrouwen’ van Debora M. Coty*, een klein boekje met korte bemoedigende overdenkingen; gewoon heerlijk om zo even te lezen tussen alle werkzaamheden door, of voor het slapen gaan, of wanneer je ook maar even een kort bemoedigend woordje kunt gebruiken.

‘Hoop is een glimlach in het duister.’

De een noemt hoop een emotie, een ander vindt het geen emotie maar een manier van denken, hoe je het ook wendt of keert, één ding staat vast: Hoop is iets positiefs.
De schrijfster beschrijft het ook als een emotie, maar noemt het ook een perspectief, discipline, manier van leven.
Ze noemt hoop ook ‘een weg van keuzes’, dat we moeten leren om de boodschappen van ontmoediging, wanhoop en angst te overwinnen; dat als deze ons in moeilijke tijden overvallen, we ons moeten richten op het licht.

Ik weet nog dat toen ik dit voor het eerst las er allerlei flarden van Bijbelteksten door mijn hoofd gingen, er zijn er zovelen; zo mooi, zo bemoedigend.
En terwijl ik nu achter mijn laptop zit, bedenk ik mij dat ik vast al het een en ander over Hoop heb geschreven, dus ik kijk snel ‘even’.
Als ik in mijn documenten het woordje Hoop intyp en op zoeken klik, ben ik verbaasd over wat er allemaal tevoorschijn komt.
Ik lees hier en daar wat, en verbaas mij vervolgens weer over het feit dat ik enerzijds zo ‘vergeetachtig’ ben (gezien wat ik lees), en anderzijds hoe opeenstapeling van moeilijke dingen het toch weer kunnen winnen en een mens voor korte (of langere) tijd hun hoop kunnen roven of besmetten.
Het ‘even’ wordt wat langer als ik documentje na documentje aanklikt, afbeelding na afbeelding met gedichtjes over Hoop en teruglees wat ik allemaal heb geschreven.

Hoop is een glimlach in het duister …
Met het teruglezen van een bepaald gedichtje word ik teruggebracht in de tijd, een heel moeilijke en verdrietige tijd, en herinneringen aan de dag dat ik dit gedichtje schreef, komen terug.
In gedachten zie ik nog de foto, van waaruit ik dit gedichtje heb geschreven, aan de muur hangen.
Weliswaar niet meer in detail, maar wel de kern.
Waar de foto was genomen, weet ik niet meer, maar ze hadden hem opgehangen vanwege de hoop die deze foto uitstraalde.
Het was een foto van een kabeltreintje dat een helling opreed in een stad.
Onderin was het vrij donker, maar waar bovenaan de weg ‘ophield’, was het felle licht van de zon zichtbaar, en daar reed het treintje naar toe.
Ik herinner me weer hoe ik geraakt werd door dit beeld, - ‘Gods licht, -Hoop, dat altijd aan de horizon gloort’, en dat ik dit beeld en deze gedachten mee naar huis nam, terwijl de woorden van het gedichtje zich al in mijn hoofd vormden.
Hoe donker die tijd ook was, deze foto was voor mij een glimlach in het duister, omdat het het Licht van Hoop in mijn ziel ontstak.
Het gedichtje is nooit verder gekomen dan mijn Facebookpagina ‘Bloem in Gods tuin’, zelfs op mijn Gedichtensite stond het niet.
Misschien wachtte het wel speciaal op deze dag, op dit moment, om een glimlach in het duister voor een ander te zijn.

De trein van het leven
trekt voor een ieder
zijn eigen spoor.
Soms zijn er heuvels,
dan weer dalen,
het gaat maar door.
Maar als we stappen
in de trein van Gods genade,
gloort Zijn licht aan de horizon.
Hoop doet onze kracht herleven
als we blijven putten
uit Zijn Bron.

Ja, hoop is een glimlach in het duister!
Want Hoop doet Leven, hoop geeft perspectief, hoop geeft nieuwe moed en kracht, omdat Hoop een Naam heeft, en die Naam is Jezus!

Ooit schreef ik ook het blogje ‘Niets kan je hoop doven’, en hoewel ik zelf nog menigmaal het gevoel heb gehad dat dit wel zo was, was het in werkelijkheid niet zo.
Ja, het zicht op onze hoop kan voor korte of langere tijd ondergedekt of beschadigd raken, maar als kind van Hem hebben we in Jezus een blijvende hoop, een hoop die een anker is voor onze ziel.

⚓

‘opdat wij door twee onveranderlijke dingen, waarin het onmogelijk is dat God zou liegen,

een sterke troost zouden ontvangen, wij die bij Hem de toevlucht genomen hebben

om de hoop die voor ons ligt, vast te houden.

Deze hoop hebben wij als een anker voor de ziel,

dat vast en onwrikbaar is en reikt tot in het binnenste heiligdom,

achter het voorhangsel.’

Hebreeën 6:18, 19

‘En onze Heere Jezus Christus Zelf en onze God en Vader,

Die ons heeft liefgehad en ons een eeuwige troost en goede hoop gegeven heeft uit genade,

moge uw harten vertroosten en u in elk goed woord en werk versterken.’

2 Thessalonicenzen 2:16,17

Zijn licht van hoop

schijnt altijd

en in elke omstandigheid.

Het is door niets

en niemand te doven.

Ik bid, dat Hij

je tranen mag drogen,

zodat je kunt zien

en geloven.

*>> ‘Hoop en Vertrouwen’ - Debora M. Coty

👉‘Niets kan je hoop doven’