Ter nagedachtenis aan onze lieve Shaila ...

Gistermiddag heb ik onze lieve Shaila, ruim zestien jaar oud, in laten slapen.
De laatste maanden ging ze ineens hard achteruit.
Schildklier- en hartproblemen, blaasontstekingen en in de afgelopen weken werd ze blind.
Medicatie kon daar niets meer aan veranderen.
Hoewel ze nog steeds ontzettend lief en aanhankelijk was, met smaak at wat ik voor haar neerzette (soms meerdere keren omdat ze het anders niet meer kon vinden), was ze daarnaast voornamelijk een zielig beestje geworden dat overal tegenaan liep en haar weg kwijt was.
Zo stond ze afgelopen week stond op de bank en wist ze niet eens meer hoe en waar ze er vanaf moest, en toen ik haar op de grond zette, liep ze van het één tegen het ander aan, zo zielig.
Haar wereldje was heel klein geworden, en ze lag eigenlijk alleen nog maar te liggen.
Zelfs de kattenbak leek ze niet altijd meer te kunnen vinden, wat resulteerde in regelmatig plassen in haar eigen mandje en op de plavuizen.

De keuze maken om haar in te laten slapen, vond ik heel moeilijk.
Doe ik er wel goed aan, is het niet te vroeg?
Maar als ik haar dan weer zag zitten, naar de grond starend, en vervolgens moest toekijken hoe ze schoorvoetend, met alle nageltjes uit, weer overal tegenaan liep en ook opnieuw haar eigen mandje had bevuild en er dan ook nog in sliep, dan ...
Maar och, het is en blijft moeilijk.

Toen ze bijna zes jaar was, heb ik een verhaal 'vanuit haar perspectief' geschreven; het stond op mijn allereerste Blog.
Vandaag plaats ik het hier als herinnering aan onze lieve poes.
  

                                            
                                                          (Shaila met haar favoriete thee)

Hallo, ik ben Shaila.
Een hele lieve poes van bijna zes jaar oud en dus in de bloei van mijn leven.
Mijn vrouwtje heeft er voor gezorgd, dat de baas deze foto's maakte; dat vond zij leuk om aan anderen te kunnen laten zien.
Nou, ik kan je vertellen, ik niet echt, maar ja, ik heb weinig in te brengen.
Maar laat ik je het hele verhaal vertellen.

De baas des huizes hield eigenlijk helemaal niet van katten; 'De mooiste kat was een platte kat,' zei hij altijd.
Puh, nou, dat was een vriendelijke opmerking, daar mocht ik dus in huis komen.
Gelukkig is mijn vrouwtje dol op katten en eindelijk na zoveel jaar, was de heer des huizes gezwicht voor haar smeekbeden en ik mocht komen.
Blijkbaar zag hij toch iets liefs in mij.

Toen ik hier kwam bleek ik niet het enige huisdier te zijn.
Ik was blij dat ik in mijn kooi zat, want er kwam me toch een reus op me af.
Kijk, nu was ik dat wel gewend, want waar ik vandaan kwam hadden ze ook zo'n groot ding rondlopen, maar deze was toch vreemd en dan moet je toch even uitkijken niet waar; maar we zijn goede maatjes geworden, hoor.
Af en toe daag ik haar eens lekker uit en dan stuift zij achter mij aan.
Vroeger gebeurde dat vaker dan nu, maar ja, dat krijg je als je wat ouder wordt, dan speel je toch minder en eigenlijk is mijn grote vriendin Shirah eigenlijk ook altijd wel een beetje heel erg lui geweest, als ik het even zeggen mag.
Vorig jaar oktober vierde zij haar tiende verjaardag en ja, dat is toch al behoorlijk oud voor een Berner Sennen hond.

Mijn baasjes hebben ook nog een paar vissen, maar die staan op de aanrecht en daar kan ik niet bij.
Ik moet je namelijk bekennen dat ik niet zo goed ergens op kan springen.
Ik kan wel heel erg goed in de lucht springen, wel anderhalve meter hoog, maar ergens op  of van naar..., nee, dat kan ik niet zo goed.
Dat gaat nog weleens mis en lig ik weer op de grond.
Ik doe dan maar altijd alsof er niets aan de hand is en loop gewoon maar gauw ergens anders heen, want ja, laten we eerlijk zijn, een blamage is het natuurlijk wel een beetje als je een kat bent en je kan niet goed springen.
Dat betekent dus ook dat het me niet lukt om op de aanrecht te springen, dus die vissen vallen buiten mijn bereik.
Het vrouwtje heeft me wel even kennis laten maken met ze, maar daarna werd ik weer op de grond gezet, ze waren dus duidelijk niet voor mij bestemd.

Ook hadden ze nog 4 kinderen rondlopen toen ik hier in huis kwam, maar daar zijn er inmiddels twee van weg, wat betekent dat ik wat meer rust heb gekregen.
Vooral die ene was soms echt erg, brr.
Ze komen natuurlijk wel regelmatig thuis, dan kroelen we even en dan is het wat mij betreft wel weer goed.
Tenslotte bepaal ik toch zelf wel een beetje wat ik wel en niet wil.

 Waar ik wel even aan moest wennen toen ik hier kwam, was dat riempje waar ik aan vast kwam te zitten.
De grote baas vond het dan wel goed dat ik kwam, maar dan moest ik buiten wel vast aan een riempje, want als hij ergens een hekel aan had, dan was het wel aan al die katten die in andermans tuin hun behoefte deden.
Nou, daar had mijn vrouwtje geen moeite mee; ze was al blij dat ik mocht komen.
Ik hoorde ook, dat zij al eens eerder een kat had gehad en dat die onder een auto was gekomen.
Hij was nog wel naar huis komen lopen en ze waren ook nog naar de dierenarts geweest, maar het mocht niet meer baten en hij ging dood.
Daar is mijn vrouwtje heel erg overstuur van geweest en ze heeft hem heel erg gemist; oud was hij ook niet geworden, maar anderhalf.
Tja, dat is ook best wel zielig en dan snap ik het ook wel, hoor, dat ze mij aan een riempje doet.
En daarbij, buiten de poort vind ik het ook best wel heel erg eng.

Ach, laten we eerlijk zijn, zo'n ramp is dat riempje nu ook niet.
Ik ben er inmiddels helemaal aan gewend.
Als het mooi weer is, lig ik prinsheerlijk buiten op mijn slaapzak; ja, het vrouwtje zorgt goed voor mij.
Ze zorgt ervoor dat dat de parasol mooi boven de slaapzak staat, de kattenbak binnen pootbereik en ook mijn brokjes en water in de buurt.
Meestal kruip ik heerlijk in de slaapzak, dat ligt zo lekker.
In de felle zon vind ik het niet lekker.
Mijn achterbuurman wel, die ligt bij een beetje zon al op het platte dak van de garage, maar ik hou niet van die felle zon.
Het voorjaarszonnetje vind ik wel lekker, maar die brandende zon ...
Hi, hi, ik lijk wel een beetje op mijn vrouwtje, die heeft dat precies zo.

Wat alleen af en toe wel erg lastig en soms zelfs heel erg vervelend is, is dat het riempje niet langer is.
Ik heb helemaal niet zoveel ruimte nodig hoor, maar er zijn situaties dat ik er ontzettend van baal dat dat ding niet langer is.
Mijn baasjes hebben namelijk twee vogelbadjes in hun tuin staan.
Eigenlijk is het heel gemeen dat zij die niet hebben weggehaald; ze houden wat dat betreft helemaal geen rekening met mijn poezengevoelens en katteninstinct.
Als ik dan zo buiten ben, hè, dan gebeurt het regelmatig, -vooral bij mooi weer, dat de vogels komen en die gaan dan heerlijk zitten badderen, pal voor mijn neus.
Vreselijk!
Ze zien er zó lekker uit en ik kan er niet bij!
Soms heb ik het gevoel dat ze me gewoon uitlachen: 'Ha, ha, je kan ons toch lekker niet pakken! Lekker puh!'
Oeh, op die momenten, dan baal ik echt van dat riempje.
Lijdzaam moet ik dan maar toezien hoe zij lekker poedelen in het water, terwijl bij mij het water uit mijn bekje loopt.

Mijn baasjes vinden het prachtig.
Zij vinden het 'bijzonder' dat die vogels toch komen ook al zit ik buiten.
Nou, ze kunnen me wat; 'bijzonder', poeh.

Zo ook afgelopen winter.
Het vrouwtje zet dan altijd een schaal met brood, pinda's en zaadjes op de tuintafel voor de vogels en dan zitten die dingen natuurlijk steeds op tafel.
Als ik dan binnen op de stoel bij het raam ga zitten dan kan ik ze heel goed zien en oh, dan loopt het water je in de bek.
Als ik er toch ooit één te pakken krijg ...

                 
Hoe frustrerend het is kun je zien op de foto's hier boven.
Die hebben zij gemaakt toen ik in de sneeuw even naar buiten mocht.
Niet te lang natuurlijk, want anders vat ik kou.
Als er sneeuw ligt blijf ik altijd dicht bij het huis, want daar ligt minder sneeuw en tegen het huis aan helemaal niet.
Al die sneeuw is immers niet goed voor mij en mijn pootjes.
Nou, en op een dag zat ik daar en ja hoor, daar kwam die vervelende vogel weer.
Hij ziet me en trekt zich niets van mij aan.
Van de stoel springt hij gewoon op tafel en gaat wat eten.
Nou ja, zeg ik je, wat blijft er dan nog over van de kattenreputatie!
Ja, mijn baasjes zijn daar verantwoordelijk voor; ik kan er niets aan doen dat mijn reputatie als roofdier een lachertje is geworden.
Ik had het ook wat dat betreft graag anders gezien.
Ik vind het helemaal niet erg om vast te zitten en doorgaans is het riempje lang genoeg, alleen zou het moeten kunnen uitschuiven als er een vogel in de buurt is.

Ik zou nog wel meer kunnen vertellen hoor, maar voor nu stop ik er maar mee.
Normaal staan hier toch andere dingen, maar dit mocht ik van mijn vrouwtje even vertellen omdat zij het op de één of andere manier toch heel bijzonder vind.
Nou ja, het zal wel, ik ben geen mens; daar zal het wel aan liggen dat ik dat niet begrijp.

Augustus 2012

Ps. De laatste 8 jaar van mijn leven had ik een nieuw vriendje, Jaylinn.
Dit was wel veel leuker dan die grote loebas van een Shirah, want dit was tenminste meer van mijn formaat.
Samen hebben we heel veel gespeeld, tot ik ziek werd, toen vond ik het spelen niet meer zo leuk.

De laatste foto van ons saampjes - 19-11-2020

Shaila, 19-11-2020