Stille zaterdag

Als mijn man naar zijn werk vertrokken is, het enige kind dat dit weekend thuis is, nog op bed ligt, en ik in de voelbare stilte in mijn stoel bij het raam aan mijn kopje koffie zit, word ik opnieuw bepaald bij hoe dubbel de 'Stille Zaterdag' eigenlijk is.
Ik sluit mijn ogen en in gedachten probeer ik mij een voorstelling te maken van hoe dit toch voor de
discipelen en de vrouwen geweest moet zijn.
Wat in mijn gedachten komt, is het woord LEEGTE.
Wat moet er een gat gevallen zijn in hun leven.
Alles draaide om Hem, dag en nacht waren ze bij elkaar en nu, nu is het doel van hun leven weggevallen.
Wat een leegte moet er zijn geweest.
Zouden ze ontredderd zijn gewest?
Verdwaasd, van wat moeten we nu?
Later zien we dat de discipelen gewoon maar weer gingen doen wat ze altijd deden, namelijk vissen, maar die eerste dag, voor hen de Sabbat, hoe leeg zullen ze zich gevoeld hebben, ontredderd, verloren ...

Stille Zaterdag.
Ach, wij weten dat Hij is opgestaan, dus wij vieren Goede Vrijdag en vaak lijkt het wel alsof we de zaterdag gewoon even overslaan en van Goede Vrijdag gewoon Pasen vieren; van de Kruisiging gewoon overgaan naar de Opstanding.
Alsof Jezus nauwelijks dood is geweest, begraven, neergedaald in het dodenrijk.
Maar zij, Jezus' discipelen, de vrouwen die met Hem opliepen en voor Hem zorgden ...
Leegte ...
Verwachtingen die niet uitkwamen en die ook niet meer uit zullen komen.
Herinneringen aan hoe het was; ja, misschien haalden ook zij wel herinneringen op.
Doen wij immers ook als er iemand is overleden, dat gaat vanzelf ...

Stille Zaterdag.
Sommige hebben vrij, anderen zijn aan het werk.
Eigenlijk is er nooit echt een moment dat er wordt stilgestaan bij de impact die dit moet hebben gehad voor hen die met Hem opgetrokken zijn, 3 jaar lang of die zich bij Hem gevoegd hadden in die jaren.
Misschien is het ook helemaal niet belangrijk, ik weet het niet, maar vandaag wordt mijn hart naar hen toe getrokken.
Vanmorgen, in de stilte van het begin van deze nieuwe dag, gaan mijn gedachten naar Jezus, dood en begraven.
Weg.
Voorbij.

Stille Zaterdag.
Hoe zal het voor God, Zijn Vader zijn geweest?
O ja, natuurlijk, God wist de uitkomst, het waarom, waartoe, ... alles, dit alles was immers Zijn reddingsplan, maar toch, het was wel Zijn Zoon!
Zijn woord spreekt over hoe Hij in alles met ons mee kan voelen ...

Stille Zaterdag.
Hoe dubbel ...
En ik pakt het gedichtje dat ik een paar jaar geleden geschreven heb er opnieuw bij.

Stille Zaterdag

Vandaag noemt men het Stille Zaterdag;

de dag tussen Goede Vrijdag en Pasen,

de dag voor Jezus‘ opstanding.

Maar het is niet stil;

het is een dag als andere,

ik merk geen enkele verandering.

Het maakt me een beetje verdrietig

dat het slechts een naam is

die aan deze dag is gegeven.

De winkels zijn gewoon open,

iedereen gaat gewoon zijn gang

alles bruist van het gewone leven.

O, ik weet wel, morgen is het Pasen;

voor ons is het immers anders,

wij weten dat Hij is opgestaan.

En toch, het was deze Stille Zaterdag

dat Jezus verbleef in het graf

ver bij Zijn Vader vandaan.

Stille Zaterdag.

O Vader, wat moet het voor U 

ontzettend stil zijn geweest.

Uw Geliefde Zoon,

verborgen in het graf;

doodse stilte voor het feest.

Ik wil vandaag stilstaan, Vader,

bij de stilte die er was 

tussen Goede Vrijdag en Jezus‘ opstanding.

Meegaan in de gevoelens van gemis,

in de stilte tussen vrees en hoop,

voor het moment van volledige voleindiging.