Kom maar bij Mij!

Afgelopen zaterdag had ik een  moeilijke dag.
Ons leven is de laatste jaren niet bepaald makkelijk; ons geloof en vertrouwen in onze hemelse Vader wordt behoorlijk getest.
Echter een telefoontje zaterdagmorgen sloeg mij behoorlijk uit het lood.
Wat kunnen woorden kwetsen; wat kunnen woorden je onderuit halen en je minderwaardig doen voelen.
Ook al zijn ze zo niet bedoel; zijn ze uitgesproken zonder eigenlijk iets verkeerds te bedoelen, gewoon ondoordacht uitgesproken, toch kunnen ze binnenkomen en  flink huishouden.
Een paar uur lang kon ik dan ook niets anders dan alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen, zo diep ging de pijn.
Als ik dan op zoek ga naar troost, een lieve vriendin mijn verhaal mail en vraag om gebed voor mij, kom ik bij een gedicht dat ik ooit eens heb geschreven en het zijn deze woorden, naast de gebeden, die mij troosten en weer opbeuren.
Misschien een beetje vreemd om getroost worden door je de woorden van een door jezelf geschreven gedicht, maar zo werkt God soms ook.

Misschien ben jij ook wel verdrietig, of is er in jouw hart een diepe pijn; ben je moe van het huilen of van wat je is, of wordt aangedaan, dan hoop ik dat ook jij getroost en bemoedigd wordt door dit gedicht.

Mijn geliefde dochter,
wordt maar stil
en kom tot rust;
kom tot rust
dicht aan Mijn hart.
Wees maar niet bang;
wat er ook gebeurt,
waar je ook bent,
waar je ook doorheen gaat,
Ik ben erbij,
je bent niet alleen.

Wordt maar stil
en kom tot rust bij Mij.
Zoals een kind
tot rust komt bij zijn moeder,
zo mag jij tot rust komen
bij Mij.
Leg alles wat je bezighoudt,
alles waarover je je zorgen maakt
maar in Mijn handen
en vertrouw Mij.
Ik ga met jou
door elke situatie heen.

Wordt maar stil
en kom tot rust;
kom tot rust
dicht aan Mijn hart.
Rust uit
en ontvang nieuwe kracht.
Laat Mij je geest vernieuwen
en je sterk maken.
Immers,
wie moe is beur Ik op;
wie geen kracht meer heeft
maak Ik sterk.

Kom maar
en rust,
rust maar uit
dicht aan Mijn hart.
Ik laat je geen moment alleen.