Even bij praten ...

Wat een week!
Na de drukte van onze verjaardagen, onze dochter was twee dagen na mij jarig, nog een paar heerlijke dag samen met m'n moeder gehad.
Gezellig samen gewinkeld, ergens een kop koffie gedronken, een broodje gegeten en gewoon gezellig samen gekletst.
Het was eigenlijk veel te lang geleen dat ze was blijven logeren, maar soms zijn de omsandigheden zo, dat het er niet van komt.
Hoe waardevol zijn dan deze dagen weer geweest, zowel voor haar als voor mij.
Echt iets om dankbaar voor te zijn.
Donderdagmiddag ging zij weer naar huis.

Vrijdagmiddag echter kwam mijn volgende gast, nou ja, gastje.
Onze lieve, kleine Naomi werd weer een middagje (wat uitliep op middag en halve avond) aan mijn zorgen toevertrouwd.
Haar papa en mama gingen naar Nijmegen om het zusje van haar mama binnen te halen die de
4-Daagse had gelopen.
Nou, dat vond oma helemaal niet erg hoor.
Heerlijk weer mijn kleine meisje over de vloer.

Thuis hebben ze allang geen box meer staan, maar ik vind het toch wel heel handig, dus zet ik nog steeds als zij komt de box even neer.

Hoe lief onze Jaylinn en shaila ook zijn, als ik even weg moet, dan zet ik haar toch even in de box.
Naomi vindt het ook helemaal niet erg.

Dat blijkt wel, want ik had amper de box neergezet of ze wilde er zelf al in.
Ook als ze moe is, vindt ze het heerlijk om tegen de grote beer aan een flesje te drinken.
Eén van mijn favoriete momenten is ook als zij haar rozijntjes oppeuzeld.
Een genot om te zien hoe ze daarvan geniet.

Ze had ook weer iets nieuws.
Iets vreselijk liefs.
Na het eten 's avonds gingen we een blokje om lopen.
Nou, madammeke kan er wat wat van hoor.
Ze loopt heerlijk met mee, en luistert redelijk goed als ik zeg dat ze wat zachter moet lopen.
Het was gewoon een genot om naar dat dribbelende meisje te kijken.
Op een gegeven moment echter stopt ze, ik weet alleen niet meer waar ze de eerste keer stopte, want wat er gebeurde, gebeurde nog daarna nog vele malen.
Ze stopte, wees met haar vingertje ergens naar en zei: 'Mooi!'
Zo bijzonder, zo lief, zo ... mooi!
Later hoorde ik van haar papa, dat ze dat nog niet eerder had gedaan of gezegd.
Maar wat genoot ik ervan.

Naast dat ik zo vandaag ook nog wel het een en ander aan huishoudelijk werk had in te halen, moest ik natuurlijk ook nog mijn stukje voor morgen klaarhebben.
Zo weliswaar een deadline dus dit keer, maar gelukt. (Niet mijn verdienste overigens, maar alle eer aan Hem)

Nu is het dan weer avond, de week is al weer bijna voorbij.
Druk, intensief, maar ook heel mooi.
(Ik was namelijk naast dit alles ook nog heel druk met ..., dat blijft nog even een geheimpje)
Nu zit ik achter mijn laptopje en merk opnieuw hoe ik tot rust kom terwijl ik gewoon even de dingen van van de afgelopen week schrijvend op een rijtje zet en tegelijk nog even na geniet van al deze dingen.
Mijn hart vult zich met rust en vrede, en met dankbaarheid naar Hem, die al deze dingen mogelijk maakte.