Bestemming en roeping ...

Opnieuw is het zo heel bijzonder zoals God dingen samenbrengt en ik daardoor dingen mag ontdekken ...

Aankomende woensdag mogen we (Caroline v.d. Vate, Martine Lage en ik) weer eens een Vrouwen/vriendinnenavond verzorgen in Rijssen.

Op mijn kamertje staan de dozen met spullen (bundels, cadeauboekjes, bureaukalenders ...) al klaar.

Het programma heb ik net uitgeprint, mijn gedichten uitgezocht en op volgorde gelegd.

Alles is klaar voor een prachtige avond, waarin we de vrouwen aan de hand van schilderijen, gedichten en muziek mogen vertellen dat ze geliefd zijn.

Het is al weer even geleden dat we zo'n avond verzorgden.

Soms hebben we er een paar achter elkaar, zoals de komende drie maanden, en soms zit er lange tijd tussen.

Nu is het echter alweer even geleden, en ik merk dat dan dat ik toch weer wat meer last heb van mijn zenuwen dan wanneer je er een paar achter elkaar hebt.

Ik vind het niet erg, want deze zenuwen houden mij afhankelijk van God, van de leiding van Zijn Heilige Geest en daarnaast weet ik dat alles wegvalt zodra ik mag vertellen hoe God dit allemaal tot stand heeft gebracht, en helemaal als ik mijn gedichten voor mag dragen, dan ben ik helemaal in mijn element.

Vanmorgen sprak de spreker in onze gemeente over bestemming en roeping.

Het zijn begrippen waar ik maar moeilijk mee uit de voeten kon.

Oké, mijn bestemming was in Hem, dochter van Hem zijn, maar mijn roeping ...?

En toch, vanmorgen kwam het ineens binnen; het was alsof iemand tegen mij zei: 'Je roeping is mensen bemoedigen!'
Het was of mijn adem even stokte; ik vind het immers zo moeilijk om zoiets over jezelf te zeggen, en toch ...

Toch waren daar deze woorden 'Je roeping is mensen bemoedigen', door je gedichten en schrijfsels, en ja, ook door het zingen  zondags in de diensten, en het is op deze wijze dat je Zijn getuige bent.

Wat  heb ik al niet vaak geworsteld met het oog op dat 'getuige' zijn.

Ik zag evangeliserende mensen voor me, mensen, die met vrijmoedigheid iedereen aanspraken op straat, in de winkel, of waar dan ook, folders uitdeelden, aanbelden, enz. enz.
En dan ineens vanmorgen ...

Het was of er iets wegviel, waardoor ik nu met heel mijn hart kan zeggen dat het mijn roeping is om mensen te bemoedigen.

Ligt daar uiteindelijk ook niet mijn hart?

En ... ben ik met het bemoedigen van mensen ook niet tegelijk een getuige van Hem ...

Is het daarom niet, dat ik me in mijn element voel als ik een gedicht mag voordragen en daardoor heen mensen mag vertellen van Zijn liefde, en hen zo troost bieden en bemoedigen.

Getuige zijn van Hem kan immers op velerlei manieren.

Is wat wij aanstaande woensdagavond mogen doen ook niet één groot getuigenis.

Aan de zijkant van mijn Blog kun je lezen dat ik begonnen ben in het boek 'Open je artistieke hart', en weet je wat daar boven het eerste hoofdstuk staat?

'Je roeping als kunstenaar in het koninkrijk van God.'

Ik ben dan ook nog steeds niet verder gekomen dan het eerste hoofdstuk, want aan het eind staan ook nog eens allerlei persoonlijke vragen die ik maar heel moeilijk kan beantwoorden.

Of zal ik nu na vanmorgen maar zeggen 'kon' beantwoorden?

Wat maak jou uniek?

Wat zijn de verlangens, wensen van je hart?

Hoe voel je je als  ...

Ik merk dat mijn verkeerde beeld van hoogmoed en trots mij behoorlijk in de weg zit (heeft gezeten?).

Dat het helemaal geen hoogmoed is als ik zeg dat het mijn roeping is om mensen te bemoedigen, maar een uitstappen op Gods weg voor mij met de gaven en talenten die Hij mij heeft gegeven.

Al besef ik ook wel, dat de scheidslijn naar hoogmoed en trots heel dun is.

Ik denk dat ik best wel eens heel lang met dit boek bezig kan zijn.

Ik denk dat het weleens goed kan zijn om eens een einde te maken aan mijn onzekerheid en wat ik dan wel of niet van mezelf zou mogen zeggen en gewoon eens aan de slag moet gaan met de vragen uit het boek om alles open voor God en mezelf neer te leggen om zo nog meer door Hem gebruikt te kunnen worden in Zijn koninkrijk.

Misschien zelfs wel zodat mijn roeping nog meer gestalte krijgt.

En weet je wat, ik zie er ontzettend naar uit ...

Ik proef en ik ruik nog meer vrijheid ...