Dag 5. Rouw en troost

‘Vandaag sta ik stil bij hen die rouwen.’*
… een dochter van ongeveer twaalf jaar oud …
Lucas 8:42


12 jaar oud.
Eigenlijk zou ze nog een heel leven voor zich moeten hebben.
Een onbezorgde jeugd met dromen en toekomstplannen.
Maar ziekte kruist haar leven en zo jong als ze is, neemt de dood haar mee; achterlatende zij die haar zo liefhebben.

‘De dood grijnst in vol ornaat.
De droeve slotsom van de zonde.’*


Die vrucht, och,
daar gaat het niet echt om,
het had net zo goed
iets anders kunnen zijn.
Iets echter triggerde de mens
en bracht hem
tot ongehoorzaamheid
om als God te willen zijn.

Het leven, dat eens
zo mooi was en goed,
is voorbij  en de dood
heeft zijn intrede gedaan.
Moeiten en zorgen,
pijn en verdriet,
maken voortaan deel uit
van ons menselijk bestaan.

Vele tranen worden nu
dagelijks vergoten,
door hen die in diepe rouw
gedompeld zijn.
Verlies van dierbaren,
van wat we hadden,
om wat was, en nooit meer
hetzelfde zal zijn …


Als ik vandaag stil sta bij hen die rouwen, gaan mijn gedachten ook naar hen die rouwen om gezondheid die verloren is gegaan en menselijkerwijs gesproken niet meer terug zal keren.
Rouw door of om verbroken relaties.
Rouw door of om verlies van vriendschappen.
Rouw door of om verlies van een baan.
Rouw door ...
Rouw om …
Rouw om alles wat is geweest en nooit meer zal zijn.

Maar de dood heeft niet
het laatste woord,
noch staan we alleen
in ons verdriet.
Er is een Trooster
aan ons gegeven;
Iemand die meevoelt
en elke nood ziet.

Die onze tranen
in een fles vergaart;
Die zelfs beloofd heeft
ze eens te drogen.
Er is Iemand wiens hart
volledig naar ons uitgaat,
Die zo van ons houdt
en diep met ons is bewogen.

Je bent niet alleen!


Het verhaal van het dochtertje van Jaïrus kun je vinden in:
>> Mattheüs 9:18,19; 23-26
>> Marcus 5:21-24; 35-43
>> Lucas 8:40-42; 49-56

Gedachten bij het boekje 'Vrouwen rond het kruis'
* Citaat boekje